81 λεπτά ακόμα

Σε 81 λεπτά τελειώνει το 2009. Βασικά καθυστέρησα λίγο και μένουν ήδη μόνο 79. Τι έφερε ο χρόνος που έφυγε και τι καινούριο θα φέρει το 2010; Ελπίζω αρκετά. Για όλους. Περισσότερα χρήματα μάλλον, περισσότερο ελεύθερο χρόνο ίσως αλλά απαραίτητα περισσότερη δημιουργικότητα και φυσικά αγάπη. Περισσότερη αγάπη για να δώσουμε και με τη σειρά μας να πάρουμε. Όπως κατάλαβα πρόσφατα το παν για μένα -και υποθέτω για όλους- είναι η γνώση ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για σένα, που τους ενδιαφέρει τι σου συμβαίνει και μπορούν να μοιραστούν τη λύπη ή τη χαρά σου.. Κάποιος θα πει ότι όλα αυτά είναι τετριμμένα αλλά αυτο δε σημαίνει ότι δεν είναι και σημαντικά..
Όπως είχε γράψει και ο Leo Buskaglia, το να αγαπάς δεν είναι τίποτα, το να αγαπιέσαι είναι πολύ σημαντικό αλλά το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι το παν..
Καλή χρονιά σε όσους διαβάζουν αυτό το blog και σε όλους τους υπόλοιπους (που είναι και οι περισσότεροι υποθέτω) επίσης..
Εύχομαι όλοι να προσπαθήσουν να γίνουν λίγο πιο δημιουργικοί το νέο έτος και να πλησιάσουν ακόμα περισσότερο στους στόχους τους.. Χρόνια πολλά!

Υ.Γ. εννοείται πως εύχομαι και τα εξής ανεδαφικά που πολύ θα ήθελα να μπορούσα να πραγματοποιήσω: τέρμα στην πείνα ανά την υφήλιο, παγκόσμια ειρήνη και φυσικά να πάρει ο Ατρόμητος το Champions League και να μου κάτσει η Νίκη..

Υ.Γ.2 Μένουν 55 λεπτά.. Και πάλι χρονιά πολλά και ευτυχισμένο 2010!

Μετανάστης? Τί είν' τούτο...

Η προχτεσινή μέρα αποτελούσε την Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών.

Κατά την γνώμη μου αυτό είναι μια εκδήλωση Τύψεων και Ενοχών της Δυτικής Κοινωνίας έναντι των καταπιεσμένων και χειραγωγημένων λαών, στην πλειονότητά τους αποτελούν τα "αναπτυσσόμενα" ( politically correct όρος ) Κράτη.

Καλές είναι και οι Παγκόσμιες Ημέρες και το βήμα που δίνουμε έστω και για μια μέρα στους μετανάστες παντώς είδους , είτε οικονομικούς είτε πολιτικούς , οι οποίοι έστω και από "σπόντα" μπορούνε να εκφράσουν ελεύθερα ( όσο γίνεται βέβαια ) την γνώμη τους και να προβάλλουν τα χιλιάδες, συχνά άλυτα, προβλήματα τους.

Αλλά τί κάνουμε για την ουσία και την ρίζα του Κακού όλων των προβλημάτων που ταλαιπωρούν τους ήδη εξαθλιωμένους, από τις κακουχίες και την μοίρα, μετανάστες?

Το μόνο που κάνουμε είναι είτε να τους φοβόμαστε είτε να αδιαφορούμε για την ύπαρξη τους , λες και δεν υπάρχουν.

Για να το θέσω καλύτερα, υπάρχουν άνθρωποι που κερδοσκοπικά επικαλούνται και προκαλούν τον φόβο στον κόσμο, ιδίως προς το άγνωστο και τους μετανάστες. Επίσης κινδυνολογούν και τρομοκρατούν τον πληθυσμό με το να επικαλούνται την "επερχόμενη" καταστροφή του Ελληνικού Έθνους και του Κράτους κατ ' επέκταση, για να εκφοβίσουν ακόμα περισσότερο τον ήδη φοβισμένο και συχνά χειραγωγημένο Ελληνικό λαό.

Άλλοι πάλι , και νομίζω αποτελούμε την πλειονότητα του πληθυσμού, αδιαφορούμε τόσο για τις ανάγκες των μεταναστών αλλά ακόμα και για την ίδια τους την ύπαρξη.

Στην ουσία όμως, το βασικότερο όλων αποτελεί το γεγονός, ότι τους επιφορτίζουμε μόνο με υποχρεώσεις και ταυτοχρόνως τους αναγνωρίζουμε ελάχιστα δικαιώματα.

Αυτό το γεγονός αποτελεί θεμελιώδη και κατάφορη παραβίαση των ατομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων κατά των μεταναστών. Αυτή η παραβίαση ξεκινά από την στιγμή που θα πατήσουν το πόδι τους - συχνά με παράνομο τρόπο - στον Ελλαδικό χώρο, μέχρι την στιγμή που θα φύγουν για οποιοδήποτε προορισμό από την χώρα μας.

Λοιπόν πολλά περιθώρια υπάρχουν για να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής των μεταναστών.

Κατά την γνώμη μου, το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να καταμετρηθούν οι "μόνιμοι" μετανάστες στην χώρα μας. Οι μετανάστες , δηλαδή, οι οποίοι δεν βλέπουν την χώρα μας ως σταθμό μετάβασης προς κάποιον άλλον προορισμό, συχνά προς την Ευρώπη.

Η συγκεκριμένη κατηγορία μεταναστών, ζει και έχει δημιουργήσει οικογένειες με σταθερό - κατά το δυνατόν - εργασιακό περιβάλλον. Άρα αυτοί οι άνθρωποι συμβάλλουν σε όλα στο ελληνικό Κράτος , επομένως έχουν όλα τα εχέγγυα για να διεκδικήσουν και να τους δοθεί η δυνατότητα νομιμοποίησης, ώστε να μην ζουν και αναπνέουν με την "Δαμόκλειο σπάθη" της απέλασης.

Οι λόγοι που πρέπει να γίνει αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο σε πολλούς τομείς.

Στον οικονομικό τομέα, με την αύξηση των φόρων από τους νόμιμα πια μετανάστες, στον ασφαλιστικό τομέα με την αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, στην ταυτόχρονη μείωση του μέσου όρου ηλικίας στον "ελληνικό" πληθυσμό, διότι το δημογραφικό πρόβλημα απασχολεί την Ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλο μέλος της Ευρωζώνης.

Τέλος , έχω την εντύπωση, πως αν και θα σημειωθούν αντιδράσεις, από τους γνωστούς Ελληνάρες, οι οποίοι έχουν άμεσα συμφέροντα από τις ενέργειες τους αυτές, θα αποτελέσει μεταβατική διαδικασία προς το καλύτερο.

Ούσες παρωδικές αυτές οι επιθετικές και βίαιες αντιδράσεις , θα αναγκαστούμε να αντιγράψουμε το μοντέλο της Αμερικής, την οποία πολλές φορές έχουμε κατηγορήσει και στηλιτεύσει την συμπεριφορά της, αλλά ως προς τον μεταναστευτικό τομέα, αποτελεί όμως παράδειγμα για όλες τις χώρες, οι οποίες έχουν παρόμοιο πρόβλημα, όπως ακριβώς το Ελληνικό Κράτος.

Αυτό που έκαναν, λοιπόν, οι Αμερικάνοι ήταν να νομιμοποιήσουν όλους όσους χρειάζονταν και συμμετείχαν παραγωγικά στο Αμερικάνικο Κράτος.
Η επόμενη κίνηση τους ήταν να δώσουν το θεμελιώδες δικαίωμα, σε αυτήν την κατηγορία μεταναστών, το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.

Έδωσαν σε όλους τους νόμιμους μετανάστες, το δικαίωμα να θεωρούν τον εαυτό τους πολίτη του Αμερικάνικου Κράτους. Από αυτήν την κίνηση τους κέρδισαν , κατά γενικό κανόνα, κοινωνική γαλήνη και αλληλεγγύη - πάντα στον βαθμό που αναλογεί - και σε όλους τους τομείς ανεξαρτήτως από τους παράγοντες που ανέφερα παραπάνω.

Αλλά το βασικότερο όλων αποτελεί το γεγονός, ότι διαμόρφωσαν τις συνθήκες, ώστε όλοι να νιώθουν μέλη ενός κοινωνικού συνόλου και να προσπαθούν όλοι για το καλύτερο. Από εκείνην την εξέλιξη εκπορεύεται και η εκλογή Ομπάμα , αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Εν κατακλείδι, μακάρι να ανταποκριθούν οι κυβερνόντες στις εξαγγελίες τους περί εκχώρησης πολιτικού δικαιώματος σε όλους τους νόμιμους μετανάστες.

Το παρακάτω βίντεο αφορά αυτό ακριβώς το ζήτημα, με τις δηλώσεις του Υπουργού Εσωτερικών, του αρμόδιου δηλαδή υπουργού, περί του ζητήματος των μεταναστών.





Reblog this post [with Zemanta]

Δε σε Φοβάμαι...

Μερικούς μήνες μετά... και στο μυαλό μου στοιβαγμένες εκείνες
οι απαγορεύσεις, οι προειδοποιήσεις , οι "νουθεσίες",
οι γεμάτες υστεροβουλία συμβουλές, οι "δηλώσεις"
από υπεύθυνους και ανεύθυνους, από αρμόδιους
και αναρμόδιους, από φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς,
από αθώους και ενόχους, από καλλιτέχνες και δημοσιογράφους,
από πολιτικούς και ρασοφόρους, από δικηγόρους
και εμπειρογνώμονες, από ιδεολόγους και από χούλιγκαν,
από βολεμένους και από επαίτες... στο μυαλό μου
εκείνες οι "αυθόρμητες πορείες" και αυτές οι
"οργανωμένες προβοκάτσιες" ... τα συνθήματα στους
τοίχους και κάποια ραγισμένα τζάμια υποδηλώνουν
πια το τί έγινε κάποιους μήνες πρίν... "ΟΧΙ"... για κάποιους αυτό που
συνέβη είναι φυλαγμένο μέσα τους... ωστόσο κάποιες
νύχτες σαν και αυτή αναλογίζομαι πως η απουσία
όσο και αν κάποιοι θα φωνάξουν δεν πρόκειται ν' αλλάξει μορφή...
Θα'ναι το ίδιο εφιαλτική...
και το ξεψυχισμένο σώμα δεν προβλέπεται να αναστηθεί...
περνώντας όλο και πιο συχνά τελευταία από αυτό το μέρος μια
φράση φωλιάζει σε μια άκρη του μυαλού μου...
"ΔΕ ΣΑΣ ΦΟΒΑΜΑΙ"...
αφού δεν μπορούμε να φέρουμε το χρόνο πίσω για
να αποτρέψουμε ένα γεγονός, τουλάχιστον ας υψώσουμε τις
φωνές αντίδρασης για να μην επαναληφθεί...



"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΑΣ"



Δε σε φοβάμαι καθώς σε κυριεύει ο εγωισμός
ενώ γυρεύω αλληλεγγύη, δράσεις συλλογικές
η θεωρία αίολη, νοσηρός ο ψυχισμός
Ιδέα καμία. μονάχα εμμονές...

Απορρίπτεις ό,τι στο μυαλό σου δεν χωρά
και ό,τι δεν έκανες όταν ήσουν παιδί
ό,τι απ' την άνεση σου λιγάκι σ'αποσπά
σου μεταβάλλει την ρουτίνα την καθημερινή

με ταμπέλες και με όρους που δεν ξέρεις τι θα πούν
απευθύνεσαι σ' ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισες
η θρησκεία, το χρώμα και η εμφάνιση σου αρκούν
και αν μαζί σου δεν ταιριάζει (κάποιος) τον εξόρισες ... και τον αφόρισες

δεν σε φοβάμαι αφού κίνησες για αλλού
ενημερώνεις και μου λες εκεί εδράζεται η εξουσία σου
γι' αυτό φοράς τη μάσκα του αντικειμενικού
μα δεν με πείθει κανείς από την κουστωδία σου

εκ του ασφαλούς κ μονόπλευρα τις πιο πολλές φορές
διαστρευλώνεις καταστάσεις κ ανθρώπους θίγεις
λογοκρίνεις ως συνήθως τις δυσάρεστες φωνές
και αβίαστα σε συμπεράσματα θα καταλήγεις

δεν θα κρίνεις, ούτε θα αποκαλύπτεις
κάτι ενάντια σ' αυτό που λεν "Άρχουσα Τάξη"
είναι γνωστή η Τέχνη του να συγκαλύπτεις
και δεν έχει με τα χρόνια αλλάξει...

Δεν σε φοβάμαι γιατί το όπλο σου και η στολή
χρησιμεύουν για να ανελιχθείς κοινωνικά
και οι κάθε είδους κατασταλτικοί μηχανισμοί
το διαβατήριο για τα επόμενα σκαλιά

Νοσταλγείς τις εποχές που διατάζαν στρατηγοί
και οι ελευθερίες αιωρούνταν στο κενό
χαρακτηρίζεις όποιον σκέφτεται "ασύμμετρη απειλή"
και έτσι ποινικοποίησες το ρήμα "αντιδρώ"

Συλλογικό καλό - το Εθνικόν Συμφέρον
Εθνικόν Συμφέρον - Η ατομική σου προβολή
και μου φαίνεται στα αλήθεια τόσο ενδιαφέρον
πως η ιδεολογία γίνεται προσωπική βολή...

Δεν σε φοβάμαι, λοιπόν, κυβερνήτη των δειλών
απάνθρωπε εξουσιαστή των ψυχών...
Νομοθετείς, Εκτελείς και Δικάζεις
Δημοκρατικά - πιο απλά - διατάζεις

Μα δεν αλλάζεις κάτι ανιδιοτελώς
το όφελος σου στους λόγους γίνεται "Λαός"
η αδιαφορία μεταφράζεται "Όλα στο Φώς"
Και η αδικία "στη φυλακή ακόμα και πολιτικός"

μα όσο ετοιμάζεις τις πομπώδεις ομιλίες
υπάρχουν Κάποιοι που βρίσκουν κάπου αλλού διαφυγή
ακούν το "Θα" και εκεί τελειώνουν οι ουτοπίες
και στοιβαγμώνες πολλές ίσως φέρουν μια αλλαγή

Άσυλο ή Σύληση?

