Γελωντας σε μερες με σεκλετια...

Μες το κατακαλοκαιρο και εσυ προσπαθεις να βαλεις σε σειρα τις σκεψεις σου. Βεβαια ποτε δεν τις ρωτησες αν αυτες θελουν να μπουν. Σε αλλες περιστασεις θα επελεγες τη σιγουρια της απαθειας. Αυτη τη φορα ομως συνεχιζεις...
Συνεχιζεις να δινεις σημασια στα λογια και ας ειχες πει οτι δεν θα το ξανακανες. Μιλαγες παντα για πραξεις. Στην ουσια και τα δυο θνητων αντιδρασεις ειναι, οποτε ισως δεν θα πρεπει ουτε να υπερεκτιμας τις μεν, ουτε να υποτιμας τις δε... Φτανει που τις αντιλαμβανεσαι. Βρισκεις τη "θεση" σου στο συμπαν.
Σε ενα διαστημα κυκλοθυμιας μαθαινεις καλα την εννοια της αποστασης. Αυτης της "κυριας" που ενιοτε σε εμποδιζει να πεις ή να κανεις. Παλι το διπτυχο "λογια-πραξεις". Μονο που τωρα εκφραστης εισαι εσυ ο ιδιος. Σκεψου το! Μπορει αυτη η "κυρια" να χαλιναγωγησει συναισθηματικες ορμες? Μη βιαστεις να απαντησεις! Ισως χασεις καποιες στιγμες, μα μπορει και να γνωρισεις νεα μονοπατια μεσα απο την αργοπορια σου και στο τελος να βρεις ενα φιλοξενο απαγκειο.
Μετα απο λιγο γνωριζεις απο πρωτο χερι την αισθηση της απωλειας και την αμηχανια της κρυαδας που σου προκαλει ενα ταρακουνημα. Ειναι οι στιγμες που τα καθε λογης μελανια στεγνωνουν αφου -ευτυχως ή δυστυχως- η κανονικότητά μας δεν εχει εφευρει λογια για αυτες τις περιστασεις. Ισως καλυτερα η σιωπη αναφωνεις!
Περιπλανιεσαι σιωπηλος στα μερη εκεινα που τα παντα ειναι λιγο πιο ανθρωπινα. Και οι ρυθμοι ειναι λιγο πιο ραθυμοι. Το ειχες αναγκη σκεφτεσαι. Ησυχαζεις... Ακους τους αγαπημενους σου ηχους που σε αντιθεση με τους προηγουμενους μηνες δεν προερχονται απο καποιο ακουστικο ή καποιο ηχειο.
Και εσυ μενεις στην γνωστη σου θεση! Κοιτας το φαρο και απο κει και περα πλαθεις ο ιδιος τις επομενες εικονες που ευτυχως αυτες δεν θα μεινουν παγερα αποθηκευμενες σε εναν σκληρο δισκο. Το χαρτι μετα απο καιρο σου κλεινει το ματι... Ψηλαφιζεις κομματια από το παρελθον σου και προσπαθεις να αναπλασεις ολα οσα εχεις απωλεσει κατα τη διαρκεια της μεγαλης διαδρομης. Χαμογελας ξανα με μια παιδικοτητα και οσο πιο αθωα μπορεις... Τι και αν οι μερες αυτες γεννουν σεκλετια...

Αναμεσα στα συννεφα...

Αναμεσα στα συννεφα- στην ουτοπια του διαστηματος
αντανακλαση μοιαζω του πιο γηινου συναισθηματος,
που χανεται μερα με τη μερα που κυλα
και αφηνει πισω του σειρες απο ερωτηματικα...
Μια δρασκελια.. Ενα ναι- μια ματια- μια επιλογη
ενα γιατι που ανυποχωρητα στεκεται καπου εκει.
Τρεις συλλαβες αρκουν να ξεδιαλυνει το τοπιο
μα ειναι πιο επωδυνο απ' οτι περιμενεις ενα αντιο...
Μες το κρυο κοντοστεκομαι με ιχνη προσδοκιας
στο συναπαντημα ευχων και της πιο συνθετης φοβιας,
στης αυπνιας και προσμονης το σταυροδρομι
αφηνω τα ονειρα να τραγουδησουν λιγο ακομη...
Στη σιωπη μου ψαχνω να βρω καιρο ενα ταιρι.
Ας ειναι αυτο... Ενα μοναχικο αστερι,
ενα ακομη δειλινο με τη ζαλαδα του κρασιου,
τη χαρμολυπη με συντοφια γνωστου ρυθμου..
Καλου-κακου τις πορτες πια λεω να κλεισω
του γυρω κοσμου οι φωνες να μεινουν πισω.
Και ας αφησω για μια φορα τα τυπικα
αφου αποπνεει δυσωδια τουτη δω η γειτονια...
-------------------------------------------
Αναμεσα στα συννεφα... Ενας ηλιος εμφανιζεται
οι ακτινες του σε σημαδευουν και ετσι προσδιοριζεται
μια σχεση αμφιδρομη εμπνευσης και ελπιδας
το θεμελιο της πιο αγνωστης πατριδας...
Αποτομα μαγευομαι- διστιχα σκαρφιζομαι
και οσο τα ματια κλεινω μεσα τους εξαφανιζομαι,
μεσα τους καπου βρισκομαι.. Δεν ρωτησα το πως
αφου η εξηγηση θα ειναι ο πιο ανυποφορος δεσμος...
Ατερμονα βαδιζω μες του κοσμου τις γωνιες
σε πολυσυχναστα συχνα μα και σε αποκοσμα μερη
τα μυστικα ολα τα αφηνω στις σφιχτες πια αγκαλιες
ποιος θα τα αγγιξει? Κανεις δεν ξερει...
Στης ηλιαχτιδας το φως- με ταξιδευει ενας ειρμος
της πιο ειλικρινους σκεψης η γεννηση και ο θυμος
που μενει ανεκφραστος... χρονια τη στεγη του ζητωντας
καποιες νυχτες σαν και αυτη παραμιλωντας...
Αναμεσα στα συννεφα... Βρισκεις μια αλλη "ελευθερια"
αφου η στεριανη σε αλλα μονοπατια εχει βρεθει
σιωπηλα συνομιλωντας- γραφοντας μια ιστορια
που της σβηστηκαν τα "εγω" και "εσυ"...

