Tαραγμενες αλλοκοτες σκεψεις

Ταραγμενα ξεπροβαλαν και παλι τα γραφομενα
ενα βραδινο βλεφαρο και ολα ειναι επομενα..
Μια λεξη που γινεται εμμονη το βραδυ,
μια ματια στο παρελθον και ενα σημαδι
Γλυκοπικρο χαδι... Και ακομα απορω
που κοντοστεκεται μαζι μου και αυτο
Ενα λεπτο αρκει για να χαθει η λογικη..
"να κοιμηθω δεν μπορω οταν δεν κοιμασαι εσυ"
μου ψιθυριζει. Και πριν προλαβω να το αντιληφθω
εξαλειφει καθε αχρειαστο ερωτηματικο...
Σε εναν ειρμο, στα τοσα μου παραληρηματα
αφηνει μοναχα τα συναισθηματα...
Κινει τα νηματα, γεννα διλημματα
ακουω τα βηματα... Της φαντασιας αποκυηματα
Και πριν προλαβω εδω να προσγειωθω
με οδηγει σε ενα ημιτελες γραπτο...
Αλλοκοτες γεννιουνται και σημερα οι σκεψεις
εκει θα με βρεις αν εκει με γυρεψεις
Πως να χωρεσεις σε μια σελιδα τις στιγμες?
Το χω μονιμη απορια αν λατρευουν τις σιωπες..
Αν επουλωνονται οι πληγες ή αν το τραυμα ειναι βαθυ,
αν γιατρευει ο χρονος..ή αμα ειναι απειλη...
Αν σε καθε ρωγμη βρισκεις μια νεα αρχη
ή αν καθε ουτοπια ειναι πλεον μακρινη...
Κρατα μια ευχη... Το απροβλεπτο ειν΄καπου εδω
Σβησε με αυτο καθε παλιο σου δισταγμο...
Και ο,τι σου πω απλα κρατα το σε μια ακρη
καν΄το γελιο ή αμα θελεις και δακρυ...
Οσο υπαρχουν τα πενιχρα μα απλα εφοδια
Στιχο θα κανω και τα εμποδια...
Και αν χαμενος νιωσω και αυτο το δειλινο
με μαγευει που μπορω με καποιον να το μοιραστω...
Αποψε οι σκεψεις μου δεν εχουν συνοχη
ισως να φταιει οτι εφτασε κιολας το πρωι...
Παραξενη αρχη... Τη συνεχεια συμπληρωνεις...
Φτιαχνεις ενα παραμυθι και γλυτωνεις...
Το λες σε ενα παιδι και το ερμηνευει οπως θελει
αυτην την αισθηση παντα αναζητω...
Την αθωοτητα και την ανεμελια που διαφερει
απ΄τον κοσμο που κινουμαι και ζω...
Σε ενα ρυθμο μελαγχολικο εχω αφεθει
μα οσο βλεπω πως υπαρχουν στη ζωη μου σταθερες...
Η μελαγχολια γινεται βροχινη ευχη
που φωλιαζει στου μυαλου μου τις γωνιες...
Κρυφες ματιες σε τετραδια παλια
μου αρεσει να ριχνω καποιες νυχτες σαν και αυτη..
Αλλοκοτες σκεψεις ειχα και τοτε συντροφια
και τα ονειρα τα ζουσα οπως τωρα στο χαρτι...
(με την ιδια ελπιδα, με την ιδια ταραχη....)

Οι στιχοι αυτοι γραφτηκαν τις τελευταιες αυτες μερες του Σεπτεμβρη.. Ο τιτλος τα λεει ολα.. Ειναι καποιες σκεψεις που ερχονται ανα τακτα χρονικα διαστηματα στο μυαλο και νιωθουν πως νικουν το χρονο φωλιαζοντας στο χαρτι ή σε αυτο το μπλογκ, τους τελευταιους δυο μηνες.. Καλη βδομαδα σε ολους..

Υ.Γ 1 Ειχα σκεφτει να κανω κατι πιο μουσικο σαν αναρτηση αυτες τις μερες, απλα μαλλον θα καθυστερησει λιγο λογω των στιχων αυτων.. Αφου υπηρχαν οι σκεψεις και η αναλογη ορεξη αυτο επρεπε να γινει..!

όΡιο - [a loop story]

...και προσπάθησα να συνεχίσω,

μια επαναλαμβανόμενη,
αέναη,
μάταιη κίνηση,
με το χρόνο μόνο να εξελίσσεται,
και το Τέλος να μοιάζει ουτοπία.

και προσπαθώ,
προσπαθώ,
προσπαθω,
...

Ύμνος στην Αντικειμενική Αμερόληπτη Δημοσιογραφία

Εγώ πραγματικά απορώ με την κατάντια των Δημοσιογράφων (εξαιρώ το 95% αυτών που ασχολούνται καθαρά με το μπάσκετ)!
Ποιο συγκεκριμένα: Η Εθνική μας για άλλη μια φορά μας έκανε να καθηλωθούμε στους καναπέδες μας και με τα καλά και τα στραβά τους, μας έφεραν άλλον ένα μεταλλείο!! Τέλεια μέχρι εδώ. Σήμερα το πρωί, κοιτούσα μέσω του internet τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων (φυλλάδων κατά την ταπεινή μου γνώμη) την επομένη της κατάκτησης του μεταλλείου και αυτά που παρατήρησα είναι:

- Καμία εφημερίδα δεν έχει κεντρικό θέμα την Εθνική. Έχουν τον Ολυμπιακό τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ (ποδόσφαιρο), ποιό ποδόσφαιρο δηλαδή?!

- Να είμασταν καμία Αγγλία ή Ισπανία να το καταλάβω, αλλά για το απαξιωμένο Ελληνικό πρωτάθλημα δεν αξίζει αυτή η συμπεριφορά , στο μόνο άθλημα που μας κρατάει στην τσίτα τα τελευταία 20 χρόνια.

- Και πάμε στα χειρότερα. Δείτε σχόλια από τις οπαδικές φυλλάδες:

- ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ: “Ο Σπανούλης στο χειρότερο παιχνίδι του στο τουρνουά έχασε τις βολές 4” πριν το τέλος, αλλά αστόχησε ο Νάχμπαρ..”, και συνεχίζει “Εξωγήινος Σκορτσιανίτης ισοπέδωσε τους Σλοβένους…”. Επίσης, “Σπουδαίος ο Μπουρούσης”!

- Η ΠΡΑΣΙΝΗ: «Στο τρίτο σκαλί της Ευρώπης η Ελλάδα με φοβερό Καλάθη και καταλύτη τον αρχηγό Φώτση”, “Στην καλύτερη πεντάδα ο Σπανούλης και ο Τεόντοσιτς που ο Μπαναώτης θέλει να το δώσει δαλεικό”, “Άλλο πράγμα ο Σχορτσιανίτης όταν βγάζει τη φανέλα των loosers”

- ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ: “Ο Σοφοκλής πήρε μόνος του το μετάλλιο”

- Derby news : “Θρίαμβος για την Εθνική..”, “Εξαιρετικός ο Νικ Καλάθης”

Και ρωτάω όλους αυτούς τους δημοσιοκαφρίσκους: Τιs αγκαλίες του Σόφο με τον Σπανούλη, του Φώτση με τον Μπουρούση, του Καλάθη με τον Σόφο, κλπ, τις ΕΙΔΑΝ???

