Home (not) alone!

-Ευαγγελία παιδί μου γύρισες;
-Ναι μαμά (..για να με βλέπεις εδώ σημαίνει, πως γύρισα!)
-Θα έρθεις να φας;
-Μισό λεπτό μαμά, μόλις μπήκα σπίτι!
-Ναι, αλλά θα κρυώσει το φαγητό και μετά δε θα σ’ αρέσει.
-Ε, ας κρυώσει!!(…με τέτοια πείνα, που έχω εγώ τρώω και σένα!!)
-Είπες κάτι;;
-Όχι, μαμά. Απλά θέλω πρώτα να αλλάξω!
-Ε, τι στέκεσαι τότε τόση ώρα; Πήγαινε γρήγορα να αλλάξεις και να’ ρθεις να φας!!

…………

-Μην τρως βιαστικά, θα σου κάτσει καμμιά μπουκιά στο λαιμό.
-Μαμά, η μπουκιά θα μου κάτσει, που με αναγκάζεις να μιλάω με μπουκωμένο στόμα!
-Παιδί μου, τι έχεις; Σαν στεναχωρημένη μου φαίνεσαι! Σαν να έχεις νεύρα…Δεν είσαι καλά…το βλέπω εγώ...η μανούλα τα καταλαβαίνει όλα!
-Βρε μαμά τι να έχω…απλά κουρασμένη είμαι και δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση. Αυτό είναι όλο…(έχω κι εσένα την ανακρίτρια α΄ βαθμού πάνω στο κεφάλι μου!).
-Εγώ παιδί μου για το καλό σου νοιάζομαι…(παραπονεμένο ύφος)…Βρε! Μάνα είναι μόνο μία (ψευτοθυμωμένο - πατριωτικό ύφος)…Αχ! Κάποτε θα με ζητάς, όπως εγώ τη δική μου μάνα, αλλά δε θα με έχεις!!(μακάβριο ύφος).

…………..

-Μαμά, μπαμπά! Χαμηλώστε τις τηλεοράσεις! Διαβάζω (δουλεύω, κοιμάμαι…)…Μα καλά είστε τόσο αναίσθητοι;
-(μητέρα)Α…σε παρακαλώ! Θέλω να δω τη Βουγιουκλάκη…δε φταίω εγώ… ο πατέρας σου έχει δυνατά τον Χατζηνικολάου…
-(πατέρας)Εγώ; Τι; Ποιός;…Τι λέει;
-(η «υποφαινομένη») Πφφφ…δε βγάζω άκρη μαζί σας…φεύγω…!!
-(μητέρα στον πατέρα) Είδες; Το έδιωξες το παιδί!! (και συνεχίζει)… (μητέρα σε εμένα) Ναι καλά τώρα! Πες, ότι ήθελες να πας βολτίτσα! (χεχεχε…ποιά είσαι βρε, που το ανακάλυψες!Το FBI χάνει ένα ταλέντο της κατασκοπίας!)…
Μετά από δυο λεπτά…-(πατέρας) Ορίστε, την έβαλα στο αθόρυβο να δούμε τι θα καταλάβετε….όλο εγώ φταίω εδώ μέσα!!

…………..

