Μηχανικο γελιο ή μηπως αμηχανο? Μια σκεψη οτι τα χρονια περνανε και οτι σχεδον ολα οσα θυμιζουν τα παλια χανονται... Μενουν μονο οι αναμνησεις και τα απροσδιοριστα γελια. Φοβοι και ελπιδες, ενα κραμα που σε παγιδευει συχνα σε εναν ολο και πιο επικινδυνο λαβυρινθο. Να' ναι καλα αυτος που επινοησε τη σιωπη, που μπορει και ντυνει αρμονικα καποιες στιγμες σαν και αυτη που εζησα πριν απο λιγο.. Μερες γιορτινες και καποιοι μετρουν απουσιες εχοντας ολο και πιο σπανια στο πλευρο τους εναν -εξουθενωμενο- ποθο για το απροοπτο.
"Φρασεις ανθρωπων"... Δειγμα οτι πολλες φορες οι εννοιες της ιδιοτελειας και του συμφεροντος διεπουν ολο και πιο συχνα τις ζωες μας μεγαλωνοντας...
"Στιγμες Νοσταλγιας"... Δειγμα οτι ολο και πιο συχνα στο δωματιο αναδυεται το αρωμα της μοναξιας...
υ.γ.Καλες γιορτες σε ολους..!
Εναλλαγες...
Περπατουσα στους καλοκαιρινους δρομους της μεγαλουπολης μεσα στο καταμεσημερο. Συμμετειχα, φωναζα, διεκδικουσα, γελουσα.. Ξαφνικα μεσα σε μια στιγμη ολα αυτα εγιναν ΦΟΒΟΣ. Ζωη, μου ειχες πει, ειναι η αποτομη εναλλαγη συναισθηματων. Δεν το ειχα αισθανθει. Μπροστα μου ο ιδιος ο εφιαλτης.. ουτε καν μεταμορφωμενος σε κατι.. Αυτο δηλαδη το λεμε ζωη? Μου κουνας συγκαταβατικα το κεφαλι.
Οι μερες περνουν και αλλα συναισθηματα πλαγιαζουν διπλα στον εξουθενωμενο αλλα και ανικητο φοβο.. Αυτη η εναλλαγη δεν ηταν και τοσο αποτομη. Και αυτην τη διαδικασια πως τη λεμε? Αγαπη ψιθυριζεις... Μονο αγαπη...
υ.γ Η αναρτηση μιλα για μια περιεργη μεσημεριανη και καλοκαιριατικη βολτα. Δεδομενα ειναι αυτο που οι αγγλομαθεις λενε off season. Ειναι φτιαγμενη εδω και καιρο, αλλα πανα κατι τυχαινε και δεν την ανεβαζα. Επειδη ομως αυτη η βολτα μηνες μετα, ακομα ειναι στριμωγμενη στις ακρες του μυαλου μου, δεν γινοταν να μην τη μοιραστω..
Οι μερες περνουν και αλλα συναισθηματα πλαγιαζουν διπλα στον εξουθενωμενο αλλα και ανικητο φοβο.. Αυτη η εναλλαγη δεν ηταν και τοσο αποτομη. Και αυτην τη διαδικασια πως τη λεμε? Αγαπη ψιθυριζεις... Μονο αγαπη...
υ.γ Η αναρτηση μιλα για μια περιεργη μεσημεριανη και καλοκαιριατικη βολτα. Δεδομενα ειναι αυτο που οι αγγλομαθεις λενε off season. Ειναι φτιαγμενη εδω και καιρο, αλλα πανα κατι τυχαινε και δεν την ανεβαζα. Επειδη ομως αυτη η βολτα μηνες μετα, ακομα ειναι στριμωγμενη στις ακρες του μυαλου μου, δεν γινοταν να μην τη μοιραστω..
enθímisi
[...]
κι η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,
μην ξέροντας για πού και γιατί [...]
δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων, [...]
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου έστω κι ενός αργού θανάτου
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο [...]
απόσπασμα από
H Σονάτα του Σεληνόφωτος
Γιάννη Ρίτσου
Και υστερα ηρθαν οι μελισσες
Μας ηρθανε οι μελισσες
εμπρος βημα ταχυ,
στο π... με τσιμπησανε
και μ'εβγαλαν ΕΥ
ΥΓ. Το π... σημαινει ποδι
εμπρος βημα ταχυ,
στο π... με τσιμπησανε
και μ'εβγαλαν ΕΥ
ΥΓ. Το π... σημαινει ποδι
απόπειρα πρόζας
aυγουστιάτικο το φεγγάρι, όμως αρκετά αδύναμο
αφήνει χώρο στα άστρα να του κάνουν παρέα
τρεμοσβήνοντας στην υγρασία.
____*____
Φωτεινά στίγματα ταξιδεύουν στον ουρανό σαν ιπτάμενοι δίσκοι...
Λες να επέστρεψαν να με πάρουν;!
Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι από εδώ.
Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο είμαι εδώ.
Εντάξει, φυσικά και ήταν απλά ένα αεροπλάνο που περνούσε.
____*____
Κι όμως, αν και φαντάζει αστείο,
ξέρω πως κάποια μέρα, μετά από πολλά χρόνια, θα τα καταφέρω.
Κάμποσα από τα εκατομμύρια εκατομμυρίων σωματίδια που με αποτελούν
θα δραπετεύσουν προς διάφορες κατευθύνσεις στον πλανήτη και το σύμπαν.
άτομα υδρογόνου θα συνδεθούν με οξυγόνο
και θα σχηματίσουν στάλες κυμάτων στα πελάγη.
και καθώς θα συγκρουστούν με πλεούμενα
θα δροσίσουν ταξιδευτές των τροπικών κλιμάτων.
ελεύθερα ηλεκτρόνια θα παγιδευτούν γύρω από κάποιο πυρήνα
ανάμεσα στους πλανήτες κάποιου μακρινού γαλαξία
και θα ξαναφύγουν σαν ακτινοβολία
καθώς κάποιος μετεωρίτης θα φλέγεται.
Φαντάσου! Δε θα 'ναι καταπληκτικό;;;
Έτσι, κάποιος εξωγήινος δίπλα σε έναν κρατήρα
ίσως σηκώσει το μάτι πάνω στην κεραία του
και νομίσει πως ένα αστέρι πέφτει.
Ίσως κάνει και μια ευχή ελπίζοντας για κάτι καλύτερο...
αφήνει χώρο στα άστρα να του κάνουν παρέα
τρεμοσβήνοντας στην υγρασία.
____*____
Φωτεινά στίγματα ταξιδεύουν στον ουρανό σαν ιπτάμενοι δίσκοι...
Λες να επέστρεψαν να με πάρουν;!
Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι από εδώ.
Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο είμαι εδώ.
Εντάξει, φυσικά και ήταν απλά ένα αεροπλάνο που περνούσε.
____*____
Κι όμως, αν και φαντάζει αστείο,
ξέρω πως κάποια μέρα, μετά από πολλά χρόνια, θα τα καταφέρω.
Κάμποσα από τα εκατομμύρια εκατομμυρίων σωματίδια που με αποτελούν
θα δραπετεύσουν προς διάφορες κατευθύνσεις στον πλανήτη και το σύμπαν.
άτομα υδρογόνου θα συνδεθούν με οξυγόνο
και θα σχηματίσουν στάλες κυμάτων στα πελάγη.
και καθώς θα συγκρουστούν με πλεούμενα
θα δροσίσουν ταξιδευτές των τροπικών κλιμάτων.
ελεύθερα ηλεκτρόνια θα παγιδευτούν γύρω από κάποιο πυρήνα
ανάμεσα στους πλανήτες κάποιου μακρινού γαλαξία
και θα ξαναφύγουν σαν ακτινοβολία
καθώς κάποιος μετεωρίτης θα φλέγεται.
Φαντάσου! Δε θα 'ναι καταπληκτικό;;;
Έτσι, κάποιος εξωγήινος δίπλα σε έναν κρατήρα
ίσως σηκώσει το μάτι πάνω στην κεραία του
και νομίσει πως ένα αστέρι πέφτει.
Ίσως κάνει και μια ευχή ελπίζοντας για κάτι καλύτερο...
Πάτα το...
Ρε Φίλε, τελικά είχες απόλυτο δίκιο.
Σου το αναγνωρίζω στο μπουκάλι που πίνουμε
Θυμάσαι τότε ?
Ναι ρε στην Πλατεία...
Σε χλεύασα, σε ειρωνεύτηκα
και γέλασα με την Θεωρία σου !!!
Μου φαινόσουν τελείως Τρελός.
Έλεγα Λόγια του Ποτού και αντανακλάσεις των Θέλω.
Γιατί ?
Για έναν και απλό λόγο.
Πίστεψα ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί,
πως παραήταν μια ΘΕΩΡΙΑ.
Έλα όμως που συνέβη. Τελικά λόγια του πνεύματος.
Και το οξύμωρο???
Το έπαθα εγώ.
Ο Θωμάς...
Άγγιξα τις πληγές των σκέψεων σου.
Μετά από αυτό ξέρω που θα οδηγηθώ.
Καλύτερα? Χειρότερα? Αυθεντικά !
Μυρμήγκιασαν τα αυτιά μου να ακούω οτι άλλαξα, κουμπώθηκα , σοβάρεψα.
Μπορεί. Μάλλον συνέβη.
Δεν με νοιάζει πια.
Τώρα επιτέλους ...
ΒΛΕΠΩ.
Άνοιξες την πόρτα και μπήκε ΦΩΣ.
Ξέρω τι θα γίνει μετά. Κάτι από την αρχή.
Νιώθω πια τι επιθυμώ.
Γνωρίζω ποιός είμαι
και αυτό που έψαχνα τόσον καιρό.
ΕΜΕΝΑ.
Είμαι εγώ, όχι κάποιος άλλος, επιτέλους.
Ξέρω , Ρε Φίλε , οτι οι δυνατότητες μας είναι πιο πάνω από τον Ουρανό.
Ακόμα και αυτό που έλεγες μου φαντάζει εφικτό.
Πρέπει να κατοχυρώσεις την πατέντα.
Πολλοί θα γίνουν ευτυχείς.
Τί???
Δεν θυμάσαι, τι είχες πει τότε, ακριβώς?
Τότε μου είχες πεί...
Τα πάντα είναι εφικτά.
Κι όταν βαλτώσεις και τραβάς ζόρια
για να ξεκολλήσεις
αρκεί να μην ξεχνάς...
ΠΑΤΑ ΤO RESET !!!
Σου το αναγνωρίζω στο μπουκάλι που πίνουμε
Θυμάσαι τότε ?
Ναι ρε στην Πλατεία...
Σε χλεύασα, σε ειρωνεύτηκα
και γέλασα με την Θεωρία σου !!!
Μου φαινόσουν τελείως Τρελός.
Έλεγα Λόγια του Ποτού και αντανακλάσεις των Θέλω.
Γιατί ?
Για έναν και απλό λόγο.
Πίστεψα ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί,
πως παραήταν μια ΘΕΩΡΙΑ.
Έλα όμως που συνέβη. Τελικά λόγια του πνεύματος.
Και το οξύμωρο???
Το έπαθα εγώ.
Ο Θωμάς...
Άγγιξα τις πληγές των σκέψεων σου.
Μετά από αυτό ξέρω που θα οδηγηθώ.
Καλύτερα? Χειρότερα? Αυθεντικά !
Μυρμήγκιασαν τα αυτιά μου να ακούω οτι άλλαξα, κουμπώθηκα , σοβάρεψα.
Μπορεί. Μάλλον συνέβη.
Δεν με νοιάζει πια.
Τώρα επιτέλους ...
ΒΛΕΠΩ.
Άνοιξες την πόρτα και μπήκε ΦΩΣ.
Ξέρω τι θα γίνει μετά. Κάτι από την αρχή.
Νιώθω πια τι επιθυμώ.
Γνωρίζω ποιός είμαι
και αυτό που έψαχνα τόσον καιρό.
ΕΜΕΝΑ.
Είμαι εγώ, όχι κάποιος άλλος, επιτέλους.
Ξέρω , Ρε Φίλε , οτι οι δυνατότητες μας είναι πιο πάνω από τον Ουρανό.
Ακόμα και αυτό που έλεγες μου φαντάζει εφικτό.
Πρέπει να κατοχυρώσεις την πατέντα.
Πολλοί θα γίνουν ευτυχείς.
Τί???
Δεν θυμάσαι, τι είχες πει τότε, ακριβώς?
Τότε μου είχες πεί...
Τα πάντα είναι εφικτά.
Κι όταν βαλτώσεις και τραβάς ζόρια
για να ξεκολλήσεις
αρκεί να μην ξεχνάς...
ΠΑΤΑ ΤO RESET !!!
Περι κλεφτων πολιτικων και ''αθωων'' πολιτων
Το κειμενο που ακολουθει δεν ειναι δικο μου, αλλα με εκφραζει απολυτα:
Ας σοβαρευτούμε ως λαός. Ας σκεφτούμε λογικά και νηφάλια, ας κάνουμε ο καθένας βαθιά την αυτοκριτική του και ας πάρουμε για φωτεινό παράδειγμα τις σκανδιναβικές χώρες, όπου οι αποκλείσεις του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου είναι μικρές, κανείς δεν κλέβει το κράτος και κανείς δεν παίρνει τον πενταπλάσιο μισθό ή σύνταξη από τον συμπολίτη του, γιατί έχουν μάθει πως όλοι δικαιούνται μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Ας εκτονώσει ο καθένας μας τον θυμό του ή την διαμαρτυρία του, με πιο δημιουργικούς τρόπους, καλλιεργώντας την προσωπικότητά του, ασχολούμενος με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, διαβάζοντας ένα βιβλίο, πηγαίνοντας στο θέατρο, ή στον κινηματογράφο, επιδιώκοντας και διεκδικώντας την βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, αλλά όχι εις βάρος του άλλου, προτάσσοντας το παν μέτρο άριστον στη ζωή του.
Μόνο τότε θα γίνουμε μια καλύτερη κοινωνία και θα προοδεύσουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Αρκεί απλά να διδαχτούμε από την υπέροχη σκέψη των αρχαίων προγόνων μας, την οποία μνημονεύουμε επειδή μας συμφέρει, αλλά προσβάλουμε βάναυσα με την χυδαία και αγοραία συμπεριφορά μας στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής μας.