Αρχίζω να ανησυχώ εως να τρομοκρατούμαι για την τροπή που παίρνουν οι εξελίξεις ως προς το ζήτημα της Άρσης του Ασύλου.

Πραγματικά ο τρόμος μου αυτός, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν, ότι δεν έχει βάση και ρίζες "Κακού", τα γεγονότα - δυστυχώς - επιβεβαιώνουν τους χειρότερους φόβους μου.

Το Πανεπιστήμιο ως θεσμός έχει την βάση του, πέραν από την λειτουργία του ως χώρος μετάδοσης και παραγωγής γνώσης, στην ανταλλαγή - συχνά αντικρουόμενων - απόψεων.

Μας φαίνεται πολλές φορές τόσο τετριμμένο και κοινότοπο αυτό που ανέφερα αλλά τόσο αναγκαίο και επιτακτικό για τον ίδιο του θεσμό του Πανεπιστημίου και της Κοινωνίας στην ολότητα της.

Όμως...

Σήμερα φοβόμαστε να ανοίξουμε το στόμα μας ΟΛΟΙ.

Μέσα στο ΟΛΟΙ συμπεριλαμβάνονται καθηγητές, φοιτητές, κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, πρυτανεία, Πολιτεία , Κράτος αλλά κυρίως η ίδια η Κοινωνία.

Όλοι τρέμουμε στο ενδεχόμενο να αντικρύσουμε κατάματα το πρόβλημα και να προσπαθήσουμε να το λύσουμε.

Ο καθένας "βολεύεται" στην θέση του για μικροσυμφέροντα χάνοντας όμως την γενικότερη εικόνα αλλά κυρίως την ουσία.

ΟΛΟΙ μοιάζουν σαν την νοικοκυρά η οποία βαριέται να σκουπίζει και βάζει την σκόνη κάτω από το χαλί. Δηλαδή ξέρει για το πρόβλημα αλλά όσο δεν το βλέπει δεν την πολυαπασχολεί. Μέχρι να "κακοφορμήσει" το πρόβλημα και να προκαλέσει με την σειρά του αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Αυτές οι αντιδράσεις συνήθως είναι βίαιες και εκρηκτικές.

Τρανό παράδειγμα το συμβάν στην Γερμανία.

Οι φοιτητές του Πανεπιστήμιου Goethe της Φρανκφούρτης οργάνωσαν απεργία ζητώντας καλύτερη εκπαίδευση και αντιδρώντας στις νέες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση της χώρας.

Ο πρόεδρος του Πανεπιστημίου, την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου, ζήτησε την επέμβαση της αστυνομίας προκειμένου να σταματήσει το απεργιακό πρόγραμμα. Η αστυνομία εισβάλλει στο κτίριο του Πανεπιστημίου και απομακρύνει φοιτητές και καθηγητές. Περίπου 200 άνθρωποι απειλούνται με ποινική δίωξη. ( Το παρακάτω βίντεο )

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι πόσο μακριά είμαστε από το συγκεκριμένο συμβάν?

Μήπως πρέπει να συμβεί κάτι αντίστοιχο και στην χώρα μας για να μπούμε στην διαδικασία να επιλύσουμε αυτό το ζήτημα?

Κατα την γνώμη μου πρέπει να αποφασίσουμε ότι το Άσυλο καλώς υφίσταται και θα πρέπει να ισχύει, για τον φόβο και μη των Ιουδαίων.

Πανεπιστήμιο σημαίνει Ελευθερία.

Ελευθερία από όλες τις απόψεις και χωρίς περιορισμούς.

Η αστυνομοκρατία ιδίως σε τέτοιους χώρους είναι το λιγότερο καταστρεπτική και το πιο λυπηρό είναι ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Goethe, ζήτησε την αυτοαναίρεση του και την επέμβαση της Αστυνομίας.

Αυτό ο άνθρωπος εγκληματεί κατά του Πανεπιστημίου, των Φοιτητών αλλά κυρίως κατά του Θεσμού που θα όφειλε να υπηρετεί.

Το να μπω στην διαδικασία να σχολιάσω το αποκρουστικό της εικόνας αστυνομικών με κράνη μέσα στον χώρο του Πανεπιστημίου είναι το λιγότερο περιττό.

Τα σχόλια δικά σας.

Συνοψίζοντας, αναγκαίο αποτελεί το γεγονός οτι θα πρέπει να μπούμε στην διαδικασία να εξυγειάνουμε τον θεσμό του Ασύλου, διότι αποτελεί κατάκτηση, με τρόπο ο οποίος να εκφράζει τον ίδιο τον θεσμό του Πανεπιστημίου . Να βρεθεί η "χρυσή" τομή για την αρτιότερη και πιο ευρυθμή του λειτουργία και όχι με σκοπό να βολέψει κάποιους.

Το μόνο μέλημα των αρμόδιων θα πρέπει να είναι το ίδιο το Πανεπιστήμιο σαν οργανισμός.

Εξάρχεια - Ένα ντοκιμαντέρ με διαφορετική αισθητική

Το ντοκιμαντέρ αυτό το αναρτώ για δύο λόγους:

1) Για να αναδείξω την άλλη πλευρά του συγκεκριμένου χώρου, σε σχέση με την επικρατούσα άποψη, η οποία έχει διαμορφωθεί από συγκεκριμένους κύκλους, για εντελώς στοχοπροσηλωμένους σκοπούς,

2) Ο κυριότερος λόγος αποτελεί το γεγονός ότι θέλω να "τσιγκλίσω" έναν άλλον "συνδαιτημόνα", μπας και γράψει επιτέλους κάτι σχετικό.

Αυτά τα ολίγα για τώρα, τα υπόλοιπα , εύχομαι, να τα καταγράψει ένας κάποιος άλλος...






Βιτριόλι, τελικά, η εκλογή Σαμαρά?

Καιρό είχα να ασχοληθώ με το πολιτικό προσκήνιο.

Μέλημα μου δεν είναι να αναδείξω τους ''Πρωταγωνιστές'' της προηγούμενης περιόδου, αλλά τους ''αφανείς'' ήρωες ή καλύτερα εκείνους που επηρεάστηκαν άμεσα από τις εξελίξεις.

Η εστίαση μου , λοιπόν, αφορά τον κ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του.

Σε όλη την διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας, την εβδομάδα της εκλογής του Αντώνη Σαμαρά στον προεδρικό θώκο της Νέας Δημοκρατίας, προέβη σε μια σειρά επιθετικών δηλώσεων, με αποδέκτες πολιτικούς αντιπάλους και όχι μόνον.

Αρχικά πρέπει να αναφερθούν όλες του οι δηλώσεις για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται...

Την επομένη της εκλογής του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ο πρώτος ο οποίος έκανε δηλώσεις επί του θέματος εκλογής ήταν ο κ. Καρατζαφέρης. Στις δηλώσεις του αυτές, αναφέρθηκε για μια ακόμα φορά με τον λαϊκίστικο όρο ''πολυκατοικία'' θέλοντας αφενός να περιγράψει την ενιαία δεξιά παράταξη, αφετέρου να αποστείλει το σαφές μήνυμα στον νεοεκλεγέντα Σαμαρά περί συνεργασίας των δύο αυτών συντηρητικών κομμάτων, με στόχο την ενοποίηση τους σε ένα Συντηρητικό Συνασπισμό που θα εκτεινόταν πολιτικά από την ''κεντρώα'' παράταξη έως τις παρυφές της ακροδεξιάς.

Τις επόμενες πια ημέρες επιδόθηκε σε μια προσπάθεια λασπολογίας έναντι των άλλων παρατάξεων με αποκορύφωμα την επίθεση έναντι του Συνασπισμού.

Ο πρώτος του στόχος αποτέλεσε το κυβερνών κόμμα Πασοκ και ειδικότερα την κυβέρνηση του σχετικά με την εξαγγελία περί προθέσεως εκ μέρους της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει περίπου 2 εκατομμύρια μετανάστες και να τους δοθούν και πολιτικά δικαιώματα.

Μια κυβέρνηση , η οποία δεν έχει συμπληρώσει ούτε τις πολυσυζητημένες 100 ημέρες διακυβέρνησης και ιδίως μετά από μια εκλογική νίκη της τάξεως των 10 ποσοστιαίων μονάδων, προσπάθησε να την απαξιώσει και να ζητάει από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας να μην υπερψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κάρολο Παπούλια και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές τον Μάρτη, την στιγμή μάλιστα κατά την οποία η οικονομία είναι σε τόσο δεινή κατάσταση και απειλούμαστε με Πτώχευση.

Ο αμέσως επόμενος στόχος του ΛΑ.Ο.Σ. αποτέλεσε το κόμμα του Σύριζα και ειδικότερα, ο πρόεδρος του αριστερού κόμματος, Αλέξης Τσίπρας. Ο λόγος της στοχοποίησης Τσίπρα αφορούσε ένα άρθρο του τελευταίου σε μια εφημερίδα στο οποίο ανέλυε τις απόψεις του για τα γεγονότα του προηγούμενου Δεκέμβρη. Μέσα σε όλα τα άλλα αισχρά που επικαλέστηκε ο κ. Καρατζαφέρης, μετά από έναν έντονο διάλογο που είχε με τον κ. Τσίπρα στην Βουλή, στον ναό της Δημοκρατίας, είπε στον κ. Τσίπρα πως η ''πολυκατοικία'' που υπάρχει στην δεξιά παράταξη δεν έχει τουλάχιστον κόκκινο φωτάκι. Δηλαδή έχει χάσει κάθε έννοια πολιτικής αξιοπρέπειας ο κ. Καρατζαφέρης.

Το τελευταίο θύμα του όμως δεν υπήρξε ούτε πολιτικός του αντίπαλος, ούτε και τον έχει ενοχλήσει με την συμπεριφορά του. Ή μήπως τον έχει ενοχλήσει???

Αναφέρομαι στην αναίτια, οργανωμένη και απροκάλυπτη επίθεση, τόσο από τον ίδιο τον κ. Καρατζαφέρη όσο και από όλο του τον πολιτικό σχηματισμό, στην συνδικαλίστρια καθαρίστρια Βενετία Μανωλοπούλου. Η τελευταία βέβαια , είχε κάνει το , παρ' ολίγον, θανάσιμο ατόπημα, να δεχτεί επίθεση με βιτριόλι και όχι μόνον να ντρέπεται για αυτό, να μας επιδεικνύει με περισσό θράσος και το αυτοκίνητο της!!!

Με το δίκιο του λοιπόν, ο αρχηγός της παράταξης που επικαλείται το ρητό ''Πατρίς , Θρησκεία, Οικογένεια'' προέβη στις παρακάτω δηλώσεις:

«Θέλω να εκφράσω κι εγώ τη συμπάθειά μου στην καθαρίστρια, τη συνδικαλίστρια γι’ αυτό που έγινε στο αυτοκίνητό της. Βέβαια, όταν μιλάμε για κρίση στην οικονομία και μία καθαρίστρια έχει ένα αυτοκίνητο αρκετά ακριβό, δείχνει ότι ίσως δεν υπάρχει τόση κρίση στα φτωχότερα στρώματα! Νομίζω ότι βιτριόλι στο αυτοκίνητο δεν δικαιολογεί να της χαριστεί ένα τριάρι! Μία γκαρσονιέρα ίσως!».


Μπράβο του και πάλι Μπράβο του.

Ο άνθρωπος είναι πολύ μπροστά. Βέβαια έκανε ένα σφάλμα.

Αν και είμαι πολύ ''μικρός'' για να κάνω υποδείξεις σε έναν άντρα του δικού του πολιτικού διαμετρήματος, ξέχασε να αναφερθεί και στην έταιρη συνδικαλίστρια καθαρίστρια, η οποία είχε δεχθεί και εκείνη επίθεση με βιτριόλι, την Κωνσταντίνα Κούνεβα.

Έπρεπε λοιπόν μέσα στον γεμάτο ''ειλικρίνεια'' πολιτικό του λόγο, να αναφέρει πως καλύτερα εκείνη η αλλοδαπή, θα έπρεπε να είχε πεθάνει γιατί αφενός, είναι Βουλγάρα και όχι βέρα, καθαρή Ελληνίδα, αφετέρου την έχουμε τόσο καιρό στην Εντατική του Ευαγγελισμού , άρα στοιχίζει ένα κάρο λεφτά στον ΕΛΛΗΝΑ φορολογούμενο.

Ξέρω όμως ότι μέσα στην μεγαλοθυμία και την κουβαρντοσύνη του, έδωσε τόπο στην οργή.

Συμπερασματικά λοιπόν, έχω την αίσθηση, μην πω την βεβαιότητα, ότι όλες αυτές του οι κινήσεις, αν και σπασμωδικές, έχουν την ίδια ακριβώς ρίζα.

Την αίσθηση , όχι μόνον εκ μέρους του, ότι συρρικνώνεται και κινδυνεύει να χάσει την , όποια , επιρροή του στην Ελληνική κοινωνία.

Διότι η πολιτική ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά, στην ηγεσία στης Νέας Δημοκρατίας, του έκοψε τα ''πόδια''. Ο χώρος μέσα στον οποίο είχε αναδειχθεί ο κ. Καρατζαφέρης, ήταν ο χώρος της Ακροδεξιάς. Όμως το πολιτικό στίγμα του κ. Σαμαρά, σε αντίθεση με της κ. Μπακογιάννη, συγγενεύει με την ακροδεξιά περισσότερο παρά με τον κεντρώο χώρο.

Έτσι η Νέα Δημοκρατία θα συσπειρώσει γύρω από το πρόσωπο του νέου της προέδρου τους συντηρητικούς κύκλους.

Μέλημα, δηλαδή, του κ. Καρατζαφέρη είναι να αναδειχτεί ως ο κύριος εκπρόσωπος της ακροδεξιάς.