-(11.00 μμ.) (μητέρα) Πού πας παιδί μου;
-Βόλτα!
-Τέτοια ώρα; Ξέρεις τι κόσμος κυκλοφορεί έξω τέτοια ώρα;
-Ξέρω…(κορίτσια, όπως εγώ, που βγαίνουν έξω για τη βραδινή τους διασκέδαση)…
-Δε φοβάσαι;
-Όχι, δε φοβάμαι…εδώ και χρόνια τέτοια ώρα βγαίνω έξω..
-Ναι, αλλά μία φορά θα συμβεί το κακό!
-(μητέρα στον πατέρα) Πες και συ κάτι!
-(πατέρας)Ναι…βρε παιδί μου τέτοια ώρα έξω…υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι…
-Μια βόλτα πάω!! Έλεος!!
-(πατέρας) Χτες δεν πήγες σινεμά; Πάλι βόλτα; Δε σου έφτασε;
-(μητέρα) Με ποιόν θα πας και πού;
-Με τις φίλες μου στο Θησείο.
-(μητέρα)Α!…με τη Σ… και τη Σ… (οι κολλητές μου)…Ε πες το…γιατί δεν το λες; (γιατί πρέπει να το πω άραγε;;;)
-Ναι μαμά! Τελείωσε η ανάκριση;
-(μητέρα) Εγώ φταίω που ενδιαφέρομαι! Δεν ντρέπεσαι να μιλάς έτσι στη μάνα σου;; Δεν πρέπει η μητέρα σου, να ξέρει πού θα είσαι και με ποιόν; Άμα πάθεις κάτι εγώ θα τρέξω! Ποιός θα τρέξει; Σε νοιάζεται κανένας άλλος σαν τη μανούλα;!! (το παραλήρημα συνεχίζεται κι εγώ έχω…φύγειειει…από μακριά ακούγεται αχνά μια γνώριμη φωνή…)…-Να γυρίσεις νωρίς!!!

…………...


Το να ζεις με τους γονείς σου, στα (κλεισμένα) 27 σου χρόνια σημαίνει κάτι. Κάτι για σένα, προφανώς. Τι;; Ότι κάτι πάει στραβά. Κάτι δεν έχει πάει καλά, κάτι δε λειτούργησε, όπως θα έπρεπε. Σε σένα και στην κοινωνία, που ζεις. Η βασικότερη «δικαιολογία» για αυτή τη συγκατοίκηση είναι η οικονομική εξάρτηση (κατά το αντίθετο της πολυσυζητημένης οικονομικής ανεξαρτησίας). Αυτή η κατάσταση, του να συμβιώνεις με τους γονείς, τείνει σε νοσηρή παθολογία (εάν δεν είναι ήδη). Δεν είναι δυνατόν, να θεωρούμε φυσιολογική, τη συμβίωση με τους γονείς μας, οι οποίοι έχουν πατήσει τα 60. Άλλες ανάγκες, άλλη νοοτροπία έχουν οι γονείς μας, άλλες εμείς…άλλα τα θέλω τους, άλλα τα δικά μας…Ο άνθρωπος μεγαλώνοντας αλλάζει…Θα το έχετε παρατηρήσει και εσείς…ο γονιός δεν είναι ο ίδιος στα 35, 45, 55….μεγαλώνει, γίνεται γκρινιάρης, παραξενεύει, αλλοιώνεται…και τελικά μεταμορφώνεται!...σε κάτι, που πλέον αναγνωρίζουμε με δυσκολία, σαν να ζεις με ένα άλιεν, χωρίς υπερβολή…όπως λέει χαρακτηριστικά ένας φίλος για τους γονείς του… «είναι σαν να έχουν πάθει εγκεφαλικό!». Προς Θεού, δεν εννοώ να είναι όντως άρρωστοι, με εγκεφαλικό (χτύπα ξύλο!), αλλά να συμπεριφέρονται σαν να είναι εκτός τόπου, χρόνου, παρούσης κατάστασης…σαν να μην καταλαβαίνουν τι τους λες, σαν να έχουν πάθει ανία, αποβλάκωση…
Το κυριότερο (!) όμως πρόβλημα, τελικά, είναι, ότι όλοι οι γονείς ανεξαρτήτως, πνευματικής διαύγειας, ποτέ δε θα σταματήσουν, να μας βλέπουν ως παιδιά!!...και δεν εννοώ παιδιά τους, (πράγμα αυτονόητο), αλλά ως μικρά παιδάκια, τα οποία χρήζουν προστασίας, στοργής και προδέρμ!...Αλλοίμονο!.. από εκεί ξεκινούν όλα τα προβλήματα…από το ότι δεν έχουν καταλάβει, ότι μεγαλώσαμε..και ούτε πρόκειται!

