Σκέψεις πάνω από τα σύννεφα

Επιστροφή στην βάση μας λοιπόν…

Όλα μοιάζουν τόσο μακρινά, διότι την τελευταία φορά που ανανεώθηκαν άρθρα μου ήταν την περασμένη χρονιά.

Συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα τους περασμένους τρείς μήνες, σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά κοινωνικά αλλά κυρίως οικονομικά.

Υπό κανονικές συνθήκες τα κείμενα μου ίσως και να ανανεώνονταν σε καθημερινή βάση. Ήταν τόσος ο πλουραλισμός των θεμάτων στους τομείς που ανέφερα παραπάνω, που μου μοιάζει σχεδόν τρελό και απίθανο το γεγονός ότι δεν καταπιάστηκα με κάποιο από όλα αυτά.

Ο βασικός μου λόγος ήταν ένας και μοναδικός.

Η υποχρέωση στον εαυτό μου. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.

Τα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο με τέτοιες ταχύτητες και συνέβαιναν τόσο δραματικές αλλαγές ακόμα και στα ίδια περιστατικά, όπου έτρεμα το γεγονός μήπως από την αυθόρμητη αντίδραση μου, όπου είμαι ιδιαίτερα επιρρεπής, στο μέλλον φανώ ανακόλουθος των λεγομένων και των πεποιθήσεων μου. Κοινώς να γίνω «ρόμπα».

Όσο και αν με ‘κατέτρωγε’ η ανάγκη μου να τα σχολιάσω.

Έχοντας αποστασιοποιηθεί σχετικά και τα γεγονότα έχουν πάρει, ‘τρόπον τινά’ τον δρόμο τους, μπορώ πια με κρύο μυαλό και κατασταλαγμένη άποψη να ασχοληθώ με κάποιους τομείς ακροθιγώς χωρίς πολλές λεπτομέρειες , απλά μια καταγραφή ιδεών και σκέψεων.

Σκέψου και απάντησε λοιπόν…

Ύστερα από ένα ταξίδι , οι αναμνήσεις που «κουβαλάω» στις αποσκευές μου δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διφορούμενες και αντιθετικές. Βαραίνει , από την μία πλάστιγγα , η ψυχική ευφορία για το αυτό καθαυτό ταξίδι, για τον ποιοτικότατο χρόνο που πέρασα με ορισμένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα , για τα τοπία που με συνάρπασαν , για την συναναστροφή μου με πολίτες όλου του κόσμου , με , με , με , για τις στιγμές που χαράκτηκαν, τέλος πάντων μέσα μου, διότι πεποίθηση μου είναι ότι οι άνθρωποι είμαστε το σύνολο των προσωπικών μας στιγμών και συναισθημάτων.

Η ζυγαριά , βέβαια , δεν έχει μόνο μιαν πλάστιγγα, ώστε να μετράμε μόνον ότι μας συμφέρει. Έχει και άλλη μια. Η οποία συνήθως βαραίνει πολύ περισσότερο την ζυγαριά, με κίνδυνο ακόμα και να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα όποια θετικά. Το αρνητικό στην ζωή μας επικρατεί σε σκοταδιστικό βαθμό. Όλα γύρω μας τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες που το μόνο που μένει στο στόμα μας είναι η πίκρα και η ξινίλα από τις ασχήμιες της ζωής. Πλέον κανένας δεν θεωρείται ευτυχής με τα όσα έχει , περνάει , διαθέτει. Ο Ευτυχής σύγχρονος άνθρωπος είναι όποιος μπορεί να περιορίσει στον μέγιστο βαθμό τα αρνητικά και τελικά η ζυγαριά να ισορροπήσει με όσο το δυνατό μικρότερο αρνητικό πρόσημο και ει δυνατόν να φτάσει στο σημείο μηδέν. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να θεωρούμε ότι το ιδανικό κατάκτησης είναι το μηδέν. Ποτέ στο παρελθόν σε μια κοινωνία οι άνθρωποι δεν είχαν τόσο πολλά αγαθά αλλά ταυτόχρονα να είναι και τόσο δυστυχισμένοι. Δεν έχω ιδέα τι πραγματικά συνέβαινε στις παρελθούσες κοινωνίες. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι το ιδανικό τους ακολουθούσε θετικό πρόσημο και μακάρι να μην είχε ορίζοντα και όρια. Τεκμήριο αποτελεί το γεγονός, ότι αντιστάθηκαν στον πανδαμάτορα Χρόνο. Οι περισσότερες , βέβαια , είχαν ως πυρήνα του πολιτισμού τους, τον άνθρωπο. Ήταν ανθρωποκεντρικές κοινωνίες και όχι απλά υλιστικές όπως σήμερα…

