Σκυμμενος για ωρα πανω απο μια παλια φωτογραφια. Ετοιμος για μια ακομη ατομικη περιπλανηση. Ισως αυτο το χαρακτηρα να ειχαν ολες οι ως τωρα διαδρομες, μα η καλοκρυμμενη αθωοτητα παραμορφωνε συχνα την πραγματικοτητα. Πλεον δεν επιλεγει να "κρυβεται" μιας και εχει χαθει. Και αυτη οπως τα πυκνα εκεινα μαλλια που αποτυπωνει ο φωτογραφικος φακος. Τα καθαρα προσωπα των τοτε ημερων εχουν δωσει τη θεση τους σε μορφες σχηματισμενες απο ερωτηματικα. Αυτα τα συμβολα γεμιζουν τις σελιδες του τετραδιου πιο γρηγορα απο οτι θα ξαναγεμισει το αδειανο αυτο φεγγαρι. Δεν χρειαζονται καν 28 μερες, απλα μια αγκαλια, μια φραση,ενα βλεφαρο.
Και οντας σε μια αορατη μα υπαρκτη σχεση αλληλεπιδρασης με το χαρτι, αναρωτιεμαι τι με συνδεει πλεον με εκεινην την εικονα. Τοσοι λιγοι ειναι αυτοι που δεν την τσαλαπατησαν στις κατοπινες στιγμες της βεβαιοτητας ενος "αντιο, θα τα πουμε συντομα". Η τοσο ανιαρα προβλεψιμη πλειοψηφια στο μοτιβο της -μερα με τη μερα- αποκαθηλωσης του φωτογραφικου στιγμιοτυπου... Ειναι οι ιδιοι που συχνα γυρευουν εξηγηση για το αυτονοητο. Εκεινοι που τους ενδιαφερουν περισσοτερο οι τιτλοι σπουδων και ιδιοκτησιας. Ειρωνεια..? Την ιδια στιγμη θελουν υποτιτλους για να κατανοησουν τι λενε τα ματια του συνομιλητη τους...
Λιγα ζωης βηματα...
Αναζητωντας να ανακαλυψω τι υπαρχει πισω απο τα κενα επικοινωνιας που δημιουργουν ιδεολογιες και αισθητικες.. Να ανοιξω την "κουρτινα" και να δω αυτον τον κοσμο που πεισματικα αρνειται να αναγνωρισει ο εγωισμος μα και η αγνοια μας.
Η λυτρωση μας.. Η στιγμη που δικαιωνεται στα μη γραφομενα του ο Σωκρατης και επιτελους ταξιδευουμε στο απειρο χωρις προκαθορισμενους προορισμους.. Ισως με εναν ημιδιαμορφωμενο σκοπο: η αγνοια μας να γινει "αγνοια και κατι".
Η λυτρωση μας.. Η συναισθηση της αγνοιας μας, το καθε ξεφυλλισμα σελιδας, το δευτερολεπτο εκεινο που πλαθεται ενας ηχος απο το μηδεν χωρις καποια βλεψη. Ισως τοτε να ειναι πιο πιθανο να συναντησει λιγες αραδες και να γινει και αυτος "ηχος και κατι".
Το λαθος μας.. Η αναγκη μας (ή ισως η αρρωστιας μας) να βαζουμε "μας" αντι για "μου"... Οποτε τα επομενα βηματα ας ειναι ενικου αριθμου... Θα ειναι ενικου αριθμου...
Καληνυχτα.. (Συνεχιζεται...)
Η λυτρωση μας.. Η στιγμη που δικαιωνεται στα μη γραφομενα του ο Σωκρατης και επιτελους ταξιδευουμε στο απειρο χωρις προκαθορισμενους προορισμους.. Ισως με εναν ημιδιαμορφωμενο σκοπο: η αγνοια μας να γινει "αγνοια και κατι".
Η λυτρωση μας.. Η συναισθηση της αγνοιας μας, το καθε ξεφυλλισμα σελιδας, το δευτερολεπτο εκεινο που πλαθεται ενας ηχος απο το μηδεν χωρις καποια βλεψη. Ισως τοτε να ειναι πιο πιθανο να συναντησει λιγες αραδες και να γινει και αυτος "ηχος και κατι".