Πότε θα αντιληφτούν ότι το μπάσκετ δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο - και μιλάω καθαρά για την καφρίλα, το οπαδιλίκι, τον τσαμπουκά και όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν κάνει το ποδόσφαιρο ένα «επικίνδυνο για τον φίλαθλο άθλημα». Το μπάσκετ έχει άλλο επίπεδο, άλλο χαρακτήρα και άλλο status.

Και μόνο ότι στα αμερικάνικα κολλέγια αποτελεί βασικό «μάθημα» τα λέει όλα.

Μακριά λοιπόν από το μπασκετάκι, αφήστε μας να απολαμβάνουμε την «απόλυτη» Εθνική ομάδα και όχι μόνο. Έχουμε την τύχη να έχουμε τον μπασκετικό Παναθηναϊκό που επί χρόνια είναι μια απόλαυση για το άθλημα και τον μπασκετικό Ολυμπιακό που είναι ίσως η μεγαλύτερη προσδοκία για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ σήμερα.

Αφήστε μας να τους ευχαριστηθούμε! Δόξα το θεό έχετε τόσο χώρο να ασχοληθείτε με το ποδόσφαιρο που δεν υπάρχει κανένας λόγος να ακουμπάτε το μπάσκετ.

Αγαμοι Θυται- Επιστολη Βορειοηπειρωτη

Στην προηγουμενη αναρτηση μου, ασχοληθηκα με τους μεταναστες, και ειδικοτερα με την ιστορια της Κωνσταντινας Κουνεβα και με τον γολγοθα που τραβαει.. Σημερα, το θεμα θα ειναι και παλι σχετικο με τους μεταναστες.. Ισως με καποιο πιο μουσικη σκοπια..
Tο εναυσμα μου το εδωσε η αφηγηση του Ιεροκλη Μιχαηλιδη απο τους Αγαμοι Θυται σαν Βορειοηπειρωτης.. Προσωπικα, η αφηγηση αυτη με αγγιξε, καθως καταφερνει μεσα απο πολλες εικονες να σε κανει να γινεις συνοδοιπορος του ηρωα. Μαλιστα, σε πολλες στιγμες ενιωσα πως ο ηρωας λεει πραγματα που πιθανον να ηθελα να πω και εγω..
Ισως να ειναι καπως ιδεαλιστικη, ισως καποιοι να θεωρουν πως εχει δοσεις υπερβολης, αλλα στα ματια μου φανταζει πολυ αληθινη.. Πιστευω αυτο που λενε, οτι καθε μεταναστης, οπως και γενικοτερα καθε ανθρωπος, ειναι και μια διαφορετικη ιστορια.. Επομενως, δεν μου αρεσει να προβαινω στην αγιοποιηση ολων-συλλυβδην- των μεταναστων... Ωστοσο, οπως ειχε γραψει και η φιλη μας η Evangel, οι μεταναστες ισως να αποτελουν σαν κοινωνικη ομαδα το πιο αδικημενο στρωμα του πληθυσμου.. Πολλοι θεωρουν πως υπερεχουν εναντι των μεταναστων (το που δεν το οριζουν!) και ετσι βρισκουν την ευκαιρια να ασκησουν πανω τους εστω για λιγα λεπτα την εξουσια.. Να νιωσουν πως διαταζουν και αυτοι μια φορα...
Αυτα τα λιγα λεπτα αν ενωθουν κανουν πραγματικοτητα αυτο που καποιοι λενε εκμεταλλευση μεταναστων.. Μπορειτε να ψαξετε καποιες ιστοριες για τη Μανωλαδα της Ηλιειας, μπορειτε να μαθετε για την Κουνεβα, μπορειτε- ακομα χειροτερα- να βρειτε στοιχεια για τους νεκρους μεταναστες στην Πετρου Ραλλη.. Σιγουρα η ξενοφοβια και ο ρατσισμος δεν αναλυονται σε μια αναρτηση...
Χωρις λοιπον να ωραιοποιω την κατασταση και δεχομενος πως και ορισμενοι μεταναστες δεν δειχνουν σεβασμο απεναντι στη χωρα που τους φιλοξενει, πιστευω πως οφειλουμε και μεις να ακουμε την ιστορια των ανθρωπων που καποια μοιρα(η οτι αλλο θελετε) τους εφερε εδω μακρια απο την πατριδα τους. Πρεπει να τους βοηθησουμε να ενταχθουν ομαλα στην κοινωνια μας, και να γινουν ενα αξιοπρεπες μερος του κοινωνικου συνολου..
Αλλα, τι λεω και γω σε μια κοινωνια που δεν δινει χαρτια Ελληνα Πολιτη σε παιδια που εχουν γεννηθει και μεγαλωσει εδω..? Τι λεω και γω στην κοινωνια που αντιπροσωπευεται -κατα μεγαλο ποσοστο- στο ζητημα αυτο απο τον Αδωνι και τον Καρατζαφερη?.. Για κατι τετοιες ουτοπιες- οπως λενε και οι Active Member- χρονια τωρα φυσαει κοντρα...
Ακουστε τον Ιεροκλη και σκεφτειτε πως ολοι ανθρωποι ειμαστε, και στην τελικη η "μοναξια παντου ιδια ειναι"... Καλη Κυριακη να εχετε ολοι σας...

Υ.Γ.1 Τελικα, και αυτο το βιντεο ανεβηκε απο τον Kis.. Ελπιζω την τριτη φορα να το ανεβασω εγω....!

Υ.Γ. 2 Καιρο ειχα να γραψω... Ισως η βδομαδα που ερχεται -σε πεισμα της προεκλογικης εποχης- να ειναι αρκετα μουσικη για το μπλογκ... Θα δειξει.. Παντως, απο καποιους περιμενουμε την παρθενικη τους αναρτηση...!

Υ.Γ. 3 Να στειλω τα μπλογκικα μου χαιρετισματα σε δυο τουριστικες ψυχες στο Κατοβιτσε που τα βλεπουν ολα μπλε! Σημερα, με τον Γκασολ τα ειδαν ισως λιγο κωλυομενα αλλα δεν πειραζει.. Μεταλλιο να φερουν, και του χρονου να μαστε καλα θα μαστε και μεις μαζι τους...




Θα πάω όταν γουστάρω - Ορέστης Ντάντος



Ας μιλήσουμε και λίγο για μουσική.

Καλά είναι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και την βαβούρα είναι η μουσική και ειδικότερα τα ωραία κομμάτια.

Αναφέρομαι σε αυτό το πολύ όμορφο μουσικό κομμάτι.

Ελάχιστα κομμάτια έχουν κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση και αγαπήθηκαν από την πρώτη στιγμή που ακούστηκαν. Το συγκεκριμένο δεν αποτελεί μέρος κάποιου άλμπουμ και δεν κυκλοφορήσει ακόμα δισκογραφικά, από όσο γνωρίζω θα κυκλοφορήσει στα μέσα Οκτωβρίου, αλλά το μόνο μέσω που το μεταδίδει είναι ο μουσικός σταθμός FREEDOM 88.9.

Από στιχουργικής και μουσικής άποψης έχω την αίσθηση ότι στέκεται πάρα πολύ καλά, όμως αυτό που με ενθουσιάζει και αποτελεί ένα από τα καλοκαιρινά μου - και όχι μόνο δικό μου - κολληματάκια, είναι ο συνδυασμός του τραγουδιού με την εκτέλεση του Ορέστη Ντάντου.

Εύχομαι να συνεχίσει έτσι και καλύτερα και ας ελπίσουμε ότι και στον δίσκο του θα υπάρχουν ανάλογης αξίας και καλλιτεχνικής επάρκειας τραγούδια.

