Πώς γίναμε έτσι ρε γαμώτο μου...

Η απορία μου μόνο ως εύλογη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Πώς στο καλό γίναμε έτσι;

Τα πράγματα εξελίσσονται τελείως μα τελείως ανορθόδοξα και αναπάντεχα. Τελικά καλά λέει ένα ρητό, ''όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει''.

Ότι σχέδιο, ότι πλάνο και να έχει ο καθένας το μόνο που πρέπει να κάνει, είναι να είναι προετοιμασμένος για την αποτυχία.

Διότι το περίεργο και το θαύμα θα είναι η επιτυχία και όχι η αποτυχία.

Δεν είμαι μηδενιστής ούτε χαρακτηρίζομαι από πεσσιμισμό, αλλά ιδίως σε θέματα που έχουν να κάνουν με δεύτερα και τρίτα άτομα, πρέπει ο οποιοσδήποτε να κρατάει την ''καβάτζα'' του. Είναι πολύ κυνικό και απάνθρωπο αυτό που λέω αλλά είναι η αλήθεια κατά την γνώμη μου.

Αλλιώς η πτώση θα είναι μεγάλη και η πρόσκρουση ακόμη πιο βίαιη.

Σαν να πέφτει ο αλεξιπτωτιστής από το αεροπλάνο, αναμέσα από τα σύννεφα, χωρίς το αλεξίπτωτο του.

Δεν έχω την αίσθηση ότι υπάρχει a priori κακία και υστεροβουλία ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Είμαι σίγουρος μόνον για το ότι δεν υπάρχει ανάμεσα στους φίλους. Αλλού αναφέρομαι.

Έχω την αίσθηση ότι η διαφοροποίηση του ενός ατόμου σε σχέση με ένα άλλο, είναι το εσωτερικό κάλεσμα του καθενός, τα διαφορετικά ''θέλω''.

Αυτές οι διαφορετικές θελήσεις είναι που δημιουργούν όλα τα προβλήματα.

Δεν έχει νόημα να αναλύσω περισσότερο το αυτονόητο, αλλά κρίνω σκόπιμο να αναλύσω τις παρενέργειες των συγκεκριμένων ιστοριών.

Όταν το εσωτερικό κάλεσμα δεν αντιστοιχεί με το εσωτερικό κάλεσμα του ''συντρόφου'', όποια κατάσταση και αν μοιράζονται οι δύο, έρχεται η κρυφή οργή και η φανερή ρήξη.

Αυτή η κρυφή οργή είναι για όλη την ενέργεια, όλη την σκέψη και όλες τις πράξεις στις οποίες αυτόεξαναγκάστηκε ο καθένας, είτε ενσυνείδητα είτε ασύνειδα.

Είναι πραγματικά δύσκολο να μπορείς να διαχειριστείς μια κατάσταση στην οποία όλες σου τις δυνάμεις τις έχεις επενδύσει σε ένα σκοπό, να έχεις δοθεί σχεδόν αποκλειστικά, και η ίδια σου η επένδυση να σε αδειάζει.

Οι πιο δυνατοί και οι πιο αδύνατοι άνθρωποι εκεί ακριβώς διαφοροποιούνται.

Στην διαχείριση της κρυμμένης ελπίδας...

Ο οποιοσδήποτε έχει άλλοτε εμφανείς , εκπεφρασμένες άλλοτε ενδόμυχες ελπίδες για την εξέλιξη που μπορεί να έχει μια ανθρώπινη σχέση του. Όλοι έχουν την κρυφή ελπίδα, όπως και αν την εκφράζει ο καθένας.

Όποια και αν είναι αυτή του η ελπίδα.

Το σίγουρο είναι ότι όλοι μας έχουμε ελπίδες. Για αυτό άλλωστε ζούμε.

Για την ελπίδα, και από την ελπίδα.

Το χειρότερο, στο οποίο έχω καταλήξει, είναι να πάρεις από τον άλλο, όχι την ίδια την σχέση, αλλά να πάρεις από τον άλλο την ελπίδα του μέλλοντος. Το να κόβεις την αναθεματισμένη και αληθινά απαραίτητη κλεφτή ματιά στο μέλλον, όπως και να το έχει πλάσει.

Δεν σου παίρνει αναγκαία το σήμερα, ούτε και τις αναμνήσεις. Αυτά άλλωστε, εφόσον τα έχεις ζήσει, είναι δικό σου απόκτημα και βίωμα. Κανείς δεν μπορεί να σου πάρει το χτές.

Σου παίρνει το μύχιο πλάνο και οργανόγραμμα του μυαλού σου. Σου παίρνει το αύριο.

Καταρρέει ένας ναι μεν - χάρτινος και φανταστικός - αλλά υπαρκτός πύργος μέσα σου.

Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό.

Ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς εμπειρίες, αλλά δεν μπορεί χωρίς το όνειρο. Ιδίως αν αυτό το όνειρο είναι με στεγανά και τόσο καλά διαμορφωμένο.

Και εκεί διαφοροποιείται ο δυνατός από τον αδύνατο.

Στον τρόπο διαχείρισης των παρενεργειών.