Το θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ σήμερα είναι κάτι που στριφογυρνάει στο μυαλό μου εδώ και κάποιους μήνες.. Σχεδόν 3-4 πρέπει να είναι.. Αφορμή είναι η αύξηση των τιμών στα διόδια της χώρας.. Πιστεύω πως οι περισσότεροι θα έχουν νιώσει στο πετσί την ιλιγγιώδη αύξηση των διοδίων τα τελευταία χρόνια.. Και το χειρότερο είναι ότι τις περισσότερες φορές μιλάμε για δρόμους που θα έπρεπε να σε πληρώνουν που οδηγείς! Σίγουρα, η αύξηση της τιμής των διοδίων δεν είναι κάτι που ζούμε και βλέπουμε πρώτη φορά.. Για πρώτη φορά, όμως, βλέπουμε μια συντονισμένη προσπάθεια από κατοίκους περιοχών να αντιδράσουν ενεργά και δυναμικά και να φωνάξουν πως είναι και αυτοί εδώ.. Και με αυτό το θέμα θα ασχοληθώ σήμερα
Δεν θα μπορέσω να είμαι αντικειμενικός κριτής αυτού του φαινόμενου, γιατί με τον τρόπο μου συμμετέχω και εγώ στις δράσεις που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή μου και στρέφονται ενάντια στα διόδια.. Απλά, πρέπει να πω ότι τους τελευταίους δυο μήνες έχουν πραγματοποιηθεί δυο πανελλήνιες δράσεις κατά των διοδίων, ενώ σε περιοχές όπως στην Τραγάνα και στις Αφίδνες μπορούμε να πούμε ότι έχουν αναπτυχθεί κάτι σαν τοπικά κινήματα πολιτών.. Πολλές Κυριακές τους τελευταίους μήνες οι κάτοικοι ανοίγουν τα διόδια για να περνάνε οι οδηγοί ελεύθερα.. Όταν μάλιστα οι ιδιωτικές εταιρείες (σε συνεργασία με το κράτος) αποφασίζουν να σκληρύνουν τη στάση τους, οι κάτοικοι απαντάνε με δυναμικές κινήσεις, όπως το σπάσιμο των μπαρών..
Οι δράσεις των πολιτών σίγουρα κάποιους φοβίζουν.. Δεν είναι τυχαίο ότι δυο συνεχόμενες Κυριακές στα διόδια Αφιδνών είχαμε περιστατικά φίμωσης και καταστολής.. Στις 17 Ιανουαρίου, ένας εύσωμος κύριος (μαζί με άλλους δυο εξίσου εύσωμους) επιτέθηκε σε διαδηλωτή που έκανε το έγκλημα να γράφει με σπρέυ «Όχι αλλά διόδια».. Αυτός ο εύσωμος κύριος ήταν μάλλον ασφαλίτης.. Την απάντηση την πήρε από τους κατοίκους της περιοχής.. Στις 24 Ιανουαρίου εν μέσω χιονόπτωσης κάτοικοι των γύρω περιοχών συγκεντρώθηκαν στα Διόδια στα πλαίσια του πανελλαδικού ανοίγματος των διοδίων.. Παρότι είχαν έρθει δυο διμοιρίες ματ, κάποιοι ασφαλίτες και ένας εισαγγελέας, οι κάτοικοι άνοιξαν τα διόδια και οι οδηγοί περνούσαν άλλη μια Κυριακή ελεύθερα..
Βασικά, είμαι απαισιόδοξος σχετικά με το αν θα μειωθεί η τιμή των διοδίων (να καταργηθούν δεν το συζητάμε!).. Με γεμίζει όμως αισιοδοξία όταν βλέπω ανθρώπους να ενεργούν συλλογικά για να προσπαθούν να αλλάξει κάτι.. Είναι όμορφο να βλέπεις στην περιοχή σου να μαζεύονται άνθρωποι κάθε ηλικίας και πέρα από τα πολιτικά τους πιστεύω, να προσπαθούν συλλογικά να βελτιώσουν οι ίδιοι την καθημερινότητα τους.. Τέτοιες κινήσεις πάντα μου άρεσαν.. (πάρκα Κύπρου, Ναυαρίνου, Λευκίμμη Κέρκυρας, Αχελώος) Τώρα ένας λόγος παραπάνω που γίνεται κάτι τέτοιο «έξω από την πόρτα μου..»