Αποτελεί ίσως έναν από τους πιο ελπιδοφόρους νέους Έλληνες τραγουδοποιούς, ιδίως στον δύσκολο δρόμο που διάλεξε, τον δρόμο του ποιοτικού τραγουδιού χωρίς εκπτώσεις.











Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που πάμε,
Αν θέλεις έλα ,είσαι μεγάλη κοπέλα
Κι αποφασίζεις , αν προχωράς ή αν γυρίζεις

Εγώ θα πάω, παίρνω ανάσα βουτάω,
Φτάνω στον πάτο, δεν είναι ωραία εκεί κάτω
Μετά ανεβαίνω ,τώρα το καταβαίνω
Ξανά ανασαίνω , και τώρα καταλαβαίνω
Περνάς τ’ αγκάθια, περνάς τ’ αγκάθια
Μονάχα για την προσπάθεια...

Ένα μαχαίρι , κρατεί τ’αόρατο χέρι
Και κάθε μέρα , σου λέει την ιδία φοβερά
Θα το παλέψεις ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
Όπως τα βρήκες , και μη μετρά τόσες νίκες
Γιατί στ’ αγκάθια, γιατί στ’ αγκάθια
Μετράει μονόν η προσπάθεια

Βλέπω το μέλλον , των κερδισμένων κυπέλλων
Και λέω όχι , τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι
Γιατί είναι τύχη , αν τελικά θα πετύχει
Και δεν με νοιάζει , που πάω μ’ οποία σου μοιάζει
Καμία εμπάθεια... καμία εμπάθεια…
Για αυτούς που κάνουν προσπάθεια

Δεν τους ζηλεύω , μ’ αρέσει απλώς να χαζεύω
Τι έχουν οι άλλοι , μες το δικό τους κεφάλι
Σε τι διαφέρουν ,όλοι μπορούν να στη φέρουν
Μ’ αυτά τα χάδια , που αφήνουν βαθιά σημάδια
Μη σταματήσεις , μη σταματήσεις…
Ειν' η καλή σου προσπάθεια

Μα ποια ζωή σου , θα πάρεις κάτι μαζί σου
Ποσά θα μείνουν , κι αν όσα θέλεις δεν γίνουν
Θα γίνουν αλλά , είναι μεγάλη η σκάλα

Δεν πάω πάσο , και αν όλα είναι να τα χάσω
Καμία ευθύνη , ποτέ μη σώσει και γίνει..
Εγώ ομορφιά μου , αγαπάω τα καρφιά μου
Και δεν κολώνω , στον πρώτο δυνατό πόνο
Και πες στον Χάρο …
Και πες στον Χάρο , θα πάω όταν γουστάρω…
Και πες στον Χάρο , θα πάω όταν γουστάρω…
Και πες στον Χάρο , θα πάω όταν γουστάρω…
Και πες στον Χάρο , θα πάω όταν γουστάρω…
Και πες στον Χάρο , θα πάω όταν γουστάρω…
Ναιιι και πες στον Χάρο , θα πάω όταν γουστάρω…








9/11 the other story

Αυτή η μέρα έχει αλλάξει τον σύγχρονο κόσμο. Αποτελεί ίσως την πιο σημαντική μέρα στην σύγχρονη Παγκόσμια Ιστορία μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.

Χαρακτηριστικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός, ότι σε όλο τον κόσμο, αν αναφέρει ο οποιοσδήποτε την φράση nine eleven - εις την αγγλετέραν - όλοι ανεξαιρέτως, θα καταλάβουν τί εννοεί.

Παρουσιάστηκε- αν όντως υπήρξε αληθινά - μια επίθεση , όχι ενός Κράτους ή ενός Εθνους , έναντι κάποιου άλλου, αλλά μια επίθεση μιας φιλοσοφίας και θρησκείας έναντι κάποιας άλλης.

Ήταν λοιπόν αυτό που παρουσιάζεται? Ήταν λοιπόν μια επίθεση των ''Κακών'' Μουσουλμάνων έναντι των ''Καλών΄΄ δυτικών Αμερικάνων? Αποτέλεσε όντως μία επίθεση του Μουσουλμανικού και ''διακτατορικού'' κόσμου, έναντι του Δυτικού Free World?

Ή μήπως ήταν μια καλοκουρδισμένη μηχανή και καλοστημένη παράσταση ώστε να δικαιολογηθεί κάθε επιθετική - ιμπεριαλιστική όπως θα έλεγε και μια πολιτική παράταξη - ενέργεια των ''Καλών'' στα εδάφη των ''Κακών''.

Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω με καταφατικό ή αρνητικό τόνο σε αυτά τα ερωτήματα. Όμως δεν μπορώ να δεχτώ a priori, την μια ή την άλλη άποψη, ιδίως όταν παρουσιάζονται στοιχεία και από τις δύο πλευρές του νομίσματος.

Απλά μετά από αυτήν την σημαδειακή ημέρα, οι ''καλοί'' Αμερικάνοι έχουν πραγματοποιήσει δύο επιτυχημένους - σύμφωνα με το αποτέλεσμα τους - επεκτατικούς πολέμους σε αυτά τα εδάφη, αφενός για να ''απελευθερώσουν'' τους ''καταπιεσμένους'' Ανατολικούς λαούς του Αφγανιστάν και του Ιράκ, και αφετέρου να καθιερώσουν την Δημοκρατία - που ώρες ώρες νίωθω ότι νομίζουν πως εκείνοι ανακάλυψαν τον θεσμό - σε αυτά τα Έθνη, ευαγγελιζόμενοι ότι σε αυτά τα Κράτη κυριαρχούν δικτάτορες, οι οποίοι είχαν προσληφθεί, όχι εκλεγεί, μπορούμε να πούμε τοποθετηθεί, από τους ίδιους τους Αμερικάνους την δεκαετία του 80'.

Κατά μιαν παράφραση της γνωστής φράσης, Άγνωσται αι βουλαί των Αμερικάνων.

Με αυτήν μου την ανάρτηση δεν προσπαθώ να επιβάλω καμίαν άποψη, διότι ο καθένας πρέπει και οφείλει στον εαυτό του προπαντώς, να προσπαθεί να ανακαλύψει την γνώση και όχι να καταπιεί αμάσητο, οτιδήποτε του ''σερβίρουν'', αλλά προσπαθώ να φωτίσω και την άλλη ''σκοτεινή'' πλευρά του φεγγαριού.

Η οποία πλευρά μπορεί να είναι και η αλήθεια. Όχι στο σύνολο της, διότι δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο στην ζωή σε κανένα τομέα, αλλά ίσως να είναι το χρώμα που υπερτερεί και όχι αυτό που υπολείπεται.

Απλά ο καθένας θα αποφασίσει αν το χρώμα που βλέπει , προσιδιάζει προς το ανοιχτό γκρί ή στο σκοτεινό γκρί.



























Home (not) alone!

-Ευαγγελία παιδί μου γύρισες;
-Ναι μαμά (..για να με βλέπεις εδώ σημαίνει, πως γύρισα!)
-Θα έρθεις να φας;
-Μισό λεπτό μαμά, μόλις μπήκα σπίτι!
-Ναι, αλλά θα κρυώσει το φαγητό και μετά δε θα σ’ αρέσει.
-Ε, ας κρυώσει!!(…με τέτοια πείνα, που έχω εγώ τρώω και σένα!!)
-Είπες κάτι;;
-Όχι, μαμά. Απλά θέλω πρώτα να αλλάξω!
-Ε, τι στέκεσαι τότε τόση ώρα; Πήγαινε γρήγορα να αλλάξεις και να’ ρθεις να φας!!

