Αστικες Χαοτικες Διαδρομες

Το ξυπνημα δεν ηταν και ποολυ πρωινο σημερα.Ακουω λιγο μουσικη και ετοιμαζομαι να βγω.Λιγες δουλειες αλλα αρκετη ορεξη για βολτα. Μεσημερι "στης πολης το κεντρο και οχι ενας, αλλα πολλοι μπατσοι..στο ενα μετρο". Οι κυβερνησεις ξερουν να ικανοποιοουν τις λαικες επιταγες για ασφαλεια και η αστυνομευση στους κεντρικους δρομους της Αθηνας δεν με προβληματιζει καθολου. Ειμαι ενας ευσυνειδητος πολιτης! Δεν αντιπροσωπευω κατι το διαφορετικο, οποτε δεν θα πεσω καν θυμα καποιων περιεργων ματιων, ουτε απο τα οργανα της ταξης, ουτε απο τους πολλους ανησυχουντες.
"Στα χιλια ταξικα της πολης προσωπα παρατηρω και ολα μου μοιαζουν τοσο απροσωπα".. Μια συγχρονη μεγαλουπολη που σεβεται τον ευατο της.. Μου μοιραζεται ενα φυλλαδιο. Η ιστορια που περιγραφει κατι μου θυμιζει.. Ζαρντινιερες, πρασινα παππουτσια, πιτζαμες κτλ. Παλι καλα, σκεφτομαι, που δεν εχουν μακρυνει τοσο τα μαλλια μου για να μπορουν να γινουν ραστα.. Που ξερεις ποιος θα ειναι ο επομενος Μαριος? Που ξερεις ποιο θα ειναι το επομενο ατρανταχτο αποδεικτικο στοιχειο που θα προσκομισουν οι αστυνομικες αρχες?
"Στην εποχη αυτη που ζουμε τωμ μετριων.. Ειναι ο στιχος που στριφογυρναει στο μυαλο μου. Την ιδια ωρα στον Ηλεκτρικο ενας θυμωμενος security τραβαει με τη βια ενα ναρκομανη για να βγει απο το τρενο.. Σκεφτομαι οτι ο χαρακτηρισμος "μετριος" ειναι πολυ επιεικης για να περιγραψει τετοιες καταστασεις.. Και δυστυχως αυτην τη αρρωστια της αθλιοτητας(ή της μετριοτητας)την κολλας ευκολα..και καμια φοτα νιωθεις πως γινεσαι ο,τι αντιπαθεις.. Απαισιο συναισθημα
Κανω μια σταση σε ενα βιβλιοπωλειο..Ειναι απο τις λιγες στιγμες που κλεινω τη μουσικη γιατι προτιμω να ακουω τον ηχο απο τις σελιδες που ανοιγοκλεινουν. Ειναι σιγουρα πιο ελκυστικος απ΄τα κορναρισματα των αγανακτισμενων οδηγων. Παιρνω δυο μικρα βιβλιαρακια.. Τωρα το ποτε θα τα διαβασω δεν ξερω. Η εννοια του χρονου ειναι λιγο συνθετη! Ξαναβαζω μουσικη.."Κρυψ΄τα βιβλια αν τα βρουν θα μας τραβανε".. Ρε λες?!Βεβαια και ο Οργουελ οταν εγραφε το 1984 θα φανταζοταν οτι θα επιβεβαιωνοταν τοσο γρηγορα?
Καλυτερα να αλλαξω τραγουδι γιατι αρχιζουν και αυτες οι παραξενεςσ σκεψεις και δεν ξερω που μπορουν να καταληξουν.. "Ταξιδευω σε μερη που χουν αυτα που γυρευω".. Δικοπο μαχαιρι τα ταξιδια αυτα του μυαλου. Υπαρχει ο φοβος να μεινεις προσηλωμενος εκει και να λησμονησεις την πραγματικοτητα που απεικονιζεται στην καθημερινοτητα του.. Σαν να λεμε οτι ονειρευεσαι να κανεις ποδηλατο στο κεντρο της Αθηνας και να πας μετα σε κανα παρκο για να ξεκουραστεις. Πολυτελειες! Πικρια.. Μπαινω στο λεωφορειο.. Προχειρη σκεψη που διακοπτεται απο μια γνωστη φωνη
..."Ακομα και τα ποιηματα δεν προκαλουν σκιρτηματα"..Δικιο εχει! Ετσι πρεπει να ειναι. Σε μια κοινωνια που μπορει να ξερει τα παντα για καθε ειδους τσοντα, αλλα δεν μαθαινει ποτε οτι η Κικη Δημουλα βραβευτηκε απο γαλλικο πανεπιστημιο δεν πρεπει να ζητας το παραλογο.. Το λεωφορειο πλησιαζει στη σχολη. Κοιταω δεξια και αριστερα τα graffiti. Ακινδυνη περιοχη για γκραφιταδες.. Μεχρι να γεμισουν οι πολεις απο αστυνομικους και να χρειαστουν και μερικοι στις πανεπιστημιουπολεις. Διπλα σε ενα ομορφο σχεδιο ξεπροβαλλει μια αγαπημενη φραση της Κατερινας Γωγου.. "Ποτε δεν σημαδευουν στα ποδια, στο μυαλο ειν' ο στοχος. Το νου σου". Τελικα τα ποηματα (ισως και μια αραδα λεξεων) μπορουν να προκαλεσουν σκιρτηματα. Παλι καλα!
Φτανω στην πυλη. Η φωνη της Ελευθεριας δυνατα!"Δεν ειν' ο κοσμος σου αυτος, ειναι διαφορετικος".. Μια-δυο συχητησεις στη σχολη μου το επιβεβαιωνουν. Ο κοσμος τους μου μοιαζει τοσο αντιαισθητικος και αφορητα ασφυκτικος. Τουλαχιστον ειμαι τυχερος γιατι στο δικο μας κοσμο, στο δικο μου κοσμο δε νιωθω μονος. Σκεφτομαι να γραψω κανα στιχακι για αυτην την κατασταση. Αν βγουν πολλοι στιχοι θα το πω "Ο Μονολογος ενος Αυτοεξοριστου". Σκοτεινιαζει.
"Ψαχνω κατι να βρω και εχω τα αστρα σημαδια μα ειμαι ακομα εδω στα μεγαλα σκοταδια".. Η αισθηση του σκοταδιου σε αυτο το μερος ειναι επικινδυνα ερωτευσιμη. Εχω μαζι μου τις τοσες αναμνησεις. Καθε ασχημη σκεψη εχει πει αντιο προ πολλου. Αχνοφαινεσαι.. Τωρα τελευταια μιλαμε συχνα. Συχνα δεν καταλαβαινομαστε, για αυτο με καθε απλοτητα σου λεω.."να προσεχεις".. Βασικα, να μας προσεχεις, γιατι χώρια μπορει να ειμαστε τιποτα, αλλα μαζι μπορει να ειμαστε τα παντα.. Καληνυχτα..