Μήπως κάτι περισσότερο ήξεραν στο παρελθόν?

Το ερώτημα που εγείρεται, βέβαια , είναι ποίο είναι το έναυσμα μου ώστε να γράψω όλα αυτά?

Τα πάντα και το τίποτα.

Ειλικρινά τα πάντα γύρω μας , αναδίδουν αυτήν την δυσοσμία, την απαίσια μυρωδιά της μιζέριας και της ‘κλεισούρας’. Όλοι έχουμε κλειστεί μέσα στον εαυτό μας, χωρίς να νοιαζόμαστε για τον γύρω μας, χωρίς να προσπαθούμε όχι μόνον να τον βοηθήσουμε, αλλά τουλάχιστον να τον ακούσουμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχολογική βοήθεια από την επιθυμία κάποιου να ακούσει απλά και μόνο τα προβλήματα κάποιου άλλου. Όλοι έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε αλλά κανείς μας να ακούσει.


Όλα αυτά τα αναφέρω διότι αυτό κατά την γνώμη μου πρέπει να γίνει , αρχικά σε προσωπικό επίπεδο και αργότερα να μεταφραστεί σε κοινωνικό και πολιτικό βαθμό. Οφείλουν άμεσα οι πάντες να αντιληφθούν ότι ο μόνος τρόπος ώστε να δοθεί ουσιαστική και δίκαιη λύση στα προβλήματα και να υπάρξουν οι απαντήσεις, πρέπει αρχικά οι ερωτήσεις να διατυπωθούν. Οι μέρες που διάγουμε χωρίς υπερβολή , σε όλα τα επίπεδα , αν και τόσο δύσκολες , δεν απαιτούν Μεσίες και Θαυματοποιούς. Απαιτούν ανθρώπους με ανοικτά αυτιά και μάτια. Απαιτούν ικανούς ‘ψυχολόγους’ ώστε να επωμιστούν το βάρος των ευθυνών και να διαχειριστούν την όλη αυτήν Κρίση σε συνεργασία με τα στρώματα που θα αφορούν οι αποφάσεις τους.

Όπως λέει και σε μια αποστροφή ενός τραγουδιού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
‘ Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα ’.

Αυτός είναι ο φόβος του σύγχρονου ανθρώπου , ψηφοφόρου , εργαζόμενου . Ότι οι αποφάσεις που θα παρθούν από τους ιθύνοντες και αφορούν αποκλειστικά τον ίδιον , θα έχουν διαμορφωθεί με γνώμονα τα αριθμητικά κριτήρια και όχι τα κοινωνικά και ανθρωποκεντρικά.
Φοβάται δηλαδή, ότι κανένας δεν θα τον ρωτήσει για τον τρόπο που θα του διαμορφώσουν την καθημερινότητα του.

Ο φόβος βέβαια μεταφράζεται σε αγωνία και αργότερα σε οργή.

Όταν αφαιρείται από τον οποιοδήποτε ένα δικαίωμα , πόσο δε μάλλον περισσότερα, το οποίο θεωρούνταν κατάκτηση παλιότερα και δεν ξέρει για ποίον ακριβώς λόγο, τότε έρχεται η οργή και η αντίδραση.

Άρα λύση που μπορεί να δοθεί στο συγκεκριμένο θέμα , κατά την γνώμη μου , δεν είναι ούτε καν ο χιλιοειπωμένος και ‘ακριβοθώρητος’ Διάλογος , που ακούμε από εδώ και από εκεί.