Το λαθος μας.. Η αναγκη μας (ή ισως η αρρωστιας μας) να βαζουμε "μας" αντι για "μου"... Οποτε τα επομενα βηματα ας ειναι ενικου αριθμου... Θα ειναι ενικου αριθμου...
Καληνυχτα.. (Συνεχιζεται...)
Ο λαβυρινθος μιας ανοιξης...
Γέλιου ανάσα- μη μου μιλάς για παρελθόν
άσε τις μέρες όπως είναι.. Ένα άθροισμα στιγμών.
Στων γωνιών του μυαλού τις απόμερες κρυψώνες
γίνε εικόνα που αντέχει για χειμώνες…
Γίνε φιγούρα αλλοτινή που τις φωνές τους αψηφά
αφού ονειρεύεται τα απέριττα συχνά μοναχικά.
Με τις ματιές γιατρειά και συντροφιά μια αοριστία
που κάποιοι είπαν εμμονή και άλλοι έωλη ουτοπία
Μια ευκαιρία να πω όσα δεν πρόλαβα να αρθρώσω
μια στιγμή να σε δω πριν την αυλαία σηκώσω,
πριν με σταυρώσω και αφού μετανιώσω για όποια πράξη
γίνε αυτό που κανείς πόνος δεν κατάφερε να αλλάξει.
Γίνε νοιάξιμο που δεν ζητάει ανταπόδοση
και μια ακόμα πριν το αντίο πρόποση…
Ένα δίδαγμα που δεν κλείνεται μες σε γραμμές
και μια σβησμένη φράση στο βιβλίο με τις ευχές.
Το πιο τρωτό μου χθες που δεν στοιχειώνει μα ομορφαίνει
τα παροντικά συμβάντα σαν μαθαίνει.
Ένα αναπάντεχο φιλί μες σε μάτια που αργοκλείνουν
και διάσπαρτες φράσεις που τόσες πράξεις τις σβήνουν…
Όσα διαλέγουν να μείνουν μακριά από κλέη, φωταψίες
λόγια ενός δειλινού που διώχνουν χρόνιες φοβίες.
Μικρές και απλές ιστορίες που υπομένουν στη σιωπή
μιας και πιστεύουν θα μιλούν κάποια ανοιξιάτικη αυγή…
Αγνώστου θέα, μα απουσία ερωτημάτων
ησυχάζω υπό τον ήχο των πιο γήινων ακουσμάτων.
Στων παλιών μου τραυμάτων τις πληγές σαν τριγυρνώ
οι φόβοι διάλειμμα κάνουν, μα μια δικαίωση ζητώ…
Αταξινόμητη σκέψη- μ’ αυτή καιρό με έχει θρέψει
έχω χωρέσει μέσα της και δεν με έχει αποπέμψει,
μου’ χε γνέψει ανά στιγμές και δεν χαθήκαμε ευτυχώς
αφού συχνά στα ίδια μέρη αναζητούσαμε το φως.
Σε άλλους χρόνους- τροχιές ίδιες, σαν παράλληλες πορείες
σιωπηλές συλλαβές, σκόρπιες παντού φωτογραφίες.
Ας μην τραβήχτηκαν ποτέ.. Σε τραβάει μια στιγμή
εκεί που η κάθε μια λέξη μοιάζει τόσο περιττή,
όπου το βλέμμα αρκεί και εξηγήσεις δε χωρούν
μα οι υπάρξεις αθόρυβα νύχτες κυκλοφορούν.
Συχνά λεν πως δεν ακούν- απ’ το τοπίο μαγεμένες
και η γαλήνη μιας ματιάς είν’ το μελάνι πια στις πένες…
Απόκοσμες- ξένες γύρω’ δω οι αναμνήσεις
οι εμμονές σε εγκαταλείπουν, ίσως γίνουν αφηγήσεις…
Αν τον εαυτό σου αφήσεις να δει περά απ’ τα «γιατί»
μπορεί και ο χρόνος μια φορά δίπλα σου λίγο να σταθεί.
Μια εκδοχή.. που δεν φαντάστηκες λεπτό
κάπου εδώ.. Συνώνυμα μοιάζουν το απροσδιόριστο και απτό.
Ας στριμωχτώ. Τι και αν λαβύρινθος χαράζεται
κάποια ανοιξιάτικη αυγή μπορεί σαν στίχος να διαβάζεται…
Αν και καπως εκτος εποχης σαν τιτλος, αυτοι ειναι οι πρωτοι για ετουτη τη χρονια στιχοι που βρισκουν μια ομορφη κρυψωνα σε αυτο το μπλογκ...