υ.γ 1 Οι στιχοι που ειναι μεσα σε εισαγωγικα ειναι απο τα εξης τραγουδια:
Καμερα στραμμενη πανω μου (Active Member), Ζωντας σε μερες αφθονιας(λιγο παραλλαγμενος, οπου λεω απροσωπα λεει προσφορα, απο τους Propaganda), Μελωδια της Παρακμης (Active Member), Εξω απο την πορτα μας (Active Member), Ταξιδευω (Στιχοιμα), Πισωπλατα μπερδεμενα σχεδια (Emes), Φοβαμαι (Ροδες), Στα Μεγαλα Σκοταδια(Prohja)

υ.γ. 2 Στο freemariosz.wordpress.com μπορειτε να διαβασετε λεπτομερως τι εχει γινει με τον Μαριο που ειναι στη φυλακη εδω και σχεδον 20 μερες.. Solidarite....

Μαντόνα

Τόσο καιρό έβλεπα το δέντρο
και έχανα το δάσος.
Αλλά πια όλα ξεδιάλυναν.

Κατακάθησε ο κουρνιαχτός.

Ήταν τόσο απλό να το καταλάβω
αλλά αναλώθηκα
σε υποθέσεις,
σε ψευτοεπιλογές,
και σε αρνήσεις.

Τελικά μεγάλη φάκα το μίσος.
Φαίνεται μόνον το τυράκι.
Αλλά σε εγκλωβίζει
χωρίς διέξοδο.

Θέλει κόπο να μισήσεις κάποιον.
Ιδίως κάποιον που νοιάζεσαι.

Θες αφορμές,
Έχεις ανάγκη κάτι.
Να χρησιμοποιήσεις,
Το οτιδήποτε.

Αλλά τελικά αυτό το Κάτι,
είναι που δεν σε αφήνει
να αφεθείς
στα μαύρα δόντια
και την κίτρινη όψη
του Μίσους.

Όλα παραμερίζουν μπροστά του.
Πέφτουν άψυχα,
ανενεργά,
νεκρά.

Τότε μένει μόνη.

Εκείνη.
Ορθή.
Στεντωρεία.
Αγέρωχη.