…………

-Μην τρως βιαστικά, θα σου κάτσει καμμιά μπουκιά στο λαιμό.
-Μαμά, η μπουκιά θα μου κάτσει, που με αναγκάζεις να μιλάω με μπουκωμένο στόμα!
-Παιδί μου, τι έχεις; Σαν στεναχωρημένη μου φαίνεσαι! Σαν να έχεις νεύρα…Δεν είσαι καλά…το βλέπω εγώ...η μανούλα τα καταλαβαίνει όλα!
-Βρε μαμά τι να έχω…απλά κουρασμένη είμαι και δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση. Αυτό είναι όλο…(έχω κι εσένα την ανακρίτρια α΄ βαθμού πάνω στο κεφάλι μου!).
-Εγώ παιδί μου για το καλό σου νοιάζομαι…(παραπονεμένο ύφος)…Βρε! Μάνα είναι μόνο μία (ψευτοθυμωμένο - πατριωτικό ύφος)…Αχ! Κάποτε θα με ζητάς, όπως εγώ τη δική μου μάνα, αλλά δε θα με έχεις!!(μακάβριο ύφος).

…………..

-Μαμά, μπαμπά! Χαμηλώστε τις τηλεοράσεις! Διαβάζω (δουλεύω, κοιμάμαι…)…Μα καλά είστε τόσο αναίσθητοι;
-(μητέρα)Α…σε παρακαλώ! Θέλω να δω τη Βουγιουκλάκη…δε φταίω εγώ… ο πατέρας σου έχει δυνατά τον Χατζηνικολάου…
-(πατέρας)Εγώ; Τι; Ποιός;…Τι λέει;
-(η «υποφαινομένη») Πφφφ…δε βγάζω άκρη μαζί σας…φεύγω…!!
-(μητέρα στον πατέρα) Είδες; Το έδιωξες το παιδί!! (και συνεχίζει)… (μητέρα σε εμένα) Ναι καλά τώρα! Πες, ότι ήθελες να πας βολτίτσα! (χεχεχε…ποιά είσαι βρε, που το ανακάλυψες!Το FBI χάνει ένα ταλέντο της κατασκοπίας!)
Μετά από δυο λεπτά…-(πατέρας) Ορίστε, την έβαλα στο αθόρυβο να δούμε τι θα καταλάβετε….όλο εγώ φταίω εδώ μέσα!!

…………..

-(11.00 μμ.) (μητέρα) Πού πας παιδί μου;
-Βόλτα!
-Τέτοια ώρα; Ξέρεις τι κόσμος κυκλοφορεί έξω τέτοια ώρα;
-Ξέρω…(κορίτσια, όπως εγώ, που βγαίνουν έξω για τη βραδινή τους διασκέδαση)
-Δε φοβάσαι;
-Όχι, δε φοβάμαι…εδώ και χρόνια τέτοια ώρα βγαίνω έξω..
-Ναι, αλλά μία φορά θα συμβεί το κακό!
-(μητέρα στον πατέρα) Πες και συ κάτι!
-(πατέρας)Ναι…βρε παιδί μου τέτοια ώρα έξω…υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι…
-Μια βόλτα πάω!! Έλεος!!
-(πατέρας) Χτες δεν πήγες σινεμά; Πάλι βόλτα; Δε σου έφτασε;
-(μητέρα) Με ποιόν θα πας και πού;
-Με τις φίλες μου στο Θησείο.
-(μητέρα)Α!…με τη Σ… και τη Σ… (οι κολλητές μου)…Ε πες το…γιατί δεν το λες; (γιατί πρέπει να το πω άραγε;;;)
-Ναι μαμά! Τελείωσε η ανάκριση;
-(μητέρα) Εγώ φταίω που ενδιαφέρομαι! Δεν ντρέπεσαι να μιλάς έτσι στη μάνα σου;; Δεν πρέπει η μητέρα σου, να ξέρει πού θα είσαι και με ποιόν; Άμα πάθεις κάτι εγώ θα τρέξω! Ποιός θα τρέξει; Σε νοιάζεται κανένας άλλος σαν τη μανούλα;!! (το παραλήρημα συνεχίζεται κι εγώ έχω…φύγειειει…από μακριά ακούγεται αχνά μια γνώριμη φωνή…)…-Να γυρίσεις νωρίς!!!

…………...


Το να ζεις με τους γονείς σου, στα (κλεισμένα) 27 σου χρόνια σημαίνει κάτι. Κάτι για σένα, προφανώς. Τι;; Ότι κάτι πάει στραβά. Κάτι δεν έχει πάει καλά, κάτι δε λειτούργησε, όπως θα έπρεπε. Σε σένα και στην κοινωνία, που ζεις. Η βασικότερη «δικαιολογία» για αυτή τη συγκατοίκηση είναι η οικονομική εξάρτηση (κατά το αντίθετο της πολυσυζητημένης οικονομικής ανεξαρτησίας). Αυτή η κατάσταση, του να συμβιώνεις με τους γονείς, τείνει σε νοσηρή παθολογία (εάν δεν είναι ήδη). Δεν είναι δυνατόν, να θεωρούμε φυσιολογική, τη συμβίωση με τους γονείς μας, οι οποίοι έχουν πατήσει τα 60. Άλλες ανάγκες, άλλη νοοτροπία έχουν οι γονείς μας, άλλες εμείς…άλλα τα θέλω τους, άλλα τα δικά μας…Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας αλλάζει…Θα το έχετε παρατηρήσει και εσείς…ο γονιός δεν είναι ο ίδιος στα 35, 45, 55….μεγαλώνει, γίνεται γκρινιάρης, παραξενεύει, αλλοιώνεται…και τελικά μεταμορφώνεται!...σε κάτι, που πλέον αναγνωρίζουμε με δυσκολία, σαν να ζεις με ένα άλιεν, χωρίς υπερβολή…όπως λέει χαρακτηριστικά ένας φίλος για τους γονείς του… «είναι σαν να έχουν πάθει εγκεφαλικό!». Προς Θεού, δεν εννοώ να είναι όντως άρρωστοι, με εγκεφαλικό (χτύπα ξύλο!), αλλά να συμπεριφέρονται σαν να είναι εκτός τόπου, χρόνου, παρούσης κατάστασης…σαν να μην καταλαβαίνουν τι τους λες, σαν να έχουν πάθει ανία, αποβλάκωση…
Το κυριότερο (!) όμως πρόβλημα, τελικά, είναι, ότι όλοι οι γονείς ανεξαρτήτως, πνευματικής διαύγειας, ποτέ δε θα σταματήσουν, να μας βλέπουν ως παιδιά!!...και δεν εννοώ παιδιά τους, (πράγμα αυτονόητο), αλλά ως μικρά παιδάκια, τα οποία χρήζουν προστασίας, στοργής και προδέρμ!...Αλλοίμονο!.. από εκεί ξεκινούν όλα τα προβλήματα…από το ότι δεν έχουν καταλάβει, ότι μεγαλώσαμε..και ούτε πρόκειται!

