Tαραγμενες αλλοκοτες σκεψεις

Ταραγμενα ξεπροβαλαν και παλι τα γραφομενα
ενα βραδινο βλεφαρο και ολα ειναι επομενα..
Μια λεξη που γινεται εμμονη το βραδυ,
μια ματια στο παρελθον και ενα σημαδι
Γλυκοπικρο χαδι... Και ακομα απορω
που κοντοστεκεται μαζι μου και αυτο
Ενα λεπτο αρκει για να χαθει η λογικη..
"να κοιμηθω δεν μπορω οταν δεν κοιμασαι εσυ"
μου ψιθυριζει. Και πριν προλαβω να το αντιληφθω
εξαλειφει καθε αχρειαστο ερωτηματικο...
Σε εναν ειρμο, στα τοσα μου παραληρηματα
αφηνει μοναχα τα συναισθηματα...
Κινει τα νηματα, γεννα διλημματα
ακουω τα βηματα... Της φαντασιας αποκυηματα
Και πριν προλαβω εδω να προσγειωθω
με οδηγει σε ενα ημιτελες γραπτο...
Αλλοκοτες γεννιουνται και σημερα οι σκεψεις
εκει θα με βρεις αν εκει με γυρεψεις
Πως να χωρεσεις σε μια σελιδα τις στιγμες?
Το χω μονιμη απορια αν λατρευουν τις σιωπες..
Αν επουλωνονται οι πληγες ή αν το τραυμα ειναι βαθυ,
αν γιατρευει ο χρονος..ή αμα ειναι απειλη...
Αν σε καθε ρωγμη βρισκεις μια νεα αρχη
ή αν καθε ουτοπια ειναι πλεον μακρινη...
Κρατα μια ευχη... Το απροβλεπτο ειν΄καπου εδω
Σβησε με αυτο καθε παλιο σου δισταγμο...
Και ο,τι σου πω απλα κρατα το σε μια ακρη
καν΄το γελιο ή αμα θελεις και δακρυ...
Οσο υπαρχουν τα πενιχρα μα απλα εφοδια
Στιχο θα κανω και τα εμποδια...
Και αν χαμενος νιωσω και αυτο το δειλινο
με μαγευει που μπορω με καποιον να το μοιραστω...
Αποψε οι σκεψεις μου δεν εχουν συνοχη
ισως να φταιει οτι εφτασε κιολας το πρωι...
Παραξενη αρχη... Τη συνεχεια συμπληρωνεις...
Φτιαχνεις ενα παραμυθι και γλυτωνεις...
Το λες σε ενα παιδι και το ερμηνευει οπως θελει
αυτην την αισθηση παντα αναζητω...
Την αθωοτητα και την ανεμελια που διαφερει
απ΄τον κοσμο που κινουμαι και ζω...
Σε ενα ρυθμο μελαγχολικο εχω αφεθει
μα οσο βλεπω πως υπαρχουν στη ζωη μου σταθερες...
Η μελαγχολια γινεται βροχινη ευχη
που φωλιαζει στου μυαλου μου τις γωνιες...
Κρυφες ματιες σε τετραδια παλια
μου αρεσει να ριχνω καποιες νυχτες σαν και αυτη..
Αλλοκοτες σκεψεις ειχα και τοτε συντροφια
και τα ονειρα τα ζουσα οπως τωρα στο χαρτι...
(με την ιδια ελπιδα, με την ιδια ταραχη....)

Οι στιχοι αυτοι γραφτηκαν τις τελευταιες αυτες μερες του Σεπτεμβρη.. Ο τιτλος τα λεει ολα.. Ειναι καποιες σκεψεις που ερχονται ανα τακτα χρονικα διαστηματα στο μυαλο και νιωθουν πως νικουν το χρονο φωλιαζοντας στο χαρτι ή σε αυτο το μπλογκ, τους τελευταιους δυο μηνες.. Καλη βδομαδα σε ολους..

Υ.Γ 1 Ειχα σκεφτει να κανω κατι πιο μουσικο σαν αναρτηση αυτες τις μερες, απλα μαλλον θα καθυστερησει λιγο λογω των στιχων αυτων.. Αφου υπηρχαν οι σκεψεις και η αναλογη ορεξη αυτο επρεπε να γινει..!