Σάκης Γκίνας, 10/05/2010
http://www.contra.gr/Soccer/Hellas/Superleague/PAOK/272788.html
Ας αφήσουμε "τους Ταλιμπάν με τα κοστούμια", όπως αποκάλεσε εύστοχα Γερμανίδα βουλευτής στο κοινοβούλιό της, τους κερδοσκόπους των διεθνών χρηματαγορών. Είναι παγκόσμιο και συστημικό το πρόβλημα, που καθιστά ομήρους των χρηματαγορών και των τραπεζών ολόκληρες χώρες και λαούς. Ας τους αφήσουμε όλους αυτούς και ας δούμε την άλλη όψη του νομίσματος. Γιατί υπάρχει και άλλη όψη σε όσα βιώνουμε και είναι πολύ θολή, γεμάτη κακοτεχνίες. Αυτή η άλλη όψη αφορά τα δικά μας χούγια. Ας κοιτάξουμε και την καμπούρα μας, διότι η αυτοκριτική είναι το παν για ένα λαό, κι εμείς την έχουμε ξεχάσει.
Ξεκινώ... Η απύθμενης ανοησίας συνομωσιολογία, η μετάθεση ευθυνών και οι υπεκφυγές, είναι τα παραδοσιακά εθνικά μας χόμπι, αλλά εξελίσσονται, πλέον, σε ομαδική αποχαύνωση. Δεν συμμερίζομαι καθόλου την επικρατούσα άποψη, που λέει πως για όλα φταίνε οι πολιτικοί και όλοι εμείς οι υπόλοιποι 11 εκατομμύρια Έλληνες είμαστε αθώες περιστερές και άμοιροι ευθυνών για το κατάντημα της χώρας.
Αν κοιταχτούμε με ειλικρίνεια στον καθρέφτη θα δούμε πως όλοι φταίμε. Από τον μικρομεσαίο επαγγελματία που δεν πλήρωσε ποτέ εφορία γιατί δήλωνε πάντα κάτω από το αφορολόγητο όριο, τον δημόσιο υπάλληλο που χρηματίστηκε για να κάνει τη δουλειά του, τον γιατρό που πήρε φακελάκι, τον δικηγόρο που έκανε φορολογική δήλωση ισοϋψή με τα ετήσια εισοδήματα ενός ανειδίκευτου εργάτη, τους συνδικαλιστές που ανέχτηκαν την δημιουργία μιας εξοργιστικά άνισης κοινωνίας στην οποία υπάλληλοι φορέων του δημοσίου αμείβονται με 2.500 και 3.000 ευρώ το μήνα και οι περισσότεροι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα με 600, 700 και 800 ευρώ.
Στη συνέχεια ο ίδιοι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν τετραπλάσια και πενταπλάσια σύνταξη από τον δύσμοιρο χαμηλοσυνταξιούχο των 500 ευρώ του ΙΚΑ, κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά στην Ευρώπη, τον "νέο" αγρότη που πήρε επιδότηση αρκετών εκατομμυρίων, πρώην, δραχμών για την αγορά τρακτέρ και εκσυχρονισμό της παραγωγής του και αντί γι’ αυτό αγόρασε Ι.Χ. για να κάνει εφέ, τον μισθωτό που δέχθηκε να δουλέψει στη "μαύρη" και δεν δήλωσε το εισόδημά του, ή τον μισθωτό που διαμαρτύρεται για τον μισθό πείνας, αλλά δεν διεκδίκησε ποτέ τα δικαιώματά του και κρύβεται στα ψυγεία όταν πάει η επιθεώρηση εργασίας στον τόπο εργασίας του.
Τον δημοσιογράφο που υπερβάλει, "κιτρινίζει", κάνει προπαγάνδα, ή παραπληροφορεί κατά το δοκούν, μέχρι τους "μεγαλοκαρχαρίες" αυτής της χώρας, οι οποίοι υπό τα όμματα, την ανοχή και την συναίνεση επίορκων πολιτικών πλούτισαν προκλητικά εις βάρος του δημοσίου και κατ’ επέκταση του λαού.
Όλοι έχουμε ευθύνες. Άλλοι μικρότερες, άλλοι μεγαλύτερες και άλλοι πολύ μεγαλύτερες. Πάντως, όλοι έχουμε ευθύνες. Λίγοι δικαιούνται πραγματικά να διαμαρτύρονται σ’ αυτή τη χώρα. Ίσως μόνο η νεολαία. Κανείς ξένος δεν μας φταίει που είμαστε ο πιο αγενής, ο πιο φιλοτομαριστής και ο πιο χαιρέκακος λαός της Ευρώπης, που έχουμε αναγάγει την βαλκανική κουτοπονηριά, την λεγόμενη λαμογιά σε μαγκιά και τον έντιμο και σωστό πολίτη τον χαρακτηρίζουμε ρομαντικό και βλάκα.
Κανείς ξένος δεν μας φταίει που η αναξιοκρατία βασιλεύει παντού, γι’ αυτό και η ανταγωνιστικότητα ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα έχει πιάσει πάτο. Κανείς ξένος δεν μας φταίει που καταντήσαμε μια χώρα με χιλιάδες... φελλούς που επιπλέουν. Κανείς ξένος δεν μας φταίει που πετάμε τις γόπες και τα σκουπίδια μας στο δρόμο, έχοντας τις πιο βρώμικες πόλεις της Ευρώπης. Και σ’ αυτό ο πολιτικός ευθύνεται; Η πραγματικότητα είναι πως ο πολιτικός χορεύει στον ρυθμό που του υπαγορεύουν οι ψηφοφόροι του. Κάνει ρουσφέτια και "εξυπηρετήσεις", γιατί αλλιώς κανείς δεν θα τον ψηφίσει. Όπως έχει πει και ο μεγάλος Όσκαρ Ουάιλντ... "κάθε λαός έχει την εξουσία που του αξίζει".
Εάν δεν αλλάξουμε ριζικά νοοτροπία εμείς οι ίδιοι, εάν δεν αποδεχτούμε την ιδέα μιας κοινωνίας αξιοκρατίας, συνοχής και αλληλεγγύης, ακόμα... και ο Ιησούς Χριστός να γίνει πρωθυπουργός αυτής της χώρας δεν θα καταφέρει απολύτως τίποτα. Με λαϊκίστικα συνθήματα, λεονταρισμούς και βία, όχι μόνο δεν λύνονται τα προβλήματα, αλλά οξύνονται και οδηγούμαστε σε τραγικές συνέπειες όπως η αποτρόπαια δολοφονία των τριών νέων ανθρώπων στην τράπεζα Marfin ή δευτερευόντως, η τεράστια τουριστική δυσφήμιση της χώρας.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως όσες φορές παρουσιάστηκαν αυτόκλητοι προστάτες του λαού και επέβαλλαν την δική τους "δικαιοσύνη" με τη βία, αυτοί έγιναν, όταν ανέλαβαν την εξουσία, πολύ μεγαλύτεροι δυνάστες ακόμα και από τις πιο διεφθαρμένες κυβερνήσεις μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Το τι ακούγεται δεν περιγράφεται. Κορώνες για κήρυξη πτώχευσης και εξόδου από το ευρώ και την Ε.Ε. Λες και άμα βγούμε από την Ε.Ε θα γίνουμε πλουσιότεροι. Πολλοί παραβλέπουν το αυτονόητο: ό,τι με μια πτώχευση θα πάμε αυτομάτως σε μισθούς και συντάξεις επιπέδου Βουλγαρίας. Τι προτείνουν δηλαδή οι κάθε λογής επαναστάτες; Να μείνουμε μόνοι μας απομονωμένοι από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, να γίνουμε Κούβα ή Βόρεια Κορέα;
Επιστρέφοντας στη δραχμή οτιδήποτε εισαγόμενο θα γίνει απλησίαστο, ενώ στα πλαίσια των αντιποίνων, θεωρείται πάρα πολύ πιθανός ο αποκλεισμός της χώρας από το διεθνές εμπόριο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κι εμείς εδώ το μόνο που παράγουμε είναι ντομάτες και αγγουράκια. Ζούμε κυριολεκτικά στον δικό μας κόσμο.
Χαρακτηριστικό είναι το χιούμορ ενός σκιτσογράφου της βρετανικής Guardian για τις απεργίες στην Ελλάδα. Στο σκίτσο υπήρχε η Ακρόπολη περικυκλωμένη από σημαίες διαδηλωτών και το γνωστό πανό που έγραφε: "Λαοί της Ευρώπης, εξεγερθείτε", ενώ οι λαοί της Ευρώπης με το δικό τους πανό απαντούσαν στους Έλληνες: "Γυρίστε στη δουλειά". Ακόμα καλύτερο ήταν το σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου στα Νέα, όπου από το περιβόητο πανό στην Ακρόπολη "Λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε" διαγράφηκε το "ξεσηκωθείτε" και αντικαταστάθηκε από το "μας συγχωρείτε", με παραπομπή στα "τρία αθώα θύματα".Ας σοβαρευτούμε ως λαός. Ας σκεφτούμε λογικά και νηφάλια, ας κάνουμε ο καθένας βαθιά την αυτοκριτική του και ας πάρουμε για φωτεινό παράδειγμα τις σκανδιναβικές χώρες, όπου οι αποκλείσεις του βιοτικού επιπέδου της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου είναι μικρές, κανείς δεν κλέβει το κράτος και κανείς δεν παίρνει τον πενταπλάσιο μισθό ή σύνταξη από τον συμπολίτη του, γιατί έχουν μάθει πως όλοι δικαιούνται μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Ας εκτονώσει ο καθένας μας τον θυμό του ή την διαμαρτυρία του, με πιο δημιουργικούς τρόπους, καλλιεργώντας την προσωπικότητά του, ασχολούμενος με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, διαβάζοντας ένα βιβλίο, πηγαίνοντας στο θέατρο, ή στον κινηματογράφο, επιδιώκοντας και διεκδικώντας την βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου, αλλά όχι εις βάρος του άλλου, προτάσσοντας το παν μέτρο άριστον στη ζωή του.
Μόνο τότε θα γίνουμε μια καλύτερη κοινωνία και θα προοδεύσουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Αρκεί απλά να διδαχτούμε από την υπέροχη σκέψη των αρχαίων προγόνων μας, την οποία μνημονεύουμε επειδή μας συμφέρει, αλλά προσβάλουμε βάναυσα με την χυδαία και αγοραία συμπεριφορά μας στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής μας.
Σάκης Γκίνας, 10/05/2010
http://www.contra.gr/Soccer/Hellas/Superleague/PAOK/272788.html
Στο καπου εκει...
Μια νυχτα ακομα σιωπηλος στεκομαι.. Φτανει το πρωι
Πεταμενα χαρτια σχηματιζουν το γιατι
που εμφανιζεται τοσα δειλινα μ'αδυνατω
μια απαντηση να δωσω και να εξαφανιστω.. μαζι και αυτο
Συναισθηματικο κενο συνεπεια καθε εξαρτησης,
καθε ματιας και γελιου-καθε φυγης και αρνησης,
αοριστης ανασας γινομαι ερμηνευτης,
δημιουργος μιας ουτοπιας μυστικης, νυχτερινης..
Μιας ευχης αποδέκτης και εκφραστης
της χαμενης φαντασιας μονιμος θαυμαστης.
Αν αφεθεις στου παραμιλητου τη δινη
η αρχικη σιωπη πλεον σβηνει..
θα μεινει ενα αιολο ερωτηματικο
σε μια οψη θα βρω τη λυση..μα δεν θα το πω
δεν θα ακουστω- απλα θα το αισθανθω
παντα κατι θα λειπει, μα η αληθεια μενει εδω.
οσο και η αγαπη μου λες, μα ειν' οι λεξεις περιττες
ειναι αχρειαστες, ανθρωπινες, συμβατικες μορφες.
Οσα οι ματιες σε δευτερολεπτα ανταλλασσουν
ποσα λογια μπορουν να τα περιγραψουν?
Με αφηνω στης νοσταλγιας τα νερα
να κολυμπω μαζι με ονειρα απ΄αλλη εποχη
μια προχειρη σκεψη με αποσπα
και ετσι γοργα στη στερια με οδηγει..
Καπου εκει παγωνει το αιμα μου- σβηνει το ψεμα μου
η αληθεια κρυμμενη στο βλεμμα σου, στο βλεμμα μου,
στο τιποτα χαμενο καθε ονειρου μα ακους..
"να γινεις μερος του τιποτα" να μην τους παρακους..
Μικρους θεους τους προσκυνας συνειδητα
οσο πιστευεις σε αυτους τοσο φωλιαζει η μοναξια..
Τοσο συχνα σε μονολογους καταληγει
η αναποληση ονειρων που εχουν φυγει..
και εχουν μεινει καπυ απομερα απο το πληθος
ανμνησεις σωρο και οσα δεν προλαβες να πεις
να σου θυμιζουν συνεχως με επιδεικτικο υφος
πως εισαι δεσμιος μιας χρονιας σιωπης..
μην αφεθεις στων αισθηματων σου τις πλανες,
σε στιγμιαιες παρορμησεις οι επαιοντες θα σου πουν
μα η μοναξια και ο πονος σα γενούν στιχομανες
ολες τις συμβουλες ξαφνου αγνοουν...
ηρεμουν, λυτρωνονται και συνεχιζουν
πλεον δεν παραμιλουν- στοχαζονται νοερα
δεν κραυγαζουν και ομως γεφυρες χτιζουν
ωστε οι λεξεις τους να βρουνε συντροφια...
σε καθε ηρεμο μερος, σε καθε απομερη γωνια
σε γαληνιες ματιες- σε οποια διπλα σου ψυχη
στα γελια που χαριζουν πνοη στη γειτονια
σε γκρεμισμενες φυλακες, στο καπου εκει..
Πρωτη φετινη (αρκετα καθυστερημενη!) προσπαθεια καταγραφης καποιων σκεψεων.. Στο καπου εκει...
Πεταμενα χαρτια σχηματιζουν το γιατι
που εμφανιζεται τοσα δειλινα μ'αδυνατω
μια απαντηση να δωσω και να εξαφανιστω.. μαζι και αυτο
Συναισθηματικο κενο συνεπεια καθε εξαρτησης,
καθε ματιας και γελιου-καθε φυγης και αρνησης,
αοριστης ανασας γινομαι ερμηνευτης,
δημιουργος μιας ουτοπιας μυστικης, νυχτερινης..
Μιας ευχης αποδέκτης και εκφραστης
της χαμενης φαντασιας μονιμος θαυμαστης.
Αν αφεθεις στου παραμιλητου τη δινη
η αρχικη σιωπη πλεον σβηνει..
θα μεινει ενα αιολο ερωτηματικο
σε μια οψη θα βρω τη λυση..μα δεν θα το πω
δεν θα ακουστω- απλα θα το αισθανθω
παντα κατι θα λειπει, μα η αληθεια μενει εδω.
οσο και η αγαπη μου λες, μα ειν' οι λεξεις περιττες
ειναι αχρειαστες, ανθρωπινες, συμβατικες μορφες.
