Είπα και πάλι να ασχοληθώ με μία ταινία που μου προξένησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Αυτή η ταινία λοιπόν, τιτλοφορείται με ένα όνομα. Το όνομα Milk. Μην πάει ο νού σας στην μετάφραση του γάλακτος στα αγγλικά, αλλά στην - όχι και τόσο γνωστή - ιστορία του ομοφυλόφιλου πολιτευόμενου στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής, στην οποία βασίζεται η ταινία.
Δεν θα σας πώ το στόρι της ταινίας με λεπτομέρειες, ούτε καν το τέλος της, αν θέλετε να το μάθετε, αναζητήστε την ταινία και μάθετέ το.
Αυτό το οποίο ήθελα να σχολιάσω είναι τον τρόπο που αντιμετωπίζουν κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης το θέμα της ομοφοβίας και ψύχωσης απέναντι στο διαφορετικό.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι με τον τρόπο που προβάλεται, προσπαθούν να μας επιβάλουν το ''ανώμαλο'', το διαφορετικό , το ιδιαίτερο. Μόνο που όπως και να το προβάλλει κανείς, δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος ομοφυλόφιλος, Χάρβεϊ Μίλκ, ψηφίστηκε σε μια κομητεία του Σαν Φρανσίσκο ως αντιπρόσωπος. Ψηφίστηκε από τον απλό Αμερικάνικο λαό, τον λαό που κατα βάση είναι - σε αντίθεση με τα λεγόμενα τους - τοπικιστές, θρησκόληπτοι και τελείως αποξενωμένοι και αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Αλλά!!! Αλλά αυτός ο λαός ψήφισε έναν δεδηλωμένο ομοφυλόφιλο ως αντιπρόσωπό του το 1973!!! Η Ελλάδα τότε ακόμα, είχε δεν είχε δημοκρατικό πολίτευμα και στην Αμερική χρησιμοποιούσαν αυτό τους το αναφαίρετο δικαίωμα, το δικαίωμα της ψήφου, με το να επιλέγουν και να υπερψηφίζουν έναν δεδηλωμένο ομοφυλόφιλο. Οποιαδήποτε σύγκριση , ακόμα και με το σήμερα, νομίζω ότι μόνο ως ατυχής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Δεν θέλω να απαξιώνω τα πάντα αλλά σκεφτείτε λίγο, ας πούμε τον Γρηγόρη Βαλιανάτο, να εξέφραζε ανοιχτά την επιθυμία του να πολιτευτεί σε μία πόλη της Ελλάδος ως δήμαρχος. Επανάσταση θα είχε ξεσπάσει ώστε να διώξουμε τον ''περίεργο'' από την πόλη μας γιατί το ''μύασμα'' θα τους την μόλυνε. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην ταινία με λόγια ακατονόμαστα και πράξεις από τους πολιτικούς αντιπάλους του, αλλά στο τέλος τον υπερψήφισαν οι πολίτες, ενώ εδώ - αν και υπόθεση γιατί δεν εχει συμβεί ακόμα - θα αντιμετώπιζε την πίσσα και τα πούπουλα.
Αφορμή να γράψω όσα ήθελα αποτέλεσε η καταπληκτική αυτή ταινία, η οποία δεν πήρε αρκετά βραβεία στα όσκαρ, εκτός από την γενικότερη αναγνώριση, διότι στα βραβεία εκείνης της χρονιάς χώραγαν εύκολα προβλέψεις. Έπεσε απέναντι στο μεγαθήριο και το φαβορί για τα όσκαρ. Την ταινία Slam Dog Millionaire, το οποίο πήρε 8 από τα 9 βραβεία στα οποία είχε προταθεί.
Πήρε όμως το βραβείο στις πλέον αμφίρροπες βραβεύσεις της βραδιάς, η οποία ήταν στην Κατηγορία Α’ Ανδρικού ρόλου, όπου ο Sean Penn κέρδισε τελικά για το «Milk» το δεύτερο Oscar του (μετά το «Mystic River»), αφήνοντας τον Mickey Rourke στις θέσεις των θεατών. Η βράβευση εξέπληξε και τον ίδιο, κάνοντάς τον να αναφωνήσει δυο φορές ” you commie, homo-loving sons of guns”, το οποίο δύσκολα θα μεταφράζαμε στα Ελληνικά.
Σκοπός μου δεν είναι να θεοποιήσω, ούτε καν να εκθειάσω τις σεξουαλικές επιλογές του καθενός, πόσο μάλλον την στιγμή που δεν με αντιπροσωπεύουν. Σκοπός μου είναι να αναδείξω την ιδιαιτέρως ανοιχτόμυαλη συμπεριφορά και αντιμετώπιση ενός λαού.