….αλλά ας γυρίσουμε πίσω στην παιδική ηλικία μας….Τότε, που όλα έμοιαζαν εύκολα και ανέμελα, τότε, που όλα μας τα έδιναν στο χέρι, δεν έπρεπε να αγωνιστούμε για τίποτα άλλο πέραν των καλών βαθμών, που «έπρεπε» να φέρουμε στο σπίτι…τότε, που η ασφάλεια και η σιγουριά, που σου ενέπνεε το ζεστό σπιτικό σου και οι γονείς σου ήταν απαραίτητο συστατικό μετά το γαλατάκι σου (ΝΟΥΝΟΥ) και το βραστό αυγουλάκι σου (αλήθεια θυμάστε το χαριτωμένο μεταλλικό μπολάκι σε σχήμα αυγού, που έμπαινε το βραστό αυγό μας;)…..Ε, λοιπόν….πέρασε πολύύύςςς καιρός από τότε….!!
Δεν κατηγορώ τους γονείς, που ακόμη μας θυμούνται με τα κοτσιδάκια και τα κοντά παντελονάκια…αυτοί έχουν μείνει σ’ εκείνη την ηλικία, σε εκείνα τα χρόνια, γιατί ίσως έτσι αισθάνονται νέοι και χρήσιμοι....είναι λογικό….όλοι έτσι θέλουμε να αισθανόμαστε….

Όμως, εμείς;…Εμείς τι κάνουμε; Τι θέλουμε; Γιατί δε φεύγουμε από το σπίτι; Τι ανάγκες μας καλύπτουμε; Δεν έχουμε λεφτά; Κάνουμε υπομονή μαζεύοντας χρήματα για ένα στεγαστικό δάνειο; Ως πότε; Τι νιώθουμε; Έχουμε προσωπική ζωή; Ή είναι κι αυτή θυσιασμένη στη θυσιασμένη μας ζωή… στο «χρυσό κλουβί» μας; Πότε θα απογαλακτιστούμε και θα κόψουμε τον ομφάλιο λώρο; τα αόρατα δεσμά, που μας κρατούν «δεμένους» πισθάγκωνα με τους γονείς; Μήπως είμαστε απλά βολεμένοι; Μήπως τελικά οι γονείς δεν είναι οι «δεσμοφύλακές» μας, αλλά το άλλοθι μας;….

…Σε λίγο 30ρίζω…Ναι ε;…Όντως…δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Αλλά έχουμε χρόνο μέχρι τότε…Χμμ …πείνασα…πρέπει να φάω κάτι….

……………..

-Μαμάάά….πεινάω!!!
-Έλα Λιλίκα, πού είσαι; Σε περιμένει το αγαπημένο σου φαγητό! Σούπα με χορταρικά!!
-Μαμάκα, βάλε μου και γάλα κρύο…είναι φρέσκο ε;
-Ναι, βεβαίως! Είναι δυνατόν να σου έδινε η μαμά σου χαλασμένο;
-Μαμά…σ’ αγαπάω!
-Κι εγώ μανιτάρι μου!! Θυμάσαι, που μ’ έλεγες έτσι, όταν ήσουν μικρούλα;
-Θυμάμαι!! (Θυμάμαι, θυμάμαι…ωραίες εποχές!!!)

………………

ΥΓ 1. Οι ανωτέρω (σουρεάλ, πράγματι) διάλογοι είναι βγαλμένοι μέσα από την καθημερινότητα και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική… είναι απλά η (σουρεάλ) πραγματικότητα.

ΥΓ2. ΜΠΑΜΠΑ, να τα εκατοστήσεις!!!:D

ΥΓ3. Η ζωή με τα αδέρφια είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, που θα αναλύσουμε άλλη φορά...:P