Λύση είναι η μονόπλευρη διάθεση της Εξουσίας να ακούσει.
Λύση είναι το να αφουγκραστούν οι ‘Εξουσιαστές’ τα αληθινά προβλήματα.
Λύση είναι το να μην υπολογίζουν ψυχρά τα λογιστικά τους , αποκόπτοντας τον θεμέλιο λίθο κάθε κοινωνίας, τον άνθρωπο.
Λύση είναι η Χρυσή Τομή σε όλες τις διχογνωμίες.

Ακούμε συνεχώς την κοινοτοπία, ότι όλοι οι Έλληνες απαιτούν εδώ και τώρα αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Αλλαγές στην φορολογία , στην κρατική διαχείριση , στο διαβρωμένο και απαρχαιωμένο Κράτος κοκ.

Η αλλαγή , η οποία κατά την γνώμη μου , απαιτείται έγκειται στον τρόπο διαχείρισης της όλης Κρίσης.

Καλές είναι όλες οι αλλαγές που απαιτούνται. Απαραίτητες όλες οι λύσεις. Αλλά αν εφαρμοστούν απομονωμένες και αποστειρωμένες σε σχέση με τις κοινωνικές απαιτήσεις , ακόμα και δίκαιες, τότε είναι που θα πέσουν από τα σύννεφα οι ιθύνοντες, διότι η οργή με την οποία θα ξεσπάσουν όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα θα είναι αναπόφευκτη και μαζική κατά δικαίων και αδίκων.

Επειδή όλα όσα αναφέρω είναι κάπως αόριστα και τελείως θεωρητικά νομίζω ότι πρέπει να προβληθούν σε σχηματικό επίπεδο.

Να φανταστούμε ότι το Ελληνικό προσκήνιο είναι σαν ένα σκηνικό με παραφορτωμένο από χιόνια βουνό και από κάτω μια πόλη που ζει και αναπνέει χωρίς να υπολογίζει τους κινδύνους.
Χρόνια τώρα γεμίζει από χιόνι που όλοι νομίζαμε ότι δεν κινδυνεύουμε από αυτό μόνο και μόνο επειδή οι ‘Δήμαρχοι’, οι ‘Επίτροποι’ των μεγαλύτερων ‘πόλεων’ και οι γνώστες μας έλεγαν ότι ο όγκος του ‘χιονιού’ αυτού είναι πολύ μικρότερος από αυτός που βλέπαμε ότι υπήρχε. Βάσει των υπολογισμών τους μας έβγαζαν τρελούς και έκρυβαν όλα τα αληθινά νούμερα μέσα σε ‘λογιστικούς’ υπολογισμούς.

Ο κίνδυνος όμως ήταν υπαρκτός και επικρεμόταν σαν Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας.

Όμως η αλήθεια πάντα υπερισχύει.

Έτσι αφού χρόνια τώρα συσσωρεύτηκε όλος αυτός ο ‘όγκος’ κάποια στιγμή νομοτελειακά θα κατέρρεε. Και δυστυχώς κατέρρευσε.

Η ‘χιονοστιβάδα’ έπεσε πάνω στα κεφάλια μας. Οι ‘Δήμαρχοι’ και οι ‘επίτροποι’ αν και γνώστες της όλης αυτής επικείμενης εξέλιξης, ως συνήθως κάνουν τους έκπληκτους και μετακυλύουν τις ευθύνες σε άλλους και σε προηγούμενες Κυβερνήσεις.

Μην ξεχνάμε όμως ότι τίποτα δεν συμβαίνει με παρθενογένεση.

Όμως οι επιπτώσεις και οι καταστροφές δεν τους αφορούν άμεσα διότι εκείνοι κατοικούν σε προάστια κοντά στην ‘θάλασσα’ μακριά από το ‘βουνό’ , διότι γνώριζαν από πριν ότι κινδυνεύουν οι ίδιοι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα από την επερχόμενη καταστροφή.