Να στέκεται ανάμεσα στα πτώματα,
τα αποσυντηθέμενα κουφάρια,
του Ψέμματος,
της Οργής,
του Μίσους.

Λάθος εντύπωση έχουν ορισμένοι.
Υποστηρίζουν εσφαλμένα
ότι στο τέλος επιβιώνει η Αλήθεια.

Στο τέλος υπερισχύει
πάντοτε
η Αγάπη.

Το ποτήρι δεν είναι πάντα ... μισοάδειο !!!

Έχω πραγματικά κουραστεί και εξουθενωθεί ψυχικά, σωματικά και διανοητικά.

Δεν αντέχω άλλο το κλάμα και τον οδυρμό για τα περί πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας θέματα.

Όλοι , ανεξαιρέτως , τα έχουμε ακούσει, διαβάσει, μπουχτίσει.

Πρέπει να καταλάβουμε όμως ότι τα πάντα στην Ζωή στηρίζονται στην αλάνθαστη και ακαταμάχητη επίδραση της ισορροπίας.

Ρε αδερφέ , δεν γίνεται να πηγαίνουν ΟΛΑ τόσο χάλια, όσο θέλουν να μας πείσουν.

Κάπου θα υπάρχει και Φώς στο τούνελ.

Το Φώς στην άκρη του τούνελ , ευτυχώς κατά την γνώμη μου υπάρχει, όσο και αν κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.

Όσο ένας τομέας της καθημερινότητας πάει από το Κακό στο χειρότερο, τότε αντιστοίχως και άλλοι τομείς , εκ διαμέτρου αντίθετοι, πάνε αντιστοίχως από το καλό στο καλύτερο.

Ας τα αναλύσουμε λίγο ψύχραιμα τα πράγματα.

Αρχικά σε ποιους τομείς αναφέρομαι.

Όπως και ανέφερα παραπάνω, οι τομείς στους οποίους πάμε από το Κακό στο χειρότερο, είναι όλοι οι τομείς οι οποίοι έχουν να κάνουν είτε άμεσα είτε έμμεσα με το χρήμα και την επίδραση του πάνω στην καθημερινότητα μας.

Το Χρήμα και τα αγαθά πλέον σήμερα θεωρούνται το απόγειο της καταξίωσης και της προσωπικής επιτυχίας. Ο Κολοφώνας της Ανθρώπινης Ύπαρξης.

Η μόνη μας ενασχόληση είναι το κέρδος , το χρήμα, τα Φράγκα.

Όμως όλα αυτά που προείπα έχουν ως πυρήνα τους τα νούμερα.
Τα νούμερα όμως με την σειρά τους βασίζονται στον υπολογισμό.
Και ο υπολογισμός βασίζεται σε νόμους και κατ’ επέκταση στην Λογική.

Επομένως εξάγεται το συμπέρασμα ότι την σήμερον ημέρα υπάρχει έλλειμμα και κακοδιαχείριση της λογικής.

Όμως είπαμε.

Ότι κατεβαίνει και πλησιάζει τον πάτο , το αντιστρόφως ανάλογο του, ανεβαίνει και φτάνει στο απόγειο.

Τι είναι όμως το αντίθετο της ψυχρής και προκαθορισμένης μέσα σε στενά πλαίσια Λογικής?

Το αντίθετο αποτελεί η ελεύθερη σκέψη , η ακαταπόνητη Δημιουργικότητα και η ανεξάντλητη Καλλιτεχνία.

Σε κάθε ιστορική περίοδο οικονομικής και κοινωνικής Ύφεσης, η παραγωγή μοναδικών έργων και η ανάδειξη καλλιτεχνών είναι αντιστρόφως ανάλογη με την Οικονομική και Κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε.

Δηλαδή όσο πέφτει ο πήχης της κοινωνικών προτύπων, παραδείγματα άπειρα σήμερα, τόσο ανεβαίνει ο πήχης των καλλιτεχνών σε όλα τα επίπεδα. Σε όποια μορφή τέχνης και αν μεταφράζεται η Δημιουργικότητα.

Όμως η Τέχνη που φτάνει στις μάζες, έστω και αν δεν θεωρείται η Μεγάλη Τέχνη, όπως η Ζωγραφική , η Γλυπτική ή η Ποίηση, είναι η Μουσική.

Η Μουσική φτάνει, συνακολουθούμενη με μια μορφής ποίησης, στο πολύ κοινό.

Έτσι παρατηρείται μια άνθιση στην ελληνική μουσική, εκεί που για χρόνια η μορφή αυτής της Τέχνης, βυθιζόταν διότι βασιζόταν στο ευκαιριακό , το εύκολο, την ξενομανία και τον μιμητισμό.

