Μες το κατακαλοκαιρο και εσυ προσπαθεις να βαλεις σε σειρα τις σκεψεις σου. Βεβαια ποτε δεν τις ρωτησες αν αυτες θελουν να μπουν. Σε αλλες περιστασεις θα επελεγες τη σιγουρια της απαθειας. Αυτη τη φορα ομως συνεχιζεις...
Συνεχιζεις να δινεις σημασια στα λογια και ας ειχες πει οτι δεν θα το ξανακανες. Μιλαγες παντα για πραξεις. Στην ουσια και τα δυο θνητων αντιδρασεις ειναι, οποτε ισως δεν θα πρεπει ουτε να υπερεκτιμας τις μεν, ουτε να υποτιμας τις δε... Φτανει που τις αντιλαμβανεσαι. Βρισκεις τη "θεση" σου στο συμπαν.
Σε ενα διαστημα κυκλοθυμιας μαθαινεις καλα την εννοια της αποστασης. Αυτης της "κυριας" που ενιοτε σε εμποδιζει να πεις ή να κανεις. Παλι το διπτυχο "λογια-πραξεις". Μονο που τωρα εκφραστης εισαι εσυ ο ιδιος. Σκεψου το! Μπορει αυτη η "κυρια" να χαλιναγωγησει συναισθηματικες ορμες? Μη βιαστεις να απαντησεις! Ισως χασεις καποιες στιγμες, μα μπορει και να γνωρισεις νεα μονοπατια μεσα απο την αργοπορια σου και στο τελος να βρεις ενα φιλοξενο απαγκειο.
Μετα απο λιγο γνωριζεις απο πρωτο χερι την αισθηση της απωλειας και την αμηχανια της κρυαδας που σου προκαλει ενα ταρακουνημα. Ειναι οι στιγμες που τα καθε λογης μελανια στεγνωνουν αφου -ευτυχως ή δυστυχως- η κανονικότητά μας δεν εχει εφευρει λογια για αυτες τις περιστασεις. Ισως καλυτερα η σιωπη αναφωνεις!
Περιπλανιεσαι σιωπηλος στα μερη εκεινα που τα παντα ειναι λιγο πιο ανθρωπινα. Και οι ρυθμοι ειναι λιγο πιο ραθυμοι. Το ειχες αναγκη σκεφτεσαι. Ησυχαζεις... Ακους τους αγαπημενους σου ηχους που σε αντιθεση με τους προηγουμενους μηνες δεν προερχονται απο καποιο ακουστικο ή καποιο ηχειο.
Και εσυ μενεις στην γνωστη σου θεση! Κοιτας το φαρο και απο κει και περα πλαθεις ο ιδιος τις επομενες εικονες που ευτυχως αυτες δεν θα μεινουν παγερα αποθηκευμενες σε εναν σκληρο δισκο. Το χαρτι μετα απο καιρο σου κλεινει το ματι... Ψηλαφιζεις κομματια από το παρελθον σου και προσπαθεις να αναπλασεις ολα οσα εχεις απωλεσει κατα τη διαρκεια της μεγαλης διαδρομης. Χαμογελας ξανα με μια παιδικοτητα και οσο πιο αθωα μπορεις... Τι και αν οι μερες αυτες γεννουν σεκλετια...