….αλλά ας γυρίσουμε πίσω στην παιδική ηλικία μας….Τότε, που όλα έμοιαζαν εύκολα και ανέμελα, τότε, που όλα μας τα έδιναν στο χέρι, δεν έπρεπε να αγωνιστούμε για τίποτα άλλο πέραν των καλών βαθμών, που «έπρεπε» να φέρουμε στο σπίτι…τότε, που η ασφάλεια και η σιγουριά, που σου ενέπνεε το ζεστό σπιτικό σου και οι γονείς σου ήταν απαραίτητο συστατικό μετά το γαλατάκι σου (ΝΟΥΝΟΥ) και το βραστό αυγουλάκι σου (αλήθεια θυμάστε το χαριτωμένο μεταλλικό μπολάκι σε σχήμα αυγού, που έμπαινε το βραστό αυγό μας;)…..Ε, λοιπόν….πέρασε πολύύύςςς καιρός από τότε….!!
Δεν κατηγορώ τους γονείς, που ακόμη μας θυμούνται με τα κοτσιδάκια και τα κοντά παντελονάκια…αυτοί έχουν μείνει σ’ εκείνη την ηλικία, σε εκείνα τα χρόνια, γιατί ίσως έτσι αισθάνονται νέοι και χρήσιμοι....είναι λογικό….όλοι έτσι θέλουμε να αισθανόμαστε….

Όμως, εμείς;…Εμείς τι κάνουμε; Τι θέλουμε; Γιατί δε φεύγουμε από το σπίτι; Τι ανάγκες μας καλύπτουμε; Δεν έχουμε λεφτά; Κάνουμε υπομονή μαζεύοντας χρήματα για ένα στεγαστικό δάνειο; Ως πότε; Τι νιώθουμε; Έχουμε προσωπική ζωή; Ή είναι κι αυτή θυσιασμένη στη θυσιασμένη μας ζωή… στο «χρυσό κλουβί» μας; Πότε θα απογαλακτιστούμε και θα κόψουμε τον ομφάλιο λώρο; τα αόρατα δεσμά, που μας κρατούν «δεμένους» πισθάγκωνα με τους γονείς; Μήπως είμαστε απλά βολεμένοι; Μήπως τελικά οι γονείς δεν είναι οι «δεσμοφύλακές» μας, αλλά το άλλοθι μας;….

…Σε λίγο 30ρίζω…Ναι ε;…Όντως…δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Αλλά έχουμε χρόνο μέχρι τότε…Χμμ …πείνασα…πρέπει να φάω κάτι….

……………..

-Μαμάάά….πεινάω!!!
-Έλα Λιλίκα, πού είσαι; Σε περιμένει το αγαπημένο σου φαγητό! Σούπα με χορταρικά!!
-Μαμάκα, βάλε μου και γάλα κρύο…είναι φρέσκο ε;
-Ναι, βεβαίως! Είναι δυνατόν να σου έδινε η μαμά σου χαλασμένο;
-Μαμά…σ’ αγαπάω!
-Κι εγώ μανιτάρι μου!! Θυμάσαι, που μ’ έλεγες έτσι, όταν ήσουν μικρούλα;
-Θυμάμαι!! (Θυμάμαι, θυμάμαι…ωραίες εποχές!!!)

………………

ΥΓ 1. Οι ανωτέρω (σουρεάλ, πράγματι) διάλογοι είναι βγαλμένοι μέσα από την καθημερινότητα και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική… είναι απλά η (σουρεάλ) πραγματικότητα.

ΥΓ2. ΜΠΑΜΠΑ, να τα εκατοστήσεις!!!:D
ΥΓ3. Η ζωή με τα αδέρφια είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, που θα αναλύσουμε άλλη φορά...:P




Ας κάνουμε ορισμένες συγκρίσεις




Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε και σε προεκλογική περίοδο. Έτσι είπα - μετά από ένα μικρό σερφάρισμα στο διαδίκτυο - να αναρτήσω ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που βρήκα.

Αφορά τον τρόπο με τον οποίο μιλάνε οι Έλληνες πολιτικοί.

Όλοι αναρωτιόμαστε για ποιό λόγο μιλάνε όλοι οι πολιτικοί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ανεξαρτήτου κόμματος και ιδεολογίας. Με αυτόν τον ξύλινο λόγο με τον οποίο περιγράφουν τις απόψεις τους. Πολλές φορές μάλιστα, κανείς δεν καταλαβαίνει τί ακριβώς περιγράφουν και ισχυρίζονται.

Εντάξει, έχουν και ένα δίκιο οι άνθρωποι. Αν δεν μιλήσουν με αυτόν τον ξύλινο λόγο, κανείς τους παίρνει στα σοβαρά, έτσι καταφεύγουν σε αυτήν την λύση. Αλλά υπάρχει και ένα όριο στις κλισέ απαντήσεις και τις προκατασκευασμένες επιχειρηματολογίες.

Πάντως μπορεί με τόσους συνδυασμούς ο καθένας μας να γίνει πολιτικός με εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία.

Και να μην ξεχνάμε, σε περίπτωση μετά από συγκρίσεις, καταλήξουμε σε ομοιότητες με Έλληνες πολιτικούς, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι συμπτώσεις και οι παρόμοιες καταστάσεις στην Ελλάδα, είναι τελείως τυχαίες και αναπάντεχες.

Υγ. Για να δείτε καλύτερα το άρθρο κλικάρεται πάνω στην εικόνα για να μεγεθυνθεί αυτόματα.

Κωνσταντινα Δεν Εισαι Μονη...