Μόνον έτσι δηλαδή μπορεί να δικαιολογηθεί και η επίθεση στο Πασόκ και στον Σύριζα αλλά και στην Βενετία Μανωλοπούλου. Προσπαθεί , τουλάχιστον για την ώρα άσκοπα, να επιπλεύσει στον χώρο της ακροδεξιάς. Αν δεν τα καταφέρει, να συσπειρώσει τους οπαδούς του, θα αναγκαστεί είτε να βγει εκτός Βουλής είτε να απορροφηθεί με τους όρους της Νέας Δημοκρατίας και να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός συνασπισμός.

Το κακό στην όλη υπόθεση είναι, ότι ακραίες και γεμάτες μίσος απόψεις είναι κυρίαρχες τις τελευταίες μέρες στην χώρα μας, μόνο και μόνο για μικροπολιτικές διεκδικήσεις.

Την στιγμή κατά την οποία διάγουμε πάρα πολύ δύσκολες οικονομικά στιγμές και παράλληλα με δυσοίωνες προβλέψεις θα έπρεπε, τουλάχιστον πολιτικά, να είμαστε ενωμένοι και συσπειρωμένοι έναντι των προβλημάτων.


Είδομεν ...

Περί της ελεγείας του νεοκλασικισμού



Πριν λίγες μέρες πέρασα πάλι από την οδό Φειδίου, στο κέντρο της Αθήνας. Το κτίριο του πρώτου ελληνικού ωδείου παραμένει σε κατάσταση κατάρρευσης. Το εν λόγω κτίσμα ολοκληρώθηκε κοντά στο 1836 υπό τον Γερμανό αρχιτέκτονα Gustav Adolf Lueders σε σχέδια του Bιενέζου Carl Roesner σε λιτό, νεοκλασικό ρυθμό και λειτούργησε αρχικά ως κατοικία του Αυστριακού πρέσβη. Από το 1919 έγινε έδρα του ελληνικού ωδείου, από όπου και πέρασαν σημαντικές μορφές του ελληνικού πενταγράμμου. Πρόκειται για ένα από τα τρία παλαιότερα σπίτια της κεντρικής Αθήνας εκτός Πλάκας, (μαζί με το Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών στην πλατεία Κλαυθμώνος και το διώροφο στη γωνία Πανεπιστημίου και Κοραή) ως ιδιωτικά κτίσματα των αρχών της Οθωνικής περιόδου.

Η μεταβίβαση το 2006 από ιδιωτικό φορέα στο υπουργείο πολιτισμού (υπό την κυριότητα του οποίου συνεχίζεται ως σήμερα η αδιαφορία και η εγκατάλειψη) με την προοπτική να επισκευαστεί επιτέλους και να γίνει “κάτι” (αδιευκρίνιστο τι), υπενθυμίζει πως, ανεξαρτήτως ιδιωτικού ή δημοσίου φορέα, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά και οι προσδοκίες περιορισμένες όσον αφορά τη αποκατάσταση ιστορικών μνημείων της πόλης. Είναι προφανές πως το νομικό πλαίσιο που υπάρχει για να προστατέψει, τελικά δεν εκπληρώνει με επιτυχία το στόχο του. Τα έξοδα για τις αποκαταστάσεις κτιρίων είναι πολλά και το ακίνητο συχνά καθόλου οικονομικά ανταποδοτικό.

Το ίδιο μαρτυρούν και η πλειοψηφία των νεοκλασικίζοντων κοντά στο κέντρο της Αθήνας, σε περιοχές όπως Εξάρχεια, Κυψέλη, Πατήσια ή ακόμα και στην περιοχή του Κεραμεικού, όπου τα τελευταία χρόνια σύγχρονα loft κατασκευάζονται με πυρετώδεις ρυθμούς δίπλα σε ρημαγμένα και άδεια κτίρια της περιόδου. Εντύπωση προκαλεί μάλιστα το γεγονός πως τα λίγα αποκατεστημένα και συντηρημένα κτίρια έχουν συχνά κλεισμένα τα πατζούρια και φαίνονται ακόμα και έτσι να μη χρησιμοποιούνται. Σε κάποιες περιπτώσεις που η κατάσταση δεν ήταν πολύ άσχημη γίνονται οι βασικές επισκευές ίσα-ίσα για να μπορέσουν να νοικιαστούν σε μετανάστες (τουλάχιστον, με αυτόν τον τρόπο κάτι επαναχρησιμοποιείται και φαίνεται χρήσιμο).





Ως Νεοκλασικισμός μπορεί να θεωρηθεί ως το αρχιτεκτονικό ρεύμα που εμφανίστηκε στην Ευρώπη στις αρχές του 19ου αιώνα (και με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια μερικών δεκαετιών) και θέλησε να εκφράσει την, πρωτοεμφανιζόμενη τότε ως άρχουσα, αστική τάξη, αξιοποιώντας τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής του. Χαρακτηρίζεται από την τάση του για μια σαφέστερη επιλογή πιο απλών γεωμετρικών φορμών και την περιστολή στο διάκοσμο καθώς άντλησε τα πρότυπά του απ’ ευθείας από την αρχαία Ελλάδα (και όχι δια μέσου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Έτσι δίνεται η δυνατότητα για μεγαλόπρεπα αλλά παράλληλα και περισσότερο εφικτά από οικονομική άποψη (παράγοντας που θα ξαναδούμε και στη συνέχεια). Η κρατική εξουσία προτίμησε λοιπόν να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο ως ικανό για μεγάλου μεγέθους έργα που θα αναδείκνυαν το ρόλο της και παράλληλα θα έδειχναν και μέριμνα προς τον λαό.

Υπό αυτές τις συνθήκες θεωρήθηκε η ιδανική τεχνοτροπία για να εκφράσει και το όραμα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, και εφαρμόστηκε σε μεγάλο βαθμό σε δημόσια κτήρια της εποχής. Καθώς όμως θεωρήθηκε και ως έκφραση του αρχαίου ελληνικού μεγαλείου (όπως συνηθίζουμε να επαναλαμβάνουμε) έγινε αποδεκτή και στην ευρύτερη μάζα του πληθυσμού και στοιχεία του χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό -ίσως συχνά και με μια εκλεκτιστική διάθεση - ως λαϊκή έκφραση. Επάνω σε αυτή την έκφραση, την οποία μπορούμε να επονομάσουμε ως Λαϊκό Νεοκλασικισμό, ένα σημαντικό τμήμα της Αθήνας (και άλλων ελληνικών πόλεων) απέκτησε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, για να αλωθεί στη συνέχεια στο όνομα της οικονομικής ανάπτυξης (βασιζόμενη σε μεγάλο βαθμό στην οικοδομική δραστηριότητα, δηλ. στην αντιπαροχή) και στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.


Η συγκεκριμένη “ιδιαίτερη σχέση” με το νεοκλασικισμό θα μπορούσε να πει κανείς ότι θεωρητικά φτάνει ως τις μέρες μας. Ίσως η -ακόμα και μετά από δυο αιώνες- αγωνία για αυτό-προσδιορισμό και παγίωση εθνικής ταυτότητας έχει και αυτή το ρόλο της.

Από την άλλη μπορεί απλά ο ελληνικός ήλιος να “γράφει” ωραία στα ρυθμικά ανοίγματα των χοντρών, πέτρινων τοίχων που γίνονταν σύμφωνα με τις τότε κατασκευαστικές μεθόδους (κάτι που βέβαια δε παρατηρείται εξίσου σε έναν τριαντάρη τοίχο οπτοπλινθοδομής, ακόμα και με την προσθήκη κορνίζας-πλαισίου, και ειδικά άμα έρχεται σχεδόν φάτσα και ένα ρολό με τους οδηγούς του).

Ακόμα πιο σημαντικό είναι ίσως το γεγονός πως οι τρόποι δόμησης της εποχής δεν επέτρεπαν εύκολα το μέγεθος των κτιρίων να ξεφύγει πέρα από κάποια όρια, όπως συνέβη αργότερα με τη χρήση του οπλισμένου σκυροδέματος.

Ο τρόπος (κλίμακα, ποιότητα κ.ά.) που χρησιμοποιήθηκαν οι αρχές του μοντέρνου κινήματος, αν και φάνηκε πρακτικός και βόλεψε, δεν το έκανε ευρέως αγαπητό. Όπως αναφέρει ο Δημήτρης Φιλιππίδης, καθηγητής και κριτικός αρχιτεκτονικής, “η ελληνική κοινή γνώμη, ειδικά εκπαιδευμένη να αναγνωρίζει πολιτισμικές αξίες μόνο σε νεοκλασικά κτίρια, σε κάθε ευκαιρία εκφράζει τη φανερή της απέχθεια για τη σύγχρονη αρχιτεκτονική”. Και σαν μία αιτία αναφέρεται επίσης και η απουσία χρονικής απόστασης που εντάσσει κάτι στην ιστορία και το εξυγιαίνει.

Σε μια προσπάθεια λοιπόν να αποκαταστήσει τη σχέση του με την αστική του παράδοση, ο νεοέλληνας χύνει κροκοδείλια δάκρυα επικαλούμενος την αισθητική αξία και την ανωτερότητα κτισμάτων όπως αυτά που αφήνει να γκρεμίζονται έως σήμερα. Σαν αντιστάθμισμα, βέβαια, κατασκευάζονται διάσπαρτα κτίρια (από [πολύ]κατοικίες έως κτίρια γραφείων) με κολλημένα επάνω τους διάφορα μπιχλιμπίδια νεοκλασικού στυλ*.
από http://archikitsch.wordpress.com/


Δυστυχώς, με τη σημερινή νοοτροπία και συμπεριφορά δεν μπορούμε να ελπίζουμε στη διάσωση των -λίγων πια- μνημείων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς πριν να έχουν απομείνει παρά ελάχιστα δείγματα να υπενθυμίζουν τι αφήσαμε να καταστραφεί (ή καταστρέψαμε!) από αδιαφορία ή (οικονομικό και πάλι) συμφέρον (για να αντικατασταθεί συχνά από “γραφικές” έως κιτς καρικατούρες). Και μεγαλύτερο ίσως δυστύχημα είναι πως σε αυτές τις συνθήκες, κάθε θρήνος αναφορικά με το θέμα ακούγεται τραγικά ειρωνικός για να υπάρχουν ελπίδες να ληφθεί υπ’ όψιν με την αναγκαία σοβαρότητα.

Όσο για το κτίσμα επί της Φειδίου 3, ενδεχομένως μετά από χρόνια να συναντήσουμε κάποιο πιο αποδοτικό οικονομικά κτίριο, σύγχρονης αρχιτεκτονικής ή, στο όνομα της διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς, ένα αντίγραφο που να προσπαθεί να μοιάσει σε κάτι που για χρόνια ήταν περιθωριοποιημένο και πλέον δε θα υφίσταται.

________________________________________________

*ενδεχομένως υπάρχουν και φιλότιμες προσπάθειες για έναν γνήσιο ιστορισμό από κάποιους αρχιτέκτονες, κάτι που δεν υπάρχει η πρόθεση να εξεταστεί στο παρόν κείμενο το οποίο αναφέρεται στην πλειοψηφία και όχι σε εξαιρέσεις.

Δεν αναφέρομαι βέβαια ούτε σε επεξεργασίες με μια μεταμοντέρνα διάθεση, κάτι που είναι ένα τελείως ανεξάρτητο θέμα.


1η Δεκεμβριου Παγκοσμια Ημερα Κατα του ιου H.I.V. - AIDS

Χτες , δηλαδή 1η Δεκεμβρίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του ιού H.I.V. - AIDS.

Σύμφωνα με τα δεδομένα που ισχύουν, αποτελεί μια θανατηφόρα νόσο, η οποία προκαλεί με λίγα λόγια την απενεργοποίση του ανοσοποιητικού συστήματος.

Κατ' αυτό τον τρόπο ο οργανισμός , ο οποίος έχει προσληφθεί από τον ιό, είναι εκτεθειμένος σε οποιαδήποτε ασθένεια και νόσο χωρίς να είναι σε θέση να αμυνθεί.

Καταστρέφει με την πάροδο του χρόνου το ανοσοποιητικό σύστημα σε τέτοιο βαθμό ώστε η οποιαδήποτε ασθένεια, όσο και ήπια και αν είναι , όπως ένα κρυολόγημα, μπορεί να αποβεί μοιραία.

Δεν σκοτώνει το ίδιο το ΑIDS αλλά διαμορφώνει τις συνθήκες θανάτου.

Αυτά είναι όλα όσα ξέραμε, μέχρι σήμερα. Αυτά για την ακρίβεια, είναι όλα όσα ΗΞΕΡΑ μέχρι σήμερα.

Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη για το τι είναι το AIDS.

Θέληση μου είναι να μην μπω σε λεπτομέρειες επ' αυτού διότι αφενός, δεν είμαι ειδικός επί του θέματος , αφετέρου δεν είμαι σε θέση να λάβω κάποια διαφορετική θέση σε σχέση με την επικρατούσα άποψη.

Αλλά σε οποιοδήποτε θέμα, καλόν είναι να ακούγονται όλες οι αντικρουόμενες απόψεις και μετά ο καθένας να ακολουθεί τον δρόμο με τον οποίο ταυτίζεται.

Στο χώρο του Διαδικτύου κυκλοφορεί ένας μεγάλος αριθμός αντίστοιχων βίντεο με όσα ''ανέβασα'' και ο οποιοσδήποτε μπορεί να βρεί κάτι αντίστοιχο.

Έγινε ενδεικτικά και με τυχαία επιλογή.

Στο πρώτο βίντεο παρακολουθούμε έναν δημοσιογράφο, ο οποίος ισχυρίζεται πως όσα λέει είναι αποτέλεσμα έρευνας, ενώ στο δεύτερο παρακολουθούμε μια, κατά τους ισχυρισμούς της, πρώην ασθενή του HIV AIDS ιού σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στην εκπομπή της Μπήλιως Τσουκαλά στο κρατικό κανάλι.








Εναπόκειται στον καθένα να διαμορφώσει την άποψη του και δεν είναι δικός μου σκοπός να επηρεάσω τον οποιοδήποτε, απλά θέλησα να μοιραστώ την ανησυχία και τον κλονισμό μου.

