Ο λαβυρινθος μιας ανοιξης...

Γέλιου ανάσα- μη μου μιλάς για παρελθόν
άσε τις μέρες όπως είναι.. Ένα άθροισμα στιγμών.
Στων γωνιών του μυαλού τις απόμερες κρυψώνες
γίνε εικόνα που αντέχει για χειμώνες…
Γίνε φιγούρα αλλοτινή που τις φωνές τους αψηφά
αφού ονειρεύεται τα απέριττα συχνά μοναχικά.
Με τις ματιές γιατρειά και συντροφιά μια αοριστία
που κάποιοι είπαν εμμονή και άλλοι έωλη ουτοπία
Μια ευκαιρία να πω όσα δεν πρόλαβα να αρθρώσω
μια στιγμή να σε δω πριν την αυλαία σηκώσω,
πριν με σταυρώσω και αφού μετανιώσω για όποια πράξη
γίνε αυτό που κανείς πόνος δεν κατάφερε να αλλάξει.
Γίνε νοιάξιμο που δεν ζητάει ανταπόδοση
και μια ακόμα πριν το αντίο πρόποση…
Ένα δίδαγμα που δεν κλείνεται μες σε γραμμές
και μια σβησμένη φράση στο βιβλίο με τις ευχές.
Το πιο τρωτό μου χθες που δεν στοιχειώνει μα ομορφαίνει
τα παροντικά συμβάντα σαν μαθαίνει.
Ένα αναπάντεχο φιλί μες σε μάτια που αργοκλείνουν
και διάσπαρτες φράσεις που τόσες πράξεις τις σβήνουν…
Όσα διαλέγουν να μείνουν μακριά από κλέη, φωταψίες
λόγια ενός δειλινού που διώχνουν χρόνιες φοβίες.
Μικρές και απλές ιστορίες που υπομένουν στη σιωπή
μιας και πιστεύουν θα μιλούν κάποια ανοιξιάτικη αυγή…


Αγνώστου θέα, μα απουσία ερωτημάτων
ησυχάζω υπό τον ήχο των πιο γήινων ακουσμάτων.
Στων παλιών μου τραυμάτων τις πληγές σαν τριγυρνώ
οι φόβοι διάλειμμα κάνουν, μα μια δικαίωση ζητώ…
Αταξινόμητη σκέψη- μ’ αυτή καιρό με έχει θρέψει
έχω χωρέσει μέσα της και δεν με έχει αποπέμψει,
μου’ χε γνέψει ανά στιγμές και δεν χαθήκαμε ευτυχώς
αφού συχνά στα ίδια μέρη αναζητούσαμε το φως.
Σε άλλους χρόνους- τροχιές ίδιες, σαν παράλληλες πορείες
σιωπηλές συλλαβές, σκόρπιες παντού φωτογραφίες.
Ας μην τραβήχτηκαν ποτέ.. Σε τραβάει μια στιγμή
εκεί που η κάθε μια λέξη μοιάζει τόσο περιττή,
όπου το βλέμμα αρκεί και εξηγήσεις δε χωρούν
μα οι υπάρξεις αθόρυβα νύχτες κυκλοφορούν.
Συχνά λεν πως δεν ακούν- απ’ το τοπίο μαγεμένες
και η γαλήνη μιας ματιάς είν’ το μελάνι πια στις πένες…
Απόκοσμες- ξένες γύρω’ δω οι αναμνήσεις
οι εμμονές σε εγκαταλείπουν, ίσως γίνουν αφηγήσεις…
Αν τον εαυτό σου αφήσεις να δει περά απ’ τα «γιατί»
μπορεί και ο χρόνος μια φορά δίπλα σου λίγο να σταθεί.
Μια εκδοχή.. που δεν φαντάστηκες λεπτό
κάπου εδώ.. Συνώνυμα μοιάζουν το απροσδιόριστο και απτό.
Ας στριμωχτώ. Τι και αν λαβύρινθος χαράζεται
κάποια ανοιξιάτικη αυγή μπορεί σαν στίχος να διαβάζεται…

Αν και καπως εκτος εποχης σαν τιτλος, αυτοι ειναι οι πρωτοι για ετουτη τη χρονια στιχοι που βρισκουν μια ομορφη κρυψωνα σε αυτο το μπλογκ...