Για πληροφορίες και βίντεο σχετικά με τις δράσεις κατοίκων ενάντια στα διόδια μπορείτε να μπείτε στο diodiastop.blogspot.com και στο epitropesdiodiastop.blogspot.com…
Αοριστολογίες...
Καλή Χρονιά σε όλους.. Είναι λίγο παραμελημένο τον τελευταίο καιρό το μπλογκ μας αλλά έτσι γίνεται όταν υπάρχουν οι υποχρεώσεις.. Κάποια πράγματα αναπόφευκτα παραμελούνται.. Η απαραίτητη εισαγωγή και η συνέχεια είναι ένα μικρό κειμενάκι που ετοίμαζα τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου και τώρα οι σκέψεις παίρνουν μορφή σαν λέξεις σε μια οθόνη....
Ξημέρωσε και ακόμα είσαι ξύπνιος.. Σχεδόν ίδια αρχή έχουν όλα τα γραπτά σου.. Σχεδόν ίδια αφετηρία έχουν οι διαδρομές σου.. Η ουσία είναι –ακόμα και αν έχουν τον ίδιο προορισμό- να συναντάνε διαφορετικά πράγματα στην πορεία τους.. Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές αντιδράσεις.. Η μονοτονία πολλές φορές μοιάζει με αργό θάνατο, με ένα προδιαγεγραμμένο τέλος που όλοι σιγοψιθυρίζουν και απλά περιμένουν τη στιγμή που θα έρθει..
Την τελευταία φορά που αποπειράθηκες να γράψεις κάτι παρόμοιο μιλούσες για θραύσματα.. Καταλαβαίνω πως τα θραύσματα αυτά έχουν μηδαμινή δύναμη.. Μπορεί να τα πατήσεις, ο πόνος να είναι μεγάλος, αλλά ξέρεις ότι είναι εφήμερος.. Μετά από ένα διάστημα θα έχει φύγει και το μόνο που θα έχει μείνει είναι το πολύ-πολύ ένα σημάδι.. Συνειδητοποιώ ότι τα λόγια τελικά είναι αυτά που έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη.. Ίσως είναι εκείνα που σου γεννούν και τις τόσες αναμνήσεις.. Τα λόγια που σου είχαν πει, τα λόγια που είχες πει.. Βασικά, δεν έχει και τόση σημασία.. Μπορεί να περνάνε χρόνια, αλλά στριμώχνονται σε μια άκρη του μυαλού σου και εκεί που λες ότι δεν υπάρχουν, εμφανίζονται.. Μπορεί την πιο ακατάλληλη στιγμή, μπορεί και την πιο κατάλληλη.. Ποτέ δεν ξέρεις.. Αυτό είναι η μαγεία και η ιδιομορφία συνάμα των λόγων..
Το σκέφτεσαι.. Δεν παίρνεις θέση.. Ξέρεις ότι αυτό είναι το καλύτερο! Είναι και της μόδας να μην παίρνεις θέση τώρα τελευταία… Δεν προδίδεις τις σκέψεις σου για να μην προδοθείς και εσύ στο μέλλον.. Μάταιος ο κόπος, αλλά θα το δεις στην πορεία.. Μην σε προκαταβάλω και εγώ με τις αοριστίες μου.. Έχω ήδη αρκετά προκαταβάλει τον εαυτό μου..
Οι πρώτες πρωινές ώρες περνάνε.. «Τέτοιες ώρες πριν κάποια χρόνια ξύπναγες για να πας στο σχολείο» μου λες.. Παγώνω.. «Είναι τόσο κοντινές αυτές εικόνες»… αλλά και τόσο μακρινές συμπληρώνεις.. Το μοτίβο της σιωπής επανέρχεται και σε αυτήν μας τη μεταμεσονύκτια συζήτηση.. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον η μαγεία της είναι μεγαλύτερη από αυτήν των λόγων και η επικινδυνότητα της σίγουρα μικρότερη… Οπότε…?