Τα πάντα συνέβαιναν και εκεί για το Χρήμα και το Κέρδος.

Εκεί οφείλεται, κατά την ταπεινή μου άποψη, και ο ξεπεσμός της ελληνικής μουσικής Βιομηχανίας, με ταυτόχρονες εκλάμψεις και εξαιρέσεις βέβαια.

Όμως πενία Τέχνες κατεργάζεται, όπως λέει και το επίκαιρο γνωμικό του θυμόσοφου Λαού.

Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι Τέχνες που παράγονται είναι εξαιρετικής ποιότητας.

Όλα αυτά τα γράφω επ’ αφορμή ενός μουσικού συμβάντος.

Την Τρίτη 16/3/2010 γιόρτασε ο Μουσικός Ραδιοφωνικός σταθμός FREEDOM 88,9 τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του. Το όνομα και μόνο του σταθμού αυτού καταδεικνύει πρόδηλα την λειτουργία του. ‘Απελευθέρωση’ από τα παλιά μας δεσμά. Τα πέδικλα που είχε φορέσει το Χρήμα στην Δημιουργικότητα.

Το ευχάριστο είναι ότι αυτός ο σταθμός ξεκίνησε, πριν ένα χρόνο ακριβώς, ως εναλλακτικός και έχει καθιερώσει περισσότερους καλλιτέχνες παρά όλοι μαζί οι ‘mainstream’ και καθεστωτικοί σταθμοί συνολικά.

Εκεί ήταν προσκεκλημένοι και τραγούδησαν ζωντανά όλοι οι νέοι καλλιτέχνες, στους οποίους πρέπει να δώσει κανείς βάση και αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει την καριέρα τους, διότι θα μας απασχολήσουν τα χρόνια που έρχονται.

Με τόση διαφήμιση, θα νομίζει κανείς ότι έχω μετοχές του σταθμού εξ’ ου και η προσπάθεια μου να τον αναδείξω.

Όμως νιώθω ότι είναι μια Όαση μέσα στα καθιερωμένα.

Ήταν πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες , που και μόνο καταγραφή να κάνουμε, γεμίζουν ολόκληρη παράγραφο.

Στην 18ωρη παραγωγή συμμετείχαν 35 καλλιτέχνες και ερμήνευσαν είτε δικά τους είτε άλλων τραγούδια. Οι Ska Bangies, Rosebleed, Ο Ζακ Στεφάνου, Η Joana Drigo, Οι Αλκή, Ο Φίλιππος Πλιάτσικας, O Μίλτος Πασχαλίδης, Ο Ευριπίδης Ζεμενίδης, Ο Ορέστης Ντάντος, Η Μάρω Μαρκέλλου, Ο Στάθης Δρογώσης, Ο Πάνος Μουζουράκης, O Λεωνίδας Μπαλάφας, Τα Κόκκινα Χαλιά, Οι MATISSE, οι Lexicon Project, Ο Ησαϊας Ματιάμπα, οι GAD, Οι No Profile, O Rous, οι Domenica, ο Μύρωνας Στρατής, O Γιώργος Μυλωνάς, Οι Μέλισσες, ο Γιώργος Καραδήμος, ο Κωστής Μαραβέγιας, οι ΟΝΑΡ και η Θεοδοσία Τσάτσου.

Όλοι αυτοί είναι ενδεικτικοί για την άνθιση που παρατηρείται στην ελληνική μουσική τα τελευταία δύο χρόνια. Θα μπορούσαν να έχουν τραγουδήσει και άλλοι τόσοι ακόμα.

Αλλά νόημα δεν έχουν τα πρόσωπα. Το πραγματικά αισιόδοξο μήνυμα όλης αυτής της εκδήλωσης ήταν ο τρόπος που αποδόθηκε.

Ακόμα και καταξιωμένοι στον χώρο καλλιτέχνες, όπως ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Θεοδοσία Τσάτσου, έχουν ένα κοινό γνώρισμα με τα νέα παιδιά που είναι τώρα στα ξεκινήματα τους.

Όλοι ανεξαιρέτως έβγαζαν έναν κοινό αέρα ‘ερασιτέχνη’.

Κανένας δεν είχε τουπέ ούτε φάνηκε να ‘ποζάρει’ μπροστά από το ραδιοφωνικό μικρόφωνο.