Οσα οι ματιες σε δευτερολεπτα ανταλλασσουν
ποσα λογια μπορουν να τα περιγραψουν?
Με αφηνω στης νοσταλγιας τα νερα
να κολυμπω μαζι με ονειρα απ΄αλλη εποχη
μια προχειρη σκεψη με αποσπα
και ετσι γοργα στη στερια με οδηγει..
Καπου εκει παγωνει το αιμα μου- σβηνει το ψεμα μου
η αληθεια κρυμμενη στο βλεμμα σου, στο βλεμμα μου,
στο τιποτα χαμενο καθε ονειρου μα ακους..
"να γινεις μερος του τιποτα" να μην τους παρακους..
Μικρους θεους τους προσκυνας συνειδητα
οσο πιστευεις σε αυτους τοσο φωλιαζει η μοναξια..
Τοσο συχνα σε μονολογους καταληγει
η αναποληση ονειρων που εχουν φυγει..
και εχουν μεινει καπυ απομερα απο το πληθος
ανμνησεις σωρο και οσα δεν προλαβες να πεις
να σου θυμιζουν συνεχως με επιδεικτικο υφος
πως εισαι δεσμιος μιας χρονιας σιωπης..
μην αφεθεις στων αισθηματων σου τις πλανες,
σε στιγμιαιες παρορμησεις οι επαιοντες θα σου πουν
μα η μοναξια και ο πονος σα γενούν στιχομανες
ολες τις συμβουλες ξαφνου αγνοουν...
ηρεμουν, λυτρωνονται και συνεχιζουν
πλεον δεν παραμιλουν- στοχαζονται νοερα
δεν κραυγαζουν και ομως γεφυρες χτιζουν
ωστε οι λεξεις τους να βρουνε συντροφια...
σε καθε ηρεμο μερος, σε καθε απομερη γωνια
σε γαληνιες ματιες- σε οποια διπλα σου ψυχη
στα γελια που χαριζουν πνοη στη γειτονια
σε γκρεμισμενες φυλακες, στο καπου εκει..
Πρωτη φετινη (αρκετα καθυστερημενη!) προσπαθεια καταγραφης καποιων σκεψεων.. Στο καπου εκει...
Αστικες Χαοτικες Διαδρομες
Το ξυπνημα δεν ηταν και ποολυ πρωινο σημερα.Ακουω λιγο μουσικη και ετοιμαζομαι να βγω.Λιγες δουλειες αλλα αρκετη ορεξη για βολτα. Μεσημερι "στης πολης το κεντρο και οχι ενας, αλλα πολλοι μπατσοι..στο ενα μετρο". Οι κυβερνησεις ξερουν να ικανοποιοουν τις λαικες επιταγες για ασφαλεια και η αστυνομευση στους κεντρικους δρομους της Αθηνας δεν με προβληματιζει καθολου. Ειμαι ενας ευσυνειδητος πολιτης! Δεν αντιπροσωπευω κατι το διαφορετικο, οποτε δεν θα πεσω καν θυμα καποιων περιεργων ματιων, ουτε απο τα οργανα της ταξης, ουτε απο τους πολλους ανησυχουντες.
"Στα χιλια ταξικα της πολης προσωπα παρατηρω και ολα μου μοιαζουν τοσο απροσωπα".. Μια συγχρονη μεγαλουπολη που σεβεται τον ευατο της.. Μου μοιραζεται ενα φυλλαδιο. Η ιστορια που περιγραφει κατι μου θυμιζει.. Ζαρντινιερες, πρασινα παππουτσια, πιτζαμες κτλ. Παλι καλα, σκεφτομαι, που δεν εχουν μακρυνει τοσο τα μαλλια μου για να μπορουν να γινουν ραστα.. Που ξερεις ποιος θα ειναι ο επομενος Μαριος? Που ξερεις ποιο θα ειναι το επομενο ατρανταχτο αποδεικτικο στοιχειο που θα προσκομισουν οι αστυνομικες αρχες?
"Στην εποχη αυτη που ζουμε τωμ μετριων.. Ειναι ο στιχος που στριφογυρναει στο μυαλο μου. Την ιδια ωρα στον Ηλεκτρικο ενας θυμωμενος security τραβαει με τη βια ενα ναρκομανη για να βγει απο το τρενο.. Σκεφτομαι οτι ο χαρακτηρισμος "μετριος" ειναι πολυ επιεικης για να περιγραψει τετοιες καταστασεις.. Και δυστυχως αυτην τη αρρωστια της αθλιοτητας(ή της μετριοτητας)την κολλας ευκολα..και καμια φοτα νιωθεις πως γινεσαι ο,τι αντιπαθεις.. Απαισιο συναισθημα
Κανω μια σταση σε ενα βιβλιοπωλειο..Ειναι απο τις λιγες στιγμες που κλεινω τη μουσικη γιατι προτιμω να ακουω τον ηχο απο τις σελιδες που ανοιγοκλεινουν. Ειναι σιγουρα πιο ελκυστικος απ΄τα κορναρισματα των αγανακτισμενων οδηγων. Παιρνω δυο μικρα βιβλιαρακια.. Τωρα το ποτε θα τα διαβασω δεν ξερω. Η εννοια του χρονου ειναι λιγο συνθετη! Ξαναβαζω μουσικη.."Κρυψ΄τα βιβλια αν τα βρουν θα μας τραβανε".. Ρε λες?!Βεβαια και ο Οργουελ οταν εγραφε το 1984 θα φανταζοταν οτι θα επιβεβαιωνοταν τοσο γρηγορα?
Καλυτερα να αλλαξω τραγουδι γιατι αρχιζουν και αυτες οι παραξενεςσ σκεψεις και δεν ξερω που μπορουν να καταληξουν.. "Ταξιδευω σε μερη που χουν αυτα που γυρευω".. Δικοπο μαχαιρι τα ταξιδια αυτα του μυαλου. Υπαρχει ο φοβος να μεινεις προσηλωμενος εκει και να λησμονησεις την πραγματικοτητα που απεικονιζεται στην καθημερινοτητα του.. Σαν να λεμε οτι ονειρευεσαι να κανεις ποδηλατο στο κεντρο της Αθηνας και να πας μετα σε κανα παρκο για να ξεκουραστεις. Πολυτελειες! Πικρια.. Μπαινω στο λεωφορειο.. Προχειρη σκεψη που διακοπτεται απο μια γνωστη φωνη
..."Ακομα και τα ποιηματα δεν προκαλουν σκιρτηματα"..Δικιο εχει! Ετσι πρεπει να ειναι. Σε μια κοινωνια που μπορει να ξερει τα παντα για καθε ειδους τσοντα, αλλα δεν μαθαινει ποτε οτι η Κικη Δημουλα βραβευτηκε απο γαλλικο πανεπιστημιο δεν πρεπει να ζητας το παραλογο.. Το λεωφορειο πλησιαζει στη σχολη. Κοιταω δεξια και αριστερα τα graffiti. Ακινδυνη περιοχη για γκραφιταδες.. Μεχρι να γεμισουν οι πολεις απο αστυνομικους και να χρειαστουν και μερικοι στις πανεπιστημιουπολεις. Διπλα σε ενα ομορφο σχεδιο ξεπροβαλλει μια αγαπημενη φραση της Κατερινας Γωγου.. "Ποτε δεν σημαδευουν στα ποδια, στο μυαλο ειν' ο στοχος. Το νου σου". Τελικα τα ποηματα (ισως και μια αραδα λεξεων) μπορουν να προκαλεσουν σκιρτηματα. Παλι καλα!
Φτανω στην πυλη. Η φωνη της Ελευθεριας δυνατα!"Δεν ειν' ο κοσμος σου αυτος, ειναι διαφορετικος".. Μια-δυο συχητησεις στη σχολη μου το επιβεβαιωνουν. Ο κοσμος τους μου μοιαζει τοσο αντιαισθητικος και αφορητα ασφυκτικος. Τουλαχιστον ειμαι τυχερος γιατι στο δικο μας κοσμο, στο δικο μου κοσμο δε νιωθω μονος. Σκεφτομαι να γραψω κανα στιχακι για αυτην την κατασταση. Αν βγουν πολλοι στιχοι θα το πω "Ο Μονολογος ενος Αυτοεξοριστου". Σκοτεινιαζει.
"Ψαχνω κατι να βρω και εχω τα αστρα σημαδια μα ειμαι ακομα εδω στα μεγαλα σκοταδια".. Η αισθηση του σκοταδιου σε αυτο το μερος ειναι επικινδυνα ερωτευσιμη. Εχω μαζι μου τις τοσες αναμνησεις. Καθε ασχημη σκεψη εχει πει αντιο προ πολλου. Αχνοφαινεσαι.. Τωρα τελευταια μιλαμε συχνα. Συχνα δεν καταλαβαινομαστε, για αυτο με καθε απλοτητα σου λεω.."να προσεχεις".. Βασικα, να μας προσεχεις, γιατι χώρια μπορει να ειμαστε τιποτα, αλλα μαζι μπορει να ειμαστε τα παντα.. Καληνυχτα..
υ.γ 1 Οι στιχοι που ειναι μεσα σε εισαγωγικα ειναι απο τα εξης τραγουδια:
Καμερα στραμμενη πανω μου (Active Member), Ζωντας σε μερες αφθονιας(λιγο παραλλαγμενος, οπου λεω απροσωπα λεει προσφορα, απο τους Propaganda), Μελωδια της Παρακμης (Active Member), Εξω απο την πορτα μας (Active Member), Ταξιδευω (Στιχοιμα), Πισωπλατα μπερδεμενα σχεδια (Emes), Φοβαμαι (Ροδες), Στα Μεγαλα Σκοταδια(Prohja)
υ.γ. 2 Στο freemariosz.wordpress.com μπορειτε να διαβασετε λεπτομερως τι εχει γινει με τον Μαριο που ειναι στη φυλακη εδω και σχεδον 20 μερες.. Solidarite....
"Στα χιλια ταξικα της πολης προσωπα παρατηρω και ολα μου μοιαζουν τοσο απροσωπα".. Μια συγχρονη μεγαλουπολη που σεβεται τον ευατο της.. Μου μοιραζεται ενα φυλλαδιο. Η ιστορια που περιγραφει κατι μου θυμιζει.. Ζαρντινιερες, πρασινα παππουτσια, πιτζαμες κτλ. Παλι καλα, σκεφτομαι, που δεν εχουν μακρυνει τοσο τα μαλλια μου για να μπορουν να γινουν ραστα.. Που ξερεις ποιος θα ειναι ο επομενος Μαριος? Που ξερεις ποιο θα ειναι το επομενο ατρανταχτο αποδεικτικο στοιχειο που θα προσκομισουν οι αστυνομικες αρχες?
"Στην εποχη αυτη που ζουμε τωμ μετριων.. Ειναι ο στιχος που στριφογυρναει στο μυαλο μου. Την ιδια ωρα στον Ηλεκτρικο ενας θυμωμενος security τραβαει με τη βια ενα ναρκομανη για να βγει απο το τρενο.. Σκεφτομαι οτι ο χαρακτηρισμος "μετριος" ειναι πολυ επιεικης για να περιγραψει τετοιες καταστασεις.. Και δυστυχως αυτην τη αρρωστια της αθλιοτητας(ή της μετριοτητας)την κολλας ευκολα..και καμια φοτα νιωθεις πως γινεσαι ο,τι αντιπαθεις.. Απαισιο συναισθημα
Κανω μια σταση σε ενα βιβλιοπωλειο..Ειναι απο τις λιγες στιγμες που κλεινω τη μουσικη γιατι προτιμω να ακουω τον ηχο απο τις σελιδες που ανοιγοκλεινουν. Ειναι σιγουρα πιο ελκυστικος απ΄τα κορναρισματα των αγανακτισμενων οδηγων. Παιρνω δυο μικρα βιβλιαρακια.. Τωρα το ποτε θα τα διαβασω δεν ξερω. Η εννοια του χρονου ειναι λιγο συνθετη! Ξαναβαζω μουσικη.."Κρυψ΄τα βιβλια αν τα βρουν θα μας τραβανε".. Ρε λες?!Βεβαια και ο Οργουελ οταν εγραφε το 1984 θα φανταζοταν οτι θα επιβεβαιωνοταν τοσο γρηγορα?
Καλυτερα να αλλαξω τραγουδι γιατι αρχιζουν και αυτες οι παραξενεςσ σκεψεις και δεν ξερω που μπορουν να καταληξουν.. "Ταξιδευω σε μερη που χουν αυτα που γυρευω".. Δικοπο μαχαιρι τα ταξιδια αυτα του μυαλου. Υπαρχει ο φοβος να μεινεις προσηλωμενος εκει και να λησμονησεις την πραγματικοτητα που απεικονιζεται στην καθημερινοτητα του.. Σαν να λεμε οτι ονειρευεσαι να κανεις ποδηλατο στο κεντρο της Αθηνας και να πας μετα σε κανα παρκο για να ξεκουραστεις. Πολυτελειες! Πικρια.. Μπαινω στο λεωφορειο.. Προχειρη σκεψη που διακοπτεται απο μια γνωστη φωνη
..."Ακομα και τα ποιηματα δεν προκαλουν σκιρτηματα"..Δικιο εχει! Ετσι πρεπει να ειναι. Σε μια κοινωνια που μπορει να ξερει τα παντα για καθε ειδους τσοντα, αλλα δεν μαθαινει ποτε οτι η Κικη Δημουλα βραβευτηκε απο γαλλικο πανεπιστημιο δεν πρεπει να ζητας το παραλογο.. Το λεωφορειο πλησιαζει στη σχολη. Κοιταω δεξια και αριστερα τα graffiti. Ακινδυνη περιοχη για γκραφιταδες.. Μεχρι να γεμισουν οι πολεις απο αστυνομικους και να χρειαστουν και μερικοι στις πανεπιστημιουπολεις. Διπλα σε ενα ομορφο σχεδιο ξεπροβαλλει μια αγαπημενη φραση της Κατερινας Γωγου.. "Ποτε δεν σημαδευουν στα ποδια, στο μυαλο ειν' ο στοχος. Το νου σου". Τελικα τα ποηματα (ισως και μια αραδα λεξεων) μπορουν να προκαλεσουν σκιρτηματα. Παλι καλα!
Φτανω στην πυλη. Η φωνη της Ελευθεριας δυνατα!"Δεν ειν' ο κοσμος σου αυτος, ειναι διαφορετικος".. Μια-δυο συχητησεις στη σχολη μου το επιβεβαιωνουν. Ο κοσμος τους μου μοιαζει τοσο αντιαισθητικος και αφορητα ασφυκτικος. Τουλαχιστον ειμαι τυχερος γιατι στο δικο μας κοσμο, στο δικο μου κοσμο δε νιωθω μονος. Σκεφτομαι να γραψω κανα στιχακι για αυτην την κατασταση. Αν βγουν πολλοι στιχοι θα το πω "Ο Μονολογος ενος Αυτοεξοριστου". Σκοτεινιαζει.
