Αοριστολογίες...

Καλή Χρονιά σε όλους.. Είναι λίγο παραμελημένο τον τελευταίο καιρό το μπλογκ μας αλλά έτσι γίνεται όταν υπάρχουν οι υποχρεώσεις.. Κάποια πράγματα αναπόφευκτα παραμελούνται.. Η απαραίτητη εισαγωγή και η συνέχεια είναι ένα μικρό κειμενάκι που ετοίμαζα τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου και τώρα οι σκέψεις παίρνουν μορφή σαν λέξεις σε μια οθόνη....
Ξημέρωσε και ακόμα είσαι ξύπνιος.. Σχεδόν ίδια αρχή έχουν όλα τα γραπτά σου.. Σχεδόν ίδια αφετηρία έχουν οι διαδρομές σου.. Η ουσία είναι –ακόμα και αν έχουν τον ίδιο προορισμό- να συναντάνε διαφορετικά πράγματα στην πορεία τους.. Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές αντιδράσεις.. Η μονοτονία πολλές φορές μοιάζει με αργό θάνατο, με ένα προδιαγεγραμμένο τέλος που όλοι σιγοψιθυρίζουν και απλά περιμένουν τη στιγμή που θα έρθει..
Την τελευταία φορά που αποπειράθηκες να γράψεις κάτι παρόμοιο μιλούσες για θραύσματα.. Καταλαβαίνω πως τα θραύσματα αυτά έχουν μηδαμινή δύναμη.. Μπορεί να τα πατήσεις, ο πόνος να είναι μεγάλος, αλλά ξέρεις ότι είναι εφήμερος.. Μετά από ένα διάστημα θα έχει φύγει και το μόνο που θα έχει μείνει είναι το πολύ-πολύ ένα σημάδι.. Συνειδητοποιώ ότι τα λόγια τελικά είναι αυτά που έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη.. Ίσως είναι εκείνα που σου γεννούν και τις τόσες αναμνήσεις.. Τα λόγια που σου είχαν πει, τα λόγια που είχες πει.. Βασικά, δεν έχει και τόση σημασία.. Μπορεί να περνάνε χρόνια, αλλά στριμώχνονται σε μια άκρη του μυαλού σου και εκεί που λες ότι δεν υπάρχουν, εμφανίζονται.. Μπορεί την πιο ακατάλληλη στιγμή, μπορεί και την πιο κατάλληλη.. Ποτέ δεν ξέρεις.. Αυτό είναι η μαγεία και η ιδιομορφία συνάμα των λόγων..
Το σκέφτεσαι.. Δεν παίρνεις θέση.. Ξέρεις ότι αυτό είναι το καλύτερο! Είναι και της μόδας να μην παίρνεις θέση τώρα τελευταία… Δεν προδίδεις τις σκέψεις σου για να μην προδοθείς και εσύ στο μέλλον.. Μάταιος ο κόπος, αλλά θα το δεις στην πορεία.. Μην σε προκαταβάλω και εγώ με τις αοριστίες μου.. Έχω ήδη αρκετά προκαταβάλει τον εαυτό μου..
Οι πρώτες πρωινές ώρες περνάνε.. «Τέτοιες ώρες πριν κάποια χρόνια ξύπναγες για να πας στο σχολείο» μου λες.. Παγώνω.. «Είναι τόσο κοντινές αυτές εικόνες»… αλλά και τόσο μακρινές συμπληρώνεις.. Το μοτίβο της σιωπής επανέρχεται και σε αυτήν μας τη μεταμεσονύκτια συζήτηση.. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον η μαγεία της είναι μεγαλύτερη από αυτήν των λόγων και η επικινδυνότητα της σίγουρα μικρότερη… Οπότε…?
Όποτε αναγκαστικά πολλές φορές θα ζούμε μέσα σε αυτήν την εναλλαγή συναισθημάτων που γεννούν τα λόγια και σαν γιατρικό θα μοιραζόμαστε αυτόν τον «ήχο της σιωπής» κάποια βράδια σαν και αυτό με τους λίγους συνοδοιπόρους που μπορούν να τον αισθανθούν και εκείνοι και ίσως να τον κάνουν και αυτοί με τη σειρά τους λέξεις.. Ένας τέλειος κύκλος.. Καλό ξημέρωμα..