Όλοι προσπάθησαν, και αυτό φαίνεται και μέσα από την μουσική τους, να δείξουν την δουλειά τους και να βασιστούν στα προσωπικά τους αισθητικά κριτήρια και όχι να γράψουν εύπεπτη και επιφανειακή μουσική μόνο και μόνο να πλουτίσουν.

Μην κατηγορηθώ ότι υποστηρίζω κάποιους , λες και εκείνοι δεν αμείβονται για όσα κάνουν. Φυσικά και αμείβονται αλλά θεωρώ ότι δεν φτιάχνουν Μουσική ώστε να πλουτίσουν αλλά Μουσική για την Μουσική.

Αν αυτά που δημιουργούν είναι ποιοτικά και πουλάνε έχει καλώς και αποκομίζουν κέρδη.
Ακόμα και μέσα στα προηγούμενα Χρόνια, που η Μουσική ήταν το εύκολο, πρώτοι στις πωλήσεις ήταν οι θεωρούμενοι ‘ποιοτικοί’ και ‘έντεχνοι’ όπως η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου και αρκετοί άλλοι.

Άρα ένας πολύ καλός δρόμος προς την Δόξα και το Χρήμα είναι η Καλή Μουσική.

Όπως είπε άλλωστε και ο Κωστής Μαραβέγιας σε μια εκ των συνεντεύξεων στο σταθμό« δεν υπάρχουν ‘ποιοτικοί’ και ‘εμπορικοί’ καλλιτέχνες, υπάρχουν πολύ απλά ‘έντεχνοι’ και ‘άτεχνοι’».

Έχει απόλυτο δίκιο. Σε όλες τις μορφές της Μουσικής υπάρχουν και τα διαμάντια και η φύρα, δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική αλλά καλοί και κακοί καλλιτέχνες.

Δεν γνωρίζω αν όλα τα μουσικά συγκροτήματα και οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες θα πετύχουν και θα κάνουν την καριέρα που τους αξίζει.

Είμαι σίγουρος όμως ότι θα βασιστούν στα πόδια τους και στην προσωπική τους Κρίση και νομίζω ότι αυτό είναι ότι πιο ελπιδοφόρο, διότι προσωπική Άποψη σημαίνει δημιουργικότητα και η δημιουργικότητα σημαίνει παραγωγή και άνοδος.

Άρα μήπως έφτασε η Ώρα επιτέλους να δούμε και μια φορά το ποτήρι … μισογεμάτο ???

Σκέψεις πάνω από τα σύννεφα

Επιστροφή στην βάση μας λοιπόν…

Όλα μοιάζουν τόσο μακρινά, διότι την τελευταία φορά που ανανεώθηκαν άρθρα μου ήταν την περασμένη χρονιά.

Συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα τους περασμένους τρείς μήνες, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά κοινωνικά αλλά κυρίως οικονομικά.

Υπό κανονικές συνθήκες τα κείμενα μου ίσως και να ανανεώνονταν σε καθημερινή βάση. Ήταν τόσος ο πλουραλισμός των θεμάτων στους τομείς που ανέφερα παραπάνω, που μου μοιάζει σχεδόν τρελό και απίθανο το γεγονός ότι δεν καταπιάστηκα με κάποιο από όλα αυτά.

Ο βασικός μου λόγος ήταν ένας και μοναδικός.

Η υποχρέωση στον εαυτό μου. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.

Τα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο με τέτοιες ταχύτητες και συνέβαιναν τόσο δραματικές αλλαγές ακόμα και στα ίδια περιστατικά, όπου έτρεμα το γεγονός μήπως από την αυθόρμητη αντίδραση μου, όπου είμαι ιδιαίτερα επιρρεπής, στο μέλλον φανώ ανακόλουθος των λεγομένων και των πεποιθήσεων μου. Κοινώς να γίνω «ρόμπα».

Όσο και αν με ‘κατέτρωγε’ η ανάγκη μου να τα σχολιάσω.

Έχοντας αποστασιοποιηθεί σχετικά και τα γεγονότα έχουν πάρει, ‘τρόπον τινά’ τον δρόμο τους, μπορώ πια με κρύο μυαλό και κατασταλαγμένη άποψη να ασχοληθώ με κάποιους τομείς ακροθιγώς χωρίς πολλές λεπτομέρειες , απλά μια καταγραφή ιδεών και σκέψεων.