"Ψαχνω κατι να βρω και εχω τα αστρα σημαδια μα ειμαι ακομα εδω στα μεγαλα σκοταδια".. Η αισθηση του σκοταδιου σε αυτο το μερος ειναι επικινδυνα ερωτευσιμη. Εχω μαζι μου τις τοσες αναμνησεις. Καθε ασχημη σκεψη εχει πει αντιο προ πολλου. Αχνοφαινεσαι.. Τωρα τελευταια μιλαμε συχνα. Συχνα δεν καταλαβαινομαστε, για αυτο με καθε απλοτητα σου λεω.."να προσεχεις".. Βασικα, να μας προσεχεις, γιατι χώρια μπορει να ειμαστε τιποτα, αλλα μαζι μπορει να ειμαστε τα παντα.. Καληνυχτα..
υ.γ 1 Οι στιχοι που ειναι μεσα σε εισαγωγικα ειναι απο τα εξης τραγουδια:
Καμερα στραμμενη πανω μου (Active Member), Ζωντας σε μερες αφθονιας(λιγο παραλλαγμενος, οπου λεω απροσωπα λεει προσφορα, απο τους Propaganda), Μελωδια της Παρακμης (Active Member), Εξω απο την πορτα μας (Active Member), Ταξιδευω (Στιχοιμα), Πισωπλατα μπερδεμενα σχεδια (Emes), Φοβαμαι (Ροδες), Στα Μεγαλα Σκοταδια(Prohja)
υ.γ. 2 Στο freemariosz.wordpress.com μπορειτε να διαβασετε λεπτομερως τι εχει γινει με τον Μαριο που ειναι στη φυλακη εδω και σχεδον 20 μερες.. Solidarite....
Μαντόνα
Τόσο καιρό έβλεπα το δέντρο
και έχανα το δάσος.
Αλλά πια όλα ξεδιάλυναν.
Κατακάθησε ο κουρνιαχτός.
Ήταν τόσο απλό να το καταλάβω
αλλά αναλώθηκα
σε υποθέσεις,
σε ψευτοεπιλογές,
και σε αρνήσεις.
Τελικά μεγάλη φάκα το μίσος.
Φαίνεται μόνον το τυράκι.
Αλλά σε εγκλωβίζει
χωρίς διέξοδο.
Θέλει κόπο να μισήσεις κάποιον.
Ιδίως κάποιον που νοιάζεσαι.
Θες αφορμές,
Έχεις ανάγκη κάτι.
Να χρησιμοποιήσεις,
Το οτιδήποτε.
Αλλά τελικά αυτό το Κάτι,
είναι που δεν σε αφήνει
να αφεθείς
στα μαύρα δόντια
και την κίτρινη όψη
του Μίσους.
Όλα παραμερίζουν μπροστά του.
Πέφτουν άψυχα,
ανενεργά,
νεκρά.
Τότε μένει μόνη.
Εκείνη.
Ορθή.
Στεντωρεία.
Αγέρωχη.
Να στέκεται ανάμεσα στα πτώματα,
τα αποσυντηθέμενα κουφάρια,
του Ψέμματος,
της Οργής,
του Μίσους.
Λάθος εντύπωση έχουν ορισμένοι.
Υποστηρίζουν εσφαλμένα
ότι στο τέλος επιβιώνει η Αλήθεια.
Στο τέλος υπερισχύει
πάντοτε
η Αγάπη.
και έχανα το δάσος.
Αλλά πια όλα ξεδιάλυναν.
Κατακάθησε ο κουρνιαχτός.
Ήταν τόσο απλό να το καταλάβω
αλλά αναλώθηκα
σε υποθέσεις,
σε ψευτοεπιλογές,
και σε αρνήσεις.
Τελικά μεγάλη φάκα το μίσος.
Φαίνεται μόνον το τυράκι.
Αλλά σε εγκλωβίζει
χωρίς διέξοδο.
Θέλει κόπο να μισήσεις κάποιον.
Ιδίως κάποιον που νοιάζεσαι.
Θες αφορμές,
Έχεις ανάγκη κάτι.
Να χρησιμοποιήσεις,
Το οτιδήποτε.
Αλλά τελικά αυτό το Κάτι,
είναι που δεν σε αφήνει
να αφεθείς
στα μαύρα δόντια
και την κίτρινη όψη
του Μίσους.
Όλα παραμερίζουν μπροστά του.
Πέφτουν άψυχα,
ανενεργά,
νεκρά.
Τότε μένει μόνη.
Εκείνη.
Ορθή.
Στεντωρεία.
Αγέρωχη.
Να στέκεται ανάμεσα στα πτώματα,
τα αποσυντηθέμενα κουφάρια,
του Ψέμματος,
της Οργής,
του Μίσους.
Λάθος εντύπωση έχουν ορισμένοι.
Υποστηρίζουν εσφαλμένα
ότι στο τέλος επιβιώνει η Αλήθεια.
Στο τέλος υπερισχύει
πάντοτε
η Αγάπη.
Το ποτήρι δεν είναι πάντα ... μισοάδειο !!!
Έχω πραγματικά κουραστεί και εξουθενωθεί ψυχικά, σωματικά και διανοητικά.
Δεν αντέχω άλλο το κλάμα και τον οδυρμό για τα περί πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας θέματα.
Όλοι , ανεξαιρέτως , τα έχουμε ακούσει, διαβάσει, μπουχτίσει.
Πρέπει να καταλάβουμε όμως ότι τα πάντα στην Ζωή στηρίζονται στην αλάνθαστη και ακαταμάχητη επίδραση της ισορροπίας.
Ρε αδερφέ , δεν γίνεται να πηγαίνουν ΟΛΑ τόσο χάλια, όσο θέλουν να μας πείσουν.
Κάπου θα υπάρχει και Φώς στο τούνελ.
Το Φώς στην άκρη του τούνελ , ευτυχώς κατά την γνώμη μου υπάρχει, όσο και αν κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.
Όσο ένας τομέας της καθημερινότητας πάει από το Κακό στο χειρότερο, τότε αντιστοίχως και άλλοι τομείς , εκ διαμέτρου αντίθετοι, πάνε αντιστοίχως από το καλό στο καλύτερο.
Ας τα αναλύσουμε λίγο ψύχραιμα τα πράγματα.
Αρχικά σε ποιους τομείς αναφέρομαι.
Όπως και ανέφερα παραπάνω, οι τομείς στους οποίους πάμε από το Κακό στο χειρότερο, είναι όλοι οι τομείς οι οποίοι έχουν να κάνουν είτε άμεσα είτε έμμεσα με το χρήμα και την επίδραση του πάνω στην καθημερινότητα μας.
Το Χρήμα και τα αγαθά πλέον σήμερα θεωρούνται το απόγειο της καταξίωσης και της προσωπικής επιτυχίας. Ο Κολοφώνας της Ανθρώπινης Ύπαρξης.
Η μόνη μας ενασχόληση είναι το κέρδος , το χρήμα, τα Φράγκα.
Όμως όλα αυτά που προείπα έχουν ως πυρήνα τους τα νούμερα.
Τα νούμερα όμως με την σειρά τους βασίζονται στον υπολογισμό.
Και ο υπολογισμός βασίζεται σε νόμους και κατ’ επέκταση στην Λογική.
Επομένως εξάγεται το συμπέρασμα ότι την σήμερον ημέρα υπάρχει έλλειμμα και κακοδιαχείριση της λογικής.
Όμως είπαμε.
Ότι κατεβαίνει και πλησιάζει τον πάτο , το αντιστρόφως ανάλογο του, ανεβαίνει και φτάνει στο απόγειο.
Τι είναι όμως το αντίθετο της ψυχρής και προκαθορισμένης μέσα σε στενά πλαίσια Λογικής?
Το αντίθετο αποτελεί η ελεύθερη σκέψη , η ακαταπόνητη Δημιουργικότητα και η ανεξάντλητη Καλλιτεχνία.
Σε κάθε ιστορική περίοδο οικονομικής και κοινωνικής Ύφεσης, η παραγωγή μοναδικών έργων και η ανάδειξη καλλιτεχνών είναι αντιστρόφως ανάλογη με την Οικονομική και Κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε.
Δηλαδή όσο πέφτει ο πήχης της κοινωνικών προτύπων, παραδείγματα άπειρα σήμερα, τόσο ανεβαίνει ο πήχης των καλλιτεχνών σε όλα τα επίπεδα. Σε όποια μορφή τέχνης και αν μεταφράζεται η Δημιουργικότητα.
Όμως η Τέχνη που φτάνει στις μάζες, έστω και αν δεν θεωρείται η Μεγάλη Τέχνη, όπως η Ζωγραφική , η Γλυπτική ή η Ποίηση, είναι η Μουσική.
Η Μουσική φτάνει, συνακολουθούμενη με μια μορφής ποίησης, στο πολύ κοινό.
Έτσι παρατηρείται μια άνθιση στην ελληνική μουσική, εκεί που για χρόνια η μορφή αυτής της Τέχνης, βυθιζόταν διότι βασιζόταν στο ευκαιριακό , το εύκολο, την ξενομανία και τον μιμητισμό.
Τα πάντα συνέβαιναν και εκεί για το Χρήμα και το Κέρδος.
Εκεί οφείλεται, κατά την ταπεινή μου άποψη, και ο ξεπεσμός της ελληνικής μουσικής Βιομηχανίας, με ταυτόχρονες εκλάμψεις και εξαιρέσεις βέβαια.
Όμως πενία Τέχνες κατεργάζεται, όπως λέει και το επίκαιρο γνωμικό του θυμόσοφου Λαού.
Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι Τέχνες που παράγονται είναι εξαιρετικής ποιότητας.
Όλα αυτά τα γράφω επ’ αφορμή ενός μουσικού συμβάντος.
Την Τρίτη 16/3/2010 γιόρτασε ο Μουσικός Ραδιοφωνικός σταθμός FREEDOM 88,9 τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του. Το όνομα και μόνο του σταθμού αυτού καταδεικνύει πρόδηλα την λειτουργία του. ‘Απελευθέρωση’ από τα παλιά μας δεσμά. Τα πέδικλα που είχε φορέσει το Χρήμα στην Δημιουργικότητα.
Το ευχάριστο είναι ότι αυτός ο σταθμός ξεκίνησε, πριν ένα χρόνο ακριβώς, ως εναλλακτικός και έχει καθιερώσει περισσότερους καλλιτέχνες παρά όλοι μαζί οι ‘mainstream’ και καθεστωτικοί σταθμοί συνολικά.
Εκεί ήταν προσκεκλημένοι και τραγούδησαν ζωντανά όλοι οι νέοι καλλιτέχνες, στους οποίους πρέπει να δώσει κανείς βάση και αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει την καριέρα τους, διότι θα μας απασχολήσουν τα χρόνια που έρχονται.
Με τόση διαφήμιση, θα νομίζει κανείς ότι έχω μετοχές του σταθμού εξ’ ου και η προσπάθεια μου να τον αναδείξω.
Όμως νιώθω ότι είναι μια Όαση μέσα στα καθιερωμένα.
Ήταν πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες , που και μόνο καταγραφή να κάνουμε, γεμίζουν ολόκληρη παράγραφο.
Στην 18ωρη παραγωγή συμμετείχαν 35 καλλιτέχνες και ερμήνευσαν είτε δικά τους είτε άλλων τραγούδια. Οι Ska Bangies, Rosebleed, Ο Ζακ Στεφάνου, Η Joana Drigo, Οι Αλκή, Ο Φίλιππος Πλιάτσικας, O Μίλτος Πασχαλίδης, Ο Ευριπίδης Ζεμενίδης, Ο Ορέστης Ντάντος, Η Μάρω Μαρκέλλου, Ο Στάθης Δρογώσης, Ο Πάνος Μουζουράκης, O Λεωνίδας Μπαλάφας, Τα Κόκκινα Χαλιά, Οι MATISSE, οι Lexicon Project, Ο Ησαϊας Ματιάμπα, οι GAD, Οι No Profile, O Rous, οι Domenica, ο Μύρωνας Στρατής, O Γιώργος Μυλωνάς, Οι Μέλισσες, ο Γιώργος Καραδήμος, ο Κωστής Μαραβέγιας, οι ΟΝΑΡ και η Θεοδοσία Τσάτσου.
Όλοι αυτοί είναι ενδεικτικοί για την άνθιση που παρατηρείται στην ελληνική μουσική τα τελευταία δύο χρόνια. Θα μπορούσαν να έχουν τραγουδήσει και άλλοι τόσοι ακόμα.
Αλλά νόημα δεν έχουν τα πρόσωπα. Το πραγματικά αισιόδοξο μήνυμα όλης αυτής της εκδήλωσης ήταν ο τρόπος που αποδόθηκε.
Ακόμα και καταξιωμένοι στον χώρο καλλιτέχνες, όπως ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Θεοδοσία Τσάτσου, έχουν ένα κοινό γνώρισμα με τα νέα παιδιά που είναι τώρα στα ξεκινήματα τους.
Όλοι ανεξαιρέτως έβγαζαν έναν κοινό αέρα ‘ερασιτέχνη’.
Κανένας δεν είχε τουπέ ούτε φάνηκε να ‘ποζάρει’ μπροστά από το ραδιοφωνικό μικρόφωνο.
Όλοι προσπάθησαν, και αυτό φαίνεται και μέσα από την μουσική τους, να δείξουν την δουλειά τους και να βασιστούν στα προσωπικά τους αισθητικά κριτήρια και όχι να γράψουν εύπεπτη και επιφανειακή μουσική μόνο και μόνο να πλουτίσουν.
Μην κατηγορηθώ ότι υποστηρίζω κάποιους , λες και εκείνοι δεν αμείβονται για όσα κάνουν. Φυσικά και αμείβονται αλλά θεωρώ ότι δεν φτιάχνουν Μουσική ώστε να πλουτίσουν αλλά Μουσική για την Μουσική.
Αν αυτά που δημιουργούν είναι ποιοτικά και πουλάνε έχει καλώς και αποκομίζουν κέρδη.
Ακόμα και μέσα στα προηγούμενα Χρόνια, που η Μουσική ήταν το εύκολο, πρώτοι στις πωλήσεις ήταν οι θεωρούμενοι ‘ποιοτικοί’ και ‘έντεχνοι’ όπως η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου και αρκετοί άλλοι.