Αυτό πρέπει να αποτελεί παράδειγμα και για μας. Να μην μας ενδιαφέρουν οι ερωτικές επιλογές του καθενός, αλλά να μας ενδιαφέρει οι απόψεις και τα σχέδια του, ιδιαιτέρως στην πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει πως όποιος είναι ομοφυλόφιλος είναι και ανοιχτόμυαλος ή όποιος δεν είναι ομοφυλόφιλος δεν είναι ανοιχτόμυαλος. Παντού τα πάντα. Αρκεί να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι.
Ως κόσκινο κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας και όχι τα μάτια και τα αυτιά μας.
Αυτή η ταινία λοιπόν, τιτλοφορείται με ένα όνομα. Το όνομα Milk. Μην πάει ο νού σας στην μετάφραση του γάλακτος στα αγγλικά, αλλά στην - όχι και τόσο γνωστή - ιστορία του ομοφυλόφιλου πολιτευόμενου στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής, στην οποία βασίζεται η ταινία.
Δεν θα σας πώ το στόρι της ταινίας με λεπτομέρειες, ούτε καν το τέλος της, αν θέλετε να το μάθετε, αναζητήστε την ταινία και μάθετέ το.
Αυτό το οποίο ήθελα να σχολιάσω είναι τον τρόπο που αντιμετωπίζουν κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης το θέμα της ομοφοβίας και ψύχωσης απέναντι στο διαφορετικό.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι με τον τρόπο που προβάλεται, προσπαθούν να μας επιβάλουν το ''ανώμαλο'', το διαφορετικό , το ιδιαίτερο. Μόνο που όπως και να το προβάλλει κανείς, δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος ομοφυλόφιλος, Χάρβεϊ Μίλκ, ψηφίστηκε σε μια κομητεία του Σαν Φρανσίσκο ως αντιπρόσωπος. Ψηφίστηκε από τον απλό Αμερικάνικο λαό, τον λαό που κατα βάση είναι - σε αντίθεση με τα λεγόμενα τους - τοπικιστές, θρησκόληπτοι και τελείως αποξενωμένοι και αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Αλλά!!! Αλλά αυτός ο λαός ψήφισε έναν δεδηλωμένο ομοφυλόφιλο ως αντιπρόσωπό του το 1973!!! Η Ελλάδα τότε ακόμα, είχε δεν είχε δημοκρατικό πολίτευμα και στην Αμερική χρησιμοποιούσαν αυτό τους το αναφαίρετο δικαίωμα, το δικαίωμα της ψήφου, με το να επιλέγουν και να υπερψηφίζουν έναν δεδηλωμένο ομοφυλόφιλο. Οποιαδήποτε σύγκριση , ακόμα και με το σήμερα, νομίζω ότι μόνο ως ατυχής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Δεν θέλω να απαξιώνω τα πάντα αλλά σκεφτείτε λίγο, ας πούμε τον Γρηγόρη Βαλιανάτο, να εξέφραζε ανοιχτά την επιθυμία του να πολιτευτεί σε μία πόλη της Ελλάδος ως δήμαρχος. Επανάσταση θα είχε ξεσπάσει ώστε να διώξουμε τον ''περίεργο'' από την πόλη μας γιατί το ''μύασμα'' θα τους την μόλυνε. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην ταινία με λόγια ακατονόμαστα και πράξεις από τους πολιτικούς αντιπάλους του, αλλά στο τέλος τον υπερψήφισαν οι πολίτες, ενώ εδώ - αν και υπόθεση γιατί δεν εχει συμβεί ακόμα - θα αντιμετώπιζε την πίσσα και τα πούπουλα.
Αφορμή να γράψω όσα ήθελα αποτέλεσε η καταπληκτική αυτή ταινία, η οποία δεν πήρε αρκετά βραβεία στα όσκαρ, εκτός από την γενικότερη αναγνώριση, διότι στα βραβεία εκείνης της χρονιάς χώραγαν εύκολα προβλέψεις. Έπεσε απέναντι στο μεγαθήριο και το φαβορί για τα όσκαρ. Την ταινία Slam Dog Millionaire, το οποίο πήρε 8 από τα 9 βραβεία στα οποία είχε προταθεί.
Πήρε όμως το βραβείο στις πλέον αμφίρροπες βραβεύσεις της βραδιάς, η οποία ήταν στην Κατηγορία Α’ Ανδρικού ρόλου, όπου ο Sean Penn κέρδισε τελικά για το «Milk» το δεύτερο Oscar του (μετά το «Mystic River»), αφήνοντας τον Mickey Rourke στις θέσεις των θεατών. Η βράβευση εξέπληξε και τον ίδιο, κάνοντάς τον να αναφωνήσει δυο φορές ” you commie, homo-loving sons of guns”, το οποίο δύσκολα θα μεταφράζαμε στα Ελληνικά.
Σκοπός μου δεν είναι να θεοποιήσω, ούτε καν να εκθειάσω τις σεξουαλικές επιλογές του καθενός, πόσο μάλλον την στιγμή που δεν με αντιπροσωπεύουν. Σκοπός μου είναι να αναδείξω την ιδιαιτέρως ανοιχτόμυαλη συμπεριφορά και αντιμετώπιση ενός λαού.