Σκέψου και απάντησε λοιπόν…

Ύστερα από ένα ταξίδι , οι αναμνήσεις που «κουβαλάω» στις αποσκευές μου δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διφορούμενες και αντιθετικές. Βαραίνει , από την μία πλάστιγγα , η ψυχική ευφορία για το αυτό καθαυτό ταξίδι, για τον ποιοτικότατο χρόνο που πέρασα με ορισμένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα , για τα τοπία που με συνάρπασαν , για την συναναστροφή μου με πολίτες όλου του κόσμου , με , με , με , για τις στιγμές που χαράκτηκαν, τέλος πάντων μέσα μου, διότι πεποίθηση μου είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε το σύνολο των προσωπικών μας στιγμών και συναισθημάτων.

Η ζυγαριά , βέβαια , δεν έχει μόνο μιαν πλάστιγγα, ώστε να μετράμε μόνον ότι μας συμφέρει. Έχει και άλλη μια. Η οποία συνήθως βαραίνει πολύ περισσότερο την ζυγαριά, με κίνδυνο ακόμα και να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα όποια θετικά. Το αρνητικό στην ζωή μας επικρατεί σε σκοταδιστικό βαθμό. Όλα γύρω μας τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες που το μόνο που μένει στο στόμα μας είναι η πίκρα και η ξινίλα από τις ασχήμιες της ζωής. Πλέον κανένας δεν θεωρείται ευτυχής με τα όσα έχει , περνάει , διαθέτει. Ο Ευτυχής σύγχρονος άνθρωπος είναι όποιος μπορεί να περιορίσει στον μέγιστο βαθμό τα αρνητικά και τελικά η ζυγαριά να ισορροπήσει με όσο το δυνατό μικρότερο αρνητικό πρόσημο και ει δυνατόν να φτάσει στο σημείο μηδέν. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να θεωρούμε ότι το ιδανικό κατάκτησης είναι το μηδέν. Ποτέ στο παρελθόν σε μια κοινωνία οι άνθρωποι δεν είχαν τόσο πολλά αγαθά αλλά ταυτόχρονα να είναι και τόσο δυστυχισμένοι. Δεν έχω ιδέα τι πραγματικά συνέβαινε στις παρελθούσες κοινωνίες. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι το ιδανικό τους ακολουθούσε θετικό πρόσημο και μακάρι να μην είχε ορίζοντα και όρια. Τεκμήριο αποτελεί το γεγονός, ότι αντιστάθηκαν στον πανδαμάτορα Χρόνο. Οι περισσότερες , βέβαια , είχαν ως πυρήνα του πολιτισμού τους, τον άνθρωπο. Ήταν ανθρωποκεντρικές κοινωνίες και όχι απλά υλιστικές όπως σήμερα…

Μήπως κάτι περισσότερο ήξεραν στο παρελθόν?

Το ερώτημα που εγείρεται, βέβαια , είναι ποίο είναι το έναυσμα μου ώστε να γράψω όλα αυτά?

Τα πάντα και το τίποτα.

Ειλικρινά τα πάντα γύρω μας , αναδίδουν αυτήν την δυσοσμία, την απαίσια μυρωδιά της μιζέριας και της ‘κλεισούρας’. Όλοι έχουμε κλειστεί μέσα στον εαυτό μας, χωρίς να νοιαζόμαστε για τον γύρω μας, χωρίς να προσπαθούμε όχι μόνον να τον βοηθήσουμε, αλλά τουλάχιστον να τον ακούσουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχολογική βοήθεια από την επιθυμία κάποιου να ακούσει απλά και μόνο τα προβλήματα κάποιου άλλου. Όλοι έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε αλλά κανείς μας να ακούσει.


Όλα αυτά τα αναφέρω διότι αυτό κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνει , αρχικά σε προσωπικό επίπεδο και αργότερα να μεταφραστεί σε κοινωνικό και πολιτικό βαθμό. Οφείλουν άμεσα οι πάντες να αντιληφθούν ότι ο μόνος τρόπος ώστε να δοθεί ουσιαστική και δίκαιη λύση στα προβλήματα και να υπάρξουν οι απαντήσεις, πρέπει αρχικά οι ερωτήσεις να διατυπωθούν. Οι μέρες που διάγουμε χωρίς υπερβολή , σε όλα τα επίπεδα , αν και τόσο δύσκολες , δεν απαιτούν Μεσίες και Θαυματοποιούς. Απαιτούν ανθρώπους με ανοικτά αυτιά και μάτια. Απαιτούν ικανούς ‘ψυχολόγους’ ώστε να επωμιστούν το βάρος των ευθυνών και να διαχειριστούν την όλη αυτήν Κρίση σε συνεργασία με τα στρώματα που θα αφορούν οι αποφάσεις τους.

Όπως λέει και σε μια αποστροφή ενός τραγουδιού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
‘ Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα ’.