Άρα ένας πολύ καλός δρόμος προς την Δόξα και το Χρήμα είναι η Καλή Μουσική.
Όπως είπε άλλωστε και ο Κωστής Μαραβέγιας σε μια εκ των συνεντεύξεων στο σταθμό« δεν υπάρχουν ‘ποιοτικοί’ και ‘εμπορικοί’ καλλιτέχνες, υπάρχουν πολύ απλά ‘έντεχνοι’ και ‘άτεχνοι’».
Έχει απόλυτο δίκιο. Σε όλες τις μορφές της Μουσικής υπάρχουν και τα διαμάντια και η φύρα, δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική αλλά καλοί και κακοί καλλιτέχνες.
Δεν γνωρίζω αν όλα τα μουσικά συγκροτήματα και οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες θα πετύχουν και θα κάνουν την καριέρα που τους αξίζει.
Είμαι σίγουρος όμως ότι θα βασιστούν στα πόδια τους και στην προσωπική τους Κρίση και νομίζω ότι αυτό είναι ότι πιο ελπιδοφόρο, διότι προσωπική Άποψη σημαίνει δημιουργικότητα και η δημιουργικότητα σημαίνει παραγωγή και άνοδος.
Άρα μήπως έφτασε η Ώρα επιτέλους να δούμε και μια φορά το ποτήρι … μισογεμάτο ???
Δεν αντέχω άλλο το κλάμα και τον οδυρμό για τα περί πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας θέματα.
Όλοι , ανεξαιρέτως , τα έχουμε ακούσει, διαβάσει, μπουχτίσει.
Πρέπει να καταλάβουμε όμως ότι τα πάντα στην Ζωή στηρίζονται στην αλάνθαστη και ακαταμάχητη επίδραση της ισορροπίας.
Ρε αδερφέ , δεν γίνεται να πηγαίνουν ΟΛΑ τόσο χάλια, όσο θέλουν να μας πείσουν.
Κάπου θα υπάρχει και Φώς στο τούνελ.
Το Φώς στην άκρη του τούνελ , ευτυχώς κατά την γνώμη μου υπάρχει, όσο και αν κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.
Όσο ένας τομέας της καθημερινότητας πάει από το Κακό στο χειρότερο, τότε αντιστοίχως και άλλοι τομείς , εκ διαμέτρου αντίθετοι, πάνε αντιστοίχως από το καλό στο καλύτερο.
Ας τα αναλύσουμε λίγο ψύχραιμα τα πράγματα.
Αρχικά σε ποιους τομείς αναφέρομαι.
Όπως και ανέφερα παραπάνω, οι τομείς στους οποίους πάμε από το Κακό στο χειρότερο, είναι όλοι οι τομείς οι οποίοι έχουν να κάνουν είτε άμεσα είτε έμμεσα με το χρήμα και την επίδραση του πάνω στην καθημερινότητα μας.
Το Χρήμα και τα αγαθά πλέον σήμερα θεωρούνται το απόγειο της καταξίωσης και της προσωπικής επιτυχίας. Ο Κολοφώνας της Ανθρώπινης Ύπαρξης.
Η μόνη μας ενασχόληση είναι το κέρδος , το χρήμα, τα Φράγκα.
Όμως όλα αυτά που προείπα έχουν ως πυρήνα τους τα νούμερα.
Τα νούμερα όμως με την σειρά τους βασίζονται στον υπολογισμό.
Και ο υπολογισμός βασίζεται σε νόμους και κατ’ επέκταση στην Λογική.
Επομένως εξάγεται το συμπέρασμα ότι την σήμερον ημέρα υπάρχει έλλειμμα και κακοδιαχείριση της λογικής.
Όμως είπαμε.
Ότι κατεβαίνει και πλησιάζει τον πάτο , το αντιστρόφως ανάλογο του, ανεβαίνει και φτάνει στο απόγειο.
Τι είναι όμως το αντίθετο της ψυχρής και προκαθορισμένης μέσα σε στενά πλαίσια Λογικής?
Το αντίθετο αποτελεί η ελεύθερη σκέψη , η ακαταπόνητη Δημιουργικότητα και η ανεξάντλητη Καλλιτεχνία.
Σε κάθε ιστορική περίοδο οικονομικής και κοινωνικής Ύφεσης, η παραγωγή μοναδικών έργων και η ανάδειξη καλλιτεχνών είναι αντιστρόφως ανάλογη με την Οικονομική και Κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε.
Δηλαδή όσο πέφτει ο πήχης της κοινωνικών προτύπων, παραδείγματα άπειρα σήμερα, τόσο ανεβαίνει ο πήχης των καλλιτεχνών σε όλα τα επίπεδα. Σε όποια μορφή τέχνης και αν μεταφράζεται η Δημιουργικότητα.
Όμως η Τέχνη που φτάνει στις μάζες, έστω και αν δεν θεωρείται η Μεγάλη Τέχνη, όπως η Ζωγραφική , η Γλυπτική ή η Ποίηση, είναι η Μουσική.
Η Μουσική φτάνει, συνακολουθούμενη με μια μορφής ποίησης, στο πολύ κοινό.
Έτσι παρατηρείται μια άνθιση στην ελληνική μουσική, εκεί που για χρόνια η μορφή αυτής της Τέχνης, βυθιζόταν διότι βασιζόταν στο ευκαιριακό , το εύκολο, την ξενομανία και τον μιμητισμό.
Τα πάντα συνέβαιναν και εκεί για το Χρήμα και το Κέρδος.
Εκεί οφείλεται, κατά την ταπεινή μου άποψη, και ο ξεπεσμός της ελληνικής μουσικής Βιομηχανίας, με ταυτόχρονες εκλάμψεις και εξαιρέσεις βέβαια.
Όμως πενία Τέχνες κατεργάζεται, όπως λέει και το επίκαιρο γνωμικό του θυμόσοφου Λαού.
Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι Τέχνες που παράγονται είναι εξαιρετικής ποιότητας.
Όλα αυτά τα γράφω επ’ αφορμή ενός μουσικού συμβάντος.
Την Τρίτη 16/3/2010 γιόρτασε ο Μουσικός Ραδιοφωνικός σταθμός FREEDOM 88,9 τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του. Το όνομα και μόνο του σταθμού αυτού καταδεικνύει πρόδηλα την λειτουργία του. ‘Απελευθέρωση’ από τα παλιά μας δεσμά. Τα πέδικλα που είχε φορέσει το Χρήμα στην Δημιουργικότητα.
Το ευχάριστο είναι ότι αυτός ο σταθμός ξεκίνησε, πριν ένα χρόνο ακριβώς, ως εναλλακτικός και έχει καθιερώσει περισσότερους καλλιτέχνες παρά όλοι μαζί οι ‘mainstream’ και καθεστωτικοί σταθμοί συνολικά.
Εκεί ήταν προσκεκλημένοι και τραγούδησαν ζωντανά όλοι οι νέοι καλλιτέχνες, στους οποίους πρέπει να δώσει κανείς βάση και αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει την καριέρα τους, διότι θα μας απασχολήσουν τα χρόνια που έρχονται.
Με τόση διαφήμιση, θα νομίζει κανείς ότι έχω μετοχές του σταθμού εξ’ ου και η προσπάθεια μου να τον αναδείξω.
Όμως νιώθω ότι είναι μια Όαση μέσα στα καθιερωμένα.
Ήταν πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες , που και μόνο καταγραφή να κάνουμε, γεμίζουν ολόκληρη παράγραφο.
Στην 18ωρη παραγωγή συμμετείχαν 35 καλλιτέχνες και ερμήνευσαν είτε δικά τους είτε άλλων τραγούδια. Οι Ska Bangies, Rosebleed, Ο Ζακ Στεφάνου, Η Joana Drigo, Οι Αλκή, Ο Φίλιππος Πλιάτσικας, O Μίλτος Πασχαλίδης, Ο Ευριπίδης Ζεμενίδης, Ο Ορέστης Ντάντος, Η Μάρω Μαρκέλλου, Ο Στάθης Δρογώσης, Ο Πάνος Μουζουράκης, O Λεωνίδας Μπαλάφας, Τα Κόκκινα Χαλιά, Οι MATISSE, οι Lexicon Project, Ο Ησαϊας Ματιάμπα, οι GAD, Οι No Profile, O Rous, οι Domenica, ο Μύρωνας Στρατής, O Γιώργος Μυλωνάς, Οι Μέλισσες, ο Γιώργος Καραδήμος, ο Κωστής Μαραβέγιας, οι ΟΝΑΡ και η Θεοδοσία Τσάτσου.
Όλοι αυτοί είναι ενδεικτικοί για την άνθιση που παρατηρείται στην ελληνική μουσική τα τελευταία δύο χρόνια. Θα μπορούσαν να έχουν τραγουδήσει και άλλοι τόσοι ακόμα.
Αλλά νόημα δεν έχουν τα πρόσωπα. Το πραγματικά αισιόδοξο μήνυμα όλης αυτής της εκδήλωσης ήταν ο τρόπος που αποδόθηκε.
Ακόμα και καταξιωμένοι στον χώρο καλλιτέχνες, όπως ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Θεοδοσία Τσάτσου, έχουν ένα κοινό γνώρισμα με τα νέα παιδιά που είναι τώρα στα ξεκινήματα τους.
Όλοι ανεξαιρέτως έβγαζαν έναν κοινό αέρα ‘ερασιτέχνη’.
Κανένας δεν είχε τουπέ ούτε φάνηκε να ‘ποζάρει’ μπροστά από το ραδιοφωνικό μικρόφωνο.
Όλοι προσπάθησαν, και αυτό φαίνεται και μέσα από την μουσική τους, να δείξουν την δουλειά τους και να βασιστούν στα προσωπικά τους αισθητικά κριτήρια και όχι να γράψουν εύπεπτη και επιφανειακή μουσική μόνο και μόνο να πλουτίσουν.
Μην κατηγορηθώ ότι υποστηρίζω κάποιους , λες και εκείνοι δεν αμείβονται για όσα κάνουν. Φυσικά και αμείβονται αλλά θεωρώ ότι δεν φτιάχνουν Μουσική ώστε να πλουτίσουν αλλά Μουσική για την Μουσική.
Αν αυτά που δημιουργούν είναι ποιοτικά και πουλάνε έχει καλώς και αποκομίζουν κέρδη.
Ακόμα και μέσα στα προηγούμενα Χρόνια, που η Μουσική ήταν το εύκολο, πρώτοι στις πωλήσεις ήταν οι θεωρούμενοι ‘ποιοτικοί’ και ‘έντεχνοι’ όπως η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου και αρκετοί άλλοι.
Άρα ένας πολύ καλός δρόμος προς την Δόξα και το Χρήμα είναι η Καλή Μουσική.
Όπως είπε άλλωστε και ο Κωστής Μαραβέγιας σε μια εκ των συνεντεύξεων στο σταθμό« δεν υπάρχουν ‘ποιοτικοί’ και ‘εμπορικοί’ καλλιτέχνες, υπάρχουν πολύ απλά ‘έντεχνοι’ και ‘άτεχνοι’».
Έχει απόλυτο δίκιο. Σε όλες τις μορφές της Μουσικής υπάρχουν και τα διαμάντια και η φύρα, δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική αλλά καλοί και κακοί καλλιτέχνες.
Δεν γνωρίζω αν όλα τα μουσικά συγκροτήματα και οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες θα πετύχουν και θα κάνουν την καριέρα που τους αξίζει.
Είμαι σίγουρος όμως ότι θα βασιστούν στα πόδια τους και στην προσωπική τους Κρίση και νομίζω ότι αυτό είναι ότι πιο ελπιδοφόρο, διότι προσωπική Άποψη σημαίνει δημιουργικότητα και η δημιουργικότητα σημαίνει παραγωγή και άνοδος.
Άρα μήπως έφτασε η Ώρα επιτέλους να δούμε και μια φορά το ποτήρι … μισογεμάτο ???
Σκέψεις πάνω από τα σύννεφα
Επιστροφή στην βάση μας λοιπόν…
Όλα μοιάζουν τόσο μακρινά, διότι την τελευταία φορά που ανανεώθηκαν άρθρα μου ήταν την περασμένη χρονιά.
Συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα τους περασμένους τρείς μήνες, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά κοινωνικά αλλά κυρίως οικονομικά.
Υπό κανονικές συνθήκες τα κείμενα μου ίσως και να ανανεώνονταν σε καθημερινή βάση. Ήταν τόσος ο πλουραλισμός των θεμάτων στους τομείς που ανέφερα παραπάνω, που μου μοιάζει σχεδόν τρελό και απίθανο το γεγονός ότι δεν καταπιάστηκα με κάποιο από όλα αυτά.
Ο βασικός μου λόγος ήταν ένας και μοναδικός.
Η υποχρέωση στον εαυτό μου. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.
Τα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο με τέτοιες ταχύτητες και συνέβαιναν τόσο δραματικές αλλαγές ακόμα και στα ίδια περιστατικά, όπου έτρεμα το γεγονός μήπως από την αυθόρμητη αντίδραση μου, όπου είμαι ιδιαίτερα επιρρεπής, στο μέλλον φανώ ανακόλουθος των λεγομένων και των πεποιθήσεων μου. Κοινώς να γίνω «ρόμπα».
Όσο και αν με ‘κατέτρωγε’ η ανάγκη μου να τα σχολιάσω.
Έχοντας αποστασιοποιηθεί σχετικά και τα γεγονότα έχουν πάρει, ‘τρόπον τινά’ τον δρόμο τους, μπορώ πια με κρύο μυαλό και κατασταλαγμένη άποψη να ασχοληθώ με κάποιους τομείς ακροθιγώς χωρίς πολλές λεπτομέρειες , απλά μια καταγραφή ιδεών και σκέψεων.
Σκέψου και απάντησε λοιπόν…
Ύστερα από ένα ταξίδι , οι αναμνήσεις που «κουβαλάω» στις αποσκευές μου δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διφορούμενες και αντιθετικές. Βαραίνει , από την μία πλάστιγγα , η ψυχική ευφορία για το αυτό καθαυτό ταξίδι, για τον ποιοτικότατο χρόνο που πέρασα με ορισμένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα , για τα τοπία που με συνάρπασαν , για την συναναστροφή μου με πολίτες όλου του κόσμου , με , με , με , για τις στιγμές που χαράκτηκαν, τέλος πάντων μέσα μου, διότι πεποίθηση μου είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε το σύνολο των προσωπικών μας στιγμών και συναισθημάτων.