Υγ. Παραθέτω μερικές χρήσιμες ιστοσελίδες με θέμα τους, κυρίως, αυτόν τον προβληματισμό. Εάν όντως υφίστανται ή όχι όλα όσα γνωρίζουμε για τον Ιό HIV - AIDS.

http://www.duesberg.com/
http://www.virusmyth.com/
http://www.hivwave.gr/ (Ελληνικά)
http://www.newint.org/issue095/devils.htm

μείωση κατανάλωσης και πτώση κερδών

Σύμφωνα με χθεσινό δημοσίευμα εφημερίδας παρουσιάστηκε πτώση των κερδών, προ φόρων, της (Ανωνύμου) Εταιρίας από 64,9 εκατ. ευρώ στο εννιάμηνο του 2008 στα 48,2 εκατ. ευρώ για το αντίστοιχο διάστημα του 2009. Αιτία η μείωση των πωλήσεων κατά 1,46% που οφείλεται σε πτώση της κατανάλωσης.


Και κάθε υγιώς σκεπτόμενος επιχειρηματίας, ο οποίος όπως είναι φυσικό, έχει επενδύσει λεφτά, με στόχο το κέρδος στο μέλλον, θα προβληματιζόταν και θα αναζητούσε λύσεις για να αναστραφεί το κλίμα, με δύο ενδεχόμενα σενάρια:

  • ή αύξηση των τιμών
  • ή προσπάθεια για αύξηση της κατανάλωσης εκ νέου

Αντίθετα όμως, ανακούφιση και ελπίδα θα πρέπει να προκαλεί η ανακοίνωση, πως μειώθηκε η κατανάλωση, έστω και ελάχιστα, και να εκληφθεί ως ένδειξη για το ότι κάτι αλλάζει και οι πολίτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν. Γιατί όταν πρόκειται για την ΕΥΔΑΠ, τον φορέα διαχείρισης των υδάτινων αποθεμάτων για την αττική, ζητούμενο είναι (εδώ και χρόνια) η μείωση της κατανάλωσης του νερού, και όχι η αύξηση.



ερώτημα:


Σε αυτή την περίπτωση η Ε.ΥΔ.Α.Π. Α.Ε. οφείλει να συμπεριφερθεί όπως κάθε άλλος ιδιωτικοποιημένος, πρώην κοινωφελής, οργανισμός;



υπενθύμιση:

  • μιλάμε για ένα βασικό και αναγκαίο για τον καθένα αγαθό,
  • που δεν το παράγει κάποια εταιρία αλλά βρίσκεται στη φύση,
  • και δεν υπάρχει σε άπειρη ποσότητα αλλά απαιτείται συνετή διαχείριση.

Ανέκδοτο

Επειδή τώρα τελευταία έχουμε ως blog μιαν εύθυμη - θα το έλεγα - διάθεση, θα συνεχίσω στο ίδιο μοτίβο...

Δυο φίλοι πάνε για κυνήγι στο δάσος και ξαφνικά ο ένας πέφτει κάτω. Δεν μοιάζει να αναπνέει και τα μάτια του έχουν γυρίσει προς τα πάνω. Παίρνει γρήγορα το 166.

- Νομίζω ότι ο φίλος μου είναι νεκρός. Βοηθήστε με.
- Ηρεμήστε κύριε, λέει η τηλεφωνήτρια. Καταρχάς σιγουρευτείτε ότι ο φίλος σας είναι όντως νεκρός.

Ο τύπος δεν απαντά για λίγα δευτερόλεπτα και ξαφνικά ακούγεται ένας πυροβολισμός. Επιστρέφει στην γραμμή και λέει στην τηλεφωνήτρια:
- Εντάξει, τώρα τι κάνω;

Υγ. Λίγο μακάβριο αλλά νομίζω καλό....

blublu





αν και έχει περάσει κάποιος καιρός από την ολοκλήρωση της τελευταίας δουλειάς των BLU, ακολουθεί ένα βιντεάκι με το τελευταίο τους έργο, προς ενημέρωση όσων, οπώς εγω, δεν το πήραν χαμπάρι νωρίτερα.
αυτή τη φόρα παρατηρούμε να γίνεται ακόμα πιο ενεργός και ο ρόλος των στοιχείων του περιβάλλοντος.


COMBO a collaborative animation by Blu and David Ellis (2 times loop) from blu on Vimeo.


περισσότερες δουλειές της ομάδας BLU, ή σχετικές πληροφορίες μπορει να βρει κανείς στον ιστότοπό τους:

http://www.blublu.org/





υ.γ. θα ακολουθήσω μια συνήθεια που συναντάται στο blog μας, αυτή των υστερογράφων,

υ.γ.2. θα ακολυθήσω επίσης αυτή τη φορα και το παράδειγμα του εκπατρισμένου μέλους, κάνοντας (ακόμα πιο) μικρόυ μεγέθους ανάρτηση (!),

υ.γ.3. η γραφικότητα χτυπάει κόκκινο

αφρ ΙΚΑΝΟΣ ΓΙΑ ΟΛΑ

Ξέρω πολύ καλά ότι σε αυτό εδώ το μπλόγκ προσπαθούμε να αποφύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι τις γραφικότητες.

ΑΛΛΑ...

Είναι μια ειδική περίπτωση, έτσι και μόνον έτσι, μπορώ να δικαιολογηθώ για το παραλήρημα μου, διότι σήμερα κατάφερε η Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου να προκριθεί στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010.

Για όποιον/α δεν καταλαβαίνει, πολύ απλά λέω ότι πήγαμε στο Μουντιάλ.

Το γεγονός που καθιστά αυτήν την εξέλιξη ακόμα πιο σημαντική, είναι το ότι έχουμε να πάμε σε Μουντιάλ από το 1994, 16 χρόνια μετά και μετά απο 3 αποτυχημένες προσπάθειες.

Μην τρομάζετε, δεν θα υπεισέλθω σε ποδοσφαιρική ανάλυση,ούτε του παιχνιδιού στην Ουκρανία ούτε και για το πώς θα παίξουμε στο Μουντιάλ.

Μου απομένει μόνο το παραλήρημα.

Έλα μωρη Ελλαδάραααααααα.......

Έλα ρε Ότο τεράστιε!!!! Ρεχακλή!!!

Πάμε ρε παιδιά κάντε μας πάλι περήφανους ακόμα και στην Αφρική!!!!

Δύο είναι μόνο τα άσχημα στο Μουντιάλ...

Το πρώτο κακό είναι ότι η Νότιος Αφρική είναι στην άλλη άκρη της Αφρικής, άρα απίστευτα χαώδεις αποστάσεις και πολύ ακριβό ταξίδι.

Το δεύτερο και πιο ποδοσφαιρικό είναι ο αποκρουστικός ήχος που θα περνάει από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, εξαιτίας αυτών των βουβουζέλων που θα σφυρίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος οι Αφρικανοί.

Υγ. Ρε Πλατινί ούτε τα προσχήματα δεν κρατήσατε!!! Εγώ περίμενα να σφάξουν την Βοσνία για να περάσει η Πορτογαλία του Γκαλάκτικο Ρονάλντο, αλλά αυτό το σφάξιμο στους Τίμιους Ιρλανδούς ούτε στα σφαγεία του Γκαγκάτση (Είπα να γίνω ολοκληρωτικά καμμένος και ζώο!!!). Γκόλ στις καθυστερήσεις μετά από υποδοχή του Αρνί - σωστά το γράφω - με το αριστερό χέρι... Έλεος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!











100 χρόνια σε 34 εικόνες


Δε θα γραψω πολλά. Εξάλλου δε μου περισσεύει πολύς χρόνος και ήδη νυστάζω. Αλλά πιστεύω ότι σε όποιον αρέσει η τέχνη της φωτογραφίας ας ρίξει μια ματιά σε αυτό το link: http://www.guardian.co.uk/artanddesign/gallery/2009/nov/10/100-years-press-photography?picture=355491717
Ο προηγούμενος αιώνας μέσα από τη ματιά γνωστών κι αγνώστων φωτογράφων.

Christiania - Ένα όνομα μια διαφορετική Ιδέα


Η Κριστιάνια (Christiania) είναι μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα που βρίσκεται στην περιοχή Κριστιανχάουν (Christianshavn), κοντά στο κέντρο της Κοπεγχάγης ( Δανία ). Καλύπτει μία περιοχή 34 τ.χλμ. και φιλοξενεί περίπου 1.000 κατοίκους. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο περισσότερο από ένα εκατομμύριο άνθρωποι επισκέπτονται αυτή την αποκαλούμενη "ελεύθερη πολιτεία".


Είναι ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα στην δανική πρωτεύουσα καθώς αποτελεί "ζωντανό παράδειγμα" του φιλελεύθερου και προοδευτικού τρόπου οργανωσης της δανικής κοινωνίας.






Η ιστορία της Κριστιάνια αρχίζει το 1970 , όταν μία ομάδα νέων ανθρώπων κατέλαβαν μια μεγάλη έκταση κοντά στο κέντρο της Κοπεγχάγης, που ανήκε στο στρατό και παρέμενε αχρησιμοποίητη, σε μια προσπάθεια να λύσουν το πρόβλημα στέγης που τους απασχολούσε αλλά και να δημιουργήσουν ένα όμορφο χώρο με πολύ πράσινο, μακριά από τα αυτοκίνητα και το θόρυβο της πόλης για να μπορούν να παίζουν τα παιδιά τους.





Ταυτόχρονα, η εναλλακτική εφημερίδα Hovedbladet κυκλοφόρησε περιέχοντας ένα άρθρο με πολλές ιδέες για τη δημιουργική αξιοποίηση της εγκαταλελειμμένης αυτής έκτασης (η οποία ήταν και είναι ιδιοκτησία του υπουργείου άμυνας της Δανίας). Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη μαζική εισροή και εγκατάσταση στην περιοχή εκατοντάδων ανθρώπων, που επιθυμούσαν να ζήσουν μακριά από τους ρυθμούς ζωής των μεγάλων πόλεων οργανώνοντας με το δικό τους διαφορετικό τρόπο τη μικρή αυτή κοινότητα.





Πολλές φορές η τοπική αστυνομία προσπάθησε να απομακρύνει τον κόσμο, όμως κάθε φορά αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τις προσπάθειες καθώς η έκταση είναι πολύ μεγάλη, όπως άλλωστε και ο αριθμός των κατοίκων και των Δανών που στήριζαν την προσπάθεια αυτή.






Το 1972 , η Κριστιάνια συμφώνησε με το δανικό υπουργείο άμυνας ότι οι κάτοικοι της θα πληρώνουν το ηλεκτρικό ρεύμα και την υδροδότηση, και έτσι η δανέζικη κυβέρνηση αναγνωρίζει την Κριστιάνια σαν ένα "κοινωνικό πείραμα".








Τα τελευταία χρόνια η Κριστιάνια έχει γίνει στόχος επιχειρήσεων της αστυνομίας, με τη δικαιολογία ότι μέσα στα όριά της γίνεται διακίνηση ναρκωτικών, κι ότι ορισμένα από τα κτήρια έχουν χτιστεί σε προαστατευόμενες περιοχές (με την άδεια πάντως προηγούμενων κυβερνήσεων).






Υποστηρίζεται όμως ότι οι επιχειρήσεις αυτές έχουν σαν στόχο την εκδίωξη των κατοίκων της Κριστιάνια, προκειμένου η περιοχή να αξιοποιηθεί από κατασκευαστικές εταιρίες, καθώς βρίσκεται κοντά στο κέντρο και θεωρείται σημαντική από αναπτυξιακής άποψης. Προς το παρόν, γίνεται καταγραφή των κτιρίων της Κριστιάνια, ενώ το ανοιχτό εμπόριο χασίς έχει εκλείψει.

Περναν οι μερες...

Περναν οι μερες μα μπρος μου οι ιδιες ξερες
και το ονειρο ιπταται πλεον στους αιθερες...
Στις αναμνησεις και στο στερνο το ουρλιαχτο μου
στο στιχακι που ειναι παντα απαγκειο μου...
Περναν οι μερες μα μπρος μου το ιδιο σκηνικο...
Στο σκοταδι μοναξια, μπουκαλια και τα "εγω"
Αποριες γεννιουνται.. Καποτε ολα λησμονιουνται
Τοσα στοματα μιλουν.. Μα τα αισθηματα αιωρουνται..

Περασαν αρκετες μερες απο την τελευταια φορα που ειχα γραψει.. Σχεδον δυο βδομαδες.. Κατι τα πρωτα χειμωνιατικα κρυωματα, κατι η αναγκη να ξεμπλοκαρουμε.. μας βγηκε τελικα ξεμπλογκαρισμα αλλα δεν πειραζει.. Βασικα, αυτες οι δυο βδομαδες ηταν η απολυτη διαδικτυακη αποτοξινωση για μενα προσωπικα.. Και μαλλον βλεπω να συνεχιζεται.. Τωρα πια εχουν προστεθει και καποιες ομορφες υποχρεωσεις στην ολη εξισωση, που το μονο κακο τους ειναι οτι εχουν προθεσμιες..!Οποτε ο χρονος δεν πολυβοηθαει.. Αλλα δεν μας πτοει και αυτο!
Περασαν αρκετες μερες απο την τελευταια φορα που ειχα γραψει.. Απο οτι θυμαμαι ηταν και τοτε Κυριακη.. Ειχε και τοτε βροχη..

Βροχη στα τζαμια.. Γεννιεται ενας συνειρμος
"επικινδυνος" για ονειρα καιρος...
Ενας τοσο βουβος και μελαγχολικος ρυθμος
ειναι διαχυτος.. Σβηνεται αυτοματα το φως...
Ειναι απλα ενα γεγονος και δε χωρανε εξηγησεις
Μια ματια μυστικη που μαλλον δεν θα αντικρυσεις..
Και μη ρωτησεις καμια στιγμη "πως" και "γιατι"..
Ζησ΄το ταξιδι και ακου μονο τη βροχη...