Η χωρα, οπως ολοι ακουσαμε ή διαβασαμε, βρισκεται πλεον σε προεκλογικη περιοδο.. Ωστοσο, στη δικη μου θεωρηση, ζητημα πιο ουσιωδες για αυτη τη βδομαδα, που δεν προβληθηκε σχεδον καθολου απο την πλειονοτητα των Μεσων Μαζικης Ενημερωσης, ηταν η συνεντευξη που εδωσε η Κωνσταντινα Κουνεβα στο σαιτ "Κουτι της Πανδωρας". (Ειναι πιο ουσιωδες, υπο την εννοια οτι οι εκλογες θα προκηρυσσονταν αναποφευκτα μεσα στους επομενους εξι μηνες και το μονο που απεμενε ηταν να ακουσουμε μια ημερομηνια...Ενω η ιστορια της Κωνσταντινας...)
Η ιστορια της Κωνσταντινας, απο τη Βουλγαρια, δεν ξερω σε ποσους ειναι γνωστη..Ειμαι σιγουρος πως καποιοι απο τους κρατουντες δυσαρεστηθηκαν γιατι ισως πηρε λιγο περισσοτερη διασταση απο ο,τι εκεινοι επεδιωκαν... Ολα αρχισαν στις 22 Δεκεμβρη 2008 (τι μηνας και αυτος??!) οταν η Κωνσταντινα Κουνεβα την ωρα που επεστρεφε σπιτι της, δεχτηκε επιθεση με καυστικο οξυ. Τις πρωτες μερες ηταν πολυ σοβαρος ο κινδυνος για την υγεια της Κωνσταντινας. 8 μηνες μετα νοσηλευεται ακομα στον Ευαγγελισμο, εχοντας υποστει ανεπανορθωτες βλαβες, οπως η απωλεια ορασης στο ματι, αλλα με αισθητα βελτιωμενη την υγεια της και με τον κινδυνο για τη ζωη της πια να μην υφισταται..
Η Κωνσταντινα Κουνεβα εργαζοταν στην εταιρεια Οικομετ που εχει αναλαβει τον καθαρισμο του Ησαπ. Η εταιρεια αυτη αξιοποιησε το νομικο καθεστως που επιτρεπει σε μια ιδιωτικη εταιρεια να αναλαμβανει υπερεργολαβικα τον καθαρισμο δημοσιων κρατικων φορεων. Οι εργαζομενοι στην Οικομετ ειναι κατα βαση μεταναστες, και αρκετοι καταγγελoουν ανοιχτα παραβιασεις εργασιακων δικαιωματων..
Η Κωνσταντινα Κουνεβα ειχε αναπτυξει εντονη συνδικαλιστικη δραση, με σκοπο να επιλυσει καποια απο τα προβληματα του κλαδου της. Οπως η ιδια ειχε δηλωσει σε Βελγο δημοσιογραφο που ειχε κανει ρεπορταζ το Νοεβριο για τον εργασιακο μεσαιωνα των μεταναστων, ειχε δεχτει απειλες για τη ζωη της. Σε τριμερη συναντηση που πραγματοποιηθηκε στις 26 Νοεμβριου στο Υπουργειο Απασχολησης, οργανωθηκε αντισυγκεντρωση απο σωματειο που ελεγχοταν απο την Οικομετ και εκει αποδοκιμαστηκε η Κουνεβα και αλλες συνδικαλιστριες. 3 μερες πριν δεχτει την επιθεση με βιτριολι, η Κουνεβα διαμαρτυρηθηκε εντονα στην Οικομετ για πλαστες υπογραφες δωρων..
Η γεματη επιτυχιες Ελληνικη Αστυνομια απεφανθη οτι η πραξη ειχε να κανει με την ερωτικη ζωη της Κωνσταντινας. Ο ανακριτης Ελευθεριος Γεωργιλης δεν βρηκε κατι μεμπτο στην ολη υποθεση και εισηγηθηκε την αρχειοθετηση της. Ο ιδιος ανακριτης ηταν αυτος που συμμετειχε στην αποφαση για παραταση της προφυλακισης του -ελευθερου πλεον- Θοδωρη Ηλιοπουλου. Μαλλον τα δυο αυτα γεγονοτα ειναι συμπτωματικα.
Ολα αυτα ωστοσο πεισμωνουν και την Κωνσταντινα και οσους τασσονται στο πλευρο της. Η Κωνσταντινα ειναι μια απο τις πολλες "αορατες μορφες" αυτης της πολης. Μεταναστρια που καθαριζει θα σου πουν οι περισσοτεροι.. Ποσο λαθος ομως κανουν? Η Κουνεβα με το που ηρθε στην Ελλαδα, διαβασε το Συνταγμα μας για να ξερει τα δικαιωματα της και να γνωριζει ποτε παραβιαζονται..
Σε μια κοινωνια σαν τη δικια μας ο μεταναστης φανταζει αδιαφορος..Στην καλυτερη περιπτωση! Ωστοσο, το διπτυχο μεταναστης-συνδικαλιστης (οχι με ξυλινη γλωσσα σαν ολους τους προβεβλημενους, αλλα με ουσιωδεις διεκδικησεις) φοβιζει.. Κανονικα, θα επρεπε να προβληματιζει... Γιατι τετοιοι ανθρωποι δεν επιλεγουν να επιβιωσουν (οπως πολλοι αυτοχθονες), αλλα να ζησουν... Και οχι με ψευτικους ορους, αλλα με τους δικους τους..Μην ξεροντας αν θα κερδισουν, αν θα χασουν, γνωριζοντας ομως πως θα πολεμησουν και θα διεκδικησουν...Καλη αναρρωση στην Κωνσταντινα και οπως λεει και το συνθημα ... να ξερει πως δεν ειναι μονη! Στο τελος της αναρτησης θα μπορεσετε να ακουσετε τη συνεντευξη της Κωνσταντινας Κουνεβα στο koutipandoras.gr



Υ.Γ 1 Μαζι με την συνεντευξη αυτη παραθετω ενα τραγουδι που γραφτηκε για την Κωνσταντινα Κουνεβα..
Το "τραγούδι της Κωνσταντίνας" το έχουν συνθέσει ο πολιτικός πρόσφυγας από τη Γουϊνέα Abdurahamane Touré και ο PAUL CARATINI "Simpol", Γάλλος συνθέτης και τραγουδιστής του χιπ χοπ στο Παρίσι. Τραγουδάει η Ξανθούλα Ντακοβάνου. Ιδέα και στίχοι της Σόνιας Μητραλιά.


Υ.Γ 2 Αν θελετε, οσοι δεν την εχετε δει, να παρακολουθησετε την εκπομπη "Ερευνα" του Παυλου Τσιμα, που αναφεροταν στην υποθεση της Κωνσταντινας Κουνεβα.. Θα καταλαβετε πολλα τοσο για την υποθεση, οσο και για τις εργασιακες συνθηκες στην Οικομετ και για πολλα αλλα παραπλευρα ζητηματα..


Υ.Γ 3 Πολλα στοιχεια ειναι παρμενα απο το "Κουτι της Πανδωρας", απο την "Ερευνα" και απο οσα εχω διαβασει στις αφισες και στα φυλλαδια που εχουν μοιραστει..


Υ.Γ 4 Να ευχαριστησω τον Kis, γιατι χωρις αυτον, δεν θα ειχαν ανεβει τα βιντεο.. Ελπιζω την επομενη φορα να μπορεσω να τα ανεβασω μονος μου.. Να καλωσορισω και γω την evangel και να της ευχηθω ολες οι αναρτησεις να ναι σαν την πρωτη που ανεβασε πριν 2 μερες..




















Ημερολόγια Πολιτικών

Ισως να είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Όλα πάνε τέλεια, βάσει σχεδίου.

Δεν περίμενα ποτέ να είναι τόσο εύκολο, ούτε περίμενα να προχωρήσουν όλα τόσο αρμονικά προς το όφελος και το συμφέρον μου.

Χτες το πρωί που ξύπνησα είχα το προαίσθημα ότι κάτι καλό θα μου συμβεί. Αλλά τόσο φοβερά νέα δεν τα έβλεπα ούτε και στα πιο τρελά και απλησίαστα όνειρα μου, τα οποία πάντοτε πίστευα οτι θα παραμείνουν όνειρα.

Βέβαια όλα πρέπει να συνεχίσουν να κυλάνε ομαλά, διότι έγινε μεν η αρχή - και όπως ξέρουμε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός - αλλά για να τα καταφέρω πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα.

Τί έγινε λοιπόν χτες? Δεν τα μάθατε, προκηρύχτηκαν βουλευτικές εκλογές. Πώπω τύχη. Άντε ντε δεν τον αντέχω άλλο αυτόν τον Καραμανλή. Στον λαιμό μου έχει κάτσει. Τόσες φορές μου έχει κλείσει τον δρόμο προς τον προεδρικό θώκο.

Καιρός μου, λοιπόν , να φτάσω και εγώ στην τίμια θέση που κάθησε και ο πατέρας μου ο πολυαγαπημένος.

Σήμερα , παρεπιμπτόντως, γιορτάζει και όλος ο ελληνικός λαός, εκτός από τους πολύ φανατικούς καραμανλικούς. Μόνον αυτοί δεν είναι σήμερα ευτυχισμένοι, αλλά με προβληματίζουν λίγο διότι πολύ δύσκολα θα καταφέρω να τους καταβάλλω. Αποτελούν ομολογουμένως έναν ιδιαιτέρως δύσκολοκατάβλητο αντίπαλο.

Αλλά θα τα καταφέρω...

Σήμερα εκτός από τον Ελληνικό λαό, πανηγυρίζει και το Πασόκ. Σαν σήμερα πριν κάμποσα χρόνια, ο - ένας από τους λίγους άξιους πολιτικούς αυτού του τόπου - Ανδρέας Παπανδρέου, ίδρυσε το κόμμα το οποίο κατα τα φαινόμενα θα κερδίσει τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. Αχ τι καλά!!! Καλά μου τα έλεγε ο πατέρας μου, ο άξιος αυτός πολιτικός άνδρας και πρωθυπουργός, ότι μετά τον Καραμανλή θα αναλάβεις εσύ την πρωθυπουργία αυτού του Κράτους, όπως είχε κάνει και εκείνος πριν 2 δεκαετίες.