Το πρωτο μερος ειναι γραμμενο πριν καποιους μηνες σε ενα αεροπλανο και το δευτερο ολοκληρωθηκε πριν καποιες.. ωρες σε μια αρκετα φιλοξενη αιθουσα! Ισως, ετσι μπορει να εξηγηθει και μια αλλαγη στο υφος (αν υπαρχει!)..
Καλο μηνα σε λιγες ωρες και καλα να περνατε ο, τι και αν κανετε, οπου και αν βρισκεστε!

Πισω απο τα λογια τους...

-Με τα λογια τους χοερυεις, διασκεδαζεις, γελας, κλαις... σιγοτραγουδας... Σκεφτεσαι και υστερα σκεφτεσαι πανω στη σκεψη σου.. Και ομως ενω νοερα μπορει να συναντωνται με τοσους- χαοτικα αγνωστος ο αριθμος- ανθρωπους, εκεινοι στην τραγικα κυνικη πραγματικοτητα ειναι μονοι.. ειτε συνειδητα ειτε οχι..
-Μπορει να υπαρχει καποια Α,Γ,Ε,Ζ,Μ,Κ.... και να σε κανει να ξεχνας αυτη τη μοναξια.. Τωρα, γιατι εβαλα τον εαυτο μου στη θεση τους..? Οχι, οχι! Μην με κοιτατε περιεργα.. Δεν θα ελεγα ποτε οτι ειμαι ποιητης! Ισως, ομως μερικες φορες ειμαι τοσο μονος οσο αυτοι...

Υ.Γ Μιας και αρχισαμε με τα αρχικα, αυτη η αναρτηση ειναι αφιερωμενη στον Μ.Ρ. που εφυγε πριν απο καποιο καιρο και στο τελος του ηταν μονος.. Καλο βραδυ σε ολους και να περνατε ομορφα

Κατι απο εξισωση...

Καποιες μερες σαν τη σημερινη διαλεγω να μεινω μεσα και να μιλαω με εμενα.. ΜΟΝΟ..
Δειγμα οτι μεγαλωνω? Ισως. Δειγμα οτι σοβαρευω? Ισως..οχι! Παντα αυτοι οι αυτο-μονολογοι κρυβουν και μια περιπλανηση στο παρελθον.. Εκει που προσπαθουσα ολα να ειναι κανονιστικα τοποθετημενα στο μυαλο μου και στις σκεψεις μου. Χρονια μετα αναρωτιεμαι γιατι... Δεν ξερω τι να απαντησω. Ισως να φοβαμαι και την απαντηση! Εχω πια καταλαβει οτι ολες οι περιπλανησεις καταληγουν να μου αφηνουν μια γλυκοπικρη γευση. Απλα, η δοση της πικρας βλεπω πως εχει σα βασικη της μεταβλητη την κατασταση του τωρα.. Μονο που ζωη για μενα δεν ειναι οι εξισωσεις που καναμε στο γυμνασιο. Στη ζωη πολλες φορες υπαρχουν και τα αδιεξοδα.. Και εκει δεν αρκει να σκεφτεις με μαθηματικους ορους.. αν ακομα θυμασαι κατι απο εκεινες τις σχολικες ωρες..

Ακεφο(?) Παραληρημα...