Η ζυγαριά , βέβαια , δεν έχει μόνο μιαν πλάστιγγα, ώστε να μετράμε μόνον ότι μας συμφέρει. Έχει και άλλη μια. Η οποία συνήθως βαραίνει πολύ περισσότερο την ζυγαριά, με κίνδυνο ακόμα και να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα όποια θετικά. Το αρνητικό στην ζωή μας επικρατεί σε σκοταδιστικό βαθμό. Όλα γύρω μας τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες που το μόνο που μένει στο στόμα μας είναι η πίκρα και η ξινίλα από τις ασχήμιες της ζωής. Πλέον κανένας δεν θεωρείται ευτυχής με τα όσα έχει , περνάει , διαθέτει. Ο Ευτυχής σύγχρονος άνθρωπος είναι όποιος μπορεί να περιορίσει στον μέγιστο βαθμό τα αρνητικά και τελικά η ζυγαριά να ισορροπήσει με όσο το δυνατό μικρότερο αρνητικό πρόσημο και ει δυνατόν να φτάσει στο σημείο μηδέν. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να θεωρούμε ότι το ιδανικό κατάκτησης είναι το μηδέν. Ποτέ στο παρελθόν σε μια κοινωνία οι άνθρωποι δεν είχαν τόσο πολλά αγαθά αλλά ταυτόχρονα να είναι και τόσο δυστυχισμένοι. Δεν έχω ιδέα τι πραγματικά συνέβαινε στις παρελθούσες κοινωνίες. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι το ιδανικό τους ακολουθούσε θετικό πρόσημο και μακάρι να μην είχε ορίζοντα και όρια. Τεκμήριο αποτελεί το γεγονός, ότι αντιστάθηκαν στον πανδαμάτορα Χρόνο. Οι περισσότερες , βέβαια , είχαν ως πυρήνα του πολιτισμού τους, τον άνθρωπο. Ήταν ανθρωποκεντρικές κοινωνίες και όχι απλά υλιστικές όπως σήμερα…
Μήπως κάτι περισσότερο ήξεραν στο παρελθόν?
Το ερώτημα που εγείρεται, βέβαια , είναι ποίο είναι το έναυσμα μου ώστε να γράψω όλα αυτά?
Τα πάντα και το τίποτα.
Ειλικρινά τα πάντα γύρω μας , αναδίδουν αυτήν την δυσοσμία, την απαίσια μυρωδιά της μιζέριας και της ‘κλεισούρας’. Όλοι έχουμε κλειστεί μέσα στον εαυτό μας, χωρίς να νοιαζόμαστε για τον γύρω μας, χωρίς να προσπαθούμε όχι μόνον να τον βοηθήσουμε, αλλά τουλάχιστον να τον ακούσουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχολογική βοήθεια από την επιθυμία κάποιου να ακούσει απλά και μόνο τα προβλήματα κάποιου άλλου. Όλοι έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε αλλά κανείς μας να ακούσει.
Όλα αυτά τα αναφέρω διότι αυτό κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνει , αρχικά σε προσωπικό επίπεδο και αργότερα να μεταφραστεί σε κοινωνικό και πολιτικό βαθμό. Οφείλουν άμεσα οι πάντες να αντιληφθούν ότι ο μόνος τρόπος ώστε να δοθεί ουσιαστική και δίκαιη λύση στα προβλήματα και να υπάρξουν οι απαντήσεις, πρέπει αρχικά οι ερωτήσεις να διατυπωθούν. Οι μέρες που διάγουμε χωρίς υπερβολή , σε όλα τα επίπεδα , αν και τόσο δύσκολες , δεν απαιτούν Μεσίες και Θαυματοποιούς. Απαιτούν ανθρώπους με ανοικτά αυτιά και μάτια. Απαιτούν ικανούς ‘ψυχολόγους’ ώστε να επωμιστούν το βάρος των ευθυνών και να διαχειριστούν την όλη αυτήν Κρίση σε συνεργασία με τα στρώματα που θα αφορούν οι αποφάσεις τους.
Όπως λέει και σε μια αποστροφή ενός τραγουδιού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
‘ Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα ’.
Αυτός είναι ο φόβος του σύγχρονου ανθρώπου , ψηφοφόρου , εργαζόμενου . Ότι οι αποφάσεις που θα παρθούν από τους ιθύνοντες και αφορούν αποκλειστικά τον ίδιον , θα έχουν διαμορφωθεί με γνώμονα τα αριθμητικά κριτήρια και όχι τα κοινωνικά και ανθρωποκεντρικά.
Φοβάται δηλαδή, ότι κανένας δεν θα τον ρωτήσει για τον τρόπο που θα του διαμορφώσουν την καθημερινότητα του.
Ο φόβος βέβαια μεταφράζεται σε αγωνία και αργότερα σε οργή.
Όταν αφαιρείται από τον οποιοδήποτε ένα δικαίωμα , πόσο δε μάλλον περισσότερα, το οποίο θεωρούνταν κατάκτηση παλιότερα και δεν ξέρει για ποίον ακριβώς λόγο, τότε έρχεται η οργή και η αντίδραση.
Άρα λύση που μπορεί να δοθεί στο συγκεκριμένο θέμα , κατά την γνώμη μου , δεν είναι ούτε καν ο χιλιοειπωμένος και ‘ακριβοθώρητος’ Διάλογος , που ακούμε από εδώ και από εκεί.
Λύση είναι η μονόπλευρη διάθεση της Εξουσίας να ακούσει.
Λύση είναι το να αφουγκραστούν οι ‘Εξουσιαστές’ τα αληθινά προβλήματα.
Λύση είναι το να μην υπολογίζουν ψυχρά τα λογιστικά τους , αποκόπτοντας τον θεμέλιο λίθο κάθε κοινωνίας, τον άνθρωπο.
Λύση είναι η Χρυσή Τομή σε όλες τις διχογνωμίες.
Ακούμε συνεχώς την κοινοτοπία, ότι όλοι οι Έλληνες απαιτούν εδώ και τώρα αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Αλλαγές στην φορολογία , στην κρατική διαχείριση , στο διαβρωμένο και απαρχαιωμένο Κράτος κοκ.
Η αλλαγή , η οποία κατά την γνώμη μου , απαιτείται έγκειται στον τρόπο διαχείρισης της όλης Κρίσης.
Καλές είναι όλες οι αλλαγές που απαιτούνται. Απαραίτητες όλες οι λύσεις. Αλλά αν εφαρμοστούν απομονωμένες και αποστειρωμένες σε σχέση με τις κοινωνικές απαιτήσεις , ακόμα και δίκαιες, τότε είναι που θα πέσουν από τα σύννεφα οι ιθύνοντες, διότι η οργή με την οποία θα ξεσπάσουν όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα θα είναι αναπόφευκτη και μαζική κατά δικαίων και αδίκων.
Επειδή όλα όσα αναφέρω είναι κάπως αόριστα και τελείως θεωρητικά νομίζω ότι πρέπει να προβληθούν σε σχηματικό επίπεδο.
Να φανταστούμε ότι το Ελληνικό προσκήνιο είναι σαν ένα σκηνικό με παραφορτωμένο από χιόνια βουνό και από κάτω μια πόλη που ζει και αναπνέει χωρίς να υπολογίζει τους κινδύνους.
Χρόνια τώρα γεμίζει από χιόνι που όλοι νομίζαμε ότι δεν κινδυνεύουμε από αυτό μόνο και μόνο επειδή οι ‘Δήμαρχοι’, οι ‘Επίτροποι’ των μεγαλύτερων ‘πόλεων’ και οι γνώστες μας έλεγαν ότι ο όγκος του ‘χιονιού’ αυτού είναι πολύ μικρότερος από αυτός που βλέπαμε ότι υπήρχε. Βάσει των υπολογισμών τους μας έβγαζαν τρελούς και έκρυβαν όλα τα αληθινά νούμερα μέσα σε ‘λογιστικούς’ υπολογισμούς.
Ο κίνδυνος όμως ήταν υπαρκτός και επικρεμόταν σαν Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας.
Όμως η αλήθεια πάντα υπερισχύει.
Έτσι αφού χρόνια τώρα συσσωρεύτηκε όλος αυτός ο ‘όγκος’ κάποια στιγμή νομοτελειακά θα κατέρρεε. Και δυστυχώς κατέρρευσε.
Η ‘χιονοστιβάδα’ έπεσε πάνω στα κεφάλια μας. Οι ‘Δήμαρχοι’ και οι ‘επίτροποι’ αν και γνώστες της όλης αυτής επικείμενης εξέλιξης, ως συνήθως κάνουν τους έκπληκτους και μετακυλύουν τις ευθύνες σε άλλους και σε προηγούμενες Κυβερνήσεις.
Μην ξεχνάμε όμως ότι τίποτα δεν συμβαίνει με παρθενογένεση.
Όμως οι επιπτώσεις και οι καταστροφές δεν τους αφορούν άμεσα διότι εκείνοι κατοικούν σε προάστια κοντά στην ‘θάλασσα’ μακριά από το ‘βουνό’ , διότι γνώριζαν από πριν ότι κινδυνεύουν οι ίδιοι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα από την επερχόμενη καταστροφή.
Οι καταστροφές αφορούν τους ανυποψίαστους και τους μη υπαίτιους για όλη αυτήν την συντέλεια του κόσμου. Προστρέχουν όμως ως άλλοι κήνσορες και Σωτήρες να σώσουν τους ανυπεράσπιστους και απροστάτευτους.
Απροστάτευτοι όχι όμως από τις ‘φυσικές’ καταστροφές αλλά από τις κινήσεις των υπευθύνων. Διότι δεν ευθύνεται το ‘χιόνι’ για την φυσική εξέλιξη της κατάρρευσης, αλλά εκείνος ο οποίος όφειλε να δράσει με γνώμονα την προστασία του κοινού καλού.
Αλλά όλοι οι πόροι που ήταν διαθέσιμοι ώστε να καθαριστεί το χάλι , είτε περιέπεσαν σε αχρησία , είτε οι υπεύθυνοι περιήλθαν σε ηθελημένη ή αθέλητη ‘αχρηστία’.
Όμως η χιονοστιβάδα έφτασε και στο πέρασμα της κατέστρεψε και σκέπασε τα πάντα.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει σε όλες τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, δεν είναι να καθαριστούν οι δρόμοι για να λειτουργήσει η Οικονομία, ούτε τα παράθυρα των σπιτιών για να έχουμε καθαρή θέα.
Πρέπει να σώσουμε όλους τους ανθρώπους που κινδυνεύουν άμεσα. Η βοήθεια πρέπει να φτάσει σε αυτούς που έχουν πρωταρχική και ζωτικής σημασίας ανάγκη. Δηλαδή πρέπει να δράσουμε με γνώμονα τον άνθρωπο, διότι ο ανθρώπινος παράγοντας είναι εκείνος ο οποίος θα κινήσει και όλα τα υπόλοιπα στην συνέχεια για να συνεχιστεί η Ζωή.
Αν δουν οι πολίτες μιας κοινωνίας την θέληση κάποιου υπευθύνου να βοηθήσει, έστω και χωρίς να είναι αποτελεσματικός , το αναγνωρίζει και μπορεί να ξεχωρίσει αυτόν που αγωνίζεται και τον επιβραβεύει.
Δεν αναγνωρίζει, ούτε επιβραβεύει, εκείνους τους οποίους αγωνίζονται με λάθος στοχοπροσύλωση, ακόμα και αν επιτύχουν σε όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Γνώμη και θεώρηση μου είναι η σωστή οριοθέτηση των αληθινών στόχων με παράλληλη συγκέντρωση στις επιθυμίες των πολλών.
Με τα μάτια στον στόχο και με τα αυτιά στον άμεσα ενδιαφερόμενο.
Διότι για να μην ξεχνιόμαστε αυτό τον ρόλο οφείλουν να διαδραματίζουν οι πολιτικοί. Οφείλουν να ενεργούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εντολοδόχων τους ως γνήσιοι αντιπρόσωποι και όχι να υποκύπτουν στις δικές τους επιθυμίες και επιδιώξεις , για τις οποίες στο κάτω-κάτω , ουδείς ενδιαφέρεται.
ΥΓ. Τα λόγια αυτά πραγματικά γράφτηκαν μέσα σε αεροπλάνο , έναυσμα και κίνητρο μου αποτέλεσε το γεγονός ότι ωσάν άλλο 'αεροπλάνο' , η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει από την Ευρώπη μέσα σε αναταράξεις παλινωδίες, φωνές, αγωνία και πανικό , αλλά ας ευχηθούμε όπως και οι εταίροι μας , να προσγειωθεί ¨safe and sound” και μεταφορικά η χώρα μας , αλλά πρωταρχικά και κυριολεκτικά η πτήση μας…
ΥΓ1. Αφού μπορείτε και διαβάζετε αυτό το κείμενο πάει να πει ότι προσγειωθήκαμε ομαλά, άντε να δούμε τί θα κάνει και το ελληνικό κράτος…
Όλα μοιάζουν τόσο μακρινά, διότι την τελευταία φορά που ανανεώθηκαν άρθρα μου ήταν την περασμένη χρονιά.
Συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα τους περασμένους τρείς μήνες, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά κοινωνικά αλλά κυρίως οικονομικά.
Υπό κανονικές συνθήκες τα κείμενα μου ίσως και να ανανεώνονταν σε καθημερινή βάση. Ήταν τόσος ο πλουραλισμός των θεμάτων στους τομείς που ανέφερα παραπάνω, που μου μοιάζει σχεδόν τρελό και απίθανο το γεγονός ότι δεν καταπιάστηκα με κάποιο από όλα αυτά.
Ο βασικός μου λόγος ήταν ένας και μοναδικός.
Η υποχρέωση στον εαυτό μου. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.
Τα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο με τέτοιες ταχύτητες και συνέβαιναν τόσο δραματικές αλλαγές ακόμα και στα ίδια περιστατικά, όπου έτρεμα το γεγονός μήπως από την αυθόρμητη αντίδραση μου, όπου είμαι ιδιαίτερα επιρρεπής, στο μέλλον φανώ ανακόλουθος των λεγομένων και των πεποιθήσεων μου. Κοινώς να γίνω «ρόμπα».
Όσο και αν με ‘κατέτρωγε’ η ανάγκη μου να τα σχολιάσω.
Έχοντας αποστασιοποιηθεί σχετικά και τα γεγονότα έχουν πάρει, ‘τρόπον τινά’ τον δρόμο τους, μπορώ πια με κρύο μυαλό και κατασταλαγμένη άποψη να ασχοληθώ με κάποιους τομείς ακροθιγώς χωρίς πολλές λεπτομέρειες , απλά μια καταγραφή ιδεών και σκέψεων.