Αυτός είναι ο φόβος του σύγχρονου ανθρώπου , ψηφοφόρου , εργαζόμενου . Ότι οι αποφάσεις που θα παρθούν από τους ιθύνοντες και αφορούν αποκλειστικά τον ίδιον , θα έχουν διαμορφωθεί με γνώμονα τα αριθμητικά κριτήρια και όχι τα κοινωνικά και ανθρωποκεντρικά.
Φοβάται δηλαδή, ότι κανένας δεν θα τον ρωτήσει για τον τρόπο που θα του διαμορφώσουν την καθημερινότητα του.

Ο φόβος βέβαια μεταφράζεται σε αγωνία και αργότερα σε οργή.

Όταν αφαιρείται από τον οποιοδήποτε ένα δικαίωμα , πόσο δε μάλλον περισσότερα, το οποίο θεωρούνταν κατάκτηση παλιότερα και δεν ξέρει για ποίον ακριβώς λόγο, τότε έρχεται η οργή και η αντίδραση.

Άρα λύση που μπορεί να δοθεί στο συγκεκριμένο θέμα , κατά την γνώμη μου , δεν είναι ούτε καν ο χιλιοειπωμένος και ‘ακριβοθώρητος’ Διάλογος , που ακούμε από εδώ και από εκεί.

Λύση είναι η μονόπλευρη διάθεση της Εξουσίας να ακούσει.
Λύση είναι το να αφουγκραστούν οι ‘Εξουσιαστές’ τα αληθινά προβλήματα.
Λύση είναι το να μην υπολογίζουν ψυχρά τα λογιστικά τους , αποκόπτοντας τον θεμέλιο λίθο κάθε κοινωνίας, τον άνθρωπο.
Λύση είναι η Χρυσή Τομή σε όλες τις διχογνωμίες.

Ακούμε συνεχώς την κοινοτοπία, ότι όλοι οι Έλληνες απαιτούν εδώ και τώρα αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Αλλαγές στην φορολογία , στην κρατική διαχείριση , στο διαβρωμένο και απαρχαιωμένο Κράτος κοκ.

Η αλλαγή , η οποία κατά την γνώμη μου , απαιτείται έγκειται στον τρόπο διαχείρισης της όλης Κρίσης.

Καλές είναι όλες οι αλλαγές που απαιτούνται. Απαραίτητες όλες οι λύσεις. Αλλά αν εφαρμοστούν απομονωμένες και αποστειρωμένες σε σχέση με τις κοινωνικές απαιτήσεις , ακόμα και δίκαιες, τότε είναι που θα πέσουν από τα σύννεφα οι ιθύνοντες, διότι η οργή με την οποία θα ξεσπάσουν όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα θα είναι αναπόφευκτη και μαζική κατά δικαίων και αδίκων.

Επειδή όλα όσα αναφέρω είναι κάπως αόριστα και τελείως θεωρητικά νομίζω ότι πρέπει να προβληθούν σε σχηματικό επίπεδο.

Να φανταστούμε ότι το Ελληνικό προσκήνιο είναι σαν ένα σκηνικό με παραφορτωμένο από χιόνια βουνό και από κάτω μια πόλη που ζει και αναπνέει χωρίς να υπολογίζει τους κινδύνους.
Χρόνια τώρα γεμίζει από χιόνι που όλοι νομίζαμε ότι δεν κινδυνεύουμε από αυτό μόνο και μόνο επειδή οι ‘Δήμαρχοι’, οι ‘Επίτροποι’ των μεγαλύτερων ‘πόλεων’ και οι γνώστες μας έλεγαν ότι ο όγκος του ‘χιονιού’ αυτού είναι πολύ μικρότερος από αυτός που βλέπαμε ότι υπήρχε. Βάσει των υπολογισμών τους μας έβγαζαν τρελούς και έκρυβαν όλα τα αληθινά νούμερα μέσα σε ‘λογιστικούς’ υπολογισμούς.

Ο κίνδυνος όμως ήταν υπαρκτός και επικρεμόταν σαν Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας.

Όμως η αλήθεια πάντα υπερισχύει.

Έτσι αφού χρόνια τώρα συσσωρεύτηκε όλος αυτός ο ‘όγκος’ κάποια στιγμή νομοτελειακά θα κατέρρεε. Και δυστυχώς κατέρρευσε.

Η ‘χιονοστιβάδα’ έπεσε πάνω στα κεφάλια μας. Οι ‘Δήμαρχοι’ και οι ‘επίτροποι’ αν και γνώστες της όλης αυτής επικείμενης εξέλιξης, ως συνήθως κάνουν τους έκπληκτους και μετακυλύουν τις ευθύνες σε άλλους και σε προηγούμενες Κυβερνήσεις.

