Στιγμες Νοσταλγιας

Μηχανικο γελιο ή μηπως αμηχανο? Μια σκεψη οτι τα χρονια περνανε και οτι σχεδον ολα οσα θυμιζουν τα παλια χανονται... Μενουν μονο οι αναμνησεις και τα απροσδιοριστα γελια. Φοβοι και ελπιδες, ενα κραμα που σε παγιδευει συχνα σε εναν ολο και πιο επικινδυνο λαβυρινθο. Να' ναι καλα αυτος που επινοησε τη σιωπη, που μπορει και ντυνει αρμονικα καποιες στιγμες σαν και αυτη που εζησα πριν απο λιγο.. Μερες γιορτινες και καποιοι μετρουν απουσιες εχοντας ολο και πιο σπανια στο πλευρο τους εναν -εξουθενωμενο- ποθο για το απροοπτο.
"Φρασεις ανθρωπων"... Δειγμα οτι πολλες φορες οι εννοιες της ιδιοτελειας και του συμφεροντος διεπουν ολο και πιο συχνα τις ζωες μας μεγαλωνοντας...
"Στιγμες Νοσταλγιας"... Δειγμα οτι ολο και πιο συχνα στο δωματιο αναδυεται το αρωμα της μοναξιας...

υ.γ.Καλες γιορτες σε ολους..!

Εναλλαγες...

Περπατουσα στους καλοκαιρινους δρομους της μεγαλουπολης μεσα στο καταμεσημερο. Συμμετειχα, φωναζα, διεκδικουσα, γελουσα.. Ξαφνικα μεσα σε μια στιγμη ολα αυτα εγιναν ΦΟΒΟΣ. Ζωη, μου ειχες πει, ειναι η αποτομη εναλλαγη συναισθηματων. Δεν το ειχα αισθανθει. Μπροστα μου ο ιδιος ο εφιαλτης.. ουτε καν μεταμορφωμενος σε κατι.. Αυτο δηλαδη το λεμε ζωη? Μου κουνας συγκαταβατικα το κεφαλι.
Οι μερες περνουν και αλλα συναισθηματα πλαγιαζουν διπλα στον εξουθενωμενο αλλα και ανικητο φοβο.. Αυτη η εναλλαγη δεν ηταν και τοσο αποτομη. Και αυτην τη διαδικασια πως τη λεμε? Αγαπη ψιθυριζεις... Μονο αγαπη...

υ.γ Η αναρτηση μιλα για μια περιεργη μεσημεριανη και καλοκαιριατικη βολτα. Δεδομενα ειναι αυτο που οι αγγλομαθεις λενε off season. Ειναι φτιαγμενη εδω και καιρο, αλλα πανα κατι τυχαινε και δεν την ανεβαζα. Επειδη ομως αυτη η βολτα μηνες μετα, ακομα ειναι στριμωγμενη στις ακρες του μυαλου μου, δεν γινοταν να μην τη μοιραστω..

enθímisi

[...]
κι η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,
μην ξέροντας για πού και γιατί [...]
δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων, [...]
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου έστω κι ενός αργού θανάτου
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο [...]

απόσπασμα από
H Σονάτα του Σεληνόφωτος
Γιάννη Ρίτσου