Σκέψου και απάντησε λοιπόν…
Ύστερα από ένα ταξίδι , οι αναμνήσεις που «κουβαλάω» στις αποσκευές μου δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διφορούμενες και αντιθετικές. Βαραίνει , από την μία πλάστιγγα , η ψυχική ευφορία για το αυτό καθαυτό ταξίδι, για τον ποιοτικότατο χρόνο που πέρασα με ορισμένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα , για τα τοπία που με συνάρπασαν , για την συναναστροφή μου με πολίτες όλου του κόσμου , με , με , με , για τις στιγμές που χαράκτηκαν, τέλος πάντων μέσα μου, διότι πεποίθηση μου είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε το σύνολο των προσωπικών μας στιγμών και συναισθημάτων.
Η ζυγαριά , βέβαια , δεν έχει μόνο μιαν πλάστιγγα, ώστε να μετράμε μόνον ότι μας συμφέρει. Έχει και άλλη μια. Η οποία συνήθως βαραίνει πολύ περισσότερο την ζυγαριά, με κίνδυνο ακόμα και να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα όποια θετικά. Το αρνητικό στην ζωή μας επικρατεί σε σκοταδιστικό βαθμό. Όλα γύρω μας τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες που το μόνο που μένει στο στόμα μας είναι η πίκρα και η ξινίλα από τις ασχήμιες της ζωής. Πλέον κανένας δεν θεωρείται ευτυχής με τα όσα έχει , περνάει , διαθέτει. Ο Ευτυχής σύγχρονος άνθρωπος είναι όποιος μπορεί να περιορίσει στον μέγιστο βαθμό τα αρνητικά και τελικά η ζυγαριά να ισορροπήσει με όσο το δυνατό μικρότερο αρνητικό πρόσημο και ει δυνατόν να φτάσει στο σημείο μηδέν. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να θεωρούμε ότι το ιδανικό κατάκτησης είναι το μηδέν. Ποτέ στο παρελθόν σε μια κοινωνία οι άνθρωποι δεν είχαν τόσο πολλά αγαθά αλλά ταυτόχρονα να είναι και τόσο δυστυχισμένοι. Δεν έχω ιδέα τι πραγματικά συνέβαινε στις παρελθούσες κοινωνίες. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι το ιδανικό τους ακολουθούσε θετικό πρόσημο και μακάρι να μην είχε ορίζοντα και όρια. Τεκμήριο αποτελεί το γεγονός, ότι αντιστάθηκαν στον πανδαμάτορα Χρόνο. Οι περισσότερες , βέβαια , είχαν ως πυρήνα του πολιτισμού τους, τον άνθρωπο. Ήταν ανθρωποκεντρικές κοινωνίες και όχι απλά υλιστικές όπως σήμερα…
Μήπως κάτι περισσότερο ήξεραν στο παρελθόν?
Το ερώτημα που εγείρεται, βέβαια , είναι ποίο είναι το έναυσμα μου ώστε να γράψω όλα αυτά?
Τα πάντα και το τίποτα.
Ειλικρινά τα πάντα γύρω μας , αναδίδουν αυτήν την δυσοσμία, την απαίσια μυρωδιά της μιζέριας και της ‘κλεισούρας’. Όλοι έχουμε κλειστεί μέσα στον εαυτό μας, χωρίς να νοιαζόμαστε για τον γύρω μας, χωρίς να προσπαθούμε όχι μόνον να τον βοηθήσουμε, αλλά τουλάχιστον να τον ακούσουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχολογική βοήθεια από την επιθυμία κάποιου να ακούσει απλά και μόνο τα προβλήματα κάποιου άλλου. Όλοι έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε αλλά κανείς μας να ακούσει.
Όλα αυτά τα αναφέρω διότι αυτό κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνει , αρχικά σε προσωπικό επίπεδο και αργότερα να μεταφραστεί σε κοινωνικό και πολιτικό βαθμό. Οφείλουν άμεσα οι πάντες να αντιληφθούν ότι ο μόνος τρόπος ώστε να δοθεί ουσιαστική και δίκαιη λύση στα προβλήματα και να υπάρξουν οι απαντήσεις, πρέπει αρχικά οι ερωτήσεις να διατυπωθούν. Οι μέρες που διάγουμε χωρίς υπερβολή , σε όλα τα επίπεδα , αν και τόσο δύσκολες , δεν απαιτούν Μεσίες και Θαυματοποιούς. Απαιτούν ανθρώπους με ανοικτά αυτιά και μάτια. Απαιτούν ικανούς ‘ψυχολόγους’ ώστε να επωμιστούν το βάρος των ευθυνών και να διαχειριστούν την όλη αυτήν Κρίση σε συνεργασία με τα στρώματα που θα αφορούν οι αποφάσεις τους.
Όπως λέει και σε μια αποστροφή ενός τραγουδιού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
‘ Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα ’.
Αυτός είναι ο φόβος του σύγχρονου ανθρώπου , ψηφοφόρου , εργαζόμενου . Ότι οι αποφάσεις που θα παρθούν από τους ιθύνοντες και αφορούν αποκλειστικά τον ίδιον , θα έχουν διαμορφωθεί με γνώμονα τα αριθμητικά κριτήρια και όχι τα κοινωνικά και ανθρωποκεντρικά.
Φοβάται δηλαδή, ότι κανένας δεν θα τον ρωτήσει για τον τρόπο που θα του διαμορφώσουν την καθημερινότητα του.
Ο φόβος βέβαια μεταφράζεται σε αγωνία και αργότερα σε οργή.
Όταν αφαιρείται από τον οποιοδήποτε ένα δικαίωμα , πόσο δε μάλλον περισσότερα, το οποίο θεωρούνταν κατάκτηση παλιότερα και δεν ξέρει για ποίον ακριβώς λόγο, τότε έρχεται η οργή και η αντίδραση.
Άρα λύση που μπορεί να δοθεί στο συγκεκριμένο θέμα , κατά την γνώμη μου , δεν είναι ούτε καν ο χιλιοειπωμένος και ‘ακριβοθώρητος’ Διάλογος , που ακούμε από εδώ και από εκεί.
Λύση είναι η μονόπλευρη διάθεση της Εξουσίας να ακούσει.
Λύση είναι το να αφουγκραστούν οι ‘Εξουσιαστές’ τα αληθινά προβλήματα.
Λύση είναι το να μην υπολογίζουν ψυχρά τα λογιστικά τους , αποκόπτοντας τον θεμέλιο λίθο κάθε κοινωνίας, τον άνθρωπο.
Λύση είναι η Χρυσή Τομή σε όλες τις διχογνωμίες.
Ακούμε συνεχώς την κοινοτοπία, ότι όλοι οι Έλληνες απαιτούν εδώ και τώρα αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Αλλαγές στην φορολογία , στην κρατική διαχείριση , στο διαβρωμένο και απαρχαιωμένο Κράτος κοκ.
Η αλλαγή , η οποία κατά την γνώμη μου , απαιτείται έγκειται στον τρόπο διαχείρισης της όλης Κρίσης.
Καλές είναι όλες οι αλλαγές που απαιτούνται. Απαραίτητες όλες οι λύσεις. Αλλά αν εφαρμοστούν απομονωμένες και αποστειρωμένες σε σχέση με τις κοινωνικές απαιτήσεις , ακόμα και δίκαιες, τότε είναι που θα πέσουν από τα σύννεφα οι ιθύνοντες, διότι η οργή με την οποία θα ξεσπάσουν όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα θα είναι αναπόφευκτη και μαζική κατά δικαίων και αδίκων.
Επειδή όλα όσα αναφέρω είναι κάπως αόριστα και τελείως θεωρητικά νομίζω ότι πρέπει να προβληθούν σε σχηματικό επίπεδο.
Να φανταστούμε ότι το Ελληνικό προσκήνιο είναι σαν ένα σκηνικό με παραφορτωμένο από χιόνια βουνό και από κάτω μια πόλη που ζει και αναπνέει χωρίς να υπολογίζει τους κινδύνους.
Χρόνια τώρα γεμίζει από χιόνι που όλοι νομίζαμε ότι δεν κινδυνεύουμε από αυτό μόνο και μόνο επειδή οι ‘Δήμαρχοι’, οι ‘Επίτροποι’ των μεγαλύτερων ‘πόλεων’ και οι γνώστες μας έλεγαν ότι ο όγκος του ‘χιονιού’ αυτού είναι πολύ μικρότερος από αυτός που βλέπαμε ότι υπήρχε. Βάσει των υπολογισμών τους μας έβγαζαν τρελούς και έκρυβαν όλα τα αληθινά νούμερα μέσα σε ‘λογιστικούς’ υπολογισμούς.
Ο κίνδυνος όμως ήταν υπαρκτός και επικρεμόταν σαν Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας.
Όμως η αλήθεια πάντα υπερισχύει.
Έτσι αφού χρόνια τώρα συσσωρεύτηκε όλος αυτός ο ‘όγκος’ κάποια στιγμή νομοτελειακά θα κατέρρεε. Και δυστυχώς κατέρρευσε.
Η ‘χιονοστιβάδα’ έπεσε πάνω στα κεφάλια μας. Οι ‘Δήμαρχοι’ και οι ‘επίτροποι’ αν και γνώστες της όλης αυτής επικείμενης εξέλιξης, ως συνήθως κάνουν τους έκπληκτους και μετακυλύουν τις ευθύνες σε άλλους και σε προηγούμενες Κυβερνήσεις.
Μην ξεχνάμε όμως ότι τίποτα δεν συμβαίνει με παρθενογένεση.
Όμως οι επιπτώσεις και οι καταστροφές δεν τους αφορούν άμεσα διότι εκείνοι κατοικούν σε προάστια κοντά στην ‘θάλασσα’ μακριά από το ‘βουνό’ , διότι γνώριζαν από πριν ότι κινδυνεύουν οι ίδιοι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα από την επερχόμενη καταστροφή.
Οι καταστροφές αφορούν τους ανυποψίαστους και τους μη υπαίτιους για όλη αυτήν την συντέλεια του κόσμου. Προστρέχουν όμως ως άλλοι κήνσορες και Σωτήρες να σώσουν τους ανυπεράσπιστους και απροστάτευτους.
Απροστάτευτοι όχι όμως από τις ‘φυσικές’ καταστροφές αλλά από τις κινήσεις των υπευθύνων. Διότι δεν ευθύνεται το ‘χιόνι’ για την φυσική εξέλιξη της κατάρρευσης, αλλά εκείνος ο οποίος όφειλε να δράσει με γνώμονα την προστασία του κοινού καλού.
Αλλά όλοι οι πόροι που ήταν διαθέσιμοι ώστε να καθαριστεί το χάλι , είτε περιέπεσαν σε αχρησία , είτε οι υπεύθυνοι περιήλθαν σε ηθελημένη ή αθέλητη ‘αχρηστία’.
Όμως η χιονοστιβάδα έφτασε και στο πέρασμα της κατέστρεψε και σκέπασε τα πάντα.
Το πρώτο που πρέπει να γίνει σε όλες τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, δεν είναι να καθαριστούν οι δρόμοι για να λειτουργήσει η Οικονομία, ούτε τα παράθυρα των σπιτιών για να έχουμε καθαρή θέα.
Πρέπει να σώσουμε όλους τους ανθρώπους που κινδυνεύουν άμεσα. Η βοήθεια πρέπει να φτάσει σε αυτούς που έχουν πρωταρχική και ζωτικής σημασίας ανάγκη. Δηλαδή πρέπει να δράσουμε με γνώμονα τον άνθρωπο, διότι ο ανθρώπινος παράγοντας είναι εκείνος ο οποίος θα κινήσει και όλα τα υπόλοιπα στην συνέχεια για να συνεχιστεί η Ζωή.
Αν δουν οι πολίτες μιας κοινωνίας την θέληση κάποιου υπευθύνου να βοηθήσει, έστω και χωρίς να είναι αποτελεσματικός , το αναγνωρίζει και μπορεί να ξεχωρίσει αυτόν που αγωνίζεται και τον επιβραβεύει.
Δεν αναγνωρίζει, ούτε επιβραβεύει, εκείνους τους οποίους αγωνίζονται με λάθος στοχοπροσύλωση, ακόμα και αν επιτύχουν σε όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Γνώμη και θεώρηση μου είναι η σωστή οριοθέτηση των αληθινών στόχων με παράλληλη συγκέντρωση στις επιθυμίες των πολλών.
Με τα μάτια στον στόχο και με τα αυτιά στον άμεσα ενδιαφερόμενο.
Διότι για να μην ξεχνιόμαστε αυτό τον ρόλο οφείλουν να διαδραματίζουν οι πολιτικοί. Οφείλουν να ενεργούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εντολοδόχων τους ως γνήσιοι αντιπρόσωποι και όχι να υποκύπτουν στις δικές τους επιθυμίες και επιδιώξεις , για τις οποίες στο κάτω-κάτω , ουδείς ενδιαφέρεται.
ΥΓ. Τα λόγια αυτά πραγματικά γράφτηκαν μέσα σε αεροπλάνο , έναυσμα και κίνητρο μου αποτέλεσε το γεγονός ότι ωσάν άλλο 'αεροπλάνο' , η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει από την Ευρώπη μέσα σε αναταράξεις παλινωδίες, φωνές, αγωνία και πανικό , αλλά ας ευχηθούμε όπως και οι εταίροι μας , να προσγειωθεί ¨safe and sound” και μεταφορικά η χώρα μας , αλλά πρωταρχικά και κυριολεκτικά η πτήση μας…
ΥΓ1. Αφού μπορείτε και διαβάζετε αυτό το κείμενο πάει να πει ότι προσγειωθήκαμε ομαλά, άντε να δούμε τί θα κάνει και το ελληνικό κράτος…
Τα Διόδια της Ελπίδας
Το θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ σήμερα είναι κάτι που στριφογυρνάει στο μυαλό μου εδώ και κάποιους μήνες.. Σχεδόν 3-4 πρέπει να είναι.. Αφορμή είναι η αύξηση των τιμών στα διόδια της χώρας.. Πιστεύω πως οι περισσότεροι θα έχουν νιώσει στο πετσί την ιλιγγιώδη αύξηση των διοδίων τα τελευταία χρόνια.. Και το χειρότερο είναι ότι τις περισσότερες φορές μιλάμε για δρόμους που θα έπρεπε να σε πληρώνουν που οδηγείς! Σίγουρα, η αύξηση της τιμής των διοδίων δεν είναι κάτι που ζούμε και βλέπουμε πρώτη φορά.. Για πρώτη φορά, όμως, βλέπουμε μια συντονισμένη προσπάθεια από κατοίκους περιοχών να αντιδράσουν ενεργά και δυναμικά και να φωνάξουν πως είναι και αυτοί εδώ.. Και με αυτό το θέμα θα ασχοληθώ σήμερα
Δεν θα μπορέσω να είμαι αντικειμενικός κριτής αυτού του φαινόμενου, γιατί με τον τρόπο μου συμμετέχω και εγώ στις δράσεις που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή μου και στρέφονται ενάντια στα διόδια.. Απλά, πρέπει να πω ότι τους τελευταίους δυο μήνες έχουν πραγματοποιηθεί δυο πανελλήνιες δράσεις κατά των διοδίων, ενώ σε περιοχές όπως στην Τραγάνα και στις Αφίδνες μπορούμε να πούμε ότι έχουν αναπτυχθεί κάτι σαν τοπικά κινήματα πολιτών.. Πολλές Κυριακές τους τελευταίους μήνες οι κάτοικοι ανοίγουν τα διόδια για να περνάνε οι οδηγοί ελεύθερα.. Όταν μάλιστα οι ιδιωτικές εταιρείες (σε συνεργασία με το κράτος) αποφασίζουν να σκληρύνουν τη στάση τους, οι κάτοικοι απαντάνε με δυναμικές κινήσεις, όπως το σπάσιμο των μπαρών..
