Λιγα ζωης βηματα...

Αναζητωντας να ανακαλυψω τι υπαρχει πισω απο τα κενα επικοινωνιας που δημιουργουν ιδεολογιες και αισθητικες.. Να ανοιξω την "κουρτινα" και να δω αυτον τον κοσμο που πεισματικα αρνειται να αναγνωρισει ο εγωισμος μα και η αγνοια μας.
Η λυτρωση μας.. Η στιγμη που δικαιωνεται στα μη γραφομενα του ο Σωκρατης και επιτελους ταξιδευουμε στο απειρο χωρις προκαθορισμενους προορισμους.. Ισως με εναν ημιδιαμορφωμενο σκοπο: η αγνοια μας να γινει "αγνοια και κατι".
Η λυτρωση μας.. Η συναισθηση της αγνοιας μας, το καθε ξεφυλλισμα σελιδας, το δευτερολεπτο εκεινο που πλαθεται ενας ηχος απο το μηδεν χωρις καποια βλεψη. Ισως τοτε να ειναι πιο πιθανο να συναντησει λιγες αραδες και να γινει και αυτος "ηχος και κατι".
Το λαθος μας.. Η αναγκη μας (ή ισως η αρρωστιας μας) να βαζουμε "μας" αντι για "μου"... Οποτε τα επομενα βηματα ας ειναι ενικου αριθμου... Θα ειναι ενικου αριθμου...

Καληνυχτα.. (Συνεχιζεται...)