Μιλωντας με τη Θαλασσα

Καθομουν για ωρα απλα ατενιζοντας
μετα απο καιρο ειχαν αργια οι υποχρεωσεις
για αυτο σιωπουσα μονο ελπιζοντας
τον χρονο θεε μου να παγωσεις...
Αν και ηξερα τη δυσκολια του εγχειρηματος
δεν ηθελα στιγμη να απομακρυνθω
απ' τη μαγεια ετουτου του διαλειμματος
και παλι στην πεζοτητα τους να βρεθω
Καπου εδω να χανομαι, να βριζω, να φωναζω
να μολυνομαι, να διαμαρτυρομαι, να μη μ' ακουν
να με "πουλανε" μα ν' αγοραζω
να γλενταω σαν μαζι μου γελουν...
Σαν το σκεφτομουν και τη θαλασσα κοιτουσα
καταλαβαινα "τυχη" τι θα πει
απ' το μηδεν εναν ειρμο δημιουργουσα
καλυμμενο με μια νοσταλγικη βοη...
καθομουν και αναρωτιομουν "που ζει η εμπνευση"?
την εβρισκα παντα σ' αυτα τα μερη
και της πρωτης της σκεψης η ελευση
θυμαμαι ειχε να κανει με καλοκαιρι...
Μονολογουσα "ποσο αξιζει μια στιγμη"?
μπορεις να χασεις τα παντα χωρις να το αντιληφθεις
κυνηγας φρουδες ελπιδες μενει ενα "γιατι"
μα απαντηση ποτε δεν θα βρεις!
Και τοτε φωναζα, δεν ακουγομουν
της φυσης ισως ηταν συνωμοσια
ενδειξη πως με ανουσια ασχολιομουν
οσα αξιζουν δε στεκουν στην οχλαγωγια
Δε φερουν προσωπεια, δεν κρινουν σπασμωδικα
δε βασιζονται μοναχα στην εικονα σου
δεν ταυτιζουν απολαυση και υλικα αγαθα
και ευτυχως δε βρισκουν χωρο στην κρυψωνα σου
Στεκομουν και ρωταγα "οι υπαρξεις πως χανονται"?
με καποια που αγαπουσες πλεον δε μιλας...
Μα οταν φευγουν οι ψυχες δεν πιανονται
και τον δρομο σου μοναχος τραβας...
Ακομα χειροτερο, τα ταξιδια σε αλλους τοπους
τοτε ξερεις πως ποτε δεν θα τις δεις...
Ψαχνεις να βρεις ελπιδας τροπους
μα ασκοπο μοιαζει, μην προσπαθεις...
Καθομουν και ρεμβαζα, πεφταν τα αστερια
για ευχες δεν ειχα χρονο, μα ουτε πιστευα πια
λογαριαζα στη δυναμη απ' τα ανθρωπινα χερια..
Εκει ειναι ολα γηινα και απλα...
Σταλια- σταλια αδειαζε το ποτηρι
μα στο τοπιο η προσοχη μου στραμμενη
φανταζομουν ενα θαλασσιο γεφυρι
θα ενωνονταν δυο μερη..Δεν θα υπηρχε η λεξη "ξενοι"...
Τρομαγμενοι οι αυτοχθονες, χασαν την εξουσια..
Ισως να ναι η δικαιωση εκεινου που σωπαινει
τοσα χρονια πιστευοντας σε μια ουτοπια
μα ολοι μου' παν "μην ακους", οσα σου λεει ειν' μεθυσμενη...
Αραγε τι μενει απ' τη νυχτα τη σημερινη?
Αυριο κιολας πρεπει πισω να γυρισω..
Θα θυμαμαι μια ζωη της θαλασσας τη συμβουλη
οσα μου' πε στο χαρτι να τα αφησω...

Γραφτηκε το φετινο καλοκαιρι, και αν και εχει τοσες αναφορες σε θαλασσα και σε νησια γραφτηκε κατα βαση στο δωματιο μου! Μαλλον η σκεψη μου θα ηταν εκει...
Μιας και το καλοκαιρι τελειωνει, αφιερωνεται σε οσους γουσταρουν αυτην την εποχη, περα απο ολα τα αλλα, γιατι σε καθε βημα τους προσεγγιζουν τη θαλασσα και "μιλωντας" μαζι της βρισκουν την ηρεμια και τη γαληνη που τους λειπει τον υπολοιπο χρονο...

Υ.Γ1 Το εκτο μελος της συντακτικης ομαδας ειναι ο Ανωνυμος Αλκοολικος.. Γραφικα και αγαπημενα, λοιπον, τον καλωσοριζουμε και του ευχομαστε να μας μεθυσει με πολλες αναρτησεις!

Υ.Γ2 Ο τιτλος της αναρτησης για τον Θοδωρη Ηλιοπουλο ηταν προφητικος.. Απο σημερα, ο Θοδωρης- μετα απο 48 ημερες απεργιας πεινας- ειναι ελευθερος χωρις καποια χρηματικη εγγυηση.. Του ευχομαστε να χαρει την ελευθερια του...