Όποτε αναγκαστικά πολλές φορές θα ζούμε μέσα σε αυτήν την εναλλαγή συναισθημάτων που γεννούν τα λόγια και σαν γιατρικό θα μοιραζόμαστε αυτόν τον «ήχο της σιωπής» κάποια βράδια σαν και αυτό με τους λίγους συνοδοιπόρους που μπορούν να τον αισθανθούν και εκείνοι και ίσως να τον κάνουν και αυτοί με τη σειρά τους λέξεις.. Ένας τέλειος κύκλος.. Καλό ξημέρωμα..
Ξημέρωσε και ακόμα είσαι ξύπνιος.. Σχεδόν ίδια αρχή έχουν όλα τα γραπτά σου.. Σχεδόν ίδια αφετηρία έχουν οι διαδρομές σου.. Η ουσία είναι –ακόμα και αν έχουν τον ίδιο προορισμό- να συναντάνε διαφορετικά πράγματα στην πορεία τους.. Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές αντιδράσεις.. Η μονοτονία πολλές φορές μοιάζει με αργό θάνατο, με ένα προδιαγεγραμμένο τέλος που όλοι σιγοψιθυρίζουν και απλά περιμένουν τη στιγμή που θα έρθει..
Την τελευταία φορά που αποπειράθηκες να γράψεις κάτι παρόμοιο μιλούσες για θραύσματα.. Καταλαβαίνω πως τα θραύσματα αυτά έχουν μηδαμινή δύναμη.. Μπορεί να τα πατήσεις, ο πόνος να είναι μεγάλος, αλλά ξέρεις ότι είναι εφήμερος.. Μετά από ένα διάστημα θα έχει φύγει και το μόνο που θα έχει μείνει είναι το πολύ-πολύ ένα σημάδι.. Συνειδητοποιώ ότι τα λόγια τελικά είναι αυτά που έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη.. Ίσως είναι εκείνα που σου γεννούν και τις τόσες αναμνήσεις.. Τα λόγια που σου είχαν πει, τα λόγια που είχες πει.. Βασικά, δεν έχει και τόση σημασία.. Μπορεί να περνάνε χρόνια, αλλά στριμώχνονται σε μια άκρη του μυαλού σου και εκεί που λες ότι δεν υπάρχουν, εμφανίζονται.. Μπορεί την πιο ακατάλληλη στιγμή, μπορεί και την πιο κατάλληλη.. Ποτέ δεν ξέρεις.. Αυτό είναι η μαγεία και η ιδιομορφία συνάμα των λόγων..
Το σκέφτεσαι.. Δεν παίρνεις θέση.. Ξέρεις ότι αυτό είναι το καλύτερο! Είναι και της μόδας να μην παίρνεις θέση τώρα τελευταία… Δεν προδίδεις τις σκέψεις σου για να μην προδοθείς και εσύ στο μέλλον.. Μάταιος ο κόπος, αλλά θα το δεις στην πορεία.. Μην σε προκαταβάλω και εγώ με τις αοριστίες μου.. Έχω ήδη αρκετά προκαταβάλει τον εαυτό μου..
Οι πρώτες πρωινές ώρες περνάνε.. «Τέτοιες ώρες πριν κάποια χρόνια ξύπναγες για να πας στο σχολείο» μου λες.. Παγώνω.. «Είναι τόσο κοντινές αυτές εικόνες»… αλλά και τόσο μακρινές συμπληρώνεις.. Το μοτίβο της σιωπής επανέρχεται και σε αυτήν μας τη μεταμεσονύκτια συζήτηση.. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον η μαγεία της είναι μεγαλύτερη από αυτήν των λόγων και η επικινδυνότητα της σίγουρα μικρότερη… Οπότε…?
Όποτε αναγκαστικά πολλές φορές θα ζούμε μέσα σε αυτήν την εναλλαγή συναισθημάτων που γεννούν τα λόγια και σαν γιατρικό θα μοιραζόμαστε αυτόν τον «ήχο της σιωπής» κάποια βράδια σαν και αυτό με τους λίγους συνοδοιπόρους που μπορούν να τον αισθανθούν και εκείνοι και ίσως να τον κάνουν και αυτοί με τη σειρά τους λέξεις.. Ένας τέλειος κύκλος.. Καλό ξημέρωμα..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)