Θα τα καταφέρω...

Δεν μένει πολύς καιρός, για να αναλάβω εγώ!!! Εγώ!!! Ποιός θα μου τό ' λεγε???

Μετά τον Ομπάμα στην Αμερική ήρθε και η δική μου σειρά να κυβερνήσω ένα δυτικού τύπου κράτος. Το Ελληνικό.

Όλα σήμερα έγιναν σύμφωνα με το δικό μου συμφέρον. Αν κάποιος μπορεί να αναφωνήσει ότι είναι ο νικητής της ημέρας μόνο εγώ μπορώ να το κάνω αυτό.

Ε ναι λοιπόν, Θα γίνω πρωθυπουργός. θα γίνουν όλα όπως μου τα έλεγε ο πατέρας μου...

'' Κορούλα μου, Ντόρα, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, κάποια μέρα θα γίνεις πρωθυπουργός... Γκούντου Γκούντου ''

Έχεις ψιλά;; - [Spare some change?? (αγγλιστί)]

Τόπος: Θησείο, Ημέρα: 23 Αυγούστου, Κυριακή και απογευματιάτικη ραστώνη, ημιξαπλωμένη σε καναπέ - «ανάκλιντρο» γνωστής τοπικής καφετέριας, υπό τον ήχο των τζιτζικιών, κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, ρουφώ ηδονικά τον παγωμένο freddocino μου και ταξιδεύω νοερά…Ξάφνου, τις σκέψεις μου διακόπτει ένα κοριτσάκι, ντυμένο με βρώμικη, σκισμένη φόρμα, θα’ ταν δε θα’ ταν 5 χρονών, το οποίο πλησιάζει το τραπέζι και με ύφος παραπονεμένο στα όρια του απελπισμένου, ρωτάει αν έχουμε ψιλά και ικετεύει να του δώσουμε…το κοριτσάκι διαδέχεται ένας «καημένος» κωφάλαλος, που πουλάει φακούς, μπρελόκ και λοιπά αξεσουάρ -τα πιο πολλά ήσσονος χρηστικής αξίας- προς 3 ευρώ, με την ακόλουθη ταμπελίτσα διευκρινιστική των δυστυχιών του, εκ των υστέρων, ένας μετανάστης, Πακιστανός θαρρώ, με περίσσειο πείσμα αυτή τη φορά, στα όρια του θράσους, αλλά και με την ίδια απελπισία των παιδιών, επιμένων, να μας πουλήσει τριαντάφυλλα με τα σπαστά ελληνικά του… «κυρία 1 εύρω μόνο…γκια σένα»…Στο σκηνικό ξεπροβάλλουν οι κλασσικοί έγχρωμοι πωλητές cds, που μοιάζουν όλοι ίδιοι, σαν να είναι φτιαγμένοι από το ίδιο πατρόν, άλλα παιδάκια, αθιγγανάκια και μη, με άδεια χέρια ή «πουλώντας» χαρτομάντιλα και λουλούδια, ναρκομανείς και «απλοί» επαίτες…και κάπου εκεί χάνω το λογαριασμό…πόσοι είναι τελικά…πόσοι θα περάσουν; Πόσες φορές; Ο Πακιστανός μετανάστης σίγουρα θα πέρασε και 5 φορές…«ο επιμένων νικά» το ξέρει καλά…όπως και…ο απελπισμένος κάνει τα πάντα για να βγει από τη μιζέρια, την πείνα και την εξαθλίωσή του… «αυτός δε φοβήθηκε, όταν πέρναγε τα σύνορα Τουρκίας - Ελλάδας, θα σταματήσει τώρα;»..αναρωτιέμαι σιωπηρά….η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης στο δρόμο για τους επαίτες των Αθηνών….
ΠΡΟΦΙΛ
Οι απόπειρες επαιτείας έχουν διπλασιαστεί μέσα στα τελευταία οκτώ χρόνια. Μέσα στο 2008 η αστυνομία κατέγραψε 882 απόπειρες επαιτείας. Ίσως να μην είναι ευρύτερα γνωστό, αλλά η επαιτεία είναι παράνομη, σύμφωνα με τους νόμους 407 και 409 του Ποινικού Κώδικα. Πιο αυστηρή είναι η ποινή για οποιονδήποτε εξωθεί κάποιον άλλο σε επαιτεία, ειδικά εάν είναι ανήλικοι, σωματικά ή διανοητικά ανάπηροι ή έχουν σωματική και διανοητική ασθένεια. Πρακτικά βέβαια οι ποινές είναι αμελητέες. Φυλάκιση μέχρι έξι μήνες ή κάποιο χρηματικό ποσό είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί.

Ποιοί είναι, όμως, αυτοί;..και πολύ συχνά αυτά (παιδάκια)..Γιατί κατέληξαν εκεί; Τι επιζητούν τελικά;

Η ερώτηση, καταρχάς, είναι «ποιός ακριβώς επαιτεί»; Ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει. Τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. δείχνουν ότι οι δράστες σε συντριπτική πλειοψηφία είναι αλλοδαποί (749 έναντι 133 Ελλήνων). Το προφίλ ενός ανθρώπου που ζητάει λεφτά από αγνώστους είναι πολυσχιδές και δύσκολα κατηγοριοποιείται: ναρκομανείς που ζητούν λεφτά για να πάρουν τη δόση τους, άστεγοι, μετανάστες, άποροι, αθίγγανοι, παιδιά κλπ...