Εχει πλακα οταν γυρνας σπιτι τις πρωτες πρωινες ωρες με βροχη..(ειδικα αν εισαι συνοδηγος!) Εχει πλακα οταν γυρνας γενικως και δεν μενεις στασιμος καπου.. Εχει πλακα οταν ζεις και δεν επιβιωνεις... Καποιοι κανουν καποια μικρα βηματα ελπιζοντας πως θα περασουν στην αλλη ακρη, καποιοι περνανε και καποιοι μενουν απλα με την ελπιδα... Καποιοι..καποιοι..καποιοι...
Υπαρχουν καποιοι(μαλλον ελαχιστοι..) σαν την Κωνσταντινα Κουνεβα.. Την θυμηθηκα σημερα που την εβλεπα στη συνεντευξη της στους Πρωταγωνιστες με το Σταυρο Θεοδωρακη..Οσοι δεν ειδατε την εκπομπη καλο ειναι να ψαξετε να την βρειτε.. Παλι καλα που υπαρχει και αυτη η τηλεοραση...
Αν καταλαβεις τι εχει περασει αυτη η γυναικα θα αισθανθεις ποσο για τον....... ειναι αυτα που μας ταλαιπωρουν καθημερινα.. Αν συμμεριστεις λιγο τη δυναμη της ισως ανατριχιασεις, ισως δακρυσεις.. Πραγματικα δεν ξερω... Κλεινω οπως εκλεισε και η εκπομπη.. "Η ομορφια δεν ειναι στα προσωπα, αλλα στο φως που υπαρχει μεσα στην καρδια"... Καληνυχτα, καλη βδομαδα και να περνατε ομορφες στιγμες με ανθρωπους που εχουν φως μεσα τους...

Ο Έρως και η Ψυχή....

Αυτός είναι ένας όμορφος μύθος, που βρήκα στο youtube και θέλησα να τον μοιραστώ....

Μιλάει για την αληθινή αγάπη του Έρωτα με την Ψυχή...πόσο αυθόρμητος και κεραυνοβόλος ήταν ο ''έρωτας'' του Έρωτα για την Ψυχή...και πόσες δυσκολίες πέρασαν για να είναι μαζί στο τέλος....Ο μύθος περιγράφεται υπέροχα σε αυτό το βιντεάκι, με τις καταπληκτικές εικόνες - έργα τέχνης και τη μοναδική μουσική του Arno Elias στο κομμάτι El Corazon....(es el alma que me dice que me dice que te siga....είναι η ψυχή -μου- που μου λέει που μου λέει να σ' ακολουθήσω)....

Πραγματικά με συγκίνησε η ιστοριούλα αυτή και νιώθω, ότι έχει πάρα πολλά διδάγματα...Το κυριότερο για μένα είναι ότι τελικά πρέπει πάντα να δίνουμε σημασία στην Ψυχή μας όταν γεμίζει Έρωτα και να μην την αγνοούμε...αλλά ούτε και να αφήνουμε τον Έρωτα μας να χαθεί με λανθασμένες ενέργειές μας...(όπως στο μύθο, που από την περιέργειά της η Ψυχή ρίχνει το λάδι του λυχναριού στον Έρωτα κι εκείνος ''εξανεμίζεται''....). Πάντα, να έχουμε ως πρώτη προτεραιότητα τον αγνό έρωτα και την αγνή αγάπη και να δίνουμε σημασία στα πρόσωπα που έχουμε δίπλα μας.....και η αγάπη στο τέλος θα θριαμβεύσει..Πάντα θριαμβεύει, αν είναι πραγματική.....

Καλό Σαββατόβραδο....

www.youtube.com/watch?v=XwusuGALtGc&feature=related

Ανέκδοτο με ηθικό δίδαγμα

Περπατάει ο ποντικός στη ζούγκλα, και ακούει κλάματα. Κάνει έτσι, και βλέπει τον ελέφαντα στη μεγάλη λακούβα. Είχε πέσει μέσα, και δε μπορόύσε να βγει.
"Βοήθεια, θα πεθάνω εδώ κάτω" φώναζε ο ελέφαντας.
"Σταμάτα φίλε μου, πως κάνεις έτσι? Εγώ είμαι εδώ. Θα σε βγάλω", του λέει ο ποντικός.
"Αχ, σώσε με σε παρακαλώ" κλαψουρίζει ο ελέφαντας.
"Περίμενε, κι έρχομαι να σε βγάλω" λέει ο ποντικός.
Πάει σπίτι του, ανοίγει το γκαράζ, βγάζει την Porsche, μπαίνει μέσα και φτάνει στη λακκούβα.
Δένει ένα σκοινί στον προφυλακτήρα, πετάει την άλλη άκρη κάτω, και λέει στον ελέφαντα: "Δέσε το στη μέση σου να σε τραβήξω".
Δένεται ο ελέφαντας, κανει μιά με πρώτη ο ποντικός, βγάζει τον ελέφαντα έξω.
"Αχ, σ' ευχαριστώ, μου έσωσες τη ζωή, πως να στο ανταποδώσω" κλπ λέει ο ελέφαντας.
"Έλα μωρέ, τι φίλοι είμαστε, δε τρέχει τίποτα", λέει ο ποντικός.
15 μέρες αργότερα, ακούει ο ελέφαντας κλάμματα στο δάσος. Πάει προς τα εκεί, τι να δει: Είχε πέσει ο ποντικός στη λακκούβα και δε μπορούσε να βγεί.
"Βοήθεια, θα πεθάνω εδώ κάτω, σώσε με σε παρακαλώ" φώναζε ο ποντικός.
"Σταμάτα φίλε μου, θα σε αφήσω εγώ εδώ?" λέει ο ελέφαντας.
Κατεβάζει την προβοσκίδα του στο λάκκο, και λέει στον ποντικό:
"Πιάσου πάνω της να σε βγάλω έξω".
Πιάνεται απ τη προβοσκίδα ο ποντικός, και τον τραβάει έξω ο ελέφαντας.


Ηθικόν δίδαγμα:
Άμα την έχεις μεγάλη, δε χρειάζεσαι Porsche.

Eμεινα μονος να κοιταω τη βροχη..

Ηταν Κυριακη και στο τηλεφωνο εσυ
η φωνη σου χαμηλη.. Κρυβοσουν πισω απο αυτη
Το βραδυ ημασταν μαζι και ανησυχησα γιατι
δεν συνηθισες να παιρνεις ποτε τοσο πρωι..
Καμποσους μηνες μαζι πως σε ειχα μαθει ειχα πει
μα απο αυταπατες νιωθω τωρα οτι ειχα κυκλωθει..
Δεν ξερω αληθεια να πω αν ηταν κατι αληθινο
μηπως δεν επρεπε θαρρω εκει να παρασυρθω...
Ομως εκεινη τη μερα ηταν αλλιως
Ημουν αλλιως, νομιζα πως ησουν το φως...
Πιστευα καπου αλλου.. Εμπιστευομουν εσενα
μα κεινη η λεξη ηταν πλεον σε χειλη ξενα..
Την Κυριακη εκεινη σε ακουγα ευλαβικα
ο καθε λογος σου ειχε αποδεκτη την καρδια..
Ειχες φωλιασει εκει απ' την πρωτη στιγμη
απ' την πρωτη ματια ως το πρωτο φιλι...
Αδυναμια μου ησουν.. Ανθρωπινη αδυναμια...
Ερωτευεσαι και δεν εχει θεραπεια...
Δεν ακους καλα, δεν βλεπεις καθαρα..
Καταλαβαινεις ελαχιστα και αυτα απατηλα..
Γραφεις οσο αντεχεις.. Σελιδες γεμιζεις
αυτην αγγιζεις και σε αυτην τις χαριζεις...
Ωρες μαζι της περνας, μα ποτε δεν κουραζεσαι
κατι σου λεει με τροπο μα ουτε που το επεξεργαζεσαι..
Και το πρωινο εκεινο ηθελες κατι να πεις..
Η ωρα περνουσε.. Ειχα πλεον ξυπνησει..
Δυσκολευοσουν ωστοσο να εκφραστεις
Και αυτο με ειχε τοσο θορυβησει..
Μου χες πει να μη φοβαμαι τιποτα
μα με τον ηχο της φωνης σου φοβομουν
πως και παλι θα γυρνουσα στο "τιποτα"...
Μετα απο λιγο θα επαληθευομουν..
Ως τη μερα εκεινη ονειρα εκανα
και ησουν παντα παρουσα εκει...
Δεν το ενιωθα πως καθε μερα σε εχανα
Πες μου αραγε τι ενιωσες και εσυ...
... Μα καλυτερα μην πουμε αλλη λεξη
τα πες εξαλλου ολα κεινη την Κυριακη
ο καθενας πια μπορει να επιλεξει
το τελος που θα θελει να δει...
Ηταν Κυριακη και στο τηλεφωνο εσυ
η φωνη σου χαμηλη.. Κρυβοσουν πισω απο αυτη...
Μιση ωρα περνα και καταφερνεις να πεις
"Δεν παει αλλο"... Τελος της δικης μας διαδρομης
Περασαμε καλα και αυτο μου ειν' αρκετο
το παραπανω απο σενα ξερω πως δεν θα το βρω...
Δεν ηταν ερωτας λες αυτο που ζησαμε και εγω
ψαχνω εναγωνιως απο καπου να πιαστω...
Βυθιζομαι στις σκεψεις που πλαθει το μυαλο
5 σταγονες βροχης μου αποσπουν την προσοχη..
Σταθηκα ωρα στο παραθυρο χωρις να μιλω..
και εμεινα μονος να κοιταω τη βροχη...

Υ.Γ Οι στιχοι αυτοι ειναι γραμμενοι πριν απο 1 χρονο και 2 μηνες.. Το θεμα τους, οπως λεω τωρα τελευταια, ειναι απλα βγαλμενο μεσα απο τη ζωη..! Οταν πρωταρχισα να γραφω στιχους στο μπλογκ ειχα σκεφτει να ανεβαζω μονο "καινουρια πειραματα".. Σημερα κανω μια εξαιρεση.. Ειναι και Κυριακη, βρεχει και ολες οι εικονες συντελουν ωστε ενα χαρτι που θα μενε σε ενα ραφι να παρει και αυτο μια θεση στο διαδικτυο... Οχι, οτι αλλαζει κατι αλλα ετσι..
Οι στιχοι αυτοι ειναι το καταλληλο καταφυγιο και γιατρικο για μια κρυα μερα σαν την σημερινη.. Καλη Κυριακη σε ολους και περαστικα σε οσους ειναι αρρωστοι...!!

Κρατα το Μηδεν Χωρις Εγγυησεις...

Πριν περιπου μια βδομαδα οι Active member βγαλαν τον δεκατοτριτο τους δισκο.. αν δεν κανω καποιο λαθος στο μετρημα.. Σε αυτην την αναρτηση δεν θα γινει ενα ειδος κριτικης δισκου γιατι ξερω πως το αποτελεσμα που θα βγει στο τελος δεν θα μου αρεσει..! Ισως με το συγκεκριμενο γκρουπ ειμαι λιγο παραπανω υποκειμενικος.. Και απο την αλλη, οι μουσικοκριτικες ποτε δεν μου αρεσαν..
Ακουγοντας το δισκο "Απο της φτιαξης μας τα λαθια", ηχησε πολυ ωραια στα αυτια μου το πρωτο τραγουδι (αγγλιστι intro) με τιτλο "Χωρις Εγγυησεις".. Κατι οι στιχοι, κατι η ταξιδιαρικη φωνη, κατι το sample.. Κατι απο ολα αυτα.. Η μαλλον ολα αυτα.. Τοτε σκεφτηκα πως σε ολους τους δισκους τους οι Active member επελεγαν ενα intro που να ειχε λογια και οχι απλα ενα ορχηστρικο κομματι.. Και οσο γυρνουσα προς τα πισω, θυμομουν πως κανενα intro δεν με ειχε απογοητευσει..
Το ταξιδι ως το τελευταιο κομματι καθε δισκου μπορει να ηταν διαφορετικο.. Αλλα η αρχη ηταν ομορφη. Και αυτο παντα με μαγευε. Κατι παρομοιο που συμβαινει και με πολλα πραγματα στη ζωη μας. Παρακατω υπαρχουν ενδεικτικα 3 βιντεο απο intro του γκρουπ. Το πρωτο ειναι το "Μηδεν απο το δισκο" "Μερες Παραξενες, Θαυμασιες Μερες"(2000), το δευτερο το "Ολο και καποιος θα περασει" απο το δισκο "Σκιερατσα" (2006) και το τριτο το "Χωρις Εγγυησεις" απο το δισκο "Απο της φτιαξης μας τα λαθια" (2009).....
.... Στην τελικη, ολοι στη ζωη μας βρισκομαστε καποτε στο Μηδεν που δεν γερναει ποτε. Απλα, αν ενωθουν καποια Μηδεν μπορουν να γεννηθουν αμετρητες ομορφες στιγμες.. Για αυτες τις στιγμες καλο ειναι να κραταμε λιγο αγαπη, αφου Ολο και καποιος θα περασει.. Και αν δεν περασει ή απλα προσπερασει, αυτη την αγαπη να την κανουμε κατι εξισου ουσιωδες και δημιουργικο.. Αφου πια, λιγο πολυ ολοι ξερουμε οτι η αναζητηση του ονειρου και της ευτυχιας ειναι δυσκολη.. Αξιζει ομως να προσπαθουμε αλλά.. Χωρις Συμβουλες, Χωρις Εγγυησεις.. Ελπιζω βεβαια στο τελος ολοι να παμε και ολοι να γυρισουμε..

Υ.Γ.1 Μια αναρτηση για το γκρουπ την ειχα ταξει πριν καποιες μερες και να που εγινε.. Ο τιτλος της και το τελος της ειναι σαν να εγραφα μεθυσμενος αλλα ημουν απολυτα νηφαλιος..! Καλο βραδυ σε ολους σας και καλη ακροαση..!









Πώς γίναμε έτσι ρε γαμώτο μου...

Η απορία μου μόνο ως εύλογη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Πώς στο καλό γίναμε έτσι;

Τα πράγματα εξελίσσονται τελείως μα τελείως ανορθόδοξα και αναπάντεχα. Τελικά καλά λέει ένα ρητό, ''όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει''.

Ότι σχέδιο, ότι πλάνο και να έχει ο καθένας το μόνο που πρέπει να κάνει, είναι να είναι προετοιμασμένος για την αποτυχία.

Διότι το περίεργο και το θαύμα θα είναι η επιτυχία και όχι η αποτυχία.

