Περπατουσα στους καλοκαιρινους δρομους της μεγαλουπολης μεσα στο καταμεσημερο. Συμμετειχα, φωναζα, διεκδικουσα, γελουσα.. Ξαφνικα μεσα σε μια στιγμη ολα αυτα εγιναν ΦΟΒΟΣ. Ζωη, μου ειχες πει, ειναι η αποτομη εναλλαγη συναισθηματων. Δεν το ειχα αισθανθει. Μπροστα μου ο ιδιος ο εφιαλτης.. ουτε καν μεταμορφωμενος σε κατι.. Αυτο δηλαδη το λεμε ζωη? Μου κουνας συγκαταβατικα το κεφαλι.
Οι μερες περνουν και αλλα συναισθηματα πλαγιαζουν διπλα στον εξουθενωμενο αλλα και ανικητο φοβο.. Αυτη η εναλλαγη δεν ηταν και τοσο αποτομη. Και αυτην τη διαδικασια πως τη λεμε? Αγαπη ψιθυριζεις... Μονο αγαπη...
υ.γ Η αναρτηση μιλα για μια περιεργη μεσημεριανη και καλοκαιριατικη βολτα. Δεδομενα ειναι αυτο που οι αγγλομαθεις λενε off season. Ειναι φτιαγμενη εδω και καιρο, αλλα πανα κατι τυχαινε και δεν την ανεβαζα. Επειδη ομως αυτη η βολτα μηνες μετα, ακομα ειναι στριμωγμενη στις ακρες του μυαλου μου, δεν γινοταν να μην τη μοιραστω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστουμε για το σχολιο. Μακαρι να μας ξαναρθεις.