Μαντόνα

Τόσο καιρό έβλεπα το δέντρο
και έχανα το δάσος.
Αλλά πια όλα ξεδιάλυναν.

Κατακάθησε ο κουρνιαχτός.

Ήταν τόσο απλό να το καταλάβω
αλλά αναλώθηκα
σε υποθέσεις,
σε ψευτοεπιλογές,
και σε αρνήσεις.

Τελικά μεγάλη φάκα το μίσος.
Φαίνεται μόνον το τυράκι.
Αλλά σε εγκλωβίζει
χωρίς διέξοδο.

Θέλει κόπο να μισήσεις κάποιον.
Ιδίως κάποιον που νοιάζεσαι.

Θες αφορμές,
Έχεις ανάγκη κάτι.
Να χρησιμοποιήσεις,
Το οτιδήποτε.

Αλλά τελικά αυτό το Κάτι,
είναι που δεν σε αφήνει
να αφεθείς
στα μαύρα δόντια
και την κίτρινη όψη
του Μίσους.

Όλα παραμερίζουν μπροστά του.
Πέφτουν άψυχα,
ανενεργά,
νεκρά.

Τότε μένει μόνη.

Εκείνη.
Ορθή.
Στεντωρεία.
Αγέρωχη.

Να στέκεται ανάμεσα στα πτώματα,
τα αποσυντηθέμενα κουφάρια,
του Ψέμματος,
της Οργής,
του Μίσους.

Λάθος εντύπωση έχουν ορισμένοι.
Υποστηρίζουν εσφαλμένα
ότι στο τέλος επιβιώνει η Αλήθεια.

Στο τέλος υπερισχύει
πάντοτε
η Αγάπη.