Δεν είμαι μηδενιστής ούτε χαρακτηρίζομαι από πεσσιμισμό, αλλά ιδίως σε θέματα που έχουν να κάνουν με δεύτερα και τρίτα άτομα, πρέπει ο οποιοσδήποτε να κρατάει την ''καβάτζα'' του. Είναι πολύ κυνικό και απάνθρωπο αυτό που λέω αλλά είναι η αλήθεια κατά την γνώμη μου.

Αλλιώς η πτώση θα είναι μεγάλη και η πρόσκρουση ακόμη πιο βίαιη.

Σαν να πέφτει ο αλεξιπτωτιστής από το αεροπλάνο, αναμέσα από τα σύννεφα, χωρίς το αλεξίπτωτο του.

Δεν έχω την αίσθηση ότι υπάρχει a priori κακία και υστεροβουλία ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Είμαι σίγουρος μόνον για το ότι δεν υπάρχει ανάμεσα στους φίλους. Αλλού αναφέρομαι.

Έχω την αίσθηση ότι η διαφοροποίηση του ενός ατόμου σε σχέση με ένα άλλο, είναι το εσωτερικό κάλεσμα του καθενός, τα διαφορετικά ''θέλω''.

Αυτές οι διαφορετικές θελήσεις είναι που δημιουργούν όλα τα προβλήματα.

Δεν έχει νόημα να αναλύσω περισσότερο το αυτονόητο, αλλά κρίνω σκόπιμο να αναλύσω τις παρενέργειες των συγκεκριμένων ιστοριών.

Όταν το εσωτερικό κάλεσμα δεν αντιστοιχεί με το εσωτερικό κάλεσμα του ''συντρόφου'', όποια κατάσταση και αν μοιράζονται οι δύο, έρχεται η κρυφή οργή και η φανερή ρήξη.

Αυτή η κρυφή οργή είναι για όλη την ενέργεια, όλη την σκέψη και όλες τις πράξεις στις οποίες αυτόεξαναγκάστηκε ο καθένας, είτε ενσυνείδητα είτε ασύνειδα.

Είναι πραγματικά δύσκολο να μπορείς να διαχειριστείς μια κατάσταση στην οποία όλες σου τις δυνάμεις τις έχεις επενδύσει σε ένα σκοπό, να έχεις δοθεί σχεδόν αποκλειστικά, και η ίδια σου η επένδυση να σε αδειάζει.

Οι πιο δυνατοί και οι πιο αδύνατοι άνθρωποι εκεί ακριβώς διαφοροποιούνται.

Στην διαχείριση της κρυμμένης ελπίδας...

Ο οποιοσδήποτε έχει άλλοτε εμφανείς , εκπεφρασμένες άλλοτε ενδόμυχες ελπίδες για την εξέλιξη που μπορεί να έχει μια ανθρώπινη σχέση του. Όλοι έχουν την κρυφή ελπίδα, όπως και αν την εκφράζει ο καθένας.

Όποια και αν είναι αυτή του η ελπίδα.

Το σίγουρο είναι ότι όλοι μας έχουμε ελπίδες. Για αυτό άλλωστε ζούμε.

Για την ελπίδα, και από την ελπίδα.

Το χειρότερο, στο οποίο έχω καταλήξει, είναι να πάρεις από τον άλλο, όχι την ίδια την σχέση, αλλά να πάρεις από τον άλλο την ελπίδα του μέλλοντος. Το να κόβεις την αναθεματισμένη και αληθινά απαραίτητη κλεφτή ματιά στο μέλλον, όπως και να το έχει πλάσει.

Δεν σου παίρνει αναγκαία το σήμερα, ούτε και τις αναμνήσεις. Αυτά άλλωστε, εφόσον τα έχεις ζήσει, είναι δικό σου απόκτημα και βίωμα. Κανείς δεν μπορεί να σου πάρει το χτές.

Σου παίρνει το μύχιο πλάνο και οργανόγραμμα του μυαλού σου. Σου παίρνει το αύριο.

Καταρρέει ένας ναι μεν - χάρτινος και φανταστικός - αλλά υπαρκτός πύργος μέσα σου.

Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό.

Ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς εμπειρίες, αλλά δεν μπορεί χωρίς το όνειρο. Ιδίως αν αυτό το όνειρο είναι με στεγανά και τόσο καλά διαμορφωμένο.

Και εκεί διαφοροποιείται ο δυνατός από τον αδύνατο.

Στον τρόπο διαχείρισης των παρενεργειών.

Ειναι κακό στην Άμμο να χτίζεις παλάτια?

Η απάντηση μόνο προφανής δεν θα μπορούσε να είναι, όπως και σε αντίστοιχες αληγορικές ερωτήσεις.

Αναλόγως τους όρους και τις προϋποθέσεις, πάντοτε.

Εάν πρόκειται για της Kseniya Simonova το σίγουρο είναι ότι όχι μόνο δεν είναι κακό να χτίζεις στην άμμο παλάτια, αλλά αντιθέτως ιδιαιτέρως εντυπωσιακό και ενίοτε συγκινητικό.

Η εμφάνιση μιας ντροπαλής 24χρονης σε σόου ταλέντων της ουκρανικής τηλεόρασης προκάλεσε το κλάμα μιας ολόκληρης χώρας, καθώς και διεθνή αίσθηση.

Περίπου 13.000.000 άνθρωποι είδαν την Kseniya Simonova στο σόου "Ουκρανία έχεις ταλέντο" σε μια εξαιρετική επίδειξη της τέχνης της άμμου.

Από τον περασμένο Μάιο, οπότε και εμφανίστηκε για πρώτη φορά η Simonova, με ένα κουτί γεμάτο όνειρα και ...

άμμο , ζωγραφίζοντας πανέμορφες και διαρκώς μεταβαλλόμενες εικόνες πάνω σε αυτό, απεικονίζοντας την ιστορία της πρώην σοβιετικής χώρας, λες και παρακολουθεί ο οποιοσδήποτε θεατής βίντεο.

Με της τέχνη της αυτή ''σκλάβωσε'' όλο και περισσότερους τηλεθεατές, οι οποίοι έγιναν θαυμαστές και κάθονταν μπροστά από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες για να την παρακαλουθήσουν με πρωτοφανή ζέση.

Τα βίντεό της στο Youtube έχουν συγκεντρώσει πάνω από 4.000.000 κλικ, αριθμός απίθανος για ένα κοινό που γνωρίζει λίγα για την ιστορία της Ουκρανίας.

Η Ουκρανία
προετοιμάζεται για τις προεδρικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2010, ενώ βρίσκεται σε πολύ κακή οικονομική κατάσταση ως χώρα. Επίσης έχασε περίπου το 1/4 του πληθυσμού της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αριθμός που αντιστοιχεί περίπου στο 20% των συνολικών θανάτων του Πολέμου.

Με τη βοήθεια της άμμου, η Simonova
στα πορτραίτα της καταφέρνει να αποτυπώσει, αν και όχι με ιδιαίτερα λεπτομερή αλλα αφαιρετικό τρόπο, τις πλέον μύχιες σκέψεις και τα απόκρυφα συναισθήματα της ανθρώπινης ψυχής.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι καταφέρνει να μεταφέρει στο κοινό συναισθήματα, τα οποία δύσκολα κάποιος άλλος καλλιτέχνης μπορεί να εμφυσήσει, εκτός αν είναι εξαιρετικά ταλαντούχος όπως η Kseniya.

Στο πρώτο βίντεο η σκηνή, στο άνοιγμά της, δείχνει ένα ζευγάρι να κάθεται σε ένα παγκάκι κάτω από έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Ξαφνικά, εμφανίζονται πολεμικά αεροπλάνα και η ευτυχισμένη σκηνή αντικαθίσταται από θλιμμένα πρόσωπα. Στη συνέχεια, έρχεται ένα μωρό και η γυναίκα χαμογελά ξανά, αλλά ο όλεθρος του πολέμου τη μετατρέπει σε χήρα, πριν η εικόνα με τη σειρά της να πάρει τη μορφή του Αγνώστου Στρατιώτη της Ουκρανίας.









Η 24χρονη κέρδισε, φυσικά, το πρώτο βραβείο του παιχνιδιού (80.000 λίρες) και επέστρεψε στην κανονική της ζωή στην Κριμαία.

Έκπληξη αποτελεί πάντως το κίνητρό της για τη συμμετοχή στο παιχνίδι. "Δήλωσα συμμετοχή για να βοηθήσω ένα παιδί, το οποίο χρειαζόταν να υποβληθεί σε εγχείρηση. Δεν είχα σκοπό να κάνω όλη τη χώρα να κλάψει" είπε χαρακτηριστικά.

Δεν γνωρίζω αν τα κίνητρα της αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, αλλά ακόμα και αν δεν ισχύει - που δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω - η Τέχνη της είναι τόσο δυναμικά μεγαλειώδης που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.

Το πλέον ενδεδειγμένο κίνητρο, κατά την γνώμη μου, που θα έπρεπε να ίσχυε, λόγω του αποτελέσματος, είναι ότι πήγε στο παιχνίδι για να μας δωρίσει κάτι το τόσο εντυπωσιακό και ριζοσπαστικό.








Υγ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εντυπωσιακό από αφοσιωμένους ανθρώπους, οι οποίοι τυγχάνουν να είναι τόσο προικισμένοι και να πρωτοπορούν.

Υγ2. Ας ελπίσουμε πως θα βρεθούν κι άλλοι τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι να αναρριχηθούν στην κορυφή, έστω και από talent show.



Τα Κομματια που Σπανε...

Ξημερωνει και σημερα και εσυ ακομα εδω... Ο υπνος και αποψε δεν σε παιρνει.. Στεκεσαι απεναντι απο εναν καθρεφτη. Οπως ειπε και ενας φιλος προσφατα, στην τελευταια στιγμη αυτοκριτικης της μερας σου. Θες να λες οτι δεν φοβασαι, αλλα μεσα σου ξερεις ποσους φοβους κρυβεις..
Βλεπεις γυρω σου τοσα σπασμενα κομματια απο τον καθρεφτη σου. Ειχες πιστεψει σε αυτα τα κομματια, ειχες επενδυσει σε αυτα, αλλα τελικα η εικονα που βλεπεις δειχνει οτι κατι εκανες λαθος.. Μου λες "ειναι δυνατον να μην φοβαμαι"? Υπαρχουν στιγμες που ο,τι συμβουλη και αν δωσεις θα ειναι σαν να κανεις μια τρυπα στο νερο.. Θα χασεις καποια δευτερολεπτα της ζωης σου για να πεις αυτο που θες, αλλα μεσα σου ξερεις οτι ο αλλος δεν σε ακουει.. Εχει βυθιστει στις δικες του σκεψεις. Στον δικο του καθρεφτη.. Και ξερεις πως απο κει θα βγει μονο οταν το επιλεξει ο ιδιος. Οποτε τον αφηνεις στο μονολογο του.
Οι ωρες περνουν.. Η σιωπη κυριαρχει στο χωρο και βρισκει την καλυτερη συντροφια στις πρωτες αχτιδες του ηλιου που μπαινουν στο δωματιο.. Ξαφνιαζομαι γιατι ενα γελιο σχηματιζεται στο προσωπο σου. Μου λες πως ενιωσες ενα τρανταγμα. Ξαναφοβηθηκα μου λες αλλα αυτος ο φοβος ειχε ακομα χειροτερη αισθηση.
Μετα το πρωτο σοκ ομως αρχισες να συνειδητοποιεις ξανα καποια πραγματα που ειχες για καιρο λησμονησει. Σημασια εχει να εκτιμας τα κομματια του καθρεφτη που δεν ειναι σπασμενα αλλά αντεχουν στο χρονο. Αυτα θα εχεις συντροφια σε καθε ταξιδι, οποιος και αν ειναι ο προορισμος. Σημασια εχει να βρεις τροπους ετσι ωστε ο καθρεφτης σου να μην αποτελειται απο σπασμενα κομματια. Να ανακαλυψεις νεα πραγματα που να εχεις τη αισθηση πως θα σε γοητευσουν.. Και αν δεν σε γοητευσουν μην πολυνοιαστεις! Σημασια εχει καθε φορα που βρισκεσαι στο εδαφος να μπορεις να σηκωνεσαι.. Και να ζεις.. Σημασια εχει να μην νιωθεις πως τα προβληματα λυνονται αν κοιμασαι, αλλα οταν εισαι ξυπνιος και τα βιωνεις. Ειναι οδυνηρο αλλα μακροπροθεσμα ειναι καλυτερο.
Μου κανει εντυπωση. Πως αλλαξε ετσι η διαθεση σου? Ηταν το τρανταγμα, η συναντηση με το απροβλεπτο που θα ηθελα να μην ερχοταν ποτε, αλλα πρεπει να ξερεις οτι καποτε ισως την ζησεις και εσυ. Και αφου την ζησεις πρεπει να αντιμετωπισεις και τα περαιτερω.
Νιωθω πως ολα οσα ειπαμε πρεπει καπου να τα αφησω. Στο μπλογκ μου λες.. Και να μην ειναι ποιημα..Ααα, και να κλεινεις καπως αισιοδοξα.. Θα κλεισω, οκ.. Αλλα πως να κλεισεις οταν μου βαλες νεο ονομα el-fin? Μην ανησυχεις, καθε τελος μπορει να κρυβει μια νεα αρχη.. Το πιστευεις? Αυτην την εποχη, οχι τοσο.. Αλλα μου πες να κλεισω αισιοδοξα..

Υ.Γ.1 Κατα την παγια συνηθεια μου αφηνω και ενα υστερογραφο.. Πια, ειναι σαν παραδοση.. Και δεν ελεγε να μην αφησω και τωρα.. που εκανα μια αποπειρα να αφησω καποιες σκεψεις σε πεζο κειμενο.. Καλο ειναι να αλλαζουμε που και που..Καληνυχτα και Καλο Σαββατoκυριακο σε ολους σας..

Imam Baildi - Από το Πολίτικο στην Ηλεκτρονική

Εντάξει, καταλαβαίνω την απορία όλων σας, για ποιό λόγο γράφω ένα άρθρο με τίτλο το υπέροχο αυτό Πολίτικο έδεσμα.

Έλα όμως που δεν αναφέρομαι στο εξαιρετικό φαγητό, αλλά στο μουσικό συγκρότημα που ιδρυτικά του μέλη είναι τα αδέρφια Λύσανδρος και Ορέστης Φαληρέας.