άσε τις μέρες όπως είναι.. Ένα άθροισμα στιγμών.
Στων γωνιών του μυαλού τις απόμερες κρυψώνες
γίνε εικόνα που αντέχει για χειμώνες…
Γίνε φιγούρα αλλοτινή που τις φωνές τους αψηφά
αφού ονειρεύεται τα απέριττα συχνά μοναχικά.
Με τις ματιές γιατρειά και συντροφιά μια αοριστία
που κάποιοι είπαν εμμονή και άλλοι έωλη ουτοπία
Μια ευκαιρία να πω όσα δεν πρόλαβα να αρθρώσω
μια στιγμή να σε δω πριν την αυλαία σηκώσω,
πριν με σταυρώσω και αφού μετανιώσω για όποια πράξη
γίνε αυτό που κανείς πόνος δεν κατάφερε να αλλάξει.
Γίνε νοιάξιμο που δεν ζητάει ανταπόδοση
και μια ακόμα πριν το αντίο πρόποση…
Ένα δίδαγμα που δεν κλείνεται μες σε γραμμές
και μια σβησμένη φράση στο βιβλίο με τις ευχές.
Το πιο τρωτό μου χθες που δεν στοιχειώνει μα ομορφαίνει
τα παροντικά συμβάντα σαν μαθαίνει.
Ένα αναπάντεχο φιλί μες σε μάτια που αργοκλείνουν
και διάσπαρτες φράσεις που τόσες πράξεις τις σβήνουν…
Όσα διαλέγουν να μείνουν μακριά από κλέη, φωταψίες
λόγια ενός δειλινού που διώχνουν χρόνιες φοβίες.
Μικρές και απλές ιστορίες που υπομένουν στη σιωπή
μιας και πιστεύουν θα μιλούν κάποια ανοιξιάτικη αυγή…
Αγνώστου θέα, μα απουσία ερωτημάτων
ησυχάζω υπό τον ήχο των πιο γήινων ακουσμάτων.
Στων παλιών μου τραυμάτων τις πληγές σαν τριγυρνώ
οι φόβοι διάλειμμα κάνουν, μα μια δικαίωση ζητώ…
Αταξινόμητη σκέψη- μ’ αυτή καιρό με έχει θρέψει
έχω χωρέσει μέσα της και δεν με έχει αποπέμψει,
μου’ χε γνέψει ανά στιγμές και δεν χαθήκαμε ευτυχώς
αφού συχνά στα ίδια μέρη αναζητούσαμε το φως.
Σε άλλους χρόνους- τροχιές ίδιες, σαν παράλληλες πορείες
σιωπηλές συλλαβές, σκόρπιες παντού φωτογραφίες.
Ας μην τραβήχτηκαν ποτέ.. Σε τραβάει μια στιγμή
εκεί που η κάθε μια λέξη μοιάζει τόσο περιττή,
όπου το βλέμμα αρκεί και εξηγήσεις δε χωρούν
μα οι υπάρξεις αθόρυβα νύχτες κυκλοφορούν.
Συχνά λεν πως δεν ακούν- απ’ το τοπίο μαγεμένες
και η γαλήνη μιας ματιάς είν’ το μελάνι πια στις πένες…
Απόκοσμες- ξένες γύρω’ δω οι αναμνήσεις
οι εμμονές σε εγκαταλείπουν, ίσως γίνουν αφηγήσεις…
Αν τον εαυτό σου αφήσεις να δει περά απ’ τα «γιατί»
μπορεί και ο χρόνος μια φορά δίπλα σου λίγο να σταθεί.
Μια εκδοχή.. που δεν φαντάστηκες λεπτό
κάπου εδώ.. Συνώνυμα μοιάζουν το απροσδιόριστο και απτό.
Ας στριμωχτώ. Τι και αν λαβύρινθος χαράζεται
κάποια ανοιξιάτικη αυγή μπορεί σαν στίχος να διαβάζεται…
Αν και καπως εκτος εποχης σαν τιτλος, αυτοι ειναι οι πρωτοι για ετουτη τη χρονια στιχοι που βρισκουν μια ομορφη κρυψωνα σε αυτο το μπλογκ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)