Οι δράσεις των πολιτών σίγουρα κάποιους φοβίζουν.. Δεν είναι τυχαίο ότι δυο συνεχόμενες Κυριακές στα διόδια Αφιδνών είχαμε περιστατικά φίμωσης και καταστολής.. Στις 17 Ιανουαρίου, ένας εύσωμος κύριος (μαζί με άλλους δυο εξίσου εύσωμους) επιτέθηκε σε διαδηλωτή που έκανε το έγκλημα να γράφει με σπρέυ «Όχι αλλά διόδια».. Αυτός ο εύσωμος κύριος ήταν μάλλον ασφαλίτης.. Την απάντηση την πήρε από τους κατοίκους της περιοχής.. Στις 24 Ιανουαρίου εν μέσω χιονόπτωσης κάτοικοι των γύρω περιοχών συγκεντρώθηκαν στα Διόδια στα πλαίσια του πανελλαδικού ανοίγματος των διοδίων.. Παρότι είχαν έρθει δυο διμοιρίες ματ, κάποιοι ασφαλίτες και ένας εισαγγελέας, οι κάτοικοι άνοιξαν τα διόδια και οι οδηγοί περνούσαν άλλη μια Κυριακή ελεύθερα..
Βασικά, είμαι απαισιόδοξος σχετικά με το αν θα μειωθεί η τιμή των διοδίων (να καταργηθούν δεν το συζητάμε!).. Με γεμίζει όμως αισιοδοξία όταν βλέπω ανθρώπους να ενεργούν συλλογικά για να προσπαθούν να αλλάξει κάτι.. Είναι όμορφο να βλέπεις στην περιοχή σου να μαζεύονται άνθρωποι κάθε ηλικίας και πέρα από τα πολιτικά τους πιστεύω, να προσπαθούν συλλογικά να βελτιώσουν οι ίδιοι την καθημερινότητα τους.. Τέτοιες κινήσεις πάντα μου άρεσαν.. (πάρκα Κύπρου, Ναυαρίνου, Λευκίμμη Κέρκυρας, Αχελώος) Τώρα ένας λόγος παραπάνω που γίνεται κάτι τέτοιο «έξω από την πόρτα μου..»
Για πληροφορίες και βίντεο σχετικά με τις δράσεις κατοίκων ενάντια στα διόδια μπορείτε να μπείτε στο diodiastop.blogspot.com και στο epitropesdiodiastop.blogspot.com…
Δεν θα μπορέσω να είμαι αντικειμενικός κριτής αυτού του φαινόμενου, γιατί με τον τρόπο μου συμμετέχω και εγώ στις δράσεις που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή μου και στρέφονται ενάντια στα διόδια.. Απλά, πρέπει να πω ότι τους τελευταίους δυο μήνες έχουν πραγματοποιηθεί δυο πανελλήνιες δράσεις κατά των διοδίων, ενώ σε περιοχές όπως στην Τραγάνα και στις Αφίδνες μπορούμε να πούμε ότι έχουν αναπτυχθεί κάτι σαν τοπικά κινήματα πολιτών.. Πολλές Κυριακές τους τελευταίους μήνες οι κάτοικοι ανοίγουν τα διόδια για να περνάνε οι οδηγοί ελεύθερα.. Όταν μάλιστα οι ιδιωτικές εταιρείες (σε συνεργασία με το κράτος) αποφασίζουν να σκληρύνουν τη στάση τους, οι κάτοικοι απαντάνε με δυναμικές κινήσεις, όπως το σπάσιμο των μπαρών..
Οι δράσεις των πολιτών σίγουρα κάποιους φοβίζουν.. Δεν είναι τυχαίο ότι δυο συνεχόμενες Κυριακές στα διόδια Αφιδνών είχαμε περιστατικά φίμωσης και καταστολής.. Στις 17 Ιανουαρίου, ένας εύσωμος κύριος (μαζί με άλλους δυο εξίσου εύσωμους) επιτέθηκε σε διαδηλωτή που έκανε το έγκλημα να γράφει με σπρέυ «Όχι αλλά διόδια».. Αυτός ο εύσωμος κύριος ήταν μάλλον ασφαλίτης.. Την απάντηση την πήρε από τους κατοίκους της περιοχής.. Στις 24 Ιανουαρίου εν μέσω χιονόπτωσης κάτοικοι των γύρω περιοχών συγκεντρώθηκαν στα Διόδια στα πλαίσια του πανελλαδικού ανοίγματος των διοδίων.. Παρότι είχαν έρθει δυο διμοιρίες ματ, κάποιοι ασφαλίτες και ένας εισαγγελέας, οι κάτοικοι άνοιξαν τα διόδια και οι οδηγοί περνούσαν άλλη μια Κυριακή ελεύθερα..
Βασικά, είμαι απαισιόδοξος σχετικά με το αν θα μειωθεί η τιμή των διοδίων (να καταργηθούν δεν το συζητάμε!).. Με γεμίζει όμως αισιοδοξία όταν βλέπω ανθρώπους να ενεργούν συλλογικά για να προσπαθούν να αλλάξει κάτι.. Είναι όμορφο να βλέπεις στην περιοχή σου να μαζεύονται άνθρωποι κάθε ηλικίας και πέρα από τα πολιτικά τους πιστεύω, να προσπαθούν συλλογικά να βελτιώσουν οι ίδιοι την καθημερινότητα τους.. Τέτοιες κινήσεις πάντα μου άρεσαν.. (πάρκα Κύπρου, Ναυαρίνου, Λευκίμμη Κέρκυρας, Αχελώος) Τώρα ένας λόγος παραπάνω που γίνεται κάτι τέτοιο «έξω από την πόρτα μου..»
Για πληροφορίες και βίντεο σχετικά με τις δράσεις κατοίκων ενάντια στα διόδια μπορείτε να μπείτε στο diodiastop.blogspot.com και στο epitropesdiodiastop.blogspot.com…
Αοριστολογίες...
Καλή Χρονιά σε όλους.. Είναι λίγο παραμελημένο τον τελευταίο καιρό το μπλογκ μας αλλά έτσι γίνεται όταν υπάρχουν οι υποχρεώσεις.. Κάποια πράγματα αναπόφευκτα παραμελούνται.. Η απαραίτητη εισαγωγή και η συνέχεια είναι ένα μικρό κειμενάκι που ετοίμαζα τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου και τώρα οι σκέψεις παίρνουν μορφή σαν λέξεις σε μια οθόνη....
Ξημέρωσε και ακόμα είσαι ξύπνιος.. Σχεδόν ίδια αρχή έχουν όλα τα γραπτά σου.. Σχεδόν ίδια αφετηρία έχουν οι διαδρομές σου.. Η ουσία είναι –ακόμα και αν έχουν τον ίδιο προορισμό- να συναντάνε διαφορετικά πράγματα στην πορεία τους.. Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές αντιδράσεις.. Η μονοτονία πολλές φορές μοιάζει με αργό θάνατο, με ένα προδιαγεγραμμένο τέλος που όλοι σιγοψιθυρίζουν και απλά περιμένουν τη στιγμή που θα έρθει..
Την τελευταία φορά που αποπειράθηκες να γράψεις κάτι παρόμοιο μιλούσες για θραύσματα.. Καταλαβαίνω πως τα θραύσματα αυτά έχουν μηδαμινή δύναμη.. Μπορεί να τα πατήσεις, ο πόνος να είναι μεγάλος, αλλά ξέρεις ότι είναι εφήμερος.. Μετά από ένα διάστημα θα έχει φύγει και το μόνο που θα έχει μείνει είναι το πολύ-πολύ ένα σημάδι.. Συνειδητοποιώ ότι τα λόγια τελικά είναι αυτά που έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη.. Ίσως είναι εκείνα που σου γεννούν και τις τόσες αναμνήσεις.. Τα λόγια που σου είχαν πει, τα λόγια που είχες πει.. Βασικά, δεν έχει και τόση σημασία.. Μπορεί να περνάνε χρόνια, αλλά στριμώχνονται σε μια άκρη του μυαλού σου και εκεί που λες ότι δεν υπάρχουν, εμφανίζονται.. Μπορεί την πιο ακατάλληλη στιγμή, μπορεί και την πιο κατάλληλη.. Ποτέ δεν ξέρεις.. Αυτό είναι η μαγεία και η ιδιομορφία συνάμα των λόγων..
Το σκέφτεσαι.. Δεν παίρνεις θέση.. Ξέρεις ότι αυτό είναι το καλύτερο! Είναι και της μόδας να μην παίρνεις θέση τώρα τελευταία… Δεν προδίδεις τις σκέψεις σου για να μην προδοθείς και εσύ στο μέλλον.. Μάταιος ο κόπος, αλλά θα το δεις στην πορεία.. Μην σε προκαταβάλω και εγώ με τις αοριστίες μου.. Έχω ήδη αρκετά προκαταβάλει τον εαυτό μου..
Οι πρώτες πρωινές ώρες περνάνε.. «Τέτοιες ώρες πριν κάποια χρόνια ξύπναγες για να πας στο σχολείο» μου λες.. Παγώνω.. «Είναι τόσο κοντινές αυτές εικόνες»… αλλά και τόσο μακρινές συμπληρώνεις.. Το μοτίβο της σιωπής επανέρχεται και σε αυτήν μας τη μεταμεσονύκτια συζήτηση.. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον η μαγεία της είναι μεγαλύτερη από αυτήν των λόγων και η επικινδυνότητα της σίγουρα μικρότερη… Οπότε…?
Όποτε αναγκαστικά πολλές φορές θα ζούμε μέσα σε αυτήν την εναλλαγή συναισθημάτων που γεννούν τα λόγια και σαν γιατρικό θα μοιραζόμαστε αυτόν τον «ήχο της σιωπής» κάποια βράδια σαν και αυτό με τους λίγους συνοδοιπόρους που μπορούν να τον αισθανθούν και εκείνοι και ίσως να τον κάνουν και αυτοί με τη σειρά τους λέξεις.. Ένας τέλειος κύκλος.. Καλό ξημέρωμα..
Ξημέρωσε και ακόμα είσαι ξύπνιος.. Σχεδόν ίδια αρχή έχουν όλα τα γραπτά σου.. Σχεδόν ίδια αφετηρία έχουν οι διαδρομές σου.. Η ουσία είναι –ακόμα και αν έχουν τον ίδιο προορισμό- να συναντάνε διαφορετικά πράγματα στην πορεία τους.. Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές αντιδράσεις.. Η μονοτονία πολλές φορές μοιάζει με αργό θάνατο, με ένα προδιαγεγραμμένο τέλος που όλοι σιγοψιθυρίζουν και απλά περιμένουν τη στιγμή που θα έρθει..
Την τελευταία φορά που αποπειράθηκες να γράψεις κάτι παρόμοιο μιλούσες για θραύσματα.. Καταλαβαίνω πως τα θραύσματα αυτά έχουν μηδαμινή δύναμη.. Μπορεί να τα πατήσεις, ο πόνος να είναι μεγάλος, αλλά ξέρεις ότι είναι εφήμερος.. Μετά από ένα διάστημα θα έχει φύγει και το μόνο που θα έχει μείνει είναι το πολύ-πολύ ένα σημάδι.. Συνειδητοποιώ ότι τα λόγια τελικά είναι αυτά που έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη.. Ίσως είναι εκείνα που σου γεννούν και τις τόσες αναμνήσεις.. Τα λόγια που σου είχαν πει, τα λόγια που είχες πει.. Βασικά, δεν έχει και τόση σημασία.. Μπορεί να περνάνε χρόνια, αλλά στριμώχνονται σε μια άκρη του μυαλού σου και εκεί που λες ότι δεν υπάρχουν, εμφανίζονται.. Μπορεί την πιο ακατάλληλη στιγμή, μπορεί και την πιο κατάλληλη.. Ποτέ δεν ξέρεις.. Αυτό είναι η μαγεία και η ιδιομορφία συνάμα των λόγων..
Το σκέφτεσαι.. Δεν παίρνεις θέση.. Ξέρεις ότι αυτό είναι το καλύτερο! Είναι και της μόδας να μην παίρνεις θέση τώρα τελευταία… Δεν προδίδεις τις σκέψεις σου για να μην προδοθείς και εσύ στο μέλλον.. Μάταιος ο κόπος, αλλά θα το δεις στην πορεία.. Μην σε προκαταβάλω και εγώ με τις αοριστίες μου.. Έχω ήδη αρκετά προκαταβάλει τον εαυτό μου..
Οι πρώτες πρωινές ώρες περνάνε.. «Τέτοιες ώρες πριν κάποια χρόνια ξύπναγες για να πας στο σχολείο» μου λες.. Παγώνω.. «Είναι τόσο κοντινές αυτές εικόνες»… αλλά και τόσο μακρινές συμπληρώνεις.. Το μοτίβο της σιωπής επανέρχεται και σε αυτήν μας τη μεταμεσονύκτια συζήτηση.. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον η μαγεία της είναι μεγαλύτερη από αυτήν των λόγων και η επικινδυνότητα της σίγουρα μικρότερη… Οπότε…?
Όποτε αναγκαστικά πολλές φορές θα ζούμε μέσα σε αυτήν την εναλλαγή συναισθημάτων που γεννούν τα λόγια και σαν γιατρικό θα μοιραζόμαστε αυτόν τον «ήχο της σιωπής» κάποια βράδια σαν και αυτό με τους λίγους συνοδοιπόρους που μπορούν να τον αισθανθούν και εκείνοι και ίσως να τον κάνουν και αυτοί με τη σειρά τους λέξεις.. Ένας τέλειος κύκλος.. Καλό ξημέρωμα..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)