Όπως ακριβώς μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι παλιές συνταγές είναι αθάνατες στον πανδαμάτορα Χρόνο, εξ΄ ου και η ονομασία του σύγχρονου αυτού συγκροτήματος, έτσι και οι υπέροχες και πρωτότυπες μελωδίες και συνθέσεις είναι εξίσου Αθάνατες στον Χρόνο.

Την άποψη αυτή την αποδεικνύουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα αδέρφια, μαζί με τα υπόλοιπα 6 μέλη που απαρτίζουν την κοινή τους προσπάθεια. Η άποψη τους για τα ''παρωχημένα'' και ''παλιομοδίτικα'' τραγούδια όπως αυτά της μεγάλης Ελληνίδας Σοφίας Βέμπω, ή του δεξιοτέχνη του εξάχορδου μπουζουκιού Μανώλη Χιώτη με ταίρι του τόσο στην ζωή όσο και την Τέχνη την Μαίρη Λίντα, διαφέρει σε σχέση με το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων στην ηλικία τους.

Ιδίως στους καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής φόλκ μουσικής, στην οποία από επιλογή ανήκουν.

Έχω και είμαι σίγουρος έχετε και εσείς ακούσει, την ατάκα που λέει ότι στην εποχή μας έχει σταματήσει η έμπνευση και πως το μόνο που απομένει στους καλλιτέχνες είναι να ακολουθήσουν την εύκολη πεπατημένη των διασκευών παλιών επιτυχιών.

Έχω όμως την αίσθηση ότι θέλει πολλά κότσια να πάρεις μυθικά ελληνικά τραγούδια όπως ο Πασατέμπος, Τα παιδιά της γειτονιάς και άλλα πολλά τα οποία όλα τα ελληνικά σπίτια έχουν γλεντήσει με αυτά, και να τα διασκευάζεις.

Το καλό με το συγκροτημένο συγκρότημα είναι ότι όχι μόνο διασκεύσαν τα συγκεκριμένα τραγούδια, αλλά τα ανέδειξαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σεβόμενοι την ιστορία και την φιλοσοφία αυτών των τραγουδιών, και παράλληλα προσέθεσαν την προσωπική τους αισθητική με αριστουργηματικό τρόπο.

Αυτό το συγκρότημα και η μουσική τους επιβεβαιώνει τον κανόνα της ελληνικής πραγματικότητας.

Την πραγματικότητα που λέει ότι το κάθετι που αξίζει και έχει αληθινή αξία, πρώτα το απολαμβάνουν και το αναδεικνύουν οι ξένοι και αργότερα φτάνει σε εμάς.

Το συγκρότημα αυτό έχει παίξει και έχει προσκληθεί από διεθνού φήμης διοργανωτές και Φεστιβάλ, όπως το Roskilde της Δανίας, όπου έπαιξαν ανάμεσα σε καλλιτέχνες Παγκόσμιας εμβέλειας όπως οι Coldplay, Pet Shop Boys, Oasis, Faith no more.

Απόδειξη της επιτυχίας τους αποτελεί το γεγονός ότι έχουν μπει ήδη στα Ευρωπαϊκά τσάρτς και το δημοσιευμα της εφημερίδας Guardian, η οποία αναφέρθηκε στην ελληνική μπάντα παρομοίαζοντας την ''με το ελληνικό ισοδύναμο του Moby''.

Το ενθαρυντικό είναι ότι καλλιτέχνες όπως Δήμητρα Γαλάνη και η Ελένη Τσαλιγοπούλου, έχοντας καλλιτεχνικό κριτήριο κάλεσαν το συγκρότημα να συνεργαστούν το χειμώνα και το αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να τους απολαύσει στο Vox με δικό τους πρόγραμμα.

Όπως έχουν δηλώσει και σχεδιάζουν να πραγματοποιήσουν, στον δεύτερο τους δίσκο θα πάρουν samples από πολλά είδη μουσικής και βασιζόμενοι σε αυτά θα γράψουν δικιά τους μουσική.

Ας ευχηθούμε ότι ο νέος τους δίσκος, ο οποίος αναμένεται στα τέλη της χρονιάς, να είναι όχι μόνο αντάξιος με τον προηγούμενο, αλλά να τον ξεπεράσει κιόλας κατα πολύ.












Υγ. Θα τους βρείτε στο Facebook και στο Myspace.

Υγ2. Ευχαριστώ el-Fin για την βοήθεια...

Η απόσταση από τα λόγια στην πράξη

Ρε παιδί μου αυτό το πράγμα έχει παραγίνει.

Ούτε μια μέρα δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε. Είπα και μια μέρα να μην ασχοληθώ με πολιτικά θέματα, αλλά τα γεγονότα τρέχουν και μας υπερκαλύπτουν.

Τί συνέβη και τόσο έντονα με αναγκάζει να ασχοληθώ?

Ούτε η νέα κυβέρνηση, ούτε τα πρόσωπα, ούτε οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν, ή καλύτερα να πώ θα μας εφαρμοστούν. Για αυτά χρόνο έχουμε να ασχοληθούμε, και το κυριότερο πρέπει να δούμε τα πρώτα σημεία γραφής τους.

Αναρωτιέμαι λοιπόν , ποίος ο ρόλος των λεγόμενων ''μικρών'' κομμάτων στην Ελληνική Βουλή όσο και εκτός αυτής? Σημειωτέον ο χαρακτηρισμός αυτός δεν με εκφράζει, διότι κατά την γνώμη μου μικρό κόμμα λογίζεται κάποιο όχι σύμφωνα με τις ψήφους που λαμβάνει, αλλά σύμφωνα με τα έπη και τα έργα που καταθέτει.

Υπάρχουν μόνο για να καταγγέλουν την εξουσία, από όπου και αν αυτή εκπορεύεται, και να προσπαθούν να αντιτάξουν λογικά επιχειρήματα για να αποδείξουν ότι όσα κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση είναι Λάθος?

Ψηφίζονται μήπως για να φροντίζουν τις μικροπολιτικές τους και τα μικροσυμφέροντα τους?

Ή μήπως βρίσκονται εκεί μόνο και μόνο γιατί ''μας κάνουν την χάρη'' και συμμετέχουν?

Γνώμη μου είναι πως όποιο κόμμα και όποιος Βουλευτής και αν εκλέγεται στην Ελληνική Βουλή, έχει να επιτελέσει ένα έργο το οποίο θα εκπορεύεται από τον αληθινό του ρόλο. Το ρόλο του αντιπροσώπου.

Οι βουλευτές δεν αντιπροσωπεύουν μόνον τον εαυτό τους, γεγονός το οποίο θα τους έλυνε τα χέρια να πράξουν οτιδήποτε αποφάσιζαν, αλλά πρέπει να παίρνουν τις όποιες αποφάσεις τους αναλογούν με βασικό γνώμονά τους, το ρόλο του αντιπροσώπου.

Θα ασχοληθώ ειδικότερα με την απόφαση των Οικολόγων - Πρασίνων να μην μετάσχουν στην νέα Ελληνική Κυβέρνηση.

Από πού και ως πού αποφάσισαν αυτοί οι κύριοι να μην πάρουν μέρος στην νέα κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή.

Δηλαδή για ποιό λόγο κατέβηκαν σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση και διαγκωνίστηκαν στον εκλογικό στίβο? Για την προσωπική τους προβολή και την ανάγκη για έναν ''καλό'' αγώνα? Άντε και να δεχτώ ότι για αυτό το έκαναν, από πού και ως πού όμως αδιαφορούν για το 2,53 % του συνόλου των ψηφισάντων, ήτοι 173,439 με αύξηση ψηφοφόρων της τάξεων των 100,000 σε σχέση με τις Εθνικές εκλογές του 2007.

Αυτοί οι 175,000 δεν νομίζω να ψήφισαν τους Οικολόγους - Πράσινους μόνο και μόνο από οικολογική ευαισθησία, αλλά επειδή τους ψήφισαν ως κάτι το ιδιαίτερο. Ως ένα εναλλακτικό τρόπο διακυβέρνησης. Το επαναλαμβάνω, ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.

Όταν όμως τους δόθηκε η ευκαιρία να μετάσχουν σε ένα κυβερνητικό σχήμα και ειδικότερα στο Υπουργείου του άμεσου τους αντικειμένου, δηλαδή του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, εκείνοι έλαβαν την απόφαση να απαντήσουν αρνητικά με μόνή τους απάντηση την εξής:

'' Επισημαίνουμε όμως ότι στόχος μας είναι να αλλάξουμε τις πολιτικές. Η συμμετοχή σε κυβερνητικές θέσεις δεν αποτελεί αυτοσκοπό για μας.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν δηλώσει επανειλημμένα εδώ και πολύ καιρό ότι είναι ανοιχτοί σε έναν προγραμματικό διάλογο ακριβώς γιατί διαθέτουν μια κουλτούρα συνεργασιών. Τέτοιος διάλογος ποτέ δεν έγινε ώστε να διαπιστωθούν συγκλίσεις και αποκλίσεις. Αυτό το έλλειμμα δεν μπορεί να το αναπληρώσει μια βιαστική πρόταση συμμετοχής κάποιου στελέχους μας στο υπουργείο περιβάλλοντος και μάλιστα ενώ είναι φανερό ότι μια πράσινη πολιτική αντίληψη θα πρέπει να διαπνέει όλα τα υπουργεία.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι παραμένουμε ανοικτοί στον προγραμματικό διάλογο με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.

Τις επόμενες μέρες θα περιμένουμε τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης και θα τοποθετηθούμε επί της ουσίας. ''

Τί να πώ???

Δεν ξέρω τί τους ώθησε να λάβουν αυτήν την διφορούμενη απόφαση.

Ποιά είναι τα αληθινά αίτια, διότι αυτή τους η απάντηση εμένα προσωπικά δεν με έπεισε.

Ίσως να ήταν η σκέψη πως εαν συμμετάσχουν σε μια άλλη κυβέρνηση, της οποίας δεν έχουν ούτε τα ηνία ούτε και την κυβερνητική κάλυψη, τους ανάγκασε να κάνουν πίσω με φόβο μην τους εκθέσουν με στόχο την αποδυνάμωση τους.

Κάτι άλλο το οποίο μπορεί και να ισχύει είναι η υπόθεση ότι το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί, διά της πλαγίας οδού, να αφομειώσει το κόμμα των Πράσινων στους κόλπους του.

Δεν ξέρω τί άλλο να σκεφτώ.

Το μόνο που ξέρω είναι πως ότι και να ισχύει, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έδρασαν βάσει μικροπολιτικών συμφερόντων και εγωιστικών επιδιώξεων.

Διότι την κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση, μπορείς να την ελέγξεις μόνο εκ των έσω. Ποτέ έξω από εκείνην. Εκτός χορού πολλά τραγούδια λέγονται.

Ομως, όπως ξέρουν εκείνοι περισσότερο ίσως από όλους, ότι στο Περιβάλλον δεν χωράνε μικροπολιτικές και πρόσκαιρα κέρδη, αλλά μια Πράσινη πολιτική στα έργα και όχι στα λόγια.

Και αυτή ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Οικολόγους - Πράσινους, να περάσουν από τα λόγια στην πράξη
, με όποιο κόστος, συμμετέχοντας σε μια κυβέρνηση η οποία σε αρκετά σημεία ως προς τα οικολογικά ζητήματα συμβάδιζε με τις απόψεις των Οικολόγων.

Ως συνέχεια...

Ως συνέχεια ενός προηγούμενου άρθρου μου...

Δεν θα ήθελα να κάνω ούτε κάποια ηθική προσαγόρευση, ούτε επιδίωξη μου είναι να καθοδηγήσω τον οποιοδήποτε.

Μέλημα μου είναι να καταδείξω την πνευματική και ηθική υστέρηση, ανθρώπων οι οποίοι οφείλουν να είναι ''φωτισμένοι''.

Ο καθένας μπορεί να διαμορφώσει όποια γνώμη θέλει, το μόνο που πρέπει όμως να σεβαστεί, είναι η γνώμη του...










Υγ. Αυτό το υπέροχο εικαστικά και εικονογραφικά βίντεο, το οποίο κάποιοι θέλησαν να λογοκρίνουν, κατά την γνώμη μου όχι μόνο δεν σπιλώνει την ιστορία του Χριστιανισμού, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, αλλά φωτίζει αυτήν την αποδεδειγμένα ιστορικά πτυχή της ζωής του Παγκόσμιου αυτού μνημείου.

Greater Mekong

Πέντε εβδομάδες εξεταστικής και κάτι ατελείωτα 15ωρα ισπανικών δε μου επέτρεψαν ούτε να παρακολουθώ το blog πόσο μάλλον να γράψω κάτι. Σήμερα όμως, αφού ξύπνησα και στη συνέχεια άσκησα το εκλογικό μου καθήκον αποφάσισα να γράψω κάτι που έχω στο μυαλό μου αρκετό καιρό.
Ημέρες εκλογών αυτές και ένα κοινό υπάρχει σε όλα τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων. Η επιθυμία για στροφή σε μια πράσινη οικονομία. Είτε αναδείχτηκε ως θέμα λόγω της ανόδου των οικολόγω-πρασίνων (οπότε πουλάει) είτε όντως πείστηκαν οι πολιτικές δύναμεις για την αναγκαιότητα μιας τέτοιας πολιτικής, για μένα σημασία έχει αν θα ανταποκριθούν οι εξαγγελίες των πολιτικών στις προσδοκίες των πολιτών.
Πάντως για να πω την αλήθεια αυτή η αναφορά όσο ήθελα να την κάνω τόσο άσχετη είναι με ότι πρόκειται να ακολουθήσει. Βρισκόμαστε στο 2009, κοντεύουμε στο 2010 κι ακόμα ο πλανήτης μας συνεχίζει να μας εκπλήσει. Όχι ένα, όχι δύο αλλά 163 νέα είδη του ζωϊκού και φυτικού βασιλείου ανακαλύφθηκαν τον προηγούμενο μήνα στο Greater Mekong της νοτιοανατολικής Ασίας. Σαύρες με δέρμα σαν της λεοπάρδαλης, βάτραχοι με σαγόνια και κανιβαλικές διαθέσεις και σαρκοφάγα φυτά που τρώνε πουλιά είναι μερικά από αυτά που ήταν αρκετά τυχερά ώστε να γνωρίσουν το ανθρώπινο είδος τόσο καθυστερημένα.. Στην ίδια περιοχή –η οποία ανήκει σε έξι κράτη, την Καμπότζη, το Λάος, τη Μιανμάρ, την Ταϊλάνδη, το Βιετνάμ και την Κίνα- από το 1997 και μετά έχουν ανακαλυφθεί συνολικά γύρω στα 1200 νέα είδη, τα οποία όπως δε συναντούται αλλού στη υδρόγειο κινδυνέυουν άμεσα με εξαφάνιση σύμφωνα με τη WWF. Τόσο η κλιματική αλλαγή που μπορει να επηρεάσει ανεπανόρθωτα τις συνθήκες του περιβάλλοντός τους όσο και η τουριστική ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής απειλούν σοβαρά την ισσοροπία του καταπληκτικού αυτού βιότοπου που έχει χαρακτηριστεί ως η περιοχή με τις μεγαλύτερες εναλλαγες τοπίων και το δέλτα του ως το τρίτο πολυτιμότερο δέλτα της υφηλίου. Ίσως περνάει αδιάφορο από κάποιους και σίγουρα δε συμβαδίζει με τα τεκταινόμενα (άλλαγή κυβέρνησης, παραίτηση Καραμανλή, κλπ) αλλά είναι κάτι που ήθελα να το γράψω από τότε που μου ήρθαν στο e-mail μου φωτογραφίες αυτής της ανακάλυψης.