Οι καταστροφές αφορούν τους ανυποψίαστους και τους μη υπαίτιους για όλη αυτήν την συντέλεια του κόσμου. Προστρέχουν όμως ως άλλοι κήνσορες και Σωτήρες να σώσουν τους ανυπεράσπιστους και απροστάτευτους.

Απροστάτευτοι όχι όμως από τις ‘φυσικές’ καταστροφές αλλά από τις κινήσεις των υπευθύνων. Διότι δεν ευθύνεται το ‘χιόνι’ για την φυσική εξέλιξη της κατάρρευσης, αλλά εκείνος ο οποίος όφειλε να δράσει με γνώμονα την προστασία του κοινού καλού.

Αλλά όλοι οι πόροι που ήταν διαθέσιμοι ώστε να καθαριστεί το χάλι , είτε περιέπεσαν σε αχρησία , είτε οι υπεύθυνοι περιήλθαν σε ηθελημένη ή αθέλητη ‘αχρηστία’.

Όμως η χιονοστιβάδα έφτασε και στο πέρασμα της κατέστρεψε και σκέπασε τα πάντα.

Το πρώτο που πρέπει να γίνει σε όλες τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, δεν είναι να καθαριστούν οι δρόμοι για να λειτουργήσει η Οικονομία, ούτε τα παράθυρα των σπιτιών για να έχουμε καθαρή θέα.

Πρέπει να σώσουμε όλους τους ανθρώπους που κινδυνεύουν άμεσα. Η βοήθεια πρέπει να φτάσει σε αυτούς που έχουν πρωταρχική και ζωτικής σημασίας ανάγκη. Δηλαδή πρέπει να δράσουμε με γνώμονα τον άνθρωπο, διότι ο ανθρώπινος παράγοντας είναι εκείνος ο οποίος θα κινήσει και όλα τα υπόλοιπα στην συνέχεια για να συνεχιστεί η Ζωή.

Αν δουν οι πολίτες μιας κοινωνίας την θέληση κάποιου υπευθύνου να βοηθήσει, έστω και χωρίς να είναι αποτελεσματικός , το αναγνωρίζει και μπορεί να ξεχωρίσει αυτόν που αγωνίζεται και τον επιβραβεύει.

Δεν αναγνωρίζει, ούτε επιβραβεύει, εκείνους τους οποίους αγωνίζονται με λάθος στοχοπροσύλωση, ακόμα και αν επιτύχουν σε όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Γνώμη και θεώρηση μου είναι η σωστή οριοθέτηση των αληθινών στόχων με παράλληλη συγκέντρωση στις επιθυμίες των πολλών.

Με τα μάτια στον στόχο και με τα αυτιά στον άμεσα ενδιαφερόμενο.

Διότι για να μην ξεχνιόμαστε αυτό τον ρόλο οφείλουν να διαδραματίζουν οι πολιτικοί. Οφείλουν να ενεργούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εντολοδόχων τους ως γνήσιοι αντιπρόσωποι και όχι να υποκύπτουν στις δικές τους επιθυμίες και επιδιώξεις , για τις οποίες στο κάτω-κάτω , ουδείς ενδιαφέρεται.


ΥΓ. Τα λόγια αυτά πραγματικά γράφτηκαν μέσα σε αεροπλάνο , έναυσμα και κίνητρο μου αποτέλεσε το γεγονός ότι ωσάν άλλο 'αεροπλάνο' , η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει από την Ευρώπη μέσα σε αναταράξεις παλινωδίες, φωνές, αγωνία και πανικό , αλλά ας ευχηθούμε όπως και οι εταίροι μας , να προσγειωθεί ¨safe and sound” και μεταφορικά η χώρα μας , αλλά πρωταρχικά και κυριολεκτικά η πτήση μας…



ΥΓ1. Αφού μπορείτε και διαβάζετε αυτό το κείμενο πάει να πει ότι προσγειωθήκαμε ομαλά, άντε να δούμε τί θα κάνει και το ελληνικό κράτος…