Μην ξεχνάμε όμως ότι τίποτα δεν συμβαίνει με παρθενογένεση.

Όμως οι επιπτώσεις και οι καταστροφές δεν τους αφορούν άμεσα διότι εκείνοι κατοικούν σε προάστια κοντά στην ‘θάλασσα’ μακριά από το ‘βουνό’ , διότι γνώριζαν από πριν ότι κινδυνεύουν οι ίδιοι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα από την επερχόμενη καταστροφή.

Οι καταστροφές αφορούν τους ανυποψίαστους και τους μη υπαίτιους για όλη αυτήν την συντέλεια του κόσμου. Προστρέχουν όμως ως άλλοι κήνσορες και Σωτήρες να σώσουν τους ανυπεράσπιστους και απροστάτευτους.

Απροστάτευτοι όχι όμως από τις ‘φυσικές’ καταστροφές αλλά από τις κινήσεις των υπευθύνων. Διότι δεν ευθύνεται το ‘χιόνι’ για την φυσική εξέλιξη της κατάρρευσης, αλλά εκείνος ο οποίος όφειλε να δράσει με γνώμονα την προστασία του κοινού καλού.

Αλλά όλοι οι πόροι που ήταν διαθέσιμοι ώστε να καθαριστεί το χάλι , είτε περιέπεσαν σε αχρησία , είτε οι υπεύθυνοι περιήλθαν σε ηθελημένη ή αθέλητη ‘αχρηστία’.

Όμως η χιονοστιβάδα έφτασε και στο πέρασμα της κατέστρεψε και σκέπασε τα πάντα.

Το πρώτο που πρέπει να γίνει σε όλες τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, δεν είναι να καθαριστούν οι δρόμοι για να λειτουργήσει η Οικονομία, ούτε τα παράθυρα των σπιτιών για να έχουμε καθαρή θέα.

Πρέπει να σώσουμε όλους τους ανθρώπους που κινδυνεύουν άμεσα. Η βοήθεια πρέπει να φτάσει σε αυτούς που έχουν πρωταρχική και ζωτικής σημασίας ανάγκη. Δηλαδή πρέπει να δράσουμε με γνώμονα τον άνθρωπο, διότι ο ανθρώπινος παράγοντας είναι εκείνος ο οποίος θα κινήσει και όλα τα υπόλοιπα στην συνέχεια για να συνεχιστεί η Ζωή.

Αν δουν οι πολίτες μιας κοινωνίας την θέληση κάποιου υπευθύνου να βοηθήσει, έστω και χωρίς να είναι αποτελεσματικός , το αναγνωρίζει και μπορεί να ξεχωρίσει αυτόν που αγωνίζεται και τον επιβραβεύει.

Δεν αναγνωρίζει, ούτε επιβραβεύει, εκείνους τους οποίους αγωνίζονται με λάθος στοχοπροσύλωση, ακόμα και αν επιτύχουν σε όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Γνώμη και θεώρηση μου είναι η σωστή οριοθέτηση των αληθινών στόχων με παράλληλη συγκέντρωση στις επιθυμίες των πολλών.

Με τα μάτια στον στόχο και με τα αυτιά στον άμεσα ενδιαφερόμενο.

Διότι για να μην ξεχνιόμαστε αυτό τον ρόλο οφείλουν να διαδραματίζουν οι πολιτικοί. Οφείλουν να ενεργούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εντολοδόχων τους ως γνήσιοι αντιπρόσωποι και όχι να υποκύπτουν στις δικές τους επιθυμίες και επιδιώξεις , για τις οποίες στο κάτω-κάτω , ουδείς ενδιαφέρεται.


ΥΓ. Τα λόγια αυτά πραγματικά γράφτηκαν μέσα σε αεροπλάνο , έναυσμα και κίνητρο μου αποτέλεσε το γεγονός ότι ωσάν άλλο 'αεροπλάνο' , η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει από την Ευρώπη μέσα σε αναταράξεις παλινωδίες, φωνές, αγωνία και πανικό , αλλά ας ευχηθούμε όπως και οι εταίροι μας , να προσγειωθεί ¨safe and sound” και μεταφορικά η χώρα μας , αλλά πρωταρχικά και κυριολεκτικά η πτήση μας…



ΥΓ1. Αφού μπορείτε και διαβάζετε αυτό το κείμενο πάει να πει ότι προσγειωθήκαμε ομαλά, άντε να δούμε τί θα κάνει και το ελληνικό κράτος…