Αυτό πρέπει να αποτελεί παράδειγμα και για μας. Να μην μας ενδιαφέρουν οι ερωτικές επιλογές του καθενός, αλλά να μας ενδιαφέρει οι απόψεις και τα σχέδια του, ιδιαιτέρως στην πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει πως όποιος είναι ομοφυλόφιλος είναι και ανοιχτόμυαλος ή όποιος δεν είναι ομοφυλόφιλος δεν είναι ανοιχτόμυαλος. Παντού τα πάντα. Αρκεί να μπορούμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι.
Ως κόσκινο κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας και όχι τα μάτια και τα αυτιά μας.
Υγ1. Με μεγάλη ευχαρίστηση θέλουμε να καλωσορίσουμε το νέο μέλος της συγγραφικής μας παρέας, την Evangel. Ειναι η χιονάτη μας , διότι το blog μας ανδροκρατείται. Καλωσόρισες λοιπόν και σιδεροκέφαλη.
Υγ2. Σήμερα συμπληρώνουμε 1 μήνα ζωής στο διαδίκτυο. Ο πρώτος μας μήνας εύχομαι να είναι μια σταγόνα στον ωκεανό του Χρόνου. Χρόνια μας πολλά, λοιπόν, όσο παράταιρο και να ακούγεται τώρα, επ΄αφορμή του πρώτου μας μήνα.
Υγ2. Σήμερα συμπληρώνουμε 1 μήνα ζωής στο διαδίκτυο. Ο πρώτος μας μήνας εύχομαι να είναι μια σταγόνα στον ωκεανό του Χρόνου. Χρόνια μας πολλά, λοιπόν, όσο παράταιρο και να ακούγεται τώρα, επ΄αφορμή του πρώτου μας μήνα.
Kis σε ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα!:) Χαιρετίζω εσένα και την υπόλοιπη παρέα!Θα ήθελα, να πω από το σημείο αυτό, ότι με τιμάτε, ιδιαιτέρως, που με συμπεριλαμβάνετε στη γερή αυτή ομάδα και κάθε άλλο παρά ''νάνοι'' θα έλεγα, ότι είστε ;) Τα κείμενα σας άλλωστε το καταδεικνύουν!Εύχομαι και γω, να μπορέσω να ανταπεξέλθω στο υψηλό επίπεδο αυτού του blog και να δώσω και γω μια σταγονίτσα από τις μύριες σκέψεις, όνειρα και προβληματισμούς μους. Εύχομαι με τη σειρά μου χρόνια μας πολλά και καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφορικά, τώρα με την ταινία, θεωρώ, ότι πρόκειται για μια πολύ καλή επιλογή, καθώς και εγώ έχω ακούσει τα καλύτερα...επιφυλάσσομαι ως προς το ότι δεν έχω καταφέρει ακόμα, να τη δω, αλλά είμαι σίγουρη, ότι είναι εξαιρετική και ο Σον Πενν για άλλη μια φορά συγκλονιστικός. Το θέμα αυτό, ωστόσο, ούτως ή άλλως είναι από μόνο του εξεχόντως ενδιαφέρον και φρονώ, ότι αφορά όλους, κοινό ομοφυλόφιλο αλλά και ετεροφυλόφιλο.
Σχετικά με το σχόλιο σου Kis για τη δική μας πραγματικότητα, θα ήθελα να σημειώσω, ότι δυστυχώς, στην υποκριτικά φασίζουσα, απάνθρωπη, κτηνώδη, αμόρφωτη και με ένστικτα κανιβαλισμού κοινωνία που ζουμε, εκλίπει η ανοχή στο διαφορετικό, περίεργο και ενίοτε αλλόκοτο, το οποίο τρομάζει και ως εκ τούτου προκαλεί το λιντσάρισμα, την περιθωριοποίηση, την απομόνωση...Η ασυμφωνία με γούστα, απόψεις, σεξουαλικό προσανατολισμό, αλλά και εθνικότητα, φύλο, θρησκευτικές πεποιθήσεις...κλπ προκαλεί αναφυλαξία και αποτροπιασμό...Η ειρωνία τελικά έγκειται στο ότι και εδώ στην Ελλάδα είναι γνωστός τοις πάσι, ομοφυλόφιλος δήμαρχος, αλλά ο άνθρωπος δε θα τολμούσε ποτέ να το δηλώσει ανοιχτά με φόβο το πολιτικό κόστος..Αυτά από μένα..
Ο αναμάρτητος κακός λύκος ας ρίξει πρώτος τον λίθο για να "ρίξει" το σπίτι του μικρού γουρουνακίου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε ποιόν αναφέρεσαι ακριβώς;Θα μπορούσες, να γίνεις πιο σαφής και συγκεκριμένος, έτσι ώστε να προχωρήσουμε σε έναν εποικοδομητικό διάλογο;Αν έχεις διάθεση φυσικά..:)