Ακεφο(?) Παραληρημα...

Ακεφο Παραληρημα.. Τεσσερις τοιχοι και εγω.. Τεσσερις τοιχοι και εσυ.. Μες στα σκοταδια οι αναμνησεις δεν παιρνουν σαφη μορφη.. Απλα υπαρχουν.. Και δεν ξεφευγουν απο τη δινη των ερωτηματων. Αυτο το παιχνιδι του "πρωθυστερου" τους προσδιδει μια πικρα.. Μενει ανεκφραστη.. Μενει ατοφια.
Με ρωτας γιατι.. Εχουν περασει χρονια και δεν σου εχω απαντησει.. Ουτε εγω ξερω! Μαλλον δεν ηξερα ποτε. Απλα υπεθετα.. Βασισμενος σε εναν εμπειρισμο που ποτε δεν ανελυσα. Τωρα ομως θυμηθηκα.. Τωρα απλα βλεπω πιο καθαρα!
Και ξερεις κατι? Καποιες αφεγγαρες νυχτες σαν και αυτη περισσευουν τα λογια.. Ισως στερευει η εμπνευση -ή οπως αυτο λεγεται- και δεν αρκουν τα ποιηματα. Τοτε ξερεις τι εχει μονο απομεινει? Τα βλεμματα και οι σιωπες..

Το παραπανω κειμενο ειναι γραμμενο πριν λιγες μερες.. Ειναι αφιερωμενο σε εκεινους που μπορει να μην βλεπομαστε καποιο καιρο αλλα στην πραγματικοτητα ειναι παροντες στα ονειρα και στους εφιαλτες. Στα ομορφα και στα ασχημα. Στα παραληρηματα σαν και αυτο και στα ταξιδια.. Σε εκεινα που εγιναν και σε εκεινα που θα ρθουν.. Καληνυχτα