ΥΓ. Όποιος θέλει να τσεκάρει τις φωτογραφίες ας googlάρει Greater Mekong ή πιο απλά: http://www.worldwildlife.org/who/media/press/2009/WWFPresitem13787.html

Πολιτεύεσαι - Υπόγεια Ρεύματα

Δεν θέλω μέρα που είναι να κάνω καμία ανάρτηση σχετικά με τις σκέψεις μου, αλλά να ανεβασω ενα τραγούδι που νομίζω περικλείει στους στίχους του όλα όσα νιώθω για τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς.









Πολιτεύεσαι
και δεν ντρέπεσαι

Φωνάζεις στα μπαλκόνια, δακρύζεις στην τι-βι
Σε λένε στις ειδήσεις, σου κάνουν κριτική
Περάσαν χίλια χρόνια από τότε στο βουνό,
που φώναζες αέρα κι έσπερνες πανικό

Πολιτεύεσαι
και δεν ντρέπεσαι

Ρε μπάρμπα πες μου κάτι γιατί θα τρελαθώ
θα στρίψει το μυαλό μου, θα πέσω σε γκρεμό
Αλλάξαν τα μυαλά σου, ή τα 'πιασες χοντρά
κι έγιν' η επανάσταση χωράφια και λεφτά;

Πολιτεύεσαι
και δεν ντρέπεσαι

Mass Media

Τελευταια ημερα πριν τις εκλογες και ειπα και γω με τη σειρα μου να κανω μια αναρτηση με εκλογικο αρωμα.. Ωστοσο, δεν προκειται να ασχοληθω ουτε με πολιτικες θεωριες, ουτε με δημοσκοπησεις, ουτε με τους πολιτικους ηγετες.. Θα ασχοληθω με ολους εμας που, ας μην το ξεχναμε, εχουμε τη δυνατοτητα και τη δυναμη να ορισουμε την τυχη μας..
Οσο θυμαμαι, παντα το ποσοστο των δυο μεγαλων κομματων κυμαινοταν καπου γυρω στο 80 τοις εκατο.. Επισης ομως οσο θυμαμαι, δεν ηταν σπανιες οι στιγμες που μεσα στη διετια-τριετια-τετραετια μιας κυβερνησης οι φωνες αντιδρασης ηταν πολυ δυνατες.. Παρ' ολα αυτα, στο τελος παλι τα ιδια... Καποιες μεταβολες σε προσωπα και σε χρωματα αλλα το τοπιο παλι μουντο.. Οι φωνες ακομα οι ιδιες... Ολα αλλαζουν και ολα τα ιδια μενουν.. Καπου θα πρεπει να γινεται ενα λαθος..
Επειδη με τον πεζο λογο ποτε δεν τα καταφερνω καλα, και αυτη η αναρτηση θα κλεισει με στιχους.. Οχι δικους μου αυτη τη φορα.. Ειναι του Διονυση Τσακνη, σε ενα ντουετο του με τη Δημητρα Γαλανη και πιστευω οτι περιγραφουν πολυ καλα το προφιλ των ψηφοφορων και σκιαγραφουν παραστατικα την καθημερινοτητα τους.. Οι στιχοι χρονολογουνται απο το 1991 και το τραγουδι λεγεται Mass Media.. Ειναι ομως σαν να γραφτηκαν στις μερες μας..

Καλημέρα λοιπόν ακροατή κι ακροάτρια
είμ' ο άλλος σταθμός μια φωνή με επάρκεια
δεν υπάρχω στην τύχη μα σου μοιάζω εγώ
σου χαϊδεύω τ' αυτιά κι είμαι πάντα εδώ

Καλημέρα λοιπόν αναγνώστη μυστήριε
έχω νέα σκληρά στις σελίδες μου κύριε
φονικά και ληστείες και προφίλ συγγενών
είμαι θύτης και θύμα των δικών σου καημών

Καλημέρα ξανά με κραυγές κι αποκόμματα

κι άμα είσαι καλός θα σου δείξω και πτώματα

να έχεις γνώμη για όλα θα ρωτάμε εμείς

ετοιμάζουμε γκάλοπ στον αέρα θα βγεις

Καλησπέρα λοιπόν θεατή αθεράπευτε
μ' ένα ζάπινγκ τρελό σε βουρλίζω βρε άθλιε
δίνω χρώμα και λάμψη στη φτωχή σου ζωή
καληνύχτα κοιμήσου ραντεβού το πρωί

Γεια χαρά σου λοιπόν Ελληνάκι μου αδιάφορο
μ' ένα φάλτσο ρεφρέν θα ξυπνήσεις και αύριο
μ' έναν έρωτα άδειο, με πυξίδα στραβή
σε παγίδα στημένη στη γνωστή συνταγή

Καλημέρα ξανά...

Υ.Γ.1 Κατι διαδικαστικο.. Απο δω και περα οι αναρτησεις μου δεν θα ανεβαινουν με το ονομα crypt αλλα με το el-fin.. Ασημαντο, αλλα επρεπε να το πω..! Καλο ξημερωμα σε ολους και καλη Κυριακη να εχετε οπως και να επιλεξετε να την περασετε...

Πράσσειν Άλογα ή Πράσινα Άλογα ?

Φτάσαμε λοιπόν στο παρά ένα για τις επερχόμενες Βουλευτικές Εκλογές, οι οποίες τρόπον τινά θα επηρεάσουν το Ελληνικό Κράτος και την Ελληνική Πολιτική ζωή στο ελάχιστο, σε αντίθεση με τα λεγόμενα των πολιτικών, οι οποίοι κόπτωνται ότι αυτή η εκλογική αναμέτρηση αποτελεί κομβικό σημείο στην εξέλιξη του Ελληνιού πολιτικού βίου.

Γιατί όμως έχω αυτήν την άποψη...

Δεν ανήκω στην κάστα των ανθρώπων που θεωρούν την πολιτική ως χάσιμο χρόνου. Ούτε σε εκείνους που συλλήβδειν ακυρώνουν τα έργα και την πολιτεία σύσσωμου του Ελληνικού πολιτικού προσκηνίου. Επειδή δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθώ να αναζητήσω τα αίτια και τις αιτιάσεις πίσω από τα φαινόμενα.

Πολύ γενικόλογα μου ακούγονται όσα αναφέρω, για αυτό θα προσπαθήσω - εύχομαι να μην σας κουράσω - μια μικρή ανάλυση του σκεπτικού μου.

Τόσον καιρό κρατιόμουν και δεν ήθελα να γράψω κάτι σχετικό ούτε να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, διότι ήθελα πρώτα να δω πώς θα κυλήσει το πολιτικό σκηνικό.

Μετά λοπόν από όσα είδαμε, οι εντυπώσεις και οι σκέψεις μου άλλαξαν μείον ή ήττον, μάλλον θα έλεγα ότι παγιώθηκε και αποκρυσταλλώθηκε μια συνείδηση στην σκέψη μου.

Ότι τίποτα ή σχεδόν τίποτα μπορεί να αλλάξει στην πολιτική σκηνή.

Προς τί αυτή μου η απαισιοδοξία?

Δεν θα έλεγα ότι πρόκειται για απαισιοδοξία; περισσότερο τα κίνητρα μου είναι ο ρεαλισμός.

Ο ρεαλισμός αυτός έγκειται στο γεγονός ότι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό, δεν απομένουν πολλές επιλογές στην - όποια - κυβέρνηση θα σχηματιστεί στις 5 Οκτωβρίου.

Με την ένταξη μας τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στην Ο.Ν.Ε οι επιλογές εξαντλούνται μόνον στην διαχείριση του Ελληνικού Κράτους και της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης.

Ακούγονται συνεχώς οι λέξεις ''παροχές'' , ''δημοσιονομική πολιτική'' , ''συντάξεις'' , ''επιδόματα'' κ.α. , προκλογική περίοδος γαρ.

Όμως πόσα μπορούν από όλα αυτά να πραγματοποιηθούν, επαναλαμβάνω από οποιαδήποτε κυβέρνηση και με οποιαδήποτε συνδυασμό κομμάτων, την 5 Οκτωβρίου, εάν και εφόσον σχηματιστεί.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η κυβέρνηση το μόνο που μπορεί να κάνει είναι η έλλογη διαχείριση των περιορισμένων Οικονομικών και Ανθρώπινων πόρων αυτού του Κράτους.

Για αυτό τον λόγο έχουμε πάψει να ασχολούμαστε και να προφέρουμε την λέξη ''ΗΓΕΤΗΣ'' και αναφερόμαστε σε διαχειριστές - managers εις της διεθνήν διάλεκτον -.

Αυτά τα περί διαχείρησης , δεν τα αναφέρω για να δώσω άλλοθι σε όποιον αναδειχθεί νικητής των εκλογών , αλλά αντιθέτως για να καταδείξω ότι αυτά που μπορούν να κάνουν πρέπει κάποια στιγμή να τα κάνουν.

Είμαστε ένα Κράτος 200 περίπου χρόνων, 179 για την ακρίβεια, αλλά δεν παρουσιάζουμε καμία μα καμία εξέλιξη ώς προς το βαρύ άχθος που κουβαλάμε όλοι στην πλάτη μας, το Ελληνικό δημόσιο, με ότι και αν σημαίνει και περιλαμβάνει αυτό.

Οι δοσοληψίες, τα πάρε-δώσε και οι πελατειακές σχέσεις είναι όχι μόνο πραγματικότητα, αλλά και αναγκαιότητα όπως έχει καταντήσει η κατάσταση.

Βέβαια το σαθρό πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο όχι μόνον βολεύεται από αυτήν την κατάσταση, την προωθεί κιόλας για να ειμαστε όλοι ευτυχισμένοι.

Η Νέα Δημοκρατία με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το 2004 εξελέγει με αυτήν την ατζέντα. Ευαγγελιζόταν την αλλαγή πορείας και την επανίδρυση του Κράτους, αλλά δεν φάνηκε άξιος αυτού του φορτίου.

Ο επίδοξος νέος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, αν βγεί, θα οφείλεται ακριβώς σε αυτήν την πολιτική επιδίωξη. Ο ίδιος , χωρίς να αναφέρεται σε αυτήν την λέξη ''επανίδρυση'', θα προσπαθήσει να την πραγματοποιήση.

Χωρίς να έχει αναφέρει τίποτα από όσα θα κάνει ούτε τον τρόπο που θα τα επιτύχει, κατά τα φαινόμενα, θα αναδειχθεί ως ο νέος πρωθυπουργός.

Αυτό το γεγονός έρχεται να με επιβεβαιώσει ώς προς το γεγονός, ότι έπαψαν πια να υπάρχουν ηγέτες. Είναι ποτέ δυνατόν να αναδειχθεί πρωθυπουργός κάποιος και κυβερνόν κόμμα αντιστοίχως, χωρίς να έχει αναφερθεί στο πολιτικό του πρόγραμμα? Όμως για αυτό αναφέρω ότι υπάρχει έλλειψη ηγετών, διότι δεν εμφυσεί κάποιος την δυναμική για την αλλαγή πορείας, αλλά του παραχωρείται από τον λαό, με την υπόσχεση ότι θα αλλάξει τα αυτονόητα και θα μας πάει ένα βήμα πιο πέρα.

Ούτε καν θα μας οδηγήσει στην έξοδο του τούνελ, αλλά θα μας δείξει με το χέρι του τον δρόμο.

Εκεί έχουμε καταντήσει.

Διότι οι βασικές και ρηξικέλευτες αποφάσεις που μπορούν να παρθούν από ένα πραγματικό ηγέτη, λαμβάνονται από το εξωτερικό και μας επιβάλλονται. Μην ξεχνάμε που ανήκουμε και ποίοι είμαστε μέσα σε αυτούς.

Άρα το μοναδικό διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών, είναι το κατά πόσον μπορεί ο νέος ή ο παλιός πρωθυπουργός να γίνουν καλοί Διαχειριστές.

Να σπάσουν αυτό το απόστημα που κατατρώει τα σωθικά του Ελληνικού Κράτους εδώ και αιώνες πια. Αυτό το βαρίδι το οποίο συνιστά το μεγαλύτερο τροχοπέδη στην εξέλιξη του Κράτους μας , από το Ανατολικού Μωαμεθανικού και Φεουδαλικού τύπου που ισχύει σήμερα , σε ένα Κράτος Δυτικού τύπου, το οποίο θα προσπαθεί να αναδείξει και να σταθεί σύμμαχος τόσο την ιδιωτική πρωτοβουλία όσο και στον ίδιο τον πολίτη.

Επομένως θα δούμε αν όλα θα γίνουν την επομένη θα είναι πράξεις λογικής είτε ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις.

Πράσσειν Άλογα ή Πράσινα Άλογα...