Μορφές επαιτείας - Προβληματισμοί
Στο πολυδιάστατο του ερωτήματος «ποιός επαιτεί», όπως προαναφέραμε, συναντάμε πλείστες μορφές αυτής, φαινομενικά διαφορετικές μεταξύ τους (άστεγοι, μετανάστες, ναρκομανείς, παιδάκια κλπ), έχουν όμως κοινό παρονομαστή….
Ο ναρκομανής δε ζητάει μόνο για να πάρει τη δόση του, αλλά και για να φάει...μου έκανε εντύπωση κάποια φορά ένα τέτοιο παιδί (από τη Λαμία, «πεταμένο» στους δρόμους από την οικογένειά του, λόγω των ναρκωτικών), το οποίο μου ζήτησε ψιλά, γιατί πεινούσε…υποψιασμένη, καχύποπτη και περίεργη ταυτοχρόνως (σκέφτηκα, ότι αποκλείεται να τα θέλει για να φάει) τον παρότρυνα να πάμε μαζί να του πάρω κάτι να φάει…το δέχτηκε και μου έκανε εντύπωση, ότι ζήτησε χύμα παγωτό από παρακείμενο ζαχαροπλαστείο και σοκολάτες mars από το περίπτερο…σαν μικρό παιδάκι….Ο πατέρας, που πουλάει στυλό, γιατί έχει 4 παιδιά, ένα από αυτά με λευχαιμία και τη γυναίκα του άρρωστη χρόνια, ίσως λέει αλήθεια, ίσως και ψέμματα…
Αυτό που έχει σημασία είναι, ότι όλοι αυτοί οι επαίτες είναι φαινόμενα των καιρών μας, ο κοινός παρονομαστής είναι η απόρροια της έλλειψης κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας, της ανόδου της φτώχειας και της εξαθλίωσης, της απόρριψης….
Ειδικότερα, η περίπτωση των παιδιών χρήζει μεγαλύτερης προσοχής. Καταρχάς, πόσα παιδιά επαιτούν; Σύμφωνα με υπολογισμούς του Συνήγορου του Παιδιού, το νούμερο αγγίζει τις 150.000. Το θέμα είναι τι κάνεις, όταν βλέπεις ένα παιδί, να επαιτεί ή να πουλάει χαρτομάντιλα; Ελάχιστοι από μας αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι στη θέα αυτή…Λογικό ίσως…σκέφτεσαι…πού να «μπλέκεις»…Ακόμα, όμως και να θες να «μπλέξεις» δεν ξέρεις πού να απευθυνθείς. Σύμφωνα με το «Χαμόγελο του Παιδιού»: «Αν ένα παιδί είναι μόνο του στο σημείο της καταγγελίας, μπορούμε να πάμε κατευθείαν εκεί. (Φυσικά ενημερώνονται οι Δημόσιες Αρχές για να γίνει η διερεύνηση του περιβάλλοντός του). Όταν το παιδί συνοδεύεται από ενήλικα, ειδοποιείται ο εισαγγελέας δημόσιου φορέα και κάποιος κοινωνικός λειτουργός δημόσιου φορέα. Τα παιδιά μεταφέρονται αρχικά σε ένα Νοσοκομείο Παίδων, ενώ οι γονείς συνήθως αφήνονται ελεύθεροι, αφού πρακτικά οι ποινές περί επαιτείας είναι ελάχιστες. Μετά είναι στο χέρι του εισαγγελέα να αποφασίσει τι ακριβώς γίνεται. Εξαρτάται από την περίπτωση. Πολλά παιδιά επιστρέφουν κατευθείαν στους γονείς τους ή οι γονείς τα παίρνουν από το νοσοκομείο, ακόμα και χωρίς άδεια. Αν ο εισαγγελέας κρίνει, ότι το παιδί πρέπει να μείνει μακριά από τους γονείς, η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου θα αναζητήσει ένα χώρο φιλοξενίας». Τελικά, σύμφωνα πάλι με το «Χαμόγελο του Παιδιού», «..με το να δίνουμε λεφτά ενδυναμώνουμε το φαινόμενο. Καλό θα είναι να μη δίνουμε λεφτά και να ειδοποιούμε κάποιον ότι εκεί υπάρχει ένα παιδί που πουλάει χαρτομάντιλα» ενώ η ψυχολόγος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Praksis, Όλγα Μπαμπάνη αναφέρει, «..πως το πιο βασικό δεν είναι το αν θα δώσεις ή όχι λεφτά, αλλά το να φερθείς και να μιλήσεις σε αυτό το παιδί σαν να είναι παιδί».
Ας το παραδεχτούμε…Η επαιτεία είναι κι αυτή μια μάστιγα της εποχής μας. Τι κάνει, λοιπόν, το κράτος γι’ αυτούς τους ανθρώπους; Η κλασσική πλέον απορία! (..ειδικότερα, όταν πρόκειται για μικρά παιδιά). Εμείς; Μας αφορά το θέμα; Πώς το αντιμετωπίζουμε; Συγκινούμαστε; Δίνουμε ένα κέρμα από τα ψιλά μας, με σκοπό να απαλλαγούμε το γρηγορότερο και απλά αντιδρούμε σαν να είναι η ενοχλητική, εκνευριστική, μύγα, που έρχεται και κάθεται ακάλεστη στον παγωμένο μας καφέ ένα κυριακάτικο απόγευμα;… αδιαφορούμε κατά το «Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω» της κινέζικης παροιμίας ή στην πιο ακραία μορφή, φοβισμένοι (λογικά ίσως) κρύβουμε τσάντες, πορτοφόλια, κινητά;
ΥΓ. Σχετικό με το θέμα της επαιτείας, το πολύ πετυχημένο επεισόδιο (Season 11 - no.7) με τίτλο «The Night of the Living Homeless» της γνωστής αμερικάνικης σειράς Southpark, όπου θίγεται στην ακραία μορφή του το ζήτημα αυτό…Το story είναι, σε γενικές γραμμές το εξής: Oι επαίτες κατακλύζουν την κοινωνία του Southpark και με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο - «κραυγή»: «Spare some change? - Έχεις ψιλά;» εξωθούν μια ολόκληρη κοινωνία στην τρέλα και την απόγνωση, καθώς ως άλλα «τέρατα» (μας θυμίζουν τα ζόμπι του βιντεοκλιπ του «Thriller» του Michael Jackson), πλησιάζουν απειλητικά ανυποψίαστους - υποψιασμένους πολίτες, για να τους «πιουν το αίμα» δηλαδή τα ψιλά, από τα οποία επιβιώνουν….Δείτε το, αξίζει τον κόπο.
[Δύο Μαρτυρίες Επαιτείας:
Παράδειγμα πρώτο: Μητέρα που βρίσκεται στην Ελλάδα παράνομα με δυο παιδιά. Τα δυο παιδιά πουλάνε χαρτομάντιλα στο χώρο του πανεπιστημίου, γιατί εκεί έχει άσυλο. Μια κυρία κάνει καταγγελία στην αστυνομία πως εδώ και πολύ καιρό βλέπει τα παιδιά να δουλεύουν καθημερινά - η αστυνομία βρίσκει τα παιδιά, τα οποία ακολουθούν οικειοθελώς τους αστυνομικούς που τους έχουν δελεάσει με γλυκά. Οι αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι των παιδιών, βρίσκουν ένα φίλο της μητέρας, επίσης παράνομο, και, αφού τον κάνουν μαύρο στο ξύλο, τον απελαύνουν. Η μητέρα των παιδιών βρίσκεται στο νοσοκομείο. Πάνε στο νοσοκομείο να τη βρουν, αλλά ευτυχώς μεσολαβεί γιατρός, ο οποίος τους λέει πως είναι έγκυος και δεν γίνεται να την πάρουν από το νοσοκομείο. Η κατάσταση καταλήγει σε ένα θριαμβευτικό αδιέξοδο - η αστυνομία αφήνει τα παιδιά, η μητέρα θυμώνει με τα παιδιά που ακολούθησαν οικειοθελώς τους αστυνομικούς και τα παιδιά καταλήγουν να δουλεύουν ακόμα περισσότερες ώρες για να ξεθυμώσει η μητέρα.
Παράδειγμα δεύτερο: Μητέρα με ένα γιο, δουλεύει, αλλά τα λεφτά δεν της φτάνουν. Τα βράδια ο γιος πουλάει χαρτομάντιλα σε ταβέρνες, ενώ η μητέρα τον περιμένει υπομονετικά απέξω. Σε μια συγκεκριμένη ταβέρνα υπάρχει ένας κύριος που συμπαθεί πολύ το παιδάκι - αγοράζει πάντα χαρτομάντιλα και του δίνει φαγητό. Η μητέρα παροτρύνει το γιο της να πηγαίνει κοντά σε αυτό τον κύριο γιατί «τον προσέχει». Ο κύριος, προκειμένου «να σώσει» το παιδάκι, φωνάζει την αστυνομία και κάνει μήνυση στη μητέρα. Η υπόθεση καταλήγει σε δίκη - το μόνο που γίνεται μέσα από τη δίκη είναι ότι η μητέρα χρεώνεται με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, το οποίο δεν διαθέτει. Ο κύριος απογοητευμένος πληρώνει το ποσό της μητέρας.]

(ΥΠΟ)ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αρκετά στοιχεία, προέρχονται από το εξαιρετικό άρθρο της Δέσποινας Τριβόλη, Οι Επαίτες της Αθήνας, Lifo magazine, Μάρτης 2009.