Tελευταια Φορά

Η τελευταια φορα ηταν που θα κλαιγα για σενα
δεν το σκεφτηκα πολυ και αρχισα αμεσως να γραφω
ενα γραμμα που θα εμενε στα μη σταλμενα
και με χρωματα αλλοκοτα αρχισα να βαφω
τις σελιδες και να σε πλαθω μεσα εκει
να σου μιλαω, να μου γελας οπως παλια
να σου λεω μη φοβασαι αφου ειμαστε μαζι
και να ξυπναω μες στη δικη σου αγκαλια
ονειρικα τα βλεπω μα τα φαινομενα απατουν
η τελευταια φορα ειναι που θα σταθουμε πλαι
τουτη τη νυχτα οι αναμνησεις γυρνουν
και ο ενας τον αλλο αδιακοπα κοιταει
μα δε μιλαει οπως και πρωτα κανεις
ομως τουτη η σιωπη κρυβει τοση αμηχανια
τοτε υπηρχε η ελπιδα τωρα πια δεν θα την δεις
θα δεις σκορπια χαρτια σε μια παραξενη αρμονια
Η τελευταια φορα ηταν που παραμυθιαζομουν
παρορμητικα φερομουν, σε ουτοπιες πιστευα
και οταν εχανα τα παντα τοτε προσγειωνομουν
καθε ομορφη στιγμη αχρηστευα.
Γι αυτο φοβομουν οσο περνουσε ο καιρος
πως τα χειροτερα δεν ειχανε ρθει
τοσο τρομαζα οσο εμενα μοναχος
και ετσι χτιζοταν των χαμενων ονειρων η γη
και εσυ εκει ειχες φωλιασει σε μια ακρη του μυαλου
και δεν ελεγες για μηνες να βγεις
μες στη ψυχη μου απεραντη η αισθηση κενου
οταν μιλουσα για σενα ενα τρεκλισμα φωνης
μονο ακουγοταν. Αναρωτιομουν που ειχα κανει λαθος
μα απαντηση δεν εδωσα καμια φορα
ειναι ανωφελο μου ειπα να κρινεις ετσι ενα παθος
και ετσι σκεφτομουν την τελευταια μας ματια
Η τελευταια φορα ηταν που θα πινα για σενα
και που θα βρισκα στο κρασι την τελεια συντροφια
η τελευταια φορα ηταν που θα γραφα για σενα
καποια πραγματα για μενα πρεπει να ναι οριστικα.
Διπλωματια δε χωρα οταν μιλας για συναισθηματα
ημιμετρα δεν μπαινουν σαν παιρνεις αποφασεις
και ετσι δεν πιστευεις σε αποκυηματα
και σε ηθελημενες του μυαλου σου αντιφασεις
Ηταν η στερνη φορα που θα σε αντικρυζα
οσα περασαμε σκεφτομουν για ωρες και σιωπουσα
στα μερη που συχναζαμε τριγυριζα
την παρουσια σου ομως να πλασω τωρα αδυνατουσα
και ετσι περνουσαν οι ωρες και εφτασε η στιγμη
του οδυνηρου-και για τους δυο-αποχαιρετισμου
πρωτη φορα σκεφτηκα εμενα και δεν ημουν εκει
η μοιραια καταληξη αυτου του ταξιδιου..

Γραφτηκε κατα την περιοδο των καλοκαιρινων διακοπων σε δυο πολυ ομορφα νησια απο μια πτυχη του εαυτου μου που βρισκει τη λυτρωση σε κρυψωνες..
Αφορμη ηταν οι ατερμονες συζητησεις γυρω απο το ζητημα των ανθρωπινων σχεσεων..Αιτα? Η ιδια η αναγκη της δημιουργιας..
Αφιερωνεται σε οσους πιστευουν στα ονειρα, επενδυουν σε αυτα αν και πολυ συχνα προδιδονται.."και τα ονειρα γινονται ουτοπιες"..
Γιατι οπως λεει και ενας απο τους καλυτερους ελληνικους στιχους-που δεν προκειται να ακουστει ουτε απο τις τηλεορασεις, ουτε απο τις μουσικες λιστες των ραδιοφωνων- "Αξιζει φιλε να υπαρχεις για ενα ονειρο και ας ειναι η φωτια του να σε καψει".. Σας μιλαει ενας κατακαμμενος!!
Μεσα απο το μπλογκ θα ανεβαζω αραια και που καποια τετοια στιχουργικα πειραματα..

Υ.Γ Εχει περασει μια βδομαδα απο τοτε που αρχισαμε και σχεδον καθε μερα ανεβαζουμε και κατι..Ελπιζω να συνεχισουμε με την ιδια ορεξη και να ανεβαζουμε πραγματα, τοσο διαφορετικα μα και τοσο ιδια!