Ακεφο Παραληρημα.. Τεσσερις τοιχοι και εγω.. Τεσσερις τοιχοι και εσυ.. Μες στα σκοταδια οι αναμνησεις δεν παιρνουν σαφη μορφη.. Απλα υπαρχουν.. Και δεν ξεφευγουν απο τη δινη των ερωτηματων. Αυτο το παιχνιδι του "πρωθυστερου" τους προσδιδει μια πικρα.. Μενει ανεκφραστη.. Μενει ατοφια.
Με ρωτας γιατι.. Εχουν περασει χρονια και δεν σου εχω απαντησει.. Ουτε εγω ξερω! Μαλλον δεν ηξερα ποτε. Απλα υπεθετα.. Βασισμενος σε εναν εμπειρισμο που ποτε δεν ανελυσα. Τωρα ομως θυμηθηκα.. Τωρα απλα βλεπω πιο καθαρα!
Και ξερεις κατι? Καποιες αφεγγαρες νυχτες σαν και αυτη περισσευουν τα λογια.. Ισως στερευει η εμπνευση -ή οπως αυτο λεγεται- και δεν αρκουν τα ποιηματα. Τοτε ξερεις τι εχει μονο απομεινει? Τα βλεμματα και οι σιωπες..

Το παραπανω κειμενο ειναι γραμμενο πριν λιγες μερες.. Ειναι αφιερωμενο σε εκεινους που μπορει να μην βλεπομαστε καποιο καιρο αλλα στην πραγματικοτητα ειναι παροντες στα ονειρα και στους εφιαλτες. Στα ομορφα και στα ασχημα. Στα παραληρηματα σαν και αυτο και στα ταξιδια.. Σε εκεινα που εγιναν και σε εκεινα που θα ρθουν.. Καληνυχτα

Αστεγο ποιημα

Κριμα.. Βια στη βια και αλλο βημα
γεννιεται αστεγο ποιημα-βορα στο πρωτο το κυμα
Κριμα.. Πεθαινουμε τοσο αργα,ημιμαθαινουμε..
Στων διαβρωσεων την τροχια περιπλανιομαστε.
Παραγονται σβηστα μυαλα και αντιστεκομαστε
αν εχει καμερα κοντα...
Σκοτωνουμε.. Και ειναι πια σαν να βαδιζουμε
μα οσο αθωονουμε στις ενοχες μας τριγυριζουμε
Και οσο ελπιζουμε το μοιραιο αναβαλλουμε
μα οσο αγαπαμε στις ουτοπιες μας σαλπαρουμε..
Οσο ο φοβος ειναι η δευτερη μας φυση
καθε ετεροτητα θα εχει σιγησει..
θα επικρατησει μια οπτικη και αισθητικη
μια κουλτουρα ακινδυνη και πληκτικη..
Πλαστικη σιωπη.. Εθελουσια φυγη
Μαυρες εικονες και αμετρητα γιατι...
Βουβη γιορτη-που την ξυπνουν τα ερωτηματα
οργης και απελπισιας απο τα θυματα
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
Προσωπα ασθενικα βυθισμενα στη μοναξια
οι ενσαρκωτες του τιποτα και πουθενα..
Χαμενη γενια στων αναμνησεων τον ρου
στη ματαια αναζητηση του μοναδικου..
Στου πηγαιμου το αγχος-στου γυρισμου το αντιο
ντυνεσαι αοριστος φοβος και κακογουστο αστειο,
γινεσαι ομοιοι ρολοι σε μια αδιαφορη πολη,
γινεσαι εκμεταλλευσης και απελπισιας το βολι..
Γινεσαι ακομα μια σιωπη που ηθελε νά'ναι κραυγη
μα τη βουληση χανει καπου στη διαδρομη...
Γινεσαι απλα μια διεκπεραιωση ή και τελετουργια,
ενα δειγμα ακομα πως προσλαμβανεται η ιστορια..
Γινεσαι μια μικρη αφορμη για να χαθουν και αλλες ζωες
Γινεσαι συνολο αριθμων.. Λεγονταν καποτε ψυχες.
Γινεσαι εικονα μουντη ή μια ασχημη στιγμη μου..
Καπου εκει και εγω σε βαφτιζω "εποχη μου".
Πληγη μου και ενα γραμμα μου στερνο,
που το αρχιζω γελώντας,να το τελειωσω δεν μπορω..
Σβηνει το φως μα μια σκια καπου αχνοφαινεται..
Ακουω: "κατι θα πω" και ομως τιποτα δεν λεγεται.
Σβηνει και η διαθεση ονειροταξιδεματος
εν μεσω γελιων και ενος ψευτικου βλεμματος..
Κυλαει ο χρονος, μου λες, τοσο γρηγορα εδω..
"νιωθω αστεγος σαν το ποιημα σου και εγω"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Καλη χρονια σε ολους αφου δεν τα χουμε πει απο τοτε.. Οι πρωτοι -αστεγοι- στιχοι για το 2011.. Το πρωτο μερος ειναι γραμμενο καποιους μηνες πριν και το δευτερο τις τελευταιες μερες του προηγουμενου χρονου..
Καλο